Hopp til innhald

Sparks

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Sparks

Sparks på TopPop, 1974.
Ron Mael (venstre) og Russell Mael
AliasHalfnelson
OpphavPacific Palisades i California i USA
AktivSidan 1966
Sjanger
Tilknytte artistar
Plateselskap
Tidlegare medlemmer

Sparks er ein amerikansk pop- og rockeduo danna av brørne Ron (klaverinstrument) og Russell Mael (vokal) i Los Angeles. Duoen er kjent for den sære tilnærminga si til låtskriving[1] og musikken deira er ofte akkompagnert av sofistikerte og skarpe tekstar, ofte om kvinner, og nokre gangar med litterære referansar,[2] og eit idiosynkratisk, teatralsk scenenærvær, karakterisert av kontrasten mellom den animerte, hyperaktive frontmannen og Ron si uttrykkslause skuling. Russell Mael har ei særeigen stemme, medan Ron Mael speler tangentar i ein intrikat og rytmisk stil. Dei har vore mykje meir suksessrike i Europa enn i heimlandet USA, sjølv om dei held oppe ei lojal fanskare i USA.

Høgdepunkt frå tidleg karriere inkluderte «This Town Ain't Big Enough for Both of Us», som nådde andreplassen på UK Singles Chart i 1974. Discohiten «The Number One Song in Heaven» i 1979 kom frå eit samarbeid med Giorgio Moroder og markerte eit stilistisk skifte mot new wave og synth-pop. «When I'm With You», som kom på dei australske og franske singellistene i 1980; singelen «I Predict», som var første gongen Sparks gjekk inn på Billboard Hot 100, og nådde 60. plassen i mai 1982; singelen «Cool Places» frå 1983 med rytmegitaristen og songaren frå The Go-Go's, Jane Wiedlin, og «When Do I Get to Sing 'My Way'» , som var ein av dei mest spelte songane på radio i Tyskland i 1994.[3]

Deira ofte skiftande stilar og visuelle presentasjonar har halde bandet i forkant av moderne, kunstferdig popmusikk.[4][5] I 2002 kom Lil' Beethoven, som duoen sjølv erklærte som eit «sjangerdefinerande opus»,[6] smelta saman repeterande songstrukturar med orkestrale arrangement, og gav dei fornya kritikarsuksess. I 2015 gav bandet ut eit album med det skotske indierockbandet Franz Ferdinand , som supergruppa FFS, med tittelen FFS. I 2017 vende Sparks attende til rocken med Hippopotamus, som gjekk inn på UK Albums Chart på sjuandeplassen,[7] det same gjorde deira neste album, A Steady Drip, Drip, Drip, som kom i 2020, og førte talet på topp 10-plasseringar i Storbritannia opp til fire. I 2021 var Sparks involvert i to filmar: Leos Carax-musikalfilmen Annette som dei skreiv alle songane for (vann César-prisen for beste originalmusikk), og Edgar Wright-dokumentaren The Sparks Brothers som fortel om historia til bandet.[8][9]

Historie

[endre | endre wikiteksten]

Oppstart

[endre | endre wikiteksten]

Brørne Ron og Russell Mael voks opp i Pacific Palisades, vest i Los Angeles County i California,[10] under «Gullalderen» for klubbmiljøet i Los Angeles, då The Doors, The Standells og Love spelte på Whisky a Go Go på Sunset Strip[11] og The Beach Boys spelte seint på ettermiddagen på Teen-Age Fair på Pickwick Recreation Center[12] i Burbank i California.[13][14]

Både Ron og Russell Mael var å sjå blant publikum under The Ronettes-delen av konsertfilmen The Big T.N.T. Show, filma i 1966. Begge gjekk på UCLA, Ron studerte kino og grafisk kunst og Russell teaterkunst og filmskaping. Dei avskydde folkemusikkmiljøet, som dei vurderte som «intellektuelt og bedøvd og me hadde ikkje tid til det»,[11] og utvikla ein spesiell smak i engelske band som The Who, Syd Barrett sitt Pink Floyd, The Kinks og The Move, som førte til skildringa deira av seg sjølv som «anglofile».[11]

Deira aller første innspelingar vart gjort under namnet «Urban Renewal Project», 14. januar 1967, i Fidelity Recording Studios i Hollywood. Fire spor vart spelt inn med ekteparet Fred og Ronna Frank, som var nære vener av Mael-brørne på den tida. Songane vart trykte på to acetatar og har aldri vorte gjevne ut, bortsett frå sporet «Computer Girl», som var med på ein CD inkludert i den japanske semi-biografien frå 2006 og meir sidan på samlealbumet Past Tense i 2019. Dei tre andre spora hadde tittelen «The Windmill», «A Quick Thought» og «As You Like It». Av alle fire songane var «Computer Girl» den minst tradisjonelle.[15]

Då dei danna Halfnelson, oppkalla etter eit brytegrep i 1968, vart dei snart kjent med produsenten Todd Rundgren, som oppfordra Albert Grossman til å signere bandet til plateselskapet hans Bearsville. Debutalbumet deira vart gjeve ut på Bearsville Records i 1971 med ei besetning beståande av collegevenen Earle Mankey på gitar, broren James på bass, Harley Feinstein på trommer og Rundgren som produsent. Ho selde dårleg. The Whole Burbank Catalog var ei samleplate som Warner Brothers gav ut i 1972 med songen «Biology II».[16][17] Etter å ha omdøypt seg til Sparks i 1972, eit ordspel på Marx Brothers,[18] vart albumet så gjeve ut på nytt av Bearsville Records i 1972 som Sparks. Dette gav den mindre, regionale hitten «Wonder Girl».

Oppfølgingsalbumet deira, A Woofer in Tweeter's Clothing, førte til ein turné i Storbritannia, inkludert eit opphald på Marquee Club i London,[5][19] Desse London-framferdene hjelpte dei til å sikra seg eit større kultfølgje.[10]

Tidleg på 1970-talet

[endre | endre wikiteksten]
Sparks, på TopPop, 17. mai 1974.[20] Venstre til høgre: Ian Hampton, Russell Mael, Ron Mael, Adrian Fisher, Norman «Dinky» Diamond.

Sparks flytta til England i 1973 med ein ny manager, John Hewlett, som skipa John's Children,[21] og ein avtale frå Island Records, delvis takka vera eksponeringa dei fekk med framferda deira på BBC Two-programmet The Old Grey Whistle Test.[5] Dei la ut ei annonse i musikkvekebladet Melody Maker («Ønskt bassist for Sparks. Må vera skjeggfri og spennande»)[22] og gjennom dette hyra dei inn Martin Gordon. Med Adrian Fisher på gitar og Norman «Dinky» Diamond på trommer spelte dei inn gjennombrotsalbumet sitt Kimono My House i ein periode med mange straumbrot og ein trugsel om vinylmangel,[23] og fekk ein hit med singelen «This Town Ain't Big Enough for Both of Us».

Sparks vart ein britisk tenåringssensasjon som dukka opp på framsida av Melody Maker, Record Mirror og utalde andre popmagasin i Storbritannia og Europa. Hittar som «This Town Ain't Big Enough for Both of Us», «Amateur Hour» og «Never Turn Your Back on Mother Earth» førte til mange framferder på flaggskipsmusikkshowet til BBC, Top of the Pops. Russell sine hyperaktive rørsler stod i skarp kontrast til den nøkternt kledde Ron bak tangentane med eit uttrykkslaust skråblikk og ein Charlie Chaplin-aktig bart.

Gordon og Fisher vart seinare erstatta av Trevor White og Ian Hampton. I 1975 kom det reviderte bandet tilbake til USA for å turnera og marknadsføre Kimono- og Propaganda-albuma som hadde fått sterk kultmerksemd i New York City, Cleveland, Chicago, San Francisco og Los Angeles, først og fremst frå speling på FM-radio og ei nasjonal TV-framferd på Don Kirshner's Rock Concert. Flo & Eddie var oppvarmarar. Den innverknadsrike progressive FM-radiostasjonen WMMS frå 1970-talet i Cleveland og dei kjende DJ-ane her som Kid Leo var opphavleg forkjemparar for bandet i Amerika. Sparks opptredde òg på American Bandstand i 1975 med programleiar Dick Clark, i tillegg til mange andre TV-show i USA og i utlandet etter 1977.

Oppfølgingsalbuma, Propaganda og Indiscreet , sistnemnde produsert av Tony Visconti, var like vellykka og produserte hitsinglane «Looks, Looks, Looks», «Never Turn Your Back on Mother Earth» og «Something for the Girl with Everything».[10]

Heimvending

[endre | endre wikiteksten]

Mael-brørne vende heim til Los Angeles i 1976. Bekymra for at musikken deira kunne ha vorte gammal, tok dei i bruk ein meir «amerikansk» lyd og spelte inn Big Beat med Rupert Holmes og Jeffrey Lesser som produsentar, som dei følgde med Introducing Sparks. Begge albuma vart stort sett spelte inn med studiomusikarar. Denne nye «Vestkyst»-stilen gav songar som «Nothing to Do», «Everybody's Stupid» og «Throw Her Away (and Get a New One)». I 1976 gjorde Sparks ein av dei første inntoga sine i filmbransjen, og gjorde ei deltaking i katastrofespenningsfilmen Rollercoaster, etter at Kiss avviste rollene.[24] Dei framførte songane «Fill 'Er Up» og «Big Boy».

I 1977 fann brørne seg ved eit vegskilje. Dei hadde kutta banda med Hewlett og hadde set seg lei av å spela inn innanfor ei tradisjonell rockebandramme. I ein samtale med ein tysk journalist uttrykte dei sin beundring for Giorgio Moroder, ein pioner innan elektronisk disco og popmusikk. Moroder var tilfeldigvis ein ven av journalisten, og han klarte å knyta brørne til den italienske produsenten, som produserte deira neste album, No. 1 in Heaven. Albumet var meir elektronisk og synthesizerbasert enn den tidlegare musikken deira, og omdefinerte stilen til Sparks og utfordra konseptet om kva som blir meint med eit band,[5] og det vart òg ein stor innverknad på nye elektroniske popartistar.[2] Det skapte to singlar på topp femten på britiske hitlister: «The Number One Song in Heaven» og «Beat the Clock».[25] Oppfølgingsalbumet i 1980, Terminal Jive, hadde ein hitsingel i Frankrike, «When I'm With You», som førte til at Mael-brørne vart i landet i eitt år for å marknadsføre albumet. Russel lærte seg på den tida å snakke flytande fransk.[5][10] Singelen nådde òg 14. plassen i Australia. I 1981 verva den belgiske synthpopgruppa Telex Sparks for å hjelpa til med å skriva tekstane til det tredje albumet deira, Sex.

Då det elektroniske utstyret dei hadde tatt i bruk for den nye stilen sin var for tungvint til å turnere med, så bandet vende attende til det meir konvensjonelle bandformatet for dei neste tre utgjevingane, sjølv om dei ikkje unngjekk synthesizerar heilt: Whomp That Sucker, Angst in My Pants (med to spor som seinare dukka opp i filmen Valley Girl i 1983)[26] og In Outer Space. Dei kom seg inn på den amerikanske singellista igjen, og nådde 49. plassen med «Cool Places» frå In Outer Space frå 1983. Sporet var eit samarbeid med rytmegitaristen og korvokalisten Jane Wiedlin frå The Go-Go's (ein dedikert fan av bandet som ein gang dreiv sin eigen fanklubb for Sparks[24]), og suksessen var delvis takka vera radiostasjonen KROQ-FM i Los Angeles, som hylla dei som lokale heltar.[2] I 1984 skreiv og framførte Mael-brørne fleire originale songar på lydsporet for den svarte komedien og tenåringsfilmen Bad Manners (òg kjend som Growing Pains), inkludert tittellåten i filmen, «Bad Manners».[27] I 1989 fekk dei ein hitsingel i Frankrike og i Europa med «Singing in the Shower», sungen i duett med Rita Mitsouko. Denne singelen vart produsert av Tony Visconti.

Frå slutten av 1980-talet freista Sparks å gjera den japanske mangaen Mai, the Psychic Girl til ein musikal, med interesse frå Tim Burton[28] og Carolco Pictures,[29] som kjøpte filmrettane i august 1991. Carolco håpte Burton ville starta produksjonen i 1992, men han valde å jobba med The Nightmare Before Christmas og Ed Wood for Touchstone Pictures i staden.[30] Alternativet på filmrettane gjekk til slutt ut, og Burton droppa ut.[28] Francis Ford Coppola utvikla seinare prosjektet på slutten av 1990-talet. I juni 2000 starta Sony Pictures Entertainment på eit anna prosjekt med Kirk Wong knytt til regien.[31] I februar 2001 vart det skrive eit manus av Lisa Addario og Joey Syracuse for Sony sitt Columbia Pictures.[32] Utgjevinga av The Seduction of Ingmar Bergman, ein radiomusikal av Sparks, i august 2009, vart informert om dei seks åra bandet brukte på å prøva å få produsert Mai, the Psychic Girl. Albumet skapte ny interesse, og fekk ein «ny vind», forklarte vokalisten Russell Mael. «Musikken er klar og me håper at dette framleis kan sjå dagens lys.»[28] 18 mai 2010 uttrykte Burton fornya interesse for å tilpassa prosjektet.[33]

1990-talet – Ei ny byrjing

[endre | endre wikiteksten]

I 1993 kom Ron og Russell tilbake med singelen «National Crime Awareness Week», den første utgjevinga deira sidan albumet Interior Design i 1988. Songen vart produsert av det skotske dance-bandet Finitribe. I 1994 gav Mael-brørne ut Gratuitous Sax & Senseless Violins, og gav hitsinglane «When Do I Get to Sing 'My Way'» og «When I Kiss You (I Hear Charlie Parker Playing)». I Tyskland vart «When Do I Get to Sing 'My Way'» den mest spelte songen på radio i 1994, i tillegg til å bli hylla kritisk for den gripande teksten sin og rørande melodien. Bandet turnerte til støtte for albumet med perkusjonisten Christi Haydon på trommer. Haydon var òg med i musikkvideoane til «When Do I Get to Sing 'My Way'» og «When I Kiss You (I Hear Charlie Parker Playing)», som begge vart regisserte av Sophie Muller.

I 1997 gav dei ut Plagiarism, eit album med coverversjonar av deira eigne songar i eit samarbeid med Faith No More, Erasure og Jimmy Somerville. Halvparten av albumet vart spelt inn i lag med Tony Visconti i London, medan den andre halvparten vart spelt inn av brørne i deira eige spesialbygde studio i Los Angeles, omgjeve av byster av Elvis.[2][10] I 1998 spelte dei inn lydsporet til actionfilmen Knock Off, med Jean-Claude Van Damme i hovudrolla, regissert av anerkjente Hong Kong-baserte produsenten/regissøren Tsui Hark[4] (som hadde dukka opp på sin eigen hyllestsong av bandet på albumet Gratuitous Sax and Senseless Violins).

Balls kom ut i 2000 og sette igjen bandet i ein kontekst med elektronisk instrumentering med nokre av Ron Mael sine mest slåande og oppsiktsvekkande tekstar. Med utgivinga av Balls turnerte bandet Storbritannia, Tyskland, Japan og Australia.

2000-talet

[endre | endre wikiteksten]

Etter Balls dukka bandet opp igjen i 2002 med utgjevinga av eit album skildra av det dei kalla deira «sjangerdefinerende opus»[6] – Lil' Beethoven, med kvasi-klassiske arrangement for strykarar og kor.[10] Lil' Beethoven førte til fornya interesse for bandet. Record Collector kåra albumet til eit av dei «Beste nye albuma i 2002», og skildra det som «...kanskje den mest spennande og interessante utgjevinga nokosinne frå eit så lenge etablert band»[34] og seinare i 2003 sa dei «...det kjennest verkeleg som eit av dei beste albuma som nokon gong er laga.»[5] Under ein turné i Storbritannia og Europa spelte bandet heile albumet kvar kveld i første halvdel av showet, med fanfavorittar i den andre halvdelen. Besetninga inkluderte no tidlegare Faith No More-gitarist Dean Menta i tillegg til Tammy Glover på trommer. Den mangeårige fanen Morrissey inviterte Sparks til å opptre på Meltdownfestivalen i 2004, som han var kurator for. Dei framførte sitt banebrytande Kimono My House, følgd av Lil Beethoven , begge i sin heilskap.[6] I denne perioden dukka duoen òg opp i musikkvideoen til The Darkness-medlem Justin Hawkins sin cover av «This Town Ain't Big Enough for Both of Us», der Ron og Russell speler dommaren og MC på ein dartkamp mellom Hawkins og dartmeisteren Phil Taylor. Denne versjonen av «This Town» nådde sjetteplassen på dei britiske hitlistene. Sparks gav seinare ut avslutningssporet på Lil' Beethoven, «Suburban Homeboy» som singel.

I februar 2006 kom Hello Young Lovers, det tjuande studioalbumet deira.[35] Albumet blir sett på å fortsetja der Lil' Beethoven slapp, og blir skildra som «... kynisk, intelligent og veldig, veldig morosamt»,[36] og det har fått betydeleg heider.[37][38] Sparks starta albumet med den slåande melodien som BBC såg på for provoserande i tittelen til å spela, «Dick Around». Songen er eit spor i fleire seksjonar, med fleire stemningar, med mange lag som mange meinte burde vore ein britisk storhit viss ikkje BBC feiltolka tittelen på songen som noko anna enn den var.

Brørne hadde ein tendens til å vera avvisande til dei siste trendane innan populærmusikk, og såg på dei fleste aktuelle band som nokon som manglar musikalsk ambisjon og eksperimentell drivkraft.[6][39][40] Dei føreseielege trendane i mykje av moderne rock, slik dei såg det, fungerte faktisk som inspirasjon for dei siste albuma deira.[39] Likevel har dei uttrykt beundring for Eminem og Morrissey.[6][11]

Duoen dukka opp i sesong 6-finalen av den amerikanske TV-serien Gilmore Girls, og framførte «Perfume» frå albumet Hello Young Lovers. Dei gav ut ein konsert-DVD av ein konsert i september 2006 på The Forum, og dessutan ei etterlengta CD-utgjeving av det tidlegare utilgjengelege albumet deira frå 1977, Introducing Sparks. Sporet «Perfume» vart nytta i ein TV-reklame for Dolce & Gabbana i 2009.[41]

12. mai 2008 gav Sparks ut singelen «Good Morning», henta frå albumet Exotic Creatures of the Deep.

I mai og juni 2008 spelte dei 21 konsertar, kalla «Sparks Spectacular», i London, der dei spelte kvart av albuma deira i kronologisk rekkefølgje i løpet av dei første tjue kveldane og hadde premiere på det nye albumet deira på den tjueførste konserten 13. juni 2008.[42] Kvar kveld framførte dei eit album i sin heilskap følgd av eit sjeldan spor – mange av songane hadde aldri vorte framført på scenen før. Bandet bad fansen om å vitje nettsida deira og stemma på sporet dei helst ville høyra bandet framføra under andre halvdel av den 21. konserten etter premieren på Exotic Creatures of the Deep, sjølv om Russell innrømte at han og Ron nok ville påverka avstemminga litt.

Fans som kjøpte ein «Gullbillett» (som tillét tilgang til alle dei 21 konsertane) mottok òg ein plakat signert av bandet og ein CD-singel med tittelen «Islington N1», ein referanse til postadressa til spelestaden for dei første 20 spelejobbane. Songen «Islington N1» vart seinare gjort tilgjengeleg i plateboksen New Music For Amnesiacs.

I 2009 spelte bandet to kveldar på rad på The Forum 20. og 21 mars. Dei spelte Exotic Creatures of the Deep i sin heilskap på begge spelejobbane, følgd av Kimono My House i sin heilskap den første kvelden og No. 1 in Heaven i sin heilskap den andre kvelden.

På valentinsdagskvelden 2009 framførte Sparks det same showet med albuma deira Exotic Creatures of the Deep og Kimono My House spelt i sin heilskap føre eit utselt publikum i heimbyen i Royce Hall på Mael-brørne sitt alma matar i Los Angeles, UCLA.

Ron og Russell dukka opp som intervjuobjekt i dokumentaren The Magnificent Tati frå 2009 , og diskuterte engasjementa deira på byrjinga av 1980-talet i Confusion, ein foreslått Jacques Tati-film som det vart skrive manus for, men som aldri vart filma då Tati døydde.

The Seduction of Ingmar Bergman (2009)

[endre | endre wikiteksten]

Bandet hadde premiere på radiomusikalen The Seduction of Ingmar Bergman,[43] i august 2009. På oppdrag frå Svensk Radio (SR) hadde han Mael-brørne sjølv saman med dei svenske skodespelarane Elin Klinga og Jonas Malmsjö, som begge jobba med Bergman i levetida hans. Musikalen, delvis på engelsk, delvis på svensk, fortel historia om då Bergman flytta til Hollywood etter gjennombrotet sitt med Sommernattens smil (1956), og det surrealistiske og ubehagelege møtet med filmhovudstaden. Britiske BBC Radio 6 Music heldt eit liknande arrangement i London to månader seinare, der musikalen vart spelt i sin heilskap for eit direkte publikum på BBC Broadcasting House i London og seinare vart sendt med ein spørsmålsrunde med Mael-brørne.

I juni 2011, som ein del av filmfestivalen i Los Angeles, presenterte Sparks verdspremieren på sceneutgåva av The Seduction of Ingmar Bergman på John Anson Ford Amphitheatre i Hollywood. Den kanadiske filmregissøren Guy Maddin gav instruksjonar basert på manuset, der Ron og Russell hadde reprise på rollene sine på scena. Rolla som Ingmar Bergman vart utført av den finske filmskodespelaren Peter Franzén, og den amerikanske skodespelaren Ann Magnuson spelte rolla som Greta Garbo. Gruppa spelte på filmfestivalen i eit forsøk på å skaffa midlar til ein spelefilmversjon.[44][45] Framsyninga hausta strålande meldingar frå tidsskrift som The Huffington Post, LA Times, LA Weekly og LA Record.

Sidan 2011 har bandet forfølgt ideen om å gjera The Seduction of Ingmar Bergman til ein spelefilm. Opphavleg tenkt som ein levande film, kunngjorde Mael-brørne i 2017 at dei tok ei ny retning og utvikla Bergman som ein animert spelefilm med regissør Joseph Wallace, som laga musikkvideoen til sporet deira «Edith Piaf (Said It Better Than Me)».[46] Enn så lenge (2022) har det enno ikkje kome noko filmversjon av musikalen.

2010-talet

[endre | endre wikiteksten]
Sparks spelte på Rough Trade East, Brick Lane, London i september 2017.

I 2010 remiksa Sparks Yoko Ono-songen «Give Me Something». I juli bidrog dei med ein slags remiks til songaren Katie Melua sin «A Happy Place», og kalla denne Sparks VS. Melua. 2. september markerte debuten til dei nye temasongane som Ron og Russell hadde komponert og spelt inn for NPR-radioshowet Bookworm, sendt i Los Angeles på stasjonen KCRW. Dei to songane, med tittelen «Where Would We Be Without Books?» og «I am a Bookworm», vart bestilt av programverten og Sparks-fan Michael Silverblatt som dei første nye temalåtane for programmet på 21 år.

Som ekstranummer til det som kan ha vore den siste konserten nokosinne i Amerika for Faith No More den 1. desember på Hollywood Palladium i Los Angeles, vart Ron og Russell Mael invitert av Mike Patton og co. til å framføra Sparks-hitten «This Town Ain't Big Enough for Both of Us». Dei spelte òg songen som kom til under samarbeidet med Faith No More på Sparks-album Plagiarism frå 1997 og hadde òg vorte gjeven ut som singel.

I 2012 samarbeidde Ron og Russell med songaren Gemma Ray som gav ut ein avgrensa 12-tommar singel med tittelen «Gemma Ray Sings Sparks (with Sparks)», som inkluderte Ray sin versjon av Sparks-songen «How Do I Get To Carnegie Hall» og «Eaten by the Monster of Love».[47][48] I oktober opptredde Ron og Russell for første gang nokosinne som ein duo, utan band. Europaturneen på 18 byar med tittelen «Two Hands One Mouth» byrja i Litauen og følgde i Latvia, Finland, Noreg, Sverige, Tyskland, Belgia, Irland og vart avslutta med eit utselt show på Barbican Centre i London. Turneen tok deretter gruppa til Japan og USA, inkludert to framsyningar på Coachella-festivalen, med eit show i Paris i 2013, der dei fekk selskap på scena av Catherine Ringer frå Les Rita Mitsouko for å synga på samarbeidet deira frå 1989, «Singing in the Shower». Innspelingar frå turneen resulterte i det første konsertalbumet til Sparks, Two Hands, One Mouth: Live in Europe, som vart gjeve ut seinare i 2013. Ron og Russell fortsette å turnera i duoformatet for ein andre runde, med tittelen «The Revenge of Two Hands One Mouth», med konsertar i både Nord-Amerika og Europa, inkludert Fun Fun Fun Fest i Austin i Texas og tre kveldar på Union Chapel i London, kvar Thurston Moore på gitar på «This Town Ain't Big Enough for Both of Us». Både «Two Hands One Mouth» og «The Revenge of Two Hands One Mouth»-turneane fekk god kritikk.[49][50][51] I 2013 bidrog dei med ein song og ein kort stemmedel til Guy Maddin-filmen The Forbidden Room.[52]

2014 markerte 40-årsjubileet for Kimono My House. Landemerket vart feira med ei framføring av albumet i sin heilskap, saman med eit sett med dei største hittane deira, på Barbican Centre i London 19. og 20. desember akkompagnert av 35-mann store Heritage Orchestra.[53] Ron og Russell tok Kimono My House-feiringa til Los Angeles då dei framførte albumet to kveldar på rad med eit 38 mann stort orkesteret på United Artists Theatre på Ace Hotel Los Angeles 14. og 15. februar 2015. Begge konsertane selde ut og dei fekk strålande meldingar.[54][55][56][57] Alex Kapranos frå Franz Ferdinand vart med dei på scena for ein duett med Russell på songen «When Do I Get to Sing 'My Way '» begge kveldane.

Før Kapranos dukka opp i Los Angeles, hadde Sparks og Franz Ferdinand samarbeidd og hadde på slutten av 2014 spelt inn eit album saman, produsert av John Congleton.[58] Supergruppa, kalla FFS, vart avduka i mars 2015 med ein kort teaser-video av songen «The Power Couple».[54][58][59] Eit sjølvoppkalla album kom ut i juni 2015.[60] Albumet vart marknadsført med framferder på BBC-programmet Later with Jools Holland og Glastonburyfestivalen.[61]

Det 23. studioalbumet til Sparks, Hippopotamus, vart gjeve ut i september 2017 til god kritikk og godt sal,[62] og nådde sjuandeplassen på den britiske albumlista.[25] Ein full bandturné, som starta i København, vart gjennomført for å marknadsføre plata. I 2019 samarbeidde Sparks med den franske artisten Sebastian og spelte på albumet hans Thirst på songen «Handcuffed to a Parking Meter».[63]

2020-talet

[endre | endre wikiteksten]
Sparks opptrer på Fitzgerald Theater i 2022.

Det første albumet deira i 2020-åra var A Steady Drip, Drip, Drip og det kom ut digitalt i mai 2020, medan den fysiske utgjevinga kom ut i juli på grunn av covid-19-pandemien. Albumet vart innleidd av singlane «Self-Effacing» og «I'm Toast» i høvesvis februar og mars.[64] Til liks med forgjengaren sin, Hippopotamus, nådde det sjuandeplassen på UK Albums Chart og hausta universell kritikarros.[65] Samtidig med den fysiske utgjevinga av albumet hadde ein offisiell musikkvideo for songen «The Existential Threat» premiere på YouTube, med animasjon laga av den engelske frilansanimatøren og komponisten Cyriak Harris.[66][67][68] Bandet samarbeidde deretter med Todd Rundgren på singelen «Your Fandango», 50 år etter at han produserte debutalbumet deira.[69]

Sparks var involvert i to filmar i 2021, som manusforfattarar og komponistar for musikalen Annette, regissert av Leos Carax og med Adam Driver og Marion Cotillard i hovudrollene, og i The Sparks Brothers, ein dokumentar om karrieren deira regissert av Edgar Wright.[8] Annette hadde premiere på filmfestivalen i Cannes i 2021 og var i konkurranse om Gullpalmen.[70] Det leiande sporet «So May We Start» vart akkompagnert av ein video med bandet i lag med Driver og Cotillard,[71] og Annette-lydsporet vart gjeve ut på Sony.

I februar spelte Sparks to utselde konsertar i Walt Disney Concert Hall, dei første heile konsertane deira sidan 2018 etter utsetjingar av turnédatoar gjennom 2020 og 2021.[72] Variety hylla den første konserten som «ein begeistra, høgtidleg heimkomst».[73] På Césarsprisen i 2022, den nasjonale filmprisutdelinga i Frankrike, mottok bandet ein César for beste originalmusikk for Annette.[74]

Stil

[endre | endre wikiteksten]

Sparks blir sett på som eit kunstpopband.[75][76][77][78][79][80] Den musikalske stilen deira har variert dramatisk med Russell Mael si karakteristiske vidtrekkande stemme (spesielt den vidtrekkande falsetten hans) og Ron Mael sine intrikate og rytmiske spelestil bak tangentane, som er den raude tråden gjennom den femti år lange karrieren deira. I meldinga si av Kimono My House skildra NME falsetten til Russell som ei «stratosfærisk blanding av Marc Bolan og Tiny Tim».[81] I byrjinga freista dei å etterlikna lyden av dei engelske idola deira, som The Who, Syd Barrett-epoken til Pink Floyd og The Kinks, nokre gangar utgav dei seg til og med for å vera eit engelsk band medan dei var på klubbar i Los Angeles. Dei flytta til England under l-epoken, der dei, sjølv om dei stod fram som ein merkeleg figur på denne scena, fann suksess med sine polerte og intrikate poplåtar og kronglete tekstar. Tidlege album som Kimono My House kombinerte glamrock med element av tyggegummipop og barokkmusikk. I andre halvdel av tiåret var dei uroa for at lyden dei hadde utvikla medan dei var baserte i England, stod i fare for å bli forelda. Dei returnerte til LA, fast bestemt på å adoptera ein meir «vestkyststil». Dette oppnådde dei med produsenten Rupert Holmes på Big Beat og (utan Holmes) på Introducing Sparks.

Bandet var ikkje fornøgd med resultata, som dei meinte mangla personlegdom, kanskje fordi dei var avhengige av studiomusikarar. Dette førte til den mest dramatiske stilendringa bandet ville freista, då dei slo seg saman med Giorgio Moroder, droppa rockegruppeformatet heilt og produserte diskotekplata No. 1 in Heaven som var basert på synthesizerar.[82] Dette albumet blir sett på som eit landemerke i utviklinga av elektronisk musikk og sterkt påverka band som ville dukka opp i åra etter.[2][5] Dei vende snart tilbake til ei meir tradisjonell besetning, som heldt seg til 1988 og Interior Design. Deretter følgde ein lang pause fram til 1994 og Gratuitous Sax & Senseless Violins, som var eit inntog i techno-danseverda, som dei hadde bidratt til å skapa tilbake på slutten av 1970-talet.[83]

I 2002 bytte bandet til ein klassisk influert kunstpop[84] med utgjevinga av albumet deira Lil' Beethoven, og erstatta den beat-drivne synth-popen frå dei tidlegare albuma deira med komplekse orkesterarrangement. Bandet anerkjente denne stilendringa på opningssporet til albumet «The Rhythm Thief».[85]

Lyrisk har stilen til bandet vorte skildra som å komma frå «skulen til Cole Porter, og favoriserer kaustisk vidd framfor trivielle personlege problem, ... særs smarte tekstar vippa mellom overflatisk glans, djup kjensle og det ubegripeleg bisarre».[2] Fleire lyriske motiv har vorte eit tydeleg trekk på nyare album. På «My Baby's Taking Me Home» frå Lil' Beethoven (2002) blir songtittelen gjentatt 104 gangar, utan at andre ord blir brukte, anna enn eit munnleg mellomspel.[5] Tilsvarande brukar «Your Call Is Very Important To Us» på det same albumet ei melding om ein ventande samtale: «Your call is very important to us. Please hold» som deretter blir sunge med nokre ekstra ord: «At first she said your call is very important to us, then she said please, please hold.» Den einaste andre teksten i songen er «Red light», «Green light», «I'm Getting Mixed Signals» og «Sorry, I'm Going To Have To Put You Back On Hold». Desse elementa er lagdelt med ei enkel pianolinje for å skapa ein svært teksturert effekt.[86]

Vokallyden på singelen «This Town Ain't Big Enough for Both of Us» vart kritisert for å vera «stilisert». Dette kan vera fordi songen vart skriven utan omsyn til vokalstilen til Russell Mael. Ron Mael har forklart: «'This Town Ain't Big Enough for Both of Us' vart skriven i A, og han skal jammen syngast i A. Eg føler berre at viss du kjem med det meste av musikken, så har du ein ideen om kvar det kjem til å gå. Og ingen songar kjem i vegen for meg.»

Russell Mael har hevda som svar: «Då han skreiv 'This Town Ain't Big Enough for Both of Us', kunne Ron berre spela han i den tonearta. Det var så mykje arbeid å transponera songen og ein av oss måtte rokka seg, så eg gjorde justeringa for å passa inn. Stemma mi er ikkje ei «rocke-stemme». Det er ikkje sjelfullt, på den tradisjonelle rockemåten. Det handlar ikkje om 'guts'. Det er utrena, uskolert, eg stilte aldri spørsmålsteikn ved kvifor eg song høgt. Det berre skjedde, diktert av songane. Ron har alltid skrive Sparks sine tekstar og har aldri transponert dei til ein rocketone for meg å synga. Han pakka alltid kvar linje med ord, og eg måtte synga dei som dei var.»[87]

Ettermæle

[endre | endre wikiteksten]

Sparks har påverka mange seinare sjangrar, inkludert synth-pop, new wave, post-punk og alternativ rock, og har påverka eit breitt spekter av songarar og band, inkludert Joy Division, New Order, Depeche Mode, The Smiths, Siouxsie and the Banshees, Sonic Youth og Björk.

Steve Jones frå Sex Pistols sa at han konstant lytta til Kimono My House tilbake i 1974 på rommet til Paul Cooks. «Me sat på soverommet hans i timevis og høyrde på dei».[88] Joy Division siterte «Number One Song in Heaven» som ein viktig innverknad under innspelinga av «Love Will Tear Us Apart». Joy Division-trommeslagaren Stephen Morris sa: «Då me spelte 'Love Will Tear Us Apart', var det to plater me var inne på: Frank Sinatra sitt Greatest Hits og «Number One Song in Heaven» av Sparks. Det var byrjinga på å bli interessert i Giorgio Moroder».[89] Peter Hook i New Order siterte produksjon til Moroder på «The Number One Song in Heaven» som ein stor innverknad då bandet hans endra musikalsk stil for å produsera elektro/dance-rock-songar som «Temptation» i 1982. New Order spelte òg ein utvida konsertversjon av «When I'm With You» same år i Milano.[90] Då dei byrja å spela musikk, siterte songaren Dave Gahan[91] og komponisten Martin Gore[92] frå Depeche Mode dei som eit av favorittbanda deira. Gore covra òg seinare «Never Turn Your Back on Mother Earth» på EP-en hans Counterfeit i 1989. Andre tidlege elektroniske artistar som The Human League,[93] og Erasure[94] nemnde òg gruppa. Nick Rhodes frå Duran Duran uttalte om «This Town ain't ...»: «Det var noko med dei som var veldig annleis. Eg vart umiddelbart fascinert av den songen.»[95]

Sparks har òg vorte nemnd av indiepopbandet The Smiths. Songaren deira Morrissey kåra Kimono My House som ein av «sine favoritt-LP-ar gjennom tidene».[96] Smiths-gitaristen og komponisten Johnny Marr sa: «Det er ikkje noko betre enn kommersialisme kryssa med eit interessant sinn» og nemnde «This Town Ain't Big Enough for the Both of Us» som eit døme,[97] og kvalifiserte det som ein av desse «trojanske singlane».[98] Siouxsie and the Banshees spelte inn ein versjon av den første Sparks-suksessen som opningslåten på coveralbumet deira Through the Looking Glass. Thurston Moore i Sonic Youth inkluderte òg Sparks-song «Equator» på lista si over favorittsongar gjennom tidene.[99] Joey Ramone nemnde òg at han likte platene deira,[100] og det same gjorde seinare gruppa They Might Be Giants.[101] Devo-songaren Mark Mothersbaugh skildra seg sjølv som ein stor «Ron Mael-fan» og om utsjånaden hans: «det var så lite rock n' roll, på ein uventa måte, at du berre ikkje kunne unngå å tenka at det var noko der». Han lytta òg til Kimono my House i løpet av ungdomsåra.[102]

Björk snakka om Kimono my House som ei av platene som forandra livet hennar. «[Sparks] var eksotiske [...], [dei] var det mest forfriskande i livet mitt» då ho var åtte.[103] «Eg elska måten Russell Mael song på som ein geisha , og at dei var interesserte i å ha på seg geishaklede, sidan eg verkeleg var glad i japanarar».[104] Faith No More nemnde òg gruppa og framferdene deira. Klaverspelaren deira Roddy Bottum sa: «Eg såg Sparks spela på American Bandstand i 1975. Søstera mi og eg gjekk ut og kjøpte umiddelbart Indiscreet.[95] I 2004 publiserte Franz Ferdinand-songaren Alex Kapranos ein artikkel i NME med tittelen «Why I love the Sparks». Han sa om musikken deira: «Det er først etter nokre lyttingar du verkeleg kan komma inn i musikken [...] Då blir du verkeleg forelska og bandet forandrar livet ditt. No kan eg ikkje førestilla meg livet utan dei.»[105] John Frusciante frå Red Hot Chili Peppers sa at han pleidde å lytta til Kimono My House og Propaganda for gitarspelet til Adrian Fisher og la til: «Eg er sikker på at det er Ron Mael som fortalde han kva han skulle spela».[106]

Andre kjende artistar som har nemnt Sparks inkluderer Ween[107] Will Sheff frå Okkervil River,[108] Mark Burgess frå The Chameleons,[109] og Cait Brennan.[110] Det elektroniske bandet Justice hylla gruppa og sa: «dette er [...] noko me liker i musikk, denne typen episk kjensle, [...] og me vart verkeleg inspirerte av band som Sparks [...] som har denne verkeleg operalyden».[111] I 2012 gav synth-pop-duoen Spray ut songen «Sparks Called and They Want Their Ideas Back».

I 1980 gav Paul McCartney òg eit nikk til bandet i musikkvideoen til «Coming Up» der han dukka opp og etterlikna Ron Mael på tangentar.[112][113]

Prisar og nominasjonar

[endre | endre wikiteksten]
Pris År Nominasjon Kategori Resultat Ref.
Cannes Soundtrack Award 2021 Annette Beste komponist Vann [114]
Florida Film Critics Circle 2021 Beste filmmusikk Nominert [115]
Césarprisen 2022 Beste originale musikk Vann [116]
Lumièresprisen 2022 Beste musikk Vann [117]
NME Awards 2022 The Sparks Brothers Beste musikkfilm Vann [118]

Diskografi

[endre | endre wikiteksten]
For meir om dette emnet, sjå diskografien til Sparks.

Studioalbum

[endre | endre wikiteksten]


Konsertalbum

[endre | endre wikiteksten]

Samarbeidsalbum

[endre | endre wikiteksten]

Filmmusikk

[endre | endre wikiteksten]

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  1. ↑ Dye, David (2006). «Sparks: Elegantly Whimsical». Npr.org. Henta 19. april 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Alfvegren, Skylaire (4. november 1998). «Shooting Off Sparks». LA Weekly. Arkivert frå originalen 7. desember 2006. Henta 19. april 2022. 
  3. ↑ Ashlock, Jesse (2003). «Sparks profile». Epitonic.com. Arkivert frå originalen 27. september 2007. Henta 19. april 2022. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Taylor, J.R. «Lively Sparks». New York Press. Arkivert frå originalen 27. mai 2006. Henta 19. april 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 Easlea, Daryl (July 2003). «Sparks Interview». Record Collector Magazine Issue 287. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Sparks Interview «Melting Down Beethoven» on musicohm.com». Arkivert frå originalen 22. desember 2007. Henta 19. april 2022. 
  7. ↑ Copsey, Rob (15. september 2017). «The National secure their first Number 1 on the Official Albums Chart with Sleep Well Beast: 'It means a lot'». Official Charts Company. Henta 19. april 2022. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Chiu, David (25. mai 2020). «Sparks' Ron Mael On The Duo's New Album, Upcoming Movie, And 50 Years Of Idiosyncratic Music». Forbes. Henta 19. april 2022. 
  9. ↑ «‘Lost Illusions’ Wins Best Film at France’s Cesar Awards». Hollywoodreporter.com. 25. februar 2022. Henta 19. april 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Hodgkinson, Will (1. november 2002). «Sparks Interview». Arts Guide (The Guardian). Arkivert frå originalen 10. september 2014. Henta 19. april 2022. «The Maels were teenagers during LA's musical golden period, where bands like the Doors, Love, the Standells and the Leaves played at the Whisky-a-Go-Go on Sunset Strip and the Beach Boys would play at the Teenage Fair, an afternoon event where bands performed in one tent and an exhibition for a new line of hipster jeans filled another.» 
  12. ↑ «Pickwick Gardens (Pickwick Recreation Center, formerly, Gay's Pickwick Swim Park)». Burbank, California. Arkivert frå originalen 5. mars 2002. Henta 19. april 2022. 
  13. ↑ Rudolph, Joyce (22. september 2004). «Pickwick owners seek help with history». Burbank Leader (Los Angeles Times). Henta 19. april 2022. 
  14. ↑ Murphy, Jim (25. august 2020). «The Beach Boys' Personal Appearances, 1961-1963». Becoming the Beach Boys - a reader's companion to the book. Arkivert frå originalen 27. februar 2021. Henta 19. april 2022. «5. april 1963 Friday; Second Annual Teen-Age Fair; Pickwick Recreation Center; 921-1001 Riverside Drive, Burbank, CA, 5:30 p.m.» 
  15. ↑ The Sparks Brothers
  16. ↑ «Vinyl Album: Various Artists - The Whole Burbank Catalog (1972)». 45worlds. Henta 19. april 2022. 
  17. ↑ «Warner Brothers «Loss Leaders» That Feature Todd Rundgren». The Todd Rundgren Connection. Henta 19. april 2022. 
  18. ↑ «Sparkography on allsparks.com». Arkivert frå originalen 18. juni 2016. Henta 15. april 2006. 
  19. ↑ «Concert: Queen live at The Marquee Club, London, UK». Queenconcerts.com. 20. desember 1972. 
  20. ↑ «Gallery: TopPop (1974)». Beeld en Geluid Wiki. Henta 19. april 2022. 
  21. ↑ Welch, Chris (1974). «Bright Sparks». Melody Maker. Arkivert frå originalen 21. februar 2006. Henta 19. april 2022. 
  22. ↑ «Hello, Goodbye 77 – Martin Gordon and Sparks». Mojo Magazine Issue 117. August 2003. 
  23. ↑ «Sparks of a revolution». Living Section (Scotsman Newspaper). Arkivert frå originalen 20. oktober 2007. Henta 19. april 2022. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Black, Johnny (September 2006). «Sparks Interview». Mojo Magazine Issue 154. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Sparks- UK Charts». officialcharts.com. Henta 19. september 2017. 
  26. ↑ «Valley Girl (1983): Soundtracks». IMDb.com. Henta 19. april 2022. 
  27. ↑ «Bad Manners – Region 2 DVD». Amazon.co.uk. 16. februar 2004. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 Galliano, Joseph (30. oktober 2009). «Striking Sparks with Bergman». The Sunday Times. Henta 19. april 2022. 
  29. ↑ Carr, Jay (3. mars 1991). «Batman to battle DeVito's Penguin». The Boston Globe. 
  30. ↑ Yang, Jeff (6. august 2009). «The Pokemon generation grows up». San Francisco Chronicle. Henta 19. april 2022. 
  31. ↑ Harris, Dana (11. juni 2000). «Wong to helm SPE's 'Psychic'». Variety. Henta 19. april 2022. 
  32. ↑ Dunkley, Cathy; Brodesser, Claude (18. februar 2001). «U opens its heart to Addario, Syracuse spec». Variety. Henta 19. april 2022. 
  33. ↑ Miller, Ross (18. mai 2010). «Tim Burton Directing 'Mai, the Psychic Girl'?». Screenrant.com. Henta 19. april 2022. 
  34. ↑ «Best New Albums of 2002». Record Collector Magazine Issue 281. January 2003. 
  35. ↑ «Thirty chord wonders». Living Section. Scotsman Newspaper. Arkivert frå originalen 20. oktober 2007. Henta 19. april 2022. 
  36. ↑ «Hello Young Lovers review». BBC. Arkivert frå originalen 7. februar 2006. Henta 22. september 2015. 
  37. ↑ Lester, Paul (March 2006). «Flashes of Greatness [Hello Young Lovers 4 out of 5 star Review». Uncut. 
  38. ↑ Hayes Budgren, Simon (4. februar 2006). «Hello Young Lovers review [9 out of 10]». NME. 
  39. ↑ 39,0 39,1 «News». Billboard News. Henta 19. april 2022. 
  40. ↑ McNair, James (2006). «Sparks: Creating mischief again with their latest album». Enjoyment. Arkivert frå originalen 24. januar 2007. Henta 19. april 2022. 
  41. ↑ «Dolce & Gabbana TV commercial». YouTube. Henta 19. april 2022. 
  42. ↑ «Sparks to play an album a night in London». Side-line.com. Henta 30. juni 2009. 
  43. ↑ Sahlin, Eva (13. august 2009). «Sparks «The Seduction Of Ingmar Bergman» – världspremiär i Radioteatern». Sveriges Radio. Henta 19. april 2022. 
  44. ↑ Staff (3. mai 2011). «2011 Los Angeles Film Festival Announced First Round of Film Selections». Film Threat. Arkivert frå originalen 6. mai 2011. Henta 19. april 2022. 
  45. ↑ Rose, Lisa (29. april 2011). «Groundbreaking rock band Sparks remains influential, 40 years after debut album». New Jersey On-Line / The Star-Ledger. Henta 19. april 2022. 
  46. ↑ «Joyous nonsense and sly jokes: Sparks on new album Hippopotamus and upcoming musical film». thelineofbestfit.com. 16. september 2017. Henta 3. oktober 2019. 
  47. ↑ «Gemma Ray sings Sparks (with Sparks) - How Do I Get To Carnegie Hall?». Bronze Rat Records (via YouTube). 3. februar 2012. Henta 19. april 2022. 
  48. ↑ «Eaten By the Monster of Love». Pias UK Limited (via YouTube). 3. desember 2014. 
  49. ↑ Bick, Emily (17. juni 2012). «LIVE REPORT: Sparks». The Quietus. Henta 19. april 2022. 
  50. ↑ Pirro, Jonathan (22. april 2013). «Fauxchella Review: Sparks: «Two Hands, One Mouth» at The Chapel, 9. april 2013». Henta 19. april 2022. 
  51. ↑ Sefton, Max (4. desember 2013). «Live review: Sparks at The Arches, 25. november 2013». Ravechild. Arkivert frå originalen 3. august 2020. Henta 19. april 2022. 
  52. ↑ «SPARKS official website». Allsparks.com. Henta 8. september 2018. 
  53. ↑ «Sparks perform Kimono My House with the Heritage Orchestra, conducted by Jules Buckley». Barbican Centre. Arkivert frå originalen 23. september 2015. Henta 19. april 2022. 
  54. ↑ 54,0 54,1 Lewis, Randy (16. februar 2015). «Sparks, Franz Ferdinand to join forces for 2015 album, tour». Los Angeles Times. Henta 19. april 2022. 
  55. ↑ Valera, David (17. februar 2015). «Photos: Sparks @ The Theatre at Ace Hotel». L.A. Record. Henta 19. april 2022. 
  56. ↑ Sprague, Timothy (februar 2015). «Sparks: «Kimono My House» live with Orchestra in LA». Rocker. Henta 19. april 2022. 
  57. ↑ Hermann, Andy (16. februar 2015). «Sparks Presented «Kimono My House» at the Theatre at Ace Hotel (Concert Review)». LA Weekly. Henta 19. april 2022. 
  58. ↑ 58,0 58,1 Goble, Corban (9. mars 2015). «Franz Ferdinand and Sparks Form Supergroup FFS». Pitchfork Media. Henta 9. mars 2015. 
  59. ↑ FFS - The Domino Effect på YouTube
  60. ↑ «iTunes - Music - FFS by FFS». iTunes. 5. juni 2015. Henta 19. april 2022. 
  61. ↑ «BBC - Glastonbury - 2015 - Acts - FFS (Franz Ferdinand & Sparks)». BBC. Henta 19. april 2022. 
  62. ↑ «Hippopotamus by Sparks». Metacritic.com. Henta 9. september 2017. 
  63. ↑ «SebastiAn Enlists Syd, Charlotte Gainsbourg, Sparks, and More for New Album Thirst». Pitchfork.com. 5. september 2019. Henta 23. januar 2020. 
  64. ↑ Ehrlich, Brenna (12. mars 2020). «Sparks Channel Our Collective Angst on 'I'm Toast'». Rolling Stone. Henta 25. mars 2020. 
  65. ↑ «A Steady Drip, Drip, Drip by Sparks». Metacritic. Henta 28. mai 2020. 
  66. ↑ Cyriak (animator, director), Sparks (composers) (3. juli 2020). Sparks - The Existential Threat (Official Video) (YouTube). Henta 19. april 2022. 
  67. ↑ Berkowitz, Joe (7. juli 2020). «This music-video ode to apocalyptic anxiety will give you the catharsis you crave». Fast Company (på engelsk). Henta 19. april 2022. 
  68. ↑ TV News Desk (6. juli 2020). «Sparks Teams Up Animator Cyriak for New Video». BroadwayWorld (på engelsk). Henta 19. april 2022. 
  69. ↑ Thiessen, Brock (23. april 2021). «Sparks and Todd Rundgren Team Up for Their First New Song in 50 Years». Exclaim!. 
  70. ↑ «Sparks fly as musical film 'Annette' geeks out Cannes». Agence France-Presse (på engelsk). 6. juli 2021. Henta 6. juli 2021. 
  71. ↑ «Sparks, Adam Driver & Marion Cotillard: «So May We Start (feat. Simon Helberg),» from Annette». npr.org. 13. juli 2021. Henta 13. juli 2021. 
  72. ↑ «Sparks on Tour». Allsparks.com. Henta 19. april 2022. 
  73. ↑ «Sparks Walt Disney concert Hall review». Variety. Henta 22. februar 2022. 
  74. ↑ «‘Lost Illusions’ Wins Best Film at France’s Cesar Awards». Hollywoodreporter.com. 25. februar 2022. Henta 25. februar 2022. 
  75. ↑ Ryan, Gary (19. mai 2020). «Sparks tell us about working with Adam Driver and «coming from a different realm of pop»». Nme.com. Henta 14. september 2020. 
  76. ↑ «Beyond Bowie: The mutating art-pop of Sparks in 10 records». Thevinylfactory.com. 17. november 2015. Henta 14. september 2020. 
  77. ↑ Moore, Stephen. «Album review: Sparks - A Steady Drip, Drip, Drip». Islington Gazette. Arkivert frå originalen 25. september 2020. Henta 14. september 2020. 
  78. ↑ «Sparks Still Ignite with 'A Steady Drip, Drip, Drip'». PopMatters.com. 8. mai 2020. Henta 14. september 2020. 
  79. ↑ «Franz and Sparks: this town is big enough for both of us». the Guardian. 11. juni 2015. Henta 14. september 2020. 
  80. ↑ «Sparks – A Steady Drip, Drip, Drip». Uncut.co.uk. 29. mai 2020. Henta 14. september 2020. 
  81. ↑ Mac Donald, Ian (18. mai 1974). «Kimono My House [album review]». New Musical Express. 
  82. ↑ Bush, John. «No. 1 in Heaven - Sparks - Songs, Reviews, Credits, Awards». AllMusic. Henta 19. april 2022. 
  83. ↑ «Sparks Profile on music.com». Arkivert frå originalen 28. januar 2006. Henta 19. april 2022. 
  84. ↑ «Expect the Unexpected: A Conversation with Sparks». 13. september 2017. Henta 22. november 2017. 
  85. ↑ Houle, Zachary (24. oktober 2013). «Sparks: New Music for Amnesiacs, the Ultimate Collection». PopMatters. Henta 19. april 2022. 
  86. ↑ «Hello Young Lovers review». StylusMagazine.com. Arkivert frå originalen 29. mars 2006. Henta 25. april 2006. 
  87. ↑ The Word, No. 36, februar 2006.
  88. ↑ Lonely Boy: Tales from a Sex Pistol. Da Capo Press. 2017. ISBN 978-0306824814. «The first Be-Bop Deluxe album, Axe Victim, and Sparks' Kimono My House were both big albums for me and Cookie – We'd sit in his bedroom for hours listening to them. I didn't know this at the time, but Sparks were one of those bands who had to come over to the UK because no one in America got them. It's funny how that works – you couldn't necessarily guess the people it would happen to from their music» 
  89. ↑ Reynolds, Simon (2009). Totally Wired: Post-Punk Interviews and Overviews. Faber and Faber. ISBN 978-0571235490. 
  90. ↑ In his autobiography, Peter Hook relates a New Order concert in Milan in 1982 where they did a cover of the 1979 Sparks track, «When I'm With You». Hook also wrote that New Order's «Temptation» and «Hurt» were inspired in part by Giorgio Moroder's «production on the wonderful Sparks track 'Number One Song in Heaven'». Hook, Peter (2007). Substance: Inside New Order. Simon & Schuster. 
  91. ↑ «Collect-a-Page (Dave Gahan's questionnaire)». Arkivert frå originalen 27. november 2008. Henta 4. mai 2017. . Look In. Sacred DM. 5. desember 1981.
  92. ↑ «Collect-a-Page (Martin Gore's questionnaire)». Arkivert frå originalen 27. november 2008. Henta 4. mai 2017. . Look In. Sacred DM. 12. desember 1981.
  93. ↑ Easlea, Daryl (2009). «In an interview recently, the Human League cited that record as the thing that got them excited and focused on what they were doing.»
  94. ↑ Patterson, Dagmar (15. juli 2007). «Interview: Erasure's Vince Clarke». thewigfitsallheads.com. Henta 1. august 2017. «The first record I bought was 'This Town Ain’t Big Enough For Both of Us' by Sparks. [...] I played it over and over and over again.» 
  95. ↑ 95,0 95,1 Easlea, Daryl (2009).
  96. ↑ Morrissey Reveals His Favourite LPs Of All Time, thequietus.com, 13. august 2010, henta 1. august 2017 
  97. ↑ Buchanan, Rhys (16. desember 2016). «Johnny Marr: In depth interview». Arkivert frå originalen 12. august 2017. Henta 1. august 2017. 
  98. ↑ McLean, Craig (30. juni 2003). «Johnny Marr: soundtrack of my life». The Guardian. Henta 1. august 2017. 
  99. ↑ Kaye, Ben (17. januar 2014). «Here are Thurston Moore's favorite songs of all time». Consequence of Sound. Henta 21. juli 2017. 
  100. ↑ Easlea, Daryl (2009). «Nothing to do», the song that so inspired Joey Ramone, with its Beatles-like build-up
    «Russell with Joey Ramone while recording korvokal for the Ramones album 'Pleasant Dreams,' 1981.». Sparks official website. 2. mars 2021. Arkivert frå originalen 8. juli 2021. Henta 2. juli 2021. 
  101. ↑ Mertz, Erick (14. mai 2015). «Interview: They Might Be Giants». Henta 1. august 2017. 
  102. ↑ Henderson, Richard (May 2009). «Mark Mothersbaugh Unedited Transcript». Thewire.co.uk. Henta 7. juli 2021. 
  103. ↑ Aston, Martin (10. juli 1993). «Rebellious Jukebox». Melody Maker. 
  104. ↑ «Björk Guðmundsdóttir's Record Collection». Q Magazine. October 1993. 
  105. ↑ Easlea, Daryl (2009). »Franz Ferdinand had erupted in early 2004 [...] Alex Kapranos, their lead singer, did a piece in the NME entitled why I love the Sparks. «It's only after a few listens you really can get into it [...] Then you really fall in love and bands change your life. Now I can't imagine life without them.»
  106. ↑ Borjesson, Tore S (23. mars 2003). «Red Hots verkliga frontman». Aftonbladet. Henta 2. juli 2015. 
  107. ↑ Murray, Ed (12. september 2010). «Ween singer-gitarist talks about the offbeat alt-rock band's evolution». The Star-Ledger. NJ.com. Henta 19. april 2022. [daud lenkje]
  108. ↑ Sheff, Will. «Sparks «Tryouts for the Human Race» (and «The Number One Song in Heaven»)». willsheff.com. Henta 19. april 2022. 
  109. ↑ Burgess, Mark (2014). View From a Hill (autobiography). Mittens On Publishing. ISBN 978-0957427013. 
  110. ↑ Keeley, Matt; Kittysneezes (20. januar 2011). «The Sparks Project: Cait Brennan on Sparks». kittysneezes.com. Arkivert frå originalen 17. november 2013. Henta 21. februar 2013. 
  111. ↑ Berger, Arion (21. august 2007). «Daft Punks: Justice». Washingtonpost.com«. Henta 2. oktober 2017. 
  112. ↑ DuNoyer, Paul (2015). Conversations with McCartney. Hodder & Stoughton. ISBN 978-1473609013. 
  113. ↑ Paul McCartney (1980) «Coming Up» (Official Music Video) på YouTube
  114. ↑ «Annette - IMDb». IMDb. 
  115. ↑ «2021 FFCC Nominations». 
  116. ↑ «César Awards Nominations: 'Lost Illusions', 'Annette', 'Aline' Dominate; 'Titane' Shut Out of Best Film Race – Full List». 26. januar 2022. 
  117. ↑ «'Happening' & 'Annette' Win Big at France's Lumiere Awards». 19. april 2022. 
  118. ↑ «BandLab NME Awards 2022: Nominees». NME. 

Litteratur

[endre | endre wikiteksten]

Bakgrunnsstoff

[endre | endre wikiteksten]
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Sparks&oldid=3485279»