Hopp til innhald

Who's Next: Skilnad mellom versjonar

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Gå gjennom historikken
← Eldre endring
Sletta innhald Nytt innhald
VisuellWikitekst
Addbot (diskusjon | bidrag)
Robotar
127 999 redigeringer
s robot: fjerna 22 interwikilenkjer som er flytte til d:q729387 på Wikidata
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.9.2
 
(14 mellomliggjande versjonar av 7 brukarar er ikkje viste)
Line 1: Line 1:
{{Infoboks musikkalbum
{{Infoboks musikkalbum
| tittel = Who's Next
| namn = Who's Next
| format = Studioalbum
| format = Studioalbum
| gruppe = [[The Who]]
| artist = [[The Who]]
| utgjeve = 31. juli 1971
| utgjeve = 14. august 1971{{sfn|Neill|Kent|2002|p=288}}
| innspelt = April–juni 1971
| innspeling = Mars til mai 1971, [[Olympic Studios]] i [[London]]
| studio = [[Olympic Studios|Olympic]] i London i England{{sfn|Neill|Kent|2002|pp=282–284}}<br />[[Stargroves]] i [[East Woodhay]] i England ([[Rolling Stones Mobile Studio]]){{sfn|Neill|Kent|2002|p=280}}
| sjanger = [[Rock]]
| lengd = 43:38
| sjanger = [[Hardrock]]
| lengd = 43:38
| selskap = [[Decca Records|Decca]]/[[MCA Records|MCA]]
| produsent = The Who, [[Glyn Johns]]
| selskap = [[Track Records|Track]], [[Decca Records|Decca]]
| produsent = The Who<br />[[Glyn Johns]] (assoc)<br />[[Chris Stamp]] ([[leiande produsent|leiande]])<br />[[Kit Lambert]] (leiande)<br />Pete Kameron (leiande)
| kritikk = *[[Allmusic]] {{rating|5|5}} [http://www.allmusic.com/album/whos-next-r21820 lenkje]
| førre = ''[[Live at Leeds]]''
* [[Robert Christgau]] (A) [http://www.robertchristgau.com/get_artist.php?name=the+who lenkje]
| førre år = 1970
* [[PopMatters]] (positiv) [http://www.popmatters.com/music/reviews/w/who-whosnext.shtml lenkje]
| neste = ''[[Meaty Beaty Big and Bouncy]]''
* ''[[Rolling Stone]]'' {{rating|5|5}} [http://www.rollingstone.com/reviews/album/_/id/196775 lenkje]
| neste år = 1971
| førre = ''[[Tommy av The Who|Tommy]]''<br />(1969)
| kronologi = ja
| ymse = {{Singlar
| namn = Who's Next
| neste = ''[[Quadrophenia]]''<br />(1973)
| format = Studioalbum
| singel 1 = [[Won't Get Fooled Again]]
| singel 1 dato = 25. juni 1971<ref>{{cite web |url=http://www.thewho.com/index.php?module=discography&discography_item_id=40&discography_tag=singles |title=Discography&nbsp;– Won't Get Fooled Again |publisher=The Who (official website) |accessdate=26. september 2019}}</ref>
| singel 2 = [[Baba O'Riley]]
| singel 2 dato = 23. oktober 1971 (Europa)<ref>{{cite web|title=Baba O'Riley|url=http://dutchcharts.nl/showitem.asp?interpret=The+Who&titel=Baba+O%27Riley&cat=s|publisher=ung Medien / hitparade.ch|accessdate=22. september 2019}}</ref>
| singel 3 = [[Behind Blue Eyes]]
| singel 3 dato = 6. november 1971<ref>{{cite web |url=http://www.thewho.com/index.php?module=discography&discography_item_id=41&discography_tag=singles |title=Discography&nbsp;– Behind Blue Eyes | publisher=The Who (official website) |accessdate=26. september 2019}}</ref>
}}
}}
}}
'''''Who's Next''''' er det femte albumet til det engelske rockebandet [[The Who]]. Det kom ut 31. juli [[1971]] på [[Decca Records|Decca]] og [[MCA Records|MCA]] i USA og 25. august 1971 i Storbritannia på [[Track Records|Track]] og [[Polydor Records|Polydor]]. Albumet har opphavet sitt i ein [[rockeopera]] av [[Pete Townshend]] kalla ''[[Lifehouse]]''. Det ambisiøse og kompliserte prosjektet vart aldri realisert og i staden vart mange av songane for prosjektet omskrive og gjeve ut som ''Who's Next''. ''Who's Next'' var eit kritikarrost album og ein stor kommersiell suksess.
'''''Who's Next''''' er det femte [[studioalbum]]et til det engelske rockebandet [[The Who]]. Det kom ut 31. juli 1971 på [[Decca Records|Decca]] og [[MCA Records|MCA]] i USA og 25. august 1971 i Storbritannia på [[Track Records|Track]] og [[Polydor Records|Polydor]]. Albumet har opphavet sitt i ein [[rockeopera]] av [[Pete Townshend]] kalla ''[[Lifehouse]]''. Det ambisiøse og kompliserte prosjektet vart aldri realisert og i staden vart mange av songane for prosjektet omskrive og gjeve ut som ''Who's Next''.

Åtte av ni songar på ''Who's Next'' var frå ''Lifehouse''. Det einaste unntaket var [[John Entwistle]] sin «My Wife». Etter kvart vart alle songane frå ''Lifehouse'' gjeven ut på andre album gjennom 70-åra.

The Who spelte inn ''Who's Next'' i lag med lydteknikaren [[Glyn Johns]]. Etter å ha produsert songen «[[Won't Get Fooled Again]]» i [[Rolling Stones Mobile Studio]], flytta dei til [[Olympic Studios]] for å spele inn og mikse det meste av dei andre songane der. Dei brukte mykje [[synthesizer]] på albumet, særskild på «Won't Get Fooled Again» og «[[Baba O'Riley]]», som begge kom ut på singlar. Fotografiet på framsida av omslaget vart teken av [[Ethan Russell]]; og var ein referanse til monolitten i filmen ''[[filmen 2001: A Space Odyssey|2001: A Space Odyssey]]'' frå 1968.

''Who's Next'' var eit kritikarrost album og ein stor kommersiell suksess.<ref>{{cite AV media notes |title=Who's Next |others=The Who |year=1995|origyear= 1971 |chapter=''Who's Next'' and ''The Lifehouse Project'' |first=John |last=Atkins |pages=13, 24 |type=CD liner |publisher=MCA Records |id=MCAD-11269}}</ref> Det har sida blitt rekna som det beste Who-albumet og eit av dei beste gjennom tidene.


== ''Lifehouse'' ==
== ''Lifehouse'' ==
Albumet har røtene sine i ''Lifehouse''-prosjektet, som [[Pete Townshend]] fleire gonger har skildra som ein futuristisk [[rockeopera]], eit konseptalbum innspelt under ein konsert som skulle brukast til eit filmprosjekt. Prosjektet viste seg å verte vanskeleg å handsame på fleire nivå og førte både til indre gnisningar i bandet og til at Townshend og produsenten til The Who, [[Kit Lambert]] vart uvener. Fleire år seinare skreiv Townshend i omslaget til CD-utgåva av albumet at prosjektet nesten førte han ut i eit sjølvmordarisk nervøst samanbrot.
Albumet har røtene sine i ''Lifehouse''-prosjektet, som [[Pete Townshend]] fleire gonger har skildra som ein futuristisk [[rockeopera]], eit konseptalbum innspelt under ein konsert som skulle brukast til eit filmprosjekt. Prosjektet viste seg å verte vanskeleg å handsame på fleire nivå og førte både til indre gnissingar i bandet og til at Townshend og produsenten til The Who, [[Kit Lambert]] vart uvener. Fleire år seinare skreiv Townshend i omslaget til CD-utgåva av albumet at prosjektet nesten førte han ut i eit sjølvmordarisk nervøst samanbrot.


Etter å ha gjeve opp innspelinga av nokre av songane til ''Lifehouse'' i New York, gjekk The Who tilbake til studio i lag med den nye produsenten [[Glyn Johns]] og starta på nytt. Sjølv om ''Lifehouse''-konseptet vart forlate, finst restane av prosjektet i albumet. Den første tekstlinja i songen «Pure and Easy», som Townshend skildra som midtpunktet i Lifehouse, kjem til syne i slutten på songen «The Song Is Over». Eit tidleg konsept for ''Lifehouse'' var mellom anna å føre persondata frå medlemmer i publikum inn i ein boks knytt til ein tidleg analog [[synthesizer]] for å skape eit musikalsk spor. Det vert ofte trekt fram at det var ved å setje inn persondataa til [[Meher Baba]] at ein fekk bakgrunnssporet til «[[Baba O'Riley]]», men i røynda var det Townshend som spelte eit Lowrey-orgel.<ref>[http://www.thewho.net/whotabs/equip-baba.htm Pete's Equipment, Lowrey Berkshire Deluxe TBO-1]</ref> Då bandet gav seg med det opphavlege prosjektet fekk dei derimot ein ny fridom til å få det maksimale ut av kvart enkelt spor, utan tanke på det overliggande musikalske temaet eller historia i Lifehouse-soga.
Etter å ha gjeve opp innspelinga av nokre av songane til ''Lifehouse'' i New York, gjekk The Who tilbake til studio i lag med den nye produsenten [[Glyn Johns]] og starta på nytt. Sjølv om ''Lifehouse''-konseptet vart forlate, finst restane av prosjektet i albumet. Den første tekstlinja i songen «Pure and Easy», som Townshend skildra som midtpunktet i Lifehouse, kjem til syne i slutten på songen «The Song Is Over». Eit tidleg konsept for ''Lifehouse'' var mellom anna å føre persondata frå medlemmer i publikum inn i ein boks knytt til ein tidleg analog [[synthesizer]] for å skape eit musikalsk spor. Det vert ofte trekt fram at det var ved å setje inn persondataa til [[Meher Baba]] at ein fekk bakgrunnssporet til «[[Baba O'Riley]]», men i røynda var det Townshend som spelte eit Lowrey-orgel.<ref>[http://www.thewho.net/whotabs/equip-baba.htm Pete's Equipment, Lowrey Berkshire Deluxe TBO-1]</ref> Då bandet gav seg med det opphavlege prosjektet fekk dei derimot ein ny fridom til å få det maksimale ut av kvart enkelt spor, utan tanke på det overliggande musikalske temaet eller historia i Lifehouse-soga.


Sjølv om han gav opp dei opphavlege planane for ''Lifehouse''-prosjektet, heldt Townshend fram med å utvikle konseptet, og kom tilbake til dei på seinare album. I 2006 opna han nettsida The Lifehouse Method der ein kunne leggje inn persondata og lage eigne musikalske portrett.
Sjølv om han gav opp dei opphavlege planane for ''Lifehouse''-prosjektet, heldt Townshend fram med å utvikle konseptet, og kom tilbake til dei på seinare album. I 2006 opna han nettsida The Lifehouse Method der ein kunne leggje inn persondata og lage eigne musikalske portrett.


== Arrangement og songar ==
==Innspeling og produksjon==
[[Fil:Olympic Studios, London.jpg|mini|Det meste av ''Who's Next'' vart spelt inn i [[Olympic Studios]] i [[Barnes i London|Barnes]] med [[Glyn Johns]].]]
Albumet vart med det same det kom ut merka for den dynamiske og unike lyden. Albumet kom tilfeldigvis på ei tid då det hadde vorte gjort store framsteg innan lydteknikk og kort tid etter at synthesizerar hadde vorte tilgjengelege for bruk. Resultatet vart ein lyd som var fullstendig makelaus og heller eineståande då albumet kom ut. Sjølv om lyden er rik og høg gjennom det meste av albumet, finst det òg kontrastar med fingerspelt akustisk gitar og den kraftige røysta til [[Roger Daltrey]] vert innimellom byta ut med rolegare vokal.
Den første innspelinga for det som vart ''Who's Next'' var heime hos [[Mick Jagger]], [[Stargroves]], i byrjinga av april 1971 ved hjelp av Rolling Stones Mobile. Akkompagnementet for «[[Won't Get Fooled Again]]» vart spelt inn der{{sfn|Neill|Kent|2002|p=280}} før bandet valde å flytte til Olympic etter forslag frå Johns.{{sfn|Marsh|1983|p=381}} Den første innspelinga var 9. april, då dei spelte inn eit enkelt opptak av «Bargain».{{sfn|Neill|Kent|2002|p=281}} Mesteparten av innspelinga gjekk føre seg i mai, då gruppa spelte inn «Time is Passing», «Pure and Easy», «Love Ain't for Keeping» (som hadde blitt omarbeidd frå eit rockespor til eit akustisk arrangement), «[[Behind Blue Eyes]]», «The Song Is Over», «Let's See Action» og «[[Baba O'Riley]]». [[Nicky Hopkins]] var gjesteartist på piano, medan [[Dave Arbus]] vart invitert av Moon til å spele fiolin på «Baba O'Riley». [[John Entwistle]] sin «My Wife» vart lagt til på albumet seint i prosessen etter at han opphavleg var meint for eit soloalbum..{{sfn|Neill|Kent|2002|p=282}}


I motsetnad til The Record Plant- og Young Vic-innspelingane, gjekk innspelingane med Johns bra, sidan han hovudsakleg prøvde å få så god lyd som mogeleg, medan Lambeert alltid var meir uroa over imaget til gruppa. Townshend sa «me vart forbausa over lydane Glyn skapte».{{sfn|Neill|Kent|2002|p=282}} Townshend brukte ein tidleg synthesizer og modifiserte lydar på forskjellige måtar: som ein [[bordun]]-effekt på fleire songar, særskild «Baba O'Riley» og «Won't Get Fooled Again»,{{sfn|Marsh|1983|p=382}} i tillegg til «Bargain», «Going Mobile» og «The Song Is Over». Synthesizeren var brukt som ein viktig del av lydbiletet i motsetnad til berre å kaste glans over musikken, slik mange andre artistar gjorde på denne tida.{{sfn|Atkins|2003|p=18}} Trommespelinga til Moon har ein markant anna stil enn tidlegare album og han var meir formell og mindre avhengig av lange tromme-fills på grunn av synthesizer-akkompagnementet, men òg på grunn av produksjonsteknikken til Johns, som insisterte på gode framføringar der dei berre brukte ornamenteringar der det var trong for det.{{sfn|Fletcher|1998|p=286}} Johns klarte òg å overtyde The Who om at dei berre burde gje ut eit enkelt album, og meinte at songane var glimrande. Gruppa gav han frie tøyler til å setje saman eit enkeltalbum med dei songane han ønskte i den rekkjefølgja han ønskte.{{sfn|Marsh|1983|p=382}} Trass i dei viktige bidraga til Johns, vart han berre oppført som med-produsent på det ferdige albumet,{{sfn|Neill|Kent|2002|p=282}} men hevda sjølv han berre fungerte som lydteknikar og baserte dei fleste arrangementa på dei originale demoane til Townshend.{{sfn|Unterberger|2011|p=105}}
Townshend nytta dei tidlege synthesizerane og modifiserte meir tradisjonelle tangeninstrument, mellom anna ved å skape ein [[bordun]]-effekt på fleire songar, som «[[Baba O'Riley]]» og «[[Won't Get Fooled Again]]», og ved å skape støy, som plystringa på «The Song Is Over». Townshend nytta òg ein [[modulator]] for å endre spekteret på gitaren sin på «Going Mobile», noko som gav ein særeigen skrikande lyd som endar i boblande lydar mot slutten av songen.


[[Fil:ARP 2500.jpg|mini|left|Ein [[ARP Instruments|ARP]]-synthesizer som likna den brukt på ''Who's Next'']]
Albumet opna med den nyskapande «[[Baba O'Riley]]», med piano av [[Pete Townshend|Townshend]] og ein fiolinsolo av [[Dave Arbus]]. Tittelen på songen er ein hyllest [[Meher Baba]], guruen til Townshend, og den viktige minimalistkomponisten [[Terry Riley]]. Songen vert stundom uformelt kalla «Teenage Wasteland», som er ei tekstlinje i songen. Andre kjende songar på albumet er balladen «[[Behind Blue Eyes]]» og avslutningssongen på albumet, den episke «[[Won't Get Fooled Again]]». Andre songar som «Bargain» og «Going Mobile» har òg vore populære hos tilhengjarane.
Albumet opnar med «Baba O'Riley», med piano og synthesizer-prosessert [[Lowrey-orgel]] av Townshend. Tittelen på songen er ei hyllest til guruen til Townshend, [[Meher Baba]], og [[minimalisme|minimalist]]-komponisten [[Terry Riley]] (og vert uformelt kalla «Teenage Wasteland» frå ei tekstlinje i songen).{{sfn|Neill|Kent|2002|p=275}} Orgelsporet kom frå ein lengre demo av Townshend, der delar vart nytta på eit hyllestalbum til Baba kalla ''I Am'',{{sfn|Marsh|1983|p=386}} som vart korta ned for den endelege innspelinga. Townshend sa seinare at denne delen hadde «to eller tre tusen redigeringar».{{sfn|Unterberger|2011|p=108}} Opningsteksten på det neste sporet, «Bargain», «I'd gladly lose me to find you», kom frå eit uttrykk nytta av Baba.{{sfn|Neill|Kent|2002|p=275}} Entwistle skreiv «My Wife» etter ein krangel med kona og overdreiv konflikten i teksten. Songen inneheld fleire lag av massingblåseinstrument spelt inn i løpet av ein halvtime.{{sfn|Unterberger|2011|p=113}} «Pure and Easy», er eit viktig spor frå ''Lifehouse'', som ikkje kom med på det endelege albumet, men opningslinja vart inkludert som eit coda i «The Song is Over».{{sfn|Neill|Kent|2002|p=275}}

«Behind Blue Eyes» består av ein tredelt harmonisong av Daltrey, Townshend og Entwistle og vart skriven for hovudantagonisten i ''Lifehouse'', Brick. Moon var ikkje med på den første halvdelen av songen, og Who-biografen Dave Marsh sa seinare at det var «den lengste tida Keith Moon var stille i heile livet sitt.»{{sfn|Marsh|1983|p=386}} Avslutningssporet, «Won't Get Fooled Again», var kritisk til revolusjonar. Townshend forklarte: «ein revolusjon er berre ein revolusjon i det lange løpet og mange folk vert såra».{{sfn|Neill|Kent|2002|p=275}} Songen består av eit Lowrey-orgel gjennom ein [[ARP Instruments|ARP]]-synthesizer, som kom frå originaldemoen til Townshend og vart nytta om att for det endelege sporet.{{sfn|Marsh|1983|p=381}}


== Plateomslaget ==
== Plateomslaget ==
Plateomslaget syner eit bilete teken ved [[Easington Colliery]] av bandet som nettopp har urinert på ein stor betongpåle som stikk opp av ein [[slagghaug]]. I følgje fotografen Ethan A. Russell klarte ikkje dei fleste av bandmedlemmene å urinere, så dei måtte tømme regnvatn frå ein boks i stadenfor. I 2003 kåra TV-kanalen omslaget på ''Who's Next'' som det neste beste plateomslaget gjennom tidene.
Plateomslaget syner eit bilete teken ved [[Easington Colliery]] av bandet som nettopp har urinert på ein stor betongpåle som stikk opp av ein [[slagghaug]]. I følgje fotografen Ethan A. Russell klarte ikkje dei fleste av bandmedlemmene å urinere, så dei måtte tømme regnvatn frå ein boks i stadenfor. I 2003 kåra BBC omslaget på ''Who's Next'' som det neste beste plateomslaget gjennom tidene.


Eit alternativt omslag synte trommeslagar [[Keith Moon]] kledd i svart [[dameundertøy]] med ein [[pisk]] i handa og ein brun [[parykk]].<ref>Plateomslaget til ''Who's Next'' frå 1995</ref>
Eit alternativt omslag synte trommeslagar [[Keith Moon]] kledd i svart [[dameundertøy]] med ein [[pisk]] i handa og ein brun [[parykk]].<ref>Plateomslaget til ''Who's Next'' frå 1995</ref>


== Innspelinga ==
==Utgjeving==
[[Fil:The Who at Charlotte, NC (1971).jpg|mini|The Who i [[Charlotte i Nord-Carolina]], kort tid etter ''Who's Next'' kom ut.]]
* 1970/71&nbsp;– Demoinnspeling i heimestudioet til [[Pete Townshend]] og [[John Entwistle]] som gav spoler med songar.
Den første singelen frå albumet, «Won't Get Fooled Again» (korta ned til tre og eit halvt minutt) kom ut 25. juni 1971 i Storbritannia og juli i USA før albumet kom ut. Det nådde høvesvis niande og femtandeplassen på albumlistene.{{sfn|Neill|Kent|2002|p=284}} Albumet kom ut 14. august i USA og 27. august i Storbritannia. Det vart det einaste albumet til The Who som toppa albumlista i heimlandet.{{sfn|Neill|Kent|2002|p=288}}
* Januar-mars 1971&nbsp;– Konsertinnspelinga med Young Vic (mobilt studio).
* Mars 1971&nbsp;– Innspelingar i New York, Lifehouse-songar spelt inn med Kit Lambert og Jack Adams bak spakane. Denne innspelinga vart forkasta i lag med Lifehouse-konseptet.
* 26 April 1971&nbsp;– Siste Lifehouse-konsert som vart innspelt og seinare (delvis) gjeven ut som plate to av Deluxe-utgåva av ''Who's Next''
* Mai 1971&nbsp;– Innspeling i Stargroves Studio London. Desse vart seinare forkasta.
* Mai-juni 1971&nbsp;– Olympic Studios i Barnes produsert av The Who i lag med [[Glyn Johns]]. Desse innspelingane vart nytta i den endelege utgåva.


The Who byrja å turnere i USA like før albumet kom ut.{{sfn|Marsh|1983|p=389}} Gruppa brukte eit ''Lifehouse''-PA, sjølv om lydmannen [[Bob Pridden]] meinte at dei tekniske krava til utstyret var for kompliserte.{{sfn|Marsh|1983|p=390}} Setlista vart endra og sjølv om det inneheld songar frå ''Tommy'', vart fleire nye songar frå, som «My Wife», «Baba O'Riley» og «Won't Get Fooled Again» konsertfavorittar. På dei to sistnemnde spelte bandet over eit lydopptak av synthesizer-delane.{{sfn|Marsh|1983|p=392}} Turneen flytta over til Storbritannia i september, inkludert ein konsert på [[The Oval]] i [[Kennington]] føre 35&nbsp;000 menneske, og opningskonserten i [[Rainbow Theatre]] i Finsbury Park, før dei drog attende til USA, der turneen enda i [[Seattle]] den 15. desember. Gruppa tok så ein åtte månader lang turnépause, den lengste pausen i karrieren deira til då.{{sfn|Marsh|1983|p=393}}
Albumet er i dag gjeven ut i mange land og mastra om att fleire gonger. Mastertapane frå innspelingane i Olympic trur ein er tapte eller øydelagde. Videospelutgjevaren [[Harmonix]] tidlegare annonserte at ''Who's Next'' skulle kome som eit nedlastbart innhald til serien ''[[Rock Band]]'', men dette vart aldri noko av fordi ein ikkje fann mastertapane til albumet.<ref>Van Dam, Rob: [http://news.gotgame.com/the-who-vs-rock-band-have-we-been-fooled-again/ "Who’s Next on Rock Band? Not The Who..."], ''[http://www.gotgame.com/ GotGame]'', (14. juni 2008).</ref>


Fleire andre songar som vart spelte inn under ''Who's Next''-innspelinga vart seinare gjevne ut på singlar eller samlealbum. «Let's See Action» kom ut på singel i 1971,{{sfn|Marsh|1983|p=383}} etterfølgd av «Join Together» i juni 1972 og «Relay» i november. «Pure and Easy», «Put the Money Down» og «Too Much of Anything» kom ut på albumet ''[[Odds & Sods]]'',{{sfn|Marsh|1983|p=383}} medan «Time is Passing» vart lagt til CD-utgåva frå 1998.<ref>{{cite web|url=http://www.allmusic.com/album/odds-sods-mw0000201469|title=Odds & Sods|website=[[AllMusic]]|accessdate=23. november 2014}}</ref> Ein versjon av «Baby Don't You Do It» vart spelt inn og den lengste versjonen av denne finst på luksusutgåva av albumet.
== Lovord ==
''Who's Next'' har vorte kalla eit av dei beste albuma gjennom tidene av [[VH1]] (#13) og ''[[Rolling Stone]]'' (#28). Då det kom ut vart det kåra til det beste albumet dette året etter ei kritikarrundspørring i ''[[The Village Voice]]''.<ref>[http://www.robertchristgau.com/xg/pnj/pjres71.php Robert Christgau: Pazz & Jop 1971: Critics Poll]</ref> Det vart òg rangert på 3. plass i [[Guitar World]] på lista over dei største klassiske rockealbuma gjennom tidene. Mange av dei ni spora på originalalbumet er i dag favorittar på radiostasjonar som spelar klassisk rock, særleg «[[Baba O'Riley]]», «Bargain», «[[Behind Blue Eyes]]» og «[[Won't Get Fooled Again]]». Albumet hamna på 15. plass på lista til [[Pitchfork Media|Pitchfork]] over dei 100 beste albuma frå 1970-åra.<ref>{{cite web | title = Top 100 albums of the 1970s | work = [[Pitchfork Media]] | publisher = [[Pitchfork Media]] | date = 23. juni 2004 | url = http://www.pitchforkmedia.com/article/feature/36725-staff-list-top-100-albums-of-the-1970s/page_9 | format = HTML | accessdate = 29. juni 2009}}</ref> Albumet er òg nemnd i boka ''[[1001 albums You Must Hear Before You Die]]''.<ref>[http://www.rocklistmusic.co.uk/steveparker/1001albums.htm Outline Page]</ref> I 2006 vart albumet vald ut av ''[[Time magazine|Time]]'' Magazine som eit av dei 100 beste albuma gjennom tidene.<ref>[http://www.time.com/time/2006/100albums/index.html The All-TIME 100 albums]</ref> I 2007 vart albumet innlemma i [[Grammy Hall of Fame]].


Albumet har blitt gjevne ut på ny fleire gonger med ommastringa med lydband frå forskjellige innspelingar. Ein trur masterlydbandet for Olympic-innspelinga er gått tapt, sidan [[Virgin Records]] kasta mange av dei gamle innspelingane då dei kjøpte studioet i 1980-åra.{{sfn|Unterberger|2011|p=107}} Videospelselskapet [[Harmonix]] ønskte å gje ut ''Who's Next'' som nedlastbar, spelbart innhald for spelet ''[[Rock Band]]'', men klarte det ikkje då dei ikkje fann dei originale fleirsporsinnspelingane. I staden sette dei saman ei samling av Who-songar.<ref>{{cite magazine|last=Cavalli|first=Earnest|url=http://blog.wired.com/games/2008/07/whos-next-repla.html|title=Who's Next Replaced by Compilation for Rock Band|magazine=[[Wired News]]|date=1. juli 2008|accessdate=26. september 2019}}</ref> 16-sporslydbandet til «Won't Get Fooled Again» og 8-sporsbandet til andre songar, utanom «Bargain» og «Getting In Tune» er sidan blitt oppdaga.{{sfn|Unterberger|2011|p=107}}
== Innhald ==
{{sporliste
| alle songar = Pete Townshend, bortsett frå der andre er nemnde
| overskrift = Side ein
| tittel1 =[[Baba O'Riley]]
| lengd1 = 5:11


==Mottaking og ettermæle==
| tittel2 = Bargain
{{Platemeldingar
| lengd2 = 5:33
| kritikk1 = [[AllMusic]]
| kritikk1karakter = {{Rating|5|5}}<ref name="AllmusicReview">{{cite web | url={{Allmusic|class=album|id=r21820/review|pure_url=yes}} | tittel=Allmusic review | website=[[AllMusic]] | first=Stephen Thomas | last=Erlewine | accessdate=26. september 2019}}</ref>
|kritikk2 = ''[[Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies|Christgau's Record Guide]]''
|kritikk2karakter = A<ref name="CG">{{cite book|last=Christgau|first=Robert|authorlink=Robert Christgau|year=1981|title=[[Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies]]|publisher=[[Ticknor & Fields]]|isbn=089919026X|chapter=Consumer Guide '70s: W|chapter-url=https://www.robertchristgau.com/get_chap.php?k=W&bk=70|accessdate=26. september 2019|via=robertchristgau.com}}</ref>
|kritikk3 = ''[[Encyclopedia of Popular Music]]''
|kritikk3karakter = {{Rating|5|5}}<ref name="Larkin">{{cite book|last=Larkin|first=Colin|authorlink=Colin Larkin (writer)|title=[[The Encyclopedia of Popular Music]]|page=5812|edition=3rd|year=1998|publisher=[[Muze|Muze UK]]|isbn=1561592374|volume=7}}</ref>
|kritikk4 = ''[[magasinet Mojo|Mojo]]''
|kritikk4karakter = {{Rating|4|5}}<ref name="Mojo">{{cite magazine|magazine=[[magasinet Mojo|Mojo]]|location=London|page=110|date=May 2003|quote=WHO'S NEXT is The Who's most polished album, its hook-ridden songs pioneering the use of rock synthesizer without diluting the power-quartet attack that had defined the group since the mid-60s...|title=none}}</ref>
|kritikk5= ''[[MusicHound|MusicHound Rock]]''
|kritikk5karakter = 5/5<ref>{{cite book|editor1-last=Graff|editor1-first=Gary|editor2-last=Durchholz|editor2-first=Daniel|title=MusicHound Rock: The Essential Album Guide|publisher=Visible Ink Press|location=Farmington Hills, MI|year=1999|isbn=1-57859-061-2|page=1227|url-access=registration|url=https://archive.org/details/isbn_9781578590612}}</ref>
|kritikk6 = ''[[magasinet Q|Q]]''
|kritikk6karakter = {{Rating|4|5}}<ref name="Qmag">{{cite magazine|magazine=[[magasinet Q|Q]]|location=London|page=158|date=January 1996|quote=Considered by many to be the band's best, 1971's WHO'S NEXT was their only Number 1 album...|title=none}}</ref>
|kritikk7= ''[[The Rolling Stone Album Guide]]''
|kritikk7karakter={{rating|5|5}}<ref>{{cite web|url=https://www.rollingstone.com/music/artists/the-who/albumguide |title=The Who: Album Guide &#124; Rolling Stone Music |publisher=Rollingstone.com/Wayback Machine |date=14. februar 1970 |accessdate=26. september 2019 |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20131212135256/http://www.rollingstone.com/music/artists/the-who/albumguide |archivedate=12. desember 2013}}</ref>
|kritikk8=''[[The Village Voice]]''
|kritikk8karakter={{Rating-Christgau|A+}}<ref name="Christgau">{{cite news|last=Christgau|first=Robert|authorlink=Robert Christgau|date=19. august 1971|url=http://www.robertchristgau.com/xg/cg/cg19.php|title=Consumer Guide (19)|newspaper=[[The Village Voice]]|location=New York|accessdate=26. september 2019}}</ref>
}}
I ei melding for ''[[The Village Voice]]'' i 1971 kalla musikkritikaren [[Robert Christgau]] ''Who's Next'' «det beste hardrockalbumet på fleire år» og meinte at dei tidlegare innspelingane deira vart øydelagd av ein tynn lyd, medan gruppa no «oppnådde den same klangfulle nærleiken i studio som dei fekk til på scenen».<ref name="Christgau"/> Billy Walker frå ''[[Sounds]]'' trekte fram songane «Baba O'Riley», «My Wife» og «The Song Is Over», og skreiv, «Etter den unike og glimrande ''Tommy'' måtte dei tenkje ut noko spesielt og at dei slo seg til ro med eit beintfram album i staden for ein lang rockeopera seier mykje om motet og oppfinnsomheita deira.»<ref>{{cite news |title= Album Reviews |first=Billy| last=Walker |newspaper=[[Sounds (magazine)|Sounds]] |publisher= Spotlight Publications |date= 28. august 1971|page= 18}}</ref> Magasinet ''[[Rolling Stone]]'' og John Mendelsohn meinte at trass i at albumet var noko seriøst og kunstaktig, var rocken her «intelligent, fantastisk framført og glimrande produsert, og stundom til og med opphissande».<ref>{{Cite news |newspaper=[[Rolling Stone]] |issue=90 |date=1. september 1971 |first=John Ned |last=Mendelsohn |authorlink=John Mendelsohn (musician) |title=The Who ''Who's Next'' > Album Review |url=https://www.rollingstone.com/music/albumreviews/whos-next-19970122 |accessdate=26. september 2019 |deadurl=no |archiveurl=https://web.archive.org/web/20050915050139/http://www.rollingstone.com/reviews/album/_/id/196775 |archivedate=15. september 2005}}</ref> Mot slutten av 1971 vart plata kåra til årets album i den årlege [[Pazz & Jop]]-undersøkinga blant amerikanske kritikarar, publisert i ''The Village Voice''.<ref>{{cite web|url=http://www.robertchristgau.com/xg/pnj/pjres71.php |title=Robert Christgau: Pazz & Jop 1971: Critics Poll|publisher=Robertchristgau.com|accessdate=27. september 2019}}</ref>


Sidan den gongen har ''Who's Next'' ofte blitt rekna som det beste albumet av The Who.<ref name="Qmag"/> I ei nyare melding for [[AllMusic]] skreiv [[Stephen Thomas Erlewine]] at musikken var meir genuin enn ''Tommy'' eller det skrinlagde ''Lifehouse''-prosjektet fordi «dei var kunst – [''Who's Next''] er sjølv med sine pretensjonar rock & roll.»<ref name="AllmusicReview"/> Chris Roberts i [[BBC Music]] omtalte det som det beste albumet av bandet og «ei av dei som er hogde ut i stein og som rockekanonen ikkje let deg snakke stygt om.»<ref>{{cite web|url=https://www.bbc.co.uk/music/reviews/98zf |title=Music – Review of The Who – Who's Next |publisher=BBC |date=25. august 1971 |accessdate=27. september 2019}}</ref> ''[[magasinet Mojo|Mojo]]'' hevda at den sofistikerte musikken og hook-prega songane synte nyskapande bruk av rockesyntheiszer som ikkje svekte det karakteristiske «power-kvartett-åtaket» til The Who.<ref name="Mojo"/> I ''[[The Encyclopedia of Popular Music]]'' (1998) sa Colin Larkin at det heva standarden for både hardrock og The Who, der «kjensla deira for [[dynamikk i musikk|dynamikk]]» kom tydeleg fram i kontrasten mellom den kraftfulle framføringa og [[kontrapunkt]]a stundom skapt mellom den akustiske gitaren og synthesizer[[obligato]]ar.<ref name="Larkin"/> Christgau var derimot blitt mindre entusiastisk om plata i 1980-åra då The Who vart det han meinte var «eit slags kunstrockband av verste sort», og skrei at ''Who's Next'' avslørte seg sjølv som mindre smakfull i ettertid på grunn av den teatralske synginga til Daltrey og «alle dei synth-greiene».<ref>{{cite web|url=http://rockcriticsarchives.com/interviews/robertchristgau/02.html|title=Robert Christgau: Online Exchange, part 2|publisher=RockCritics.com|accessdate=27. september 2019|archive-date=2012-04-01|archive-url=https://web.archive.org/web/20120401225325/http://rockcriticsarchives.com/interviews/robertchristgau/02.html|url-status=yes}}</ref>
| tittel3 = Love Ain't for Keeping
| lengd3 = 2:12


I følgje [[Acclaimed Music]] er ''Who's Next'' den 32. best rangerte plata blant kritikarane gjennom tidene.<ref>{{cite web|url=http://acclaimedmusic.net/artist/The%20Who.htm|title=The Who|publisher=[[Acclaimed Music]]|accessdate=27. september 2019}}</ref> I 2003 rangerte ''[[Rolling Stone]]'' plata på 28. plassen på si liste over dei 500 beste albuma gjennom tidene.<ref>{{Cite book |chapter=28 &#124; The Who, 'Who's Next' |chapter-url=http://www.rollingstone.com/news/story/6598147/28_whos_next |accessdate=27. september 2019 |deadurl=unfit |archiveurl=https://web.archive.org/web/20061117211904/http://www.rollingstone.com/news/story/6598147/28_whos_next |archivedate=2006-11-17 |last=Levy |first=Joe |author2=Steven Van Zandt |title=[[Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Time]] |origyear=2005 |edition=3rd |year=2006 |publisher=Turnaround |location=London |isbn=1-932958-61-4 |oclc=70672814 }}</ref> Albumet låg på 15. plassen på [[Pitchfork Media]] si liste over dei 100 beste platene frå 1970-åra.<ref>{{cite web|title=Top 100 Albums of the 1970s |work=[[Pitchfork Media]] |date=23. juni 2004 |url=http://www.pitchforkmedia.com/article/feature/36725-staff-list-top-100-albums-of-the-1970s/page_9 |accessdate=26. september 2019 |deadurl=yes |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070505102823/http://www.pitchforkmedia.com/article/feature/36725-staff-list-top-100-albums-of-the-1970s/page_9 |archivedate=5. mai 2007}}</ref> Albumet er òg inkludert i boka ''[[1001 Albums You Must Hear Before You Die]]'' (2005).<ref>{{cite web|url=http://www.rocklistmusic.co.uk/steveparker/1001albums.htm |title=Rocklist.net...Steve Parker...1001 Albums |publisher=Rocklistmusic.co.uk |accessdate=27. september 2019}}</ref> BBC-dokumentarserien ''Classic Albums'' hadde ein episode om ''Who's Next'', først på radio i 1989 og så på fjernsyn i 1998,<ref>{{cite book|title=Popular Music And Television In Britain|publisher=Ashgate|editor1-first=Ian|editor1-last=Inglis|year=2013|pp=43–44|isbn=978-1-409-49417-1}}</ref> og til slutt på DVD i 2006 som ''[[Classic Albums|Classic Albums: The Who&nbsp;– Who's Next]]''.<ref>{{cite web|url=https://www.amazon.com/Whos-Next-Who/dp/B000I5XD24/whomovie-20|title=Classic Albums : Who's Next|publisher=Amazon|accessdate=26. september 2019}}</ref> Same året vart albumet vald ut av ''[[magasinet Time|Time]]'' som ei av dei 100 beste platene gjennom tidene.<ref>{{cite magazine |last=Light |first=Alan |url=http://www.time.com/time/2006/100albums/index.html |title=Kind of Blue &#124; All-TIME 100 Albums |magazine=TIME.com |date=27. januar 2010 |accessdate=27. september 2019 |archive-date=2007-11-09 |archive-url=https://web.archive.org/web/20071109195005/http://www.time.com/time/2006/100albums/index.html |url-status=yes }}</ref> I 2007 vart det innlemma i [[Grammy Hall of Fame]].<ref>{{cite news|url=http://www.blabbermouth.net/news/music-from-led-zeppelin-elected-to-grammy-hall-of-fame/|title=Music From Led Zeppelin Elected To Grammy Hall Of Fame|publisher=blabbermouth.net|date=11. januar 2007|accessdate=26. september 2019}}</ref>
| tittel4 =My Wife
| lengd4 = 3:41
| merknad4 = [[John Entwistle|Entwistle]]


==Innhald==
| tittel5 = The Song Is Over
{{sporliste
| lengd5 = 6:16
| overskrift = Side ein
| ekstra kolonne= Solovokal
| alle songar = [[Pete Townshend]], utanom «[[My Wife]]» av [[John Entwistle]]
| tittel1 = [[Baba O'Riley]]
| lengd1 = 5:08
| ekstra1 = [[Roger Daltrey]] {{small|(vers)}}, Townshend {{small|(mellomspel)}}
| tittel2 = Bargain
| lengd2 = 5:34
| ekstra2 = Daltrey {{small|(vers)}}, Townshend {{small|(mellomspel)}}
| tittel3 = Love Ain't for Keeping
| lengd3 = 2:10
| ekstra3 = Daltrey
| tittel4 = My Wife
| lengd4 = 3:41
| ekstra4 = Entwistle
| tittel5 = The Song Is Over
| lengd5 = 6:14
| ekstra5 = Townshend {{small|(vers)}}, Daltrey {{small|(refreng)}}
| total lengd = 22:47
}}
}}

{{sporliste
{{sporliste
| overskrift = Side to
| overskrift = Side to
| ekstra kolonne = Solovokal

| tittel6 =Getting in Tune
| tittel1 = Getting in Tune
| lengd6 = 4:50
| lengd1 = 4:50
| ekstra1 = Daltrey

| tittel7 = Going Mobile
| tittel2 = Going Mobile
| lengd7 =3:42
| lengd2 = 3:42
| ekstra2 = Townshend

| tittel8 = [[Behind Blue Eyes]]
| tittel3 = [[Behind Blue Eyes]]
| lengd8 = 3:42
| lengd3 = 3:42
| ekstra3 = Daltrey

| tittel9 =[[Won't Get Fooled Again]]
| tittel4 = [[Won't Get Fooled Again]]
| lengd9 = 8:32
| lengd4 = 8:32
| ekstra4 = Daltrey
| total lengd = 20:46
}}
}}
'''Merk:'''

* Sides ein og to er kombinerte som spor 1-9 på CD-utgåver


{{sporliste
{{sporliste
| overskrift = Bonusspor på 1995-utgåva
| overskrift = Bonusspor på CD-utgåva frå 1995
| tittel10 = Pure and Easy

| merknad10 = originalversjonen
| tittel10 = Pure and Easy
| lengd10 = 4:22
| lengd10 = 4:22
| tittel11 = [[Baby Don't You Do It]]

| tittel11 =[[Baby Don't You Do It]]
| lengd11 =5:14
| merknad11 = [[Holland-Dozier-Holland]]
| merknad11 = [[Holland-Dozier-Holland]]
| lengd11 = 5:15

| tittel12 =Naked Eye
| tittel12 = [[Naked Eye av The Who|Naked Eye]]
| lengd12 = 5:31
| merknad12 = Live at the Young Vic 26/4/71
| lengd12 = 5:31

| tittel13 =Water
| tittel13 = [[Water (The Who song)|Water]]
| lengd13 =6:25
| merknad13 = Live at the Young Vic 26/4/71
| lengd13 = 6:26

| tittel14 =Too Much of Anything
| tittel14 = Too Much of Anything
| merknad14 = originalversjon
| lengd14 =4:25
| lengd14 = 4:25

| tittel15 =I Don't Even Know Myself
| tittel15 = I Don't Even Know Myself
| lengd15 =4:56
| lengd15 = 4:56
| tittel16 = Behind Blue Eyes

| merknad16 = originalversjon
| tittel16 =Behind Blue Eyes
| lengd16 =3:28
| lengd16 = 3:25
| total lengd = 34:47
| merknad16 = Alternate version
}}
}}
'''Merk:'''
* Spor 10, 11, 13, 14 & 16 var ikkje gjevne ut før.


===Luksusutgåva frå 2003===
«Baby Don't You Do It» og «Water» var fram til 1995 ikkje gjevne ut før. Ei konsertutgåve av «Water» vart spelt inn i 1970, men ikkje gjeve ut på ''[[Live at the Isle of Wight Festival 1970]]'' før 1996.
Den første plata av luksusutgåva inneheld dei ni spora frå originalalbumet med den originale miksen, etterfølgd av seks unytta opptak, der «Getting in Tune» og «Won't Get Fooled Again» ikkje var gjevne ut før. Kvar av dei seks opptaka vart spelte inn på Record Plant i mars 1971 før arbeidet vart starta opp att i Storbritannia.{{sfn|Atkins|2003|p=24}}


Spora på den andre plata vart eit konsertopptak frå 26. april 1971 på [[Young Vic Theatre]] i [[London]]. Ingen av desse var gjevne ut før utanom «Water» og «Naked Eye».{{sfn|Atkins|2003|p=25}}
=== Deluxe-utgåva ===
;Plate ein
Den første plata av Deluxe-utgåva inneheld dei ni spora frå det originale albumet, med seks alternative studioinnspelingar, der «Getting in Tune» og «Won't Get Fooled Again» tidlegare ikkje hadde vore gjevne ut. Kvar av dei seks opptaka vart spelt inn i Record Plant i New York i mars 1971. Bandet forkasta dette materialet og spelte inn fem av dei seks songane i England seinare same året.


{{sporliste
{{sporliste
| overskrift = Plate ein
| tittel1 =[[Baba O'Riley]]
| tittel1 = Baba O'Riley
| lengd1 = 5:11
| lengd1 = 5:01

| tittel2 = Bargain
| tittel2 = Bargain
| lengd2 = 5:33
| lengd2 = 5:33
| tittel3 = Love Ain't for Keeping

| lengd3 = 2:10
| tittel3 = Love Ain't for Keeping
| lengd3 = 2:12
| tittel4 = My Wife
| lengd4 = 3:35

| tittel5 = The Song Is Over
| tittel4 =My Wife
| lengd4 = 3:41
| lengd5 = 6:17
| tittel6 = Getting in Tune
| merknad4 = [[John Entwistle|Entwistle]]
| lengd6 = 4:49

| tittel7 = Going Mobile
| tittel5 = The Song Is Over
| lengd5 = 6:16
| lengd7 = 3:43
| tittel8 = Behind Blue Eyes

| lengd8 = 3:42
| tittel6 =Getting in Tune
| tittel9 = Won't Get Fooled Again
| lengd6 = 4:50
| lengd9 = 8:35

| tittel10 = Baby Don't You Do It
| tittel7 = Going Mobile
| merknad10 = lengre versjon
| lengd7 =3:42
| lengd10 = 8:21

| tittel11 = Getting in Tune
| tittel8 = [[Behind Blue Eyes]]
| merknad11 = alternativ versjon
| lengd8 = 3:42
| lengd11 = 6:36

| tittel12 = Pure and Easy
| tittel9 =[[Won't Get Fooled Again]]
| merknad12 = alternativ versjon
| lengd9 = 8:32
| lengd12 = 4:33

| tittel13 = Love Ain't for Keeping
| tittel10 =[[Baby Don't You Do It]]
| merknad13 = elektrisk versjon, solovokal av Townshend
| lengd10 =8:21
| lengd13 = 4:06
| merknad10 = [[Holland-Dozier-Holland]] - same som på 1995-utgåva, men ein lengre versjon
| tittel14 = Behind Blue Eyes

| merknad14 = alternativ versjon
| tittel11 =Getting in Tune
| lengd11 = 6:36
| lengd14 = 3:30
| tittel15 = Won't Get Fooled Again

| merknad15 = original New York-versjon
| tittel12 =Pure and Easy
| lengd12 =4:33
| lengd15 = 8:48
| total lengd = 79:19
| merknad12 = same som 1995-utgåva, men ein alternativ miks

| tittel13 =Love Ain't for Keeping
| lengd13 =4:06
| merknad13 = Elektrisk utgåve som tidlegare vart fanst på 1998-utgåva av ''Odds & Sods.''

| tittel15 =Won't Get Fooled Again
| lengd15 =8:48
| merknad15 = Original New York-innspeling

| tittel14 =Behind Blue Eyes
| lengd14 =3:30
| merknad14 = Alternate version
}}
}}

;Plate to
Innhaldet på plate to var ei konsertinnspeling i [[Young Vic]] Theatre i London, den 26. april 1971. Alle spora var tidlegare ikkje gjevne ut bortsett frå «Water» og «Naked Eye». Songar som vart spelte men som ikkje er med her er «[[Pinball Wizard]]», «Bony Moronie», «[[See Me, Feel Me|See Me Feel Me/Listening to You]]» og «Baby Don't You Do It».


{{sporliste
{{sporliste
| overskrift = Plate to
| tittel1 =Love Ain't For Keeping
| tittel1 = Love Ain't for Keeping
| lengd1 = 2:57
| lengd1 = 2:57

| tittel2 = Pure and Easy
| tittel2 = Pure and Easy
| lengd2 = 6:00
| lengd2 = 6:00
| tittel3 = [[Young Man Blues]]

| merknad3 = [[Mose Allison]]
| tittel3 = Young Man Blues
| lengd3 = 4:47
| lengd3 = 4:47
| tittel4 = Time Is Passing

| lengd4 = 3:59
| tittel4 =Time Is Passing
| tittel5 = Behind Blue Eyes
| lengd4 =3:59
| lengd5 = 4:49

| tittel6 = I Don't Even Know Myself
| tittel5 =Behind Blue Eyes
| lengd5 = 4:49
| lengd6 = 5:42
| tittel7 = Too Much of Anything

| lengd7 = 4:20
| tittel6 = I Don't Even Know Myself
| tittel8 = Getting in Tune
| lengd6 = 5:42
| lengd8 = 6:42

| tittel9 = Bargain
| tittel7 =Too Much of Anything
| lengd7 = 4:20
| lengd9 = 5:46
| tittel10 = Water

| lengd10 = 8:19
| tittel8 = Getting in Tune
| tittel11 = [[My Generation]]
| lengd8 = 6:42
| lengd11 = 2:58

| tittel12 = [[Road Runner av Bo Diddley|Road Runner]]
| tittel9 =Bargain
| merknad12 = [[Ellas McDaniel]]
| lengd9 = 5:46
| lengd12 = 3:14

| tittel13 = Naked Eye
| tittel10 =Water
| lengd10 =8:19
| lengd13 = 6:21
| tittel14 = Won't Get Fooled Again

| lengd14 = 8:50
| tittel11 =[[My Generation]]
| lengd11 = 2:58
| total lengd = 74:44

| tittel12 =Road Runner
| lengd12 =3:14
| merknad12 = [[Bo Diddley]]

| tittel13 =Naked Eye
| lengd13 =6:21

| tittel14 =Won't Get Fooled Again
| lengd14 =8:50
}}
}}


Line 234: Line 252:
* [[Al Kooper]]&nbsp;– [[orgel]] på den alternative utgåva av «Behind Blue Eyes»
* [[Al Kooper]]&nbsp;– [[orgel]] på den alternative utgåva av «Behind Blue Eyes»
* [[Leslie West]]&nbsp;– gitar på den utvida utgåva av «Baby Don't You Do It»
* [[Leslie West]]&nbsp;– gitar på den utvida utgåva av «Baby Don't You Do It»

'''Produksjon'''
*[[The Who]]&nbsp;– produsent
*[[Glyn Johns]]&nbsp;– medprodusent, innspeling, [[lydmiksing|miksing]]
*[[Doug Sax]]&nbsp;– [[lydmastering|mastering]]
*[[Kit Lambert]]&nbsp;– leiande produsent
*[[Chris Stamp]]&nbsp;– leiande produsent
*Pete Kameron&nbsp;– leiande produsent
*[[Kosh|John Kosh]]&nbsp;– albumdesign
*[[Ethan Russell]]&nbsp;– fotografi

==Salslister==
{| class="wikitable sortable plainrowheaders"
! Liste (1971–2013)
! Plassering
|-
{{albumchart|Canada|5|rowheader=true|accessdate=23. juli 2017|chartid=7579}}
|-
! scope="row"|Den danske albumlista ([[Sporlisteen|Hitlisten]])<ref>{{cite web|url=http://danskehitlister.dk/?song_id=6408 |title=LP Top 10, 8. november 1971 |accessdate=27. september 2019}}</ref>
| style="text-align:center;"|3
|-
{{albumchart|Nederland|2|artist=The Who|album=Who's Next|rowheader=true|accessdate=27. september 2019}}
|-
! scope="row"|Den franske albumlista ([[SNEP]])<ref>{{cite web|url=http://www.infodisc.fr/Albums_Detail.php |title=InfoDisc : Tout les Titres par Artiste |publisher=Infodisc.fr |accessdate=27. mars 2011}}</ref>
| style="text-align:center;"|2
|-
! scope="row"|Tyske album ([[GfK Entertainment Charts|Offizielle Top 100]])<ref name="it"/>
| style="text-align:center;"|18
|-
{{albumchart|Italy|100|artist=The Who|album=Who's Next|rowheader=true|accessdate=27. september 2019|refname="it"}}
|-
{{albumchart|Norway|6|artist=The Who|album=Who's Next|rowheader=true|accessdate=27. september 2019}}
|-
{{albumchart|UK|1|artist=The Who|album=Who's Next|rowheader=true|accessdate=27. september 2019}}
|-
{{albumchart|Billboard200|4|artist=The Who|accessdate=27. september 2019|rowheader=true}}
|-
! scope="col"|Liste (2014)
! scope="col"|Plassering
|-
| US ''Billboard'' [[Top Pop Catalog Albums|Top Pop Catalog]]<ref>{{cite web |url=http://www.allmusic.com/artist/the-who-mn0000577627/awards |title=The Who&nbsp;– ''Billboard'' Albums |website=Allmusic |accessdate=8. april 2014}}</ref>
| style="text-align:center;"|7
|}

==Salstrofé==
{{Certification Table Top}}
{{Certification Table Entry|region=Italy|title=Who's Next|artist= Who |type=album|award=Gull|relyear=1971|certyear=2015}}
{{Certification Table Entry|region=United Kingdom|title=Who's Next|artist=The Who|type=album|award=Platina|certyear=2018}}
{{Certification Table Entry|region=United States|title=Who's Next|artist=The Who|type=album|award=Platina|number=3}}
{{Certification Table Bottom}}

== Kjelder ==
{{refopning}}
* ''Denne artikkelen bygger på «[[:en:Who&#39;s Next|Who&#39;s Next]]» frå {{Wikipedia-utgåve|en}}, den 29. juni 2009.''
** ''{{Wikipedia-utgåve|en}} oppgav desse kjeldene:''
* {{cite AV media notes|first=John|last=Atkins|title=Who's Next (Deluxe Edition)|year=2003|publisher=Polydor|id=113-056-2|ref=harv}}
* {{cite book|first=Tony|last=Fletcher|title=Dear Boy : The Life of Keith Moon|publisher=Omnibus Press|year=1998|isbn=978-0-711-96625-3|ref=harv}}
* {{cite book|first=Dave|last=Marsh|authorlink=Dave Marsh|title=Before I Get Old : The Story of The Who|publisher=Plexus|isbn=978-0-85965-083-0|year=1983|ref=harv}}
* {{cite book|first=Andrew|last=Neill|first2=Matthew|last2=Kent|title=Anyway Anyhow Anywhere – The Complete Chronicle of The Who|publisher=Virgin|year=2002|isbn=978-0-7535-1217-3|ref=harv}}
* {{cite AV media notes|first=Pete|last=Townshend|authorlink=Pete Townshend|title=Who's Next (Deluxe Edition)|year=2003|publisher=Polydor|id=113-056-2|ref=harv}}
* {{cite book|last=Unterberger|first=Richie|authorlink=Richie Unterberger|title=Won't Get Fooled Again: The Who from Lifehouse to Quadrophenia|publisher=Jawbone Press|year=2011|isbn=978-1-906002-75-6|ref=harv}}
{{refslutt}}
{{fotnoteliste|3}}


== Bakgrunnsstoff ==
== Bakgrunnsstoff ==
* [http://www.thewho.net/whotabs/whosnext.htm Gitartabulator]
* [http://www.thewho.net/whotabs/whosnext.htm Gitartabulator]
* [http://www.thewho.net/linernotes/WhosNext.htm Who's Next - song for song]
* [http://www.thewho.net/linernotes/WhosNext.htm Who's Next - song for song] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20110606090241/http://www.thewho.net/linernotes/WhosNext.htm |date=2011-06-06 }}

== Kjelder ==
<div class="references-small">
* ''Denne artikkelen bygger på «[[:en:Who&#39;s Next|Who&#39;s Next]]» frå {{Wikipedia-utgåve|en}}, den 29. juni 2009.''
** ''{{Wikipedia-utgåve|en}} oppgav desse kjeldene: {{fotnoteliste}}''
</div>


{{RS500-2020|77
| album = Who's Next
| artist = The Who
| førre album = [[The Sun Sessions]]
| førre artist = [[Elvis Presley]]
| neste album = [[Superfly]]
| neste artist = [[Curtis Mayfield]]
}}
{{RS500|28
| album = Who's Next
| artist = The Who
| førre album = [[Led Zeppelin av Led Zeppelin|Led Zeppelin]]
| førre artist = [[Led Zeppelin]]
| neste album = [[The Joshua Tree]]
| neste artist = [[U2]]
}}
{{The Who}}
{{The Who}}
{{Autoritetsdata}}


{{DEFAULTSORT:Whos Next}}
{{DEFAULTSORT:Whos Next}}

[[Kategori:Musikkalbum frå 1971]]
[[Kategori:Musikkalbum frå 1971]]
[[Kategori:The Who-album]]
[[Kategori:The Who-album]]
[[Kategori:Beste album gjennom tidene hos Rolling Stone| 028]]
[[Kategori:Album produserte av Glyn Johns]]
[[Kategori:Album produserte av Glyn Johns]]
[[Kategori:Decca Records-album]]

[[Kategori:MCA Records-album]]
<!--interwiki (no, sv, da first; then other languages alphabetically by name)-->
[[Kategori:Polydor Records-album]]
[[Kategori:Track Records-album]]
[[Kategori:Album produserte av Pete Townshend]]
[[Kategori:Album spelte inn i Olympic Sound Studios]]
[[Kategori:Plateomslag av John Kosh]]
[[Kategori:Beste album gjennom tidene hos Rolling Stone 2012| 028]]
[[Kategori:Beste album gjennom tidene hos Rolling Stone 2020| 077]]

Siste versjonen frå 7. desember 2022 kl. 06:41

Who's Next
Studioalbum av The Who
Språk engelsk
Utgjeve 14. august 1971[1]
Innspelt April–juni 1971
Studio Olympic i London i England[2]
Stargroves i East Woodhay i England (Rolling Stones Mobile Studio)[3]
Sjanger Hardrock
Lengd 43:38
Selskap Track, Decca
Produsent The Who
Glyn Johns (assoc)
Chris Stamp (leiande)
Kit Lambert (leiande)
Pete Kameron (leiande)
The Who-kronologi 
Live at Leeds
(1970) 		Who's Next Meaty Beaty Big and Bouncy
(1971)


Singlar frå Who's Next
  1. «Won't Get Fooled Again»
    Utgjeve: 25. juni 1971[4]
  2. «Baba O'Riley»
    Utgjeve: 23. oktober 1971 (Europa)[5]
  3. «Behind Blue Eyes»
    Utgjeve: 6. november 1971[6]

Who's Next er det femte studioalbumet til det engelske rockebandet The Who. Det kom ut 31. juli 1971 på Decca og MCA i USA og 25. august 1971 i Storbritannia på Track og Polydor. Albumet har opphavet sitt i ein rockeopera av Pete Townshend kalla Lifehouse. Det ambisiøse og kompliserte prosjektet vart aldri realisert og i staden vart mange av songane for prosjektet omskrive og gjeve ut som Who's Next.

Åtte av ni songar på Who's Next var frå Lifehouse. Det einaste unntaket var John Entwistle sin «My Wife». Etter kvart vart alle songane frå Lifehouse gjeven ut på andre album gjennom 70-åra.

The Who spelte inn Who's Next i lag med lydteknikaren Glyn Johns. Etter å ha produsert songen «Won't Get Fooled Again» i Rolling Stones Mobile Studio, flytta dei til Olympic Studios for å spele inn og mikse det meste av dei andre songane der. Dei brukte mykje synthesizer på albumet, særskild på «Won't Get Fooled Again» og «Baba O'Riley», som begge kom ut på singlar. Fotografiet på framsida av omslaget vart teken av Ethan Russell; og var ein referanse til monolitten i filmen 2001: A Space Odyssey frå 1968.

Who's Next var eit kritikarrost album og ein stor kommersiell suksess.[7] Det har sida blitt rekna som det beste Who-albumet og eit av dei beste gjennom tidene.

Lifehouse

[endre | endre wikiteksten]

Albumet har røtene sine i Lifehouse-prosjektet, som Pete Townshend fleire gonger har skildra som ein futuristisk rockeopera, eit konseptalbum innspelt under ein konsert som skulle brukast til eit filmprosjekt. Prosjektet viste seg å verte vanskeleg å handsame på fleire nivå og førte både til indre gnissingar i bandet og til at Townshend og produsenten til The Who, Kit Lambert vart uvener. Fleire år seinare skreiv Townshend i omslaget til CD-utgåva av albumet at prosjektet nesten førte han ut i eit sjølvmordarisk nervøst samanbrot.

Etter å ha gjeve opp innspelinga av nokre av songane til Lifehouse i New York, gjekk The Who tilbake til studio i lag med den nye produsenten Glyn Johns og starta på nytt. Sjølv om Lifehouse-konseptet vart forlate, finst restane av prosjektet i albumet. Den første tekstlinja i songen «Pure and Easy», som Townshend skildra som midtpunktet i Lifehouse, kjem til syne i slutten på songen «The Song Is Over». Eit tidleg konsept for Lifehouse var mellom anna å føre persondata frå medlemmer i publikum inn i ein boks knytt til ein tidleg analog synthesizer for å skape eit musikalsk spor. Det vert ofte trekt fram at det var ved å setje inn persondataa til Meher Baba at ein fekk bakgrunnssporet til «Baba O'Riley», men i røynda var det Townshend som spelte eit Lowrey-orgel.[8] Då bandet gav seg med det opphavlege prosjektet fekk dei derimot ein ny fridom til å få det maksimale ut av kvart enkelt spor, utan tanke på det overliggande musikalske temaet eller historia i Lifehouse-soga.

Sjølv om han gav opp dei opphavlege planane for Lifehouse-prosjektet, heldt Townshend fram med å utvikle konseptet, og kom tilbake til dei på seinare album. I 2006 opna han nettsida The Lifehouse Method der ein kunne leggje inn persondata og lage eigne musikalske portrett.

Innspeling og produksjon

[endre | endre wikiteksten]
Det meste av Who's Next vart spelt inn i Olympic Studios i Barnes med Glyn Johns.

Den første innspelinga for det som vart Who's Next var heime hos Mick Jagger, Stargroves, i byrjinga av april 1971 ved hjelp av Rolling Stones Mobile. Akkompagnementet for «Won't Get Fooled Again» vart spelt inn der[3] før bandet valde å flytte til Olympic etter forslag frå Johns.[9] Den første innspelinga var 9. april, då dei spelte inn eit enkelt opptak av «Bargain».[10] Mesteparten av innspelinga gjekk føre seg i mai, då gruppa spelte inn «Time is Passing», «Pure and Easy», «Love Ain't for Keeping» (som hadde blitt omarbeidd frå eit rockespor til eit akustisk arrangement), «Behind Blue Eyes», «The Song Is Over», «Let's See Action» og «Baba O'Riley». Nicky Hopkins var gjesteartist på piano, medan Dave Arbus vart invitert av Moon til å spele fiolin på «Baba O'Riley». John Entwistle sin «My Wife» vart lagt til på albumet seint i prosessen etter at han opphavleg var meint for eit soloalbum..[11]

I motsetnad til The Record Plant- og Young Vic-innspelingane, gjekk innspelingane med Johns bra, sidan han hovudsakleg prøvde å få så god lyd som mogeleg, medan Lambeert alltid var meir uroa over imaget til gruppa. Townshend sa «me vart forbausa over lydane Glyn skapte».[11] Townshend brukte ein tidleg synthesizer og modifiserte lydar på forskjellige måtar: som ein bordun-effekt på fleire songar, særskild «Baba O'Riley» og «Won't Get Fooled Again»,[12] i tillegg til «Bargain», «Going Mobile» og «The Song Is Over». Synthesizeren var brukt som ein viktig del av lydbiletet i motsetnad til berre å kaste glans over musikken, slik mange andre artistar gjorde på denne tida.[13] Trommespelinga til Moon har ein markant anna stil enn tidlegare album og han var meir formell og mindre avhengig av lange tromme-fills på grunn av synthesizer-akkompagnementet, men òg på grunn av produksjonsteknikken til Johns, som insisterte på gode framføringar der dei berre brukte ornamenteringar der det var trong for det.[14] Johns klarte òg å overtyde The Who om at dei berre burde gje ut eit enkelt album, og meinte at songane var glimrande. Gruppa gav han frie tøyler til å setje saman eit enkeltalbum med dei songane han ønskte i den rekkjefølgja han ønskte.[12] Trass i dei viktige bidraga til Johns, vart han berre oppført som med-produsent på det ferdige albumet,[11] men hevda sjølv han berre fungerte som lydteknikar og baserte dei fleste arrangementa på dei originale demoane til Townshend.[15]

Ein ARP-synthesizer som likna den brukt på Who's Next

Albumet opnar med «Baba O'Riley», med piano og synthesizer-prosessert Lowrey-orgel av Townshend. Tittelen på songen er ei hyllest til guruen til Townshend, Meher Baba, og minimalist-komponisten Terry Riley (og vert uformelt kalla «Teenage Wasteland» frå ei tekstlinje i songen).[16] Orgelsporet kom frå ein lengre demo av Townshend, der delar vart nytta på eit hyllestalbum til Baba kalla I Am,[17] som vart korta ned for den endelege innspelinga. Townshend sa seinare at denne delen hadde «to eller tre tusen redigeringar».[18] Opningsteksten på det neste sporet, «Bargain», «I'd gladly lose me to find you», kom frå eit uttrykk nytta av Baba.[16] Entwistle skreiv «My Wife» etter ein krangel med kona og overdreiv konflikten i teksten. Songen inneheld fleire lag av massingblåseinstrument spelt inn i løpet av ein halvtime.[19] «Pure and Easy», er eit viktig spor frå Lifehouse, som ikkje kom med på det endelege albumet, men opningslinja vart inkludert som eit coda i «The Song is Over».[16]

«Behind Blue Eyes» består av ein tredelt harmonisong av Daltrey, Townshend og Entwistle og vart skriven for hovudantagonisten i Lifehouse, Brick. Moon var ikkje med på den første halvdelen av songen, og Who-biografen Dave Marsh sa seinare at det var «den lengste tida Keith Moon var stille i heile livet sitt.»[17] Avslutningssporet, «Won't Get Fooled Again», var kritisk til revolusjonar. Townshend forklarte: «ein revolusjon er berre ein revolusjon i det lange løpet og mange folk vert såra».[16] Songen består av eit Lowrey-orgel gjennom ein ARP-synthesizer, som kom frå originaldemoen til Townshend og vart nytta om att for det endelege sporet.[9]

Plateomslaget

[endre | endre wikiteksten]

Plateomslaget syner eit bilete teken ved Easington Colliery av bandet som nettopp har urinert på ein stor betongpåle som stikk opp av ein slagghaug. I følgje fotografen Ethan A. Russell klarte ikkje dei fleste av bandmedlemmene å urinere, så dei måtte tømme regnvatn frå ein boks i stadenfor. I 2003 kåra BBC omslaget på Who's Next som det neste beste plateomslaget gjennom tidene.

Eit alternativt omslag synte trommeslagar Keith Moon kledd i svart dameundertøy med ein pisk i handa og ein brun parykk.[20]

Utgjeving

[endre | endre wikiteksten]
The Who i Charlotte i Nord-Carolina, kort tid etter Who's Next kom ut.

Den første singelen frå albumet, «Won't Get Fooled Again» (korta ned til tre og eit halvt minutt) kom ut 25. juni 1971 i Storbritannia og juli i USA før albumet kom ut. Det nådde høvesvis niande og femtandeplassen på albumlistene.[21] Albumet kom ut 14. august i USA og 27. august i Storbritannia. Det vart det einaste albumet til The Who som toppa albumlista i heimlandet.[1]

The Who byrja å turnere i USA like før albumet kom ut.[22] Gruppa brukte eit Lifehouse-PA, sjølv om lydmannen Bob Pridden meinte at dei tekniske krava til utstyret var for kompliserte.[23] Setlista vart endra og sjølv om det inneheld songar frå Tommy, vart fleire nye songar frå, som «My Wife», «Baba O'Riley» og «Won't Get Fooled Again» konsertfavorittar. På dei to sistnemnde spelte bandet over eit lydopptak av synthesizer-delane.[24] Turneen flytta over til Storbritannia i september, inkludert ein konsert på The Oval i Kennington føre 35 000 menneske, og opningskonserten i Rainbow Theatre i Finsbury Park, før dei drog attende til USA, der turneen enda i Seattle den 15. desember. Gruppa tok så ein åtte månader lang turnépause, den lengste pausen i karrieren deira til då.[25]

Fleire andre songar som vart spelte inn under Who's Next-innspelinga vart seinare gjevne ut på singlar eller samlealbum. «Let's See Action» kom ut på singel i 1971,[26] etterfølgd av «Join Together» i juni 1972 og «Relay» i november. «Pure and Easy», «Put the Money Down» og «Too Much of Anything» kom ut på albumet Odds & Sods,[26] medan «Time is Passing» vart lagt til CD-utgåva frå 1998.[27] Ein versjon av «Baby Don't You Do It» vart spelt inn og den lengste versjonen av denne finst på luksusutgåva av albumet.

Albumet har blitt gjevne ut på ny fleire gonger med ommastringa med lydband frå forskjellige innspelingar. Ein trur masterlydbandet for Olympic-innspelinga er gått tapt, sidan Virgin Records kasta mange av dei gamle innspelingane då dei kjøpte studioet i 1980-åra.[28] Videospelselskapet Harmonix ønskte å gje ut Who's Next som nedlastbar, spelbart innhald for spelet Rock Band, men klarte det ikkje då dei ikkje fann dei originale fleirsporsinnspelingane. I staden sette dei saman ei samling av Who-songar.[29] 16-sporslydbandet til «Won't Get Fooled Again» og 8-sporsbandet til andre songar, utanom «Bargain» og «Getting In Tune» er sidan blitt oppdaga.[28]

Mottaking og ettermæle

[endre | endre wikiteksten]
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic5/5 stars[30]
Christgau's Record GuideA[31]
Encyclopedia of Popular Music5/5 stars[32]
Mojo4/5 stars[33]
MusicHound Rock5/5[34]
Q4/5 stars[35]
The Rolling Stone Album Guide5/5 stars[36]
The Village Voice(A+)[37]

I ei melding for The Village Voice i 1971 kalla musikkritikaren Robert Christgau Who's Next «det beste hardrockalbumet på fleire år» og meinte at dei tidlegare innspelingane deira vart øydelagd av ein tynn lyd, medan gruppa no «oppnådde den same klangfulle nærleiken i studio som dei fekk til på scenen».[37] Billy Walker frå Sounds trekte fram songane «Baba O'Riley», «My Wife» og «The Song Is Over», og skreiv, «Etter den unike og glimrande Tommy måtte dei tenkje ut noko spesielt og at dei slo seg til ro med eit beintfram album i staden for ein lang rockeopera seier mykje om motet og oppfinnsomheita deira.»[38] Magasinet Rolling Stone og John Mendelsohn meinte at trass i at albumet var noko seriøst og kunstaktig, var rocken her «intelligent, fantastisk framført og glimrande produsert, og stundom til og med opphissande».[39] Mot slutten av 1971 vart plata kåra til årets album i den årlege Pazz & Jop-undersøkinga blant amerikanske kritikarar, publisert i The Village Voice.[40]

Sidan den gongen har Who's Next ofte blitt rekna som det beste albumet av The Who.[35] I ei nyare melding for AllMusic skreiv Stephen Thomas Erlewine at musikken var meir genuin enn Tommy eller det skrinlagde Lifehouse-prosjektet fordi «dei var kunst – [Who's Next] er sjølv med sine pretensjonar rock & roll.»[30] Chris Roberts i BBC Music omtalte det som det beste albumet av bandet og «ei av dei som er hogde ut i stein og som rockekanonen ikkje let deg snakke stygt om.»[41] Mojo hevda at den sofistikerte musikken og hook-prega songane synte nyskapande bruk av rockesyntheiszer som ikkje svekte det karakteristiske «power-kvartett-åtaket» til The Who.[33] I The Encyclopedia of Popular Music (1998) sa Colin Larkin at det heva standarden for både hardrock og The Who, der «kjensla deira for dynamikk» kom tydeleg fram i kontrasten mellom den kraftfulle framføringa og kontrapunkta stundom skapt mellom den akustiske gitaren og synthesizerobligatoar.[32] Christgau var derimot blitt mindre entusiastisk om plata i 1980-åra då The Who vart det han meinte var «eit slags kunstrockband av verste sort», og skrei at Who's Next avslørte seg sjølv som mindre smakfull i ettertid på grunn av den teatralske synginga til Daltrey og «alle dei synth-greiene».[42]

I følgje Acclaimed Music er Who's Next den 32. best rangerte plata blant kritikarane gjennom tidene.[43] I 2003 rangerte Rolling Stone plata på 28. plassen på si liste over dei 500 beste albuma gjennom tidene.[44] Albumet låg på 15. plassen på Pitchfork Media si liste over dei 100 beste platene frå 1970-åra.[45] Albumet er òg inkludert i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die (2005).[46] BBC-dokumentarserien Classic Albums hadde ein episode om Who's Next, først på radio i 1989 og så på fjernsyn i 1998,[47] og til slutt på DVD i 2006 som Classic Albums: The Who – Who's Next.[48] Same året vart albumet vald ut av Time som ei av dei 100 beste platene gjennom tidene.[49] I 2007 vart det innlemma i Grammy Hall of Fame.[50]

Innhald

[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Pete Townshend, utanom «My Wife» av John Entwistle.

Side ein
Nr.TittelSolovokalLengd
1.«Baba O'Riley»Roger Daltrey (vers), Townshend (mellomspel)5:08
2.«Bargain»Daltrey (vers), Townshend (mellomspel)5:34
3.«Love Ain't for Keeping»Daltrey2:10
4.«My Wife»Entwistle3:41
5.«The Song Is Over»Townshend (vers), Daltrey (refreng)6:14
Total lengd:22:47
Side to
Nr.TittelSolovokalLengd
1.«Getting in Tune»Daltrey4:50
2.«Going Mobile»Townshend3:42
3.«Behind Blue Eyes»Daltrey3:42
4.«Won't Get Fooled Again»Daltrey8:32
Total lengd:20:46

Merk:

  • Sides ein og to er kombinerte som spor 1-9 på CD-utgåver
Bonusspor på CD-utgåva frå 1995
Nr.TittelLengd
10.«Pure and Easy» (originalversjonen)4:22
11.«Baby Don't You Do It» (Holland-Dozier-Holland)5:15
12.«Naked Eye» (Live at the Young Vic 26/4/71)5:31
13.«Water» (Live at the Young Vic 26/4/71)6:26
14.«Too Much of Anything» (originalversjon)4:25
15.«I Don't Even Know Myself»4:56
16.«Behind Blue Eyes» (originalversjon)3:25
Total lengd:34:47

Merk:

  • Spor 10, 11, 13, 14 & 16 var ikkje gjevne ut før.

Luksusutgåva frå 2003

[endre | endre wikiteksten]

Den første plata av luksusutgåva inneheld dei ni spora frå originalalbumet med den originale miksen, etterfølgd av seks unytta opptak, der «Getting in Tune» og «Won't Get Fooled Again» ikkje var gjevne ut før. Kvar av dei seks opptaka vart spelte inn på Record Plant i mars 1971 før arbeidet vart starta opp att i Storbritannia.[51]

Spora på den andre plata vart eit konsertopptak frå 26. april 1971 på Young Vic Theatre i London. Ingen av desse var gjevne ut før utanom «Water» og «Naked Eye».[52]

Plate ein
Nr.TittelLengd
1.«Baba O'Riley»5:01
2.«Bargain»5:33
3.«Love Ain't for Keeping»2:10
4.«My Wife»3:35
5.«The Song Is Over»6:17
6.«Getting in Tune»4:49
7.«Going Mobile»3:43
8.«Behind Blue Eyes»3:42
9.«Won't Get Fooled Again»8:35
10.«Baby Don't You Do It» (lengre versjon)8:21
11.«Getting in Tune» (alternativ versjon)6:36
12.«Pure and Easy» (alternativ versjon)4:33
13.«Love Ain't for Keeping» (elektrisk versjon, solovokal av Townshend)4:06
14.«Behind Blue Eyes» (alternativ versjon)3:30
15.«Won't Get Fooled Again» (original New York-versjon)8:48
Total lengd:79:19
Plate to
Nr.TittelLengd
1.«Love Ain't for Keeping»2:57
2.«Pure and Easy»6:00
3.«Young Man Blues» (Mose Allison)4:47
4.«Time Is Passing»3:59
5.«Behind Blue Eyes»4:49
6.«I Don't Even Know Myself»5:42
7.«Too Much of Anything»4:20
8.«Getting in Tune»6:42
9.«Bargain»5:46
10.«Water»8:19
11.«My Generation»2:58
12.«Road Runner» (Ellas McDaniel)3:14
13.«Naked Eye»6:21
14.«Won't Get Fooled Again»8:50
Total lengd:74:44

Medverkande

[endre | endre wikiteksten]
The Who
Andre musikarar

Produksjon

Salslister

[endre | endre wikiteksten]
Liste (1971–2013) Plassering
Canada Top Albums/CDs (RPM)[53] 5
Den danske albumlista (Hitlisten)[54] 3
Nederlandske album (MegaCharts)[55] 2
Den franske albumlista (SNEP)[56] 2
Tyske album (Offizielle Top 100)[57] 18
Italienske album (FIMI)[57] 100
Norske album (VG-lista)[58] 6
Britiske album (OCC)[59] 1
US Billboard 200[60] 4
Liste (2014) Plassering
US Billboard Top Pop Catalog[61] 7

Salstrofé

[endre | endre wikiteksten]
Region Salstrofé Salstal
Italia (FIMI)[62] Gull 50 000*
Storbritannia (BPI)[63] Platina 300 000^
USA (RIAA)[64] 3× Platina 3 000 000^

*salstala er basert på sertifiseringa aleine
^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  1. ↑ 1,0 1,1 Neill & Kent 2002, s. 288.
  2. ↑ Neill & Kent 2002, s. 282–284.
  3. ↑ 3,0 3,1 Neill & Kent 2002, s. 280.
  4. ↑ «Discography – Won't Get Fooled Again». The Who (official website). Henta 26. september 2019. 
  5. ↑ «Baba O'Riley». ung Medien / hitparade.ch. Henta 22. september 2019. 
  6. ↑ «Discography – Behind Blue Eyes». The Who (official website). Henta 26. september 2019. 
  7. ↑ Atkins, John (1995) [1971]. «Who's Next and The Lifehouse Project». Who's Next (CD liner). The Who. MCA Records. s. 13, 24. MCAD-11269. 
  8. ↑ Pete's Equipment, Lowrey Berkshire Deluxe TBO-1
  9. ↑ 9,0 9,1 Marsh 1983, s. 381.
  10. ↑ Neill & Kent 2002, s. 281.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Neill & Kent 2002, s. 282.
  12. ↑ 12,0 12,1 Marsh 1983, s. 382.
  13. ↑ Atkins 2003, s. 18.
  14. ↑ Fletcher 1998, s. 286.
  15. ↑ Unterberger 2011, s. 105.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Neill & Kent 2002, s. 275.
  17. ↑ 17,0 17,1 Marsh 1983, s. 386.
  18. ↑ Unterberger 2011, s. 108.
  19. ↑ Unterberger 2011, s. 113.
  20. ↑ Plateomslaget til Who's Next frå 1995
  21. ↑ Neill & Kent 2002, s. 284.
  22. ↑ Marsh 1983, s. 389.
  23. ↑ Marsh 1983, s. 390.
  24. ↑ Marsh 1983, s. 392.
  25. ↑ Marsh 1983, s. 393.
  26. ↑ 26,0 26,1 Marsh 1983, s. 383.
  27. ↑ «Odds & Sods». AllMusic. Henta 23. november 2014. 
  28. ↑ 28,0 28,1 Unterberger 2011, s. 107.
  29. ↑ Cavalli, Earnest (1. juli 2008). «Who's Next Replaced by Compilation for Rock Band». Wired News. Henta 26. september 2019. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Erlewine, Stephen Thomas. «Allmusic review». AllMusic. Henta 26. september 2019. 
  31. ↑ Christgau, Robert (1981). «Consumer Guide '70s: W». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 089919026X. Henta 26. september 2019 – via robertchristgau.com. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Larkin, Colin (1998). The Encyclopedia of Popular Music 7 (3rd utg.). Muze UK. s. 5812. ISBN 1561592374. 
  33. ↑ 33,0 33,1 «none». Mojo (London): 110. May 2003. «WHO'S NEXT is The Who's most polished album, its hook-ridden songs pioneering the use of rock synthesizer without diluting the power-quartet attack that had defined the group since the mid-60s...» 
  34. ↑ Graff, Gary; Durchholz, Daniel, red. (1999). MusicHound Rock: The Essential Album Guide. Farmington Hills, MI: Visible Ink Press. s. 1227. ISBN 1-57859-061-2. 
  35. ↑ 35,0 35,1 «none». Q (London): 158. January 1996. «Considered by many to be the band's best, 1971's WHO'S NEXT was their only Number 1 album...» 
  36. ↑ «The Who: Album Guide | Rolling Stone Music». Rollingstone.com/Wayback Machine. 14. februar 1970. Arkivert frå originalen 12. desember 2013. Henta 26. september 2019. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Christgau, Robert (19. august 1971). «Consumer Guide (19)». The Village Voice (New York). Henta 26. september 2019. 
  38. ↑ Walker, Billy (28. august 1971). «Album Reviews». Sounds (Spotlight Publications). s. 18. 
  39. ↑ Mendelsohn, John Ned (1. september 1971). «The Who Who's Next > Album Review». Rolling Stone (90). Arkivert frå originalen den 15. september 2005. Henta 26. september 2019. 
  40. ↑ «Robert Christgau: Pazz & Jop 1971: Critics Poll». Robertchristgau.com. Henta 27. september 2019. 
  41. ↑ «Music – Review of The Who – Who's Next». BBC. 25. august 1971. Henta 27. september 2019. 
  42. ↑ «Robert Christgau: Online Exchange, part 2». RockCritics.com. Arkivert frå originalen 1. april 2012. Henta 27. september 2019. 
  43. ↑ «The Who». Acclaimed Music. Henta 27. september 2019. 
  44. ↑ Levy, Joe; Steven Van Zandt (2006) [2005]. «28 | The Who, 'Who's Next'». Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Time (3rd utg.). London: Turnaround. ISBN 1-932958-61-4. OCLC 70672814. Arkivert frå originalen den 17. november 2006. Henta 27. september 2019. 
  45. ↑ «Top 100 Albums of the 1970s». Pitchfork Media. 23. juni 2004. Arkivert frå originalen 5. mai 2007. Henta 26. september 2019. 
  46. ↑ «Rocklist.net...Steve Parker...1001 Albums». Rocklistmusic.co.uk. Henta 27. september 2019. 
  47. ↑ Inglis, Ian, red. (2013). Popular Music And Television In Britain. Ashgate. s. 43–44. ISBN 978-1-409-49417-1. 
  48. ↑ «Classic Albums : Who's Next». Amazon. Henta 26. september 2019. 
  49. ↑ Light, Alan (27. januar 2010). «Kind of Blue | All-TIME 100 Albums». TIME.com. Arkivert frå originalen 9. november 2007. Henta 27. september 2019. 
  50. ↑ «Music From Led Zeppelin Elected To Grammy Hall Of Fame». blabbermouth.net. 11. januar 2007. Henta 26. september 2019. 
  51. ↑ Atkins 2003, s. 24.
  52. ↑ Atkins 2003, s. 25.
  53. ↑ "Top RPM Albums: Nummer 7579". RPM. Library and Archives Canada. Retrieved 23. juli 2017.
  54. ↑ «LP Top 10, 8. november 1971». Henta 27. september 2019. 
  55. ↑ "The Who – Who's Next". Dutchcharts.nl. Hung Medien. Henta 27. september 2019.
  56. ↑ «InfoDisc : Tout les Titres par Artiste». Infodisc.fr. Henta 27. mars 2011. 
  57. ↑ 57,0 57,1 "The Who – Who's Next". Italiancharts.com. Hung Medien. Henta 27. september 2019.
  58. ↑ "The Who – Who's Next". Norwegiancharts.com. Hung Medien. Henta 27. september 2019.
  59. ↑ "The Who | Artist | Official Charts". Den britiske albumlista. The Official Charts Company. Henta 27. september 2019.
  60. ↑ "The Who Album & Song Chart History" Billboard 200 for The Who. Prometheus Global Media. Henta 27. september 2019.
  61. ↑ «The Who – Billboard Albums». Allmusic. Henta 8. april 2014. 
  62. ↑ «Italian album salstrofé – Who – Who's Next» (på italiensk). Federation of the Italian Music Industry.  Select Album e Compilation in the field Scegli la sezione. Select Week -- and Year ----. Enter Who in the field Artista. Click Avvia la ricerca
  63. ↑ «British album salstrofé – The Who – Who's Next». British Phonographic Industry.  Enter Who's Next in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  64. ↑ «American album salstrofé – The Who – Who's Next». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH

Bakgrunnsstoff

[endre | endre wikiteksten]
78:
 The Sun Sessions 
Elvis Presley 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2020 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
77 Who's Next 
The Who 		76:
 Superfly 
Curtis Mayfield
29:
 Led Zeppelin 
Led Zeppelin 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2012 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
28 Who's Next 
The Who 		27:
 The Joshua Tree 
U2
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Who%27s_Next&oldid=3448504»