το να ακους τη σιωπή,
δημιουργεί αμέσως ησυχία μέσα σου
παρατηρώντας τον έναστρο ουρανό εκτός από την ασύλληπτη απεραντοσύνη,
προκαλεί δέος και
η ησυχία του διαστήματος
αυτή η ησυχία και η απεραντοσύνη δεν βρίσκονται μόνο εκεί έξω, είναι επίσης μέσα μας...
ωστόσο ο ψυχαναγκαστικά φλύαρος νους μας εκτινάσσει αλλού, μας εμποδίζει να βρούμε τη σφαίρα της εσωτερικής ησυχίας ,την πηγή της αληθινής γνώσης και δημιουργίας
πρόκειται για ένα θορυβώδες, αδηφάγο ον που μαζί με τα κληρονομούμενα συλλογικά νοητικά πρότυπα προκαλούν πόνο και παραφροσύνη
λες και το όργανο, ο νους, έχει καταλάβει την οντότητά μας και μας χρησιμοποιεί…
...μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε ένας σωρός από εξαρτημένα αντανακλαστικά...
από τη στιγμή που αρχίζω να παρατηρώ αυτόν που σκέφτεται,
την φωνή μέσα μου,
τους ρόλους που παίζει το ¨εγώ¨,τα νοητικά και συναισθηματικά¨παράσιτα¨, κρίσεις, δυσφορία, ένταση, ανησυχία, φόβο, νευρικότητα…
διαπιστώνω ότι δεν είμαι αυτός που σκέφτεται,
αρχίζω να αφυπνίζομαι,
είναι η αρχή της ελευθερίας μου...
κι αρχίζει η γενναία διαδρομή – με αρκετά πισωγυρίσματα και πάμε πάλι απ΄την αρχή...
να πετάξω την αρνητικότητα από μέσα μου εκτιμώντας το τώρα, το ¨αιώνιο παρόν του Θεού¨...
αποταύτιση από τη ψυχαναγκαστική, στερεότυπη, φθοροποιό σκέψη,
γνωριμία με τον εαυτό μου ως εσωτερική γαλήνη, δημιουργία, ανα(απο)κάλυψη, κάτω από το νοητικό θόρυβο,
σημαίνει λύτρωση…
κι όμως είναι φορές που ο νους, κατευθυνόμενος από τον ανώτερο εαυτό, μεγαλουργεί!
μ΄αυτή τη συχνότητα
να συντονιστούμε και να εκπέμπουμε
θέλουμε,
πολύ…
(πηγές: Η δύναμη του τώρα Ε.Τόλλε, Η ασκητική της αγάπης Γερ.Γαβριηλία, Άγχος και ψυχαναγκασμοί Ν.Χόφμαν)
