M.I.A. - Matangi

M.I.A. Matangi (Interscope, 2013)

   Τα έχουμε πει πολλές φορές τελευταία, για το πόσο πολλοί δίσκοι έχουν μαζευτεί. Αλλά θα το πω άλλη μία, γιατί πραγματικά η χρονιά φέτος μας προσέφερε πολλούς και καλούς δίσκους. Μέσα σε αυτόν τον πανικό λοιπόν, οι δίσκοι δυστυχώς δεν παίρνουν τον χρόνο που τους αντιστοιχεί. Είναι αυτό που πρέπει να ζήσεις αυτήν την μουσική επανάσταση, σε ένα σωρό είδη μουσικής και στο τέλος μένεις με το παράπονο που δεν σου έμειναν αυτοί οι λίγο πιο προσωπικοί δίσκοι. Έτσι συνήθως περνάνε μήνες και επιλέγεις να ξανακούσεις τον Μάιο ας πούμε, γιατί ήταν καλός μήνας. Μετά έχεις και το θέμα, γιατί να γράψω, για έναν δίσκο του Μαΐου αν δεν είναι δισκάρα και είναι απλώς από αυτούς τους πολλούς τους μέτριους που αγάπησες μετά από καιρό... Κάπως έτσι έχω μαζέψει πέντε-έξι μισά κείμενα για δαύτους. Τώρα αυτά τα γράφω απολογητικά για τα χαμένα βράδια μου μάλλον. Γιατί εδώ έχουμε τον ολοκαίνουργιο δίσκο της M.I.A. Που ξεχώρισε από την πρώτη...
   Η Μ.Ι.Α. είναι λίγο πολύ η ενσάρκωση (την μετενσάρκωση θα την χρειαστούμε μετά) των όσων λέμε τόσο καιρό εδώ πέρα. Το βρώμικο, το μπάσταρδο, τις αντιθέσεις, τις αμφιβολίες που αγαπάμε πιο πολύ από τα μανιφέστα κτλ. (η MIA μας λέει βέβαια “If you're gonna be me you need a manifesto. If you ain't got one you better get one presto”). Και είναι μέσα από αυτές τις αντιθέσεις και τις παραφωνίες που γεννιέται κάτι καινούργιο. Είναι αν θέλετε το πρόσωπο της ποπ κουλτούρας, με τους όρους που έπαιζε ο Warhol (τον θυμηθήκαμε πάλι λόγω Lou Reed) όχι o Kanye West. Έλεγα σε κάτι φίλους τις προάλλες ότι θέλω να τις κάνω παιδιά. Και δεν εννοώ να κάνουμε έρωτα παντού, -όχι μόνο δηλαδή- αλλά ότι είναι τόσο γαμάτη που και τίποτα να μην πάρουν από μένα τα παιδάκια, με τόσο γαμάτη μάνα θα είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Αγνή αντικειμενικότητα δηλαδή και σε αυτήν την κριτική.
   Ο δίσκος τώρα είναι αυτό που θα περίμενες από την MIA. Ένα συνονθύλευμα ηχοτόπων (πάντα μ' άρεσε αυτή η λέξη, και πρώτη φορά νιώθω να ταιριάζει κάπου) , τεχνικών, ρυθμών και συναισθημάτων. Από αναφορές στο Bollywood, ηλεκτρονικούς ήχους αλά Gang Gang Dance (ειδικά στο atTENTion), άφρο πανκ, ραππάρισμα, βρετανική nu rave και το πανηγύρι συνεχίζεται. Από το όνομα ακόμα του δίσκου έχουμε πολλά στοιχεία. Καταρχάς είναι το όνομα της ίδιας της MIA, κάτι που σημαίνει ότι (επανά)προσδιορίζεται μέσω αυτού. Δεύτερον αναφέρεται στη θεά Matangi που έχει να κάνει με κάτι τέχνες – μουσικές και τα λοιπά, από την οποία αντλεί “έμπνευση” (παλιά το λέγανε LSD). Έχει λοιπόν ο δίσκος και μια διάχυτη πνευματικότητα, ας μην το πούμε concept. Αυτή η “πνευματικότητα” σε συνδυασμό με την αντισυμβατικότητά που διέπει την M.I.A. σε όλες τις πτυχές τις ζωής της είναι ο κορμός τους δίσκου. -βλέπε παρακάτω-
   Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα μιλήσω για ακόμα έναν λόγο που μου αρέσει αυτός ο δίσκος. Έχει κάνα-δυο diss για αυτόν τον Drake. Τον οποίο αναλύσαμε διεξοδικά στα προηγούμενα κείμενα (1 & 2). Ειδικά στο κομμάτι Y.Α.L.A. συνοψίζονται αυτές οι αντιθέσεις. Κατασκευάζει ένα κομμάτι ενάντια στο yolo φαινόμενο του drake και των λοιπών, χρησιμοποιώντας ως δομικό στοιχείο την ίδια αυτή φράση. Για να καταλήξει:
(YOLO? I don’t even know anymore, what that even mean though If you only live once why we keep doing the same shit Back home where I come from we keep being born again and again and again That’s why they invented karma )
   Την ίδια στιγμή έχει δύο (πανομοιότυπα, σε φάση δεν ήξερε ποιο να κρατήσει) τραγούδια με τον Weeknd, (exodus και sexodus) αυτόν που αποθέωσε και αποκαθήλωσε ο worker πριν λίγο καιρό. Ντάξι δεν με ξετρέλανε και μένα ο δυισμός, αλλά Μ.Ι.Α. είναι, ό,τι θέλει κάνει. Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ εύκολο να απορρίψει κανείς την θετική ροιά του δίσκου αναφέροντας τα ίδια πράγματα που λέω, από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική, αλλά αυτό είναι νομίζω και το ουσιαστικό πλεονέκτημα του δίσκου. Ο δίσκος δεν θα αρέσει σε όλους. Θα πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο, αλλά δεν θα είναι αδιάφορος δίσκος. Για μένα είναι σαν να βρίσκει ξανά την αυθεντικότητα του Kala, ξεπερνώντας τα ενδιάμεσα αδιάφορα άλμπουμ – mixtapes. Δυνατός δίσκος.

_

8.7

Those will burn: Warriors, atTENTion, Bad girls, Know it ain't allright,

Censorship

Η λογοκρισία είναι ένας από τους πολλούς τρόπους που έχουμε εφεύρει ως άνθρωποι, για να μπορούμε να περιορίζουμε την ελευθερία του λόγου (μας) και φυσικά κυρίως του λόγου αυτών που έχουν την τάση να γίνονται 'ενοχλητικοί' και να πατάνε εκεί που πονάμε. Με δεδομένο το ότι συνήθως οι πιο πετυχημένες καλλιτεχνικές εκφράσεις πάντα ξύνουν και κάποιες πληγές, αναπόφευκτα τέχνη (και δη μουσική) και λογοκρισία έχουν συναντηθεί ουκ ολίγες φορές. Φαντάζομαι ότι λίγοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι στην εποχή μας υπάρχει ελευθερία του λόγου. Γιατί ναι μεν το internet προσφέρει μία πλατφόρμα που σαφώς διευκολύνει την ελευθερία της έκφρασης, όταν όμως sites όπως το YouTube αποκτούν τόσο μεγάλα ποσοστά αποδοχής, αποκτούν και τεράστια δύναμη που μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Αλλά για όσους συνεχίζουν να τρέφουν αυταπάτες, είχαμε λοιπόν πρόσφατα όχι ένα, αλλά δύο κρούσματα τέτοιου είδους λογοκρισίας.



Το πρώτο θύμα ήταν η Erykah Badu, όταν τον Μάρτιο κυκλοφόρησε το καινούργιο της video για το window seat. Στο video δείχνει την Badu να φτάνει με το αυτοκίνητό της στο κέντρο του Dallas. Βγαίνει από το αυτοκίνητο (βάζει κέρματα στο παρκόμετρο!) και αρχίζει να περπατάει, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, βγάζοντας σιγά σιγά τα ρούχα της, ώσπου μένει τελείως γυμνή. Εκεί ακούγεται ένας πυροβολισμός και η τραγουδίστρια πέφτει στο έδαφος. Το σημείο βέβαια όπου πέφτει δεν είναι και τόσο τυχαίο. Ειναί το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο John Kennedy. To video γυρίστηκε σε πραγματικό χρόνο, ανάμεσα σε ανυποψίαστους πολίτες, με τους συντελεστές να εξαφανίζονται αμέσως από το χώρο μετά το τέλος του γυρίσματος. Φαντάζεστε το τι ακολούθησε μετά την δημοσίευση του video. Δεν είναι μόνο το γυμνό, είναι η μνήμη του ηγέτη, είναι και τα κακόμοιρα τα παιδάκια που έτυχε να βρήσκονται εκεί, και ποιος ξέρει τι ψυχολογικά προβλήματα τους δημιουργήθηκαν. Το video πλέον υπάρχει μόνο με τα γνωστά τετραγωνάκια (για να είμαι ειλικρηνής, δεν το είδα στην αρχική του εκδοχή, οπότε δεν ξέρω αν έχει αλλάξει και κάτι άλλο, ή αν τα τετραγωνάκια υπήρχαν από την αρχή) Στο site της Badu υπάρχει μία εκδοχή όπου εκτός από τα καλυμένα μέρη, παίζει και backwards. Ανεξάρτητα από το ντόρο πάντως, νομίζω ότι το video είναι συγκλονιστικό, με κάποιον περίεργο τρόπο...



Το δεύτερο θύμα της λογοκρισίας ήταν η M.I.A. (φυσικά) με το νέο της video για το Born Free. Αυτό δείχνει μία ομάδα των αμερικανικών ομάδων ασφαλείας να συλλαμβάνουν διάφορους κοκκινομάλληδες νεαρούς, με πολύ βίαιο τρόπο, να τους οδηγούν σε ένα ναρκοπέδιο και να τους αναγκάζουν να τρέξουν μέσα σε αυτό (αφού πρώτα πυροβολήσουν εξ' επαφής ένα παιδάκι). Σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε κάτι να καλυφτεί, η βία ξεχειλίζει από παντού, οπότε το YouTube το απαγόρευσε. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Το 'παράδοξο' είναι ότι για το video της Badu έγινε ένας σχετικός χαμός ενώ το video της M.I.A. κόπηκε αμέσως και πέρασε στο ντούκου. Νομίζω ότι παραήταν αληθηνό για να το αντέξουν... Ευτυχώς, προς το παρόν υπάρχει ακόμα online, στο vimeo.