Naar inhoud springen

Nederlands voetbalelftal onder 17 (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Nederland
Vlag van Nederland
Associatie KNVB
Bondscoach Pieter Schrassert Bert
Stadion wisselend
Meeste interlands Vurnon Anita en Nathan Aké (28)
Topscorer Brian Brobbey (16)
Wedstrijden
Eerste interland:
Vlag van Luxemburg Luxemburg 1-1 Nederland Vlag van Nederland
(Luxemburg, Luxemburg; 15 mei 1969)
Grootste overwinning:
Vlag van Nederland Nederland 12-0 San Marino Vlag van San Marino
(Gori, Georgië; 19 oktober 2013)
Grootste nederlaag:
Vlag van Portugal Portugal 6-0 Nederland Vlag van Nederland
(Albufeira, Portugal; 10 februari 2024)
Wereldkampioenschap
Optredens 4 (eerste keer: 2005)
Beste resultaat Derde (2005)
Europees kampioenschap
Optredens 15 (eerste keer: 2002)
Beste resultaat Winnaar (2011, 2012, 2018, 2019)
Thuis
Uit

Het Nederlands voetbalelftal onder 17 is het nationale voetbalelftal van Nederland voor spelers jonger dan 17 jaar. Het elftal probeert zich jaarlijks te kwalificeren voor het Europees kampioenschap onder 17. In de oneven jaren dient het EK tevens als kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap onder 17.

Prestaties op eindrondes

[bewerken | brontekst bewerken]

WK onder 17-historie

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde GS W G V DV DT
Vlag van China 1985 Niet gekwalificeerd
Vlag van Canada 1987
Vlag van Schotland 1989
Vlag van Italië 1991
Vlag van Japan 1993
Vlag van Ecuador 1995
Vlag van Egypte 1997
Vlag van Nieuw-Zeeland 1999
Vlag van Trinidad en Tobago 2001
Vlag van Finland 2003
Vlag van Peru 2005 Derde 6 4 0 2 12 10
Vlag van Zuid-Korea 2007 Niet gekwalificeerd
Vlag van Nigeria 2009 Groepsfase 3 1 0 2 3 4
Vlag van Mexico 2011 Groepsfase 3 0 1 2 3 5
Vlag van Verenigde Arabische Emiraten 2013 Niet gekwalificeerd
Vlag van Chili 2015
Vlag van India 2017
Vlag van Brazilië 2019 Vierde 7 3 1 3 14 12
Vlag van Indonesië 2023 Niet gekwalificeerd
Totaal 4/19 19 8 2 9 32 31

EK onder 17-historie

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde GS W G V DV DT
Vlag van Denemarken 2002 Groepsfase 3 1 1 1 10 7
Vlag van Portugal 2003 Niet gekwalificeerd
Vlag van Frankrijk 2004
Vlag van Italië 2005 Finale 5 2 2 1 5 5
Vlag van Luxemburg 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van België 2007 Groepsfase 3 1 1 1 6 6
Vlag van Turkije 2008 Halve finale 4 2 0 2 4 5
Vlag van Duitsland 2009 Finale 5 2 1 2 6 7
Vlag van Liechtenstein 2010 Niet gekwalificeerd
Vlag van Servië 2011 Winnaar 5 4 1 0 9 2
Vlag van Slovenië 2012 Winnaar 5 3 2 0 10 5
Vlag van Slowakije 2013 Niet gekwalificeerd
Vlag van Malta 2014 Finale 5 4 1 0 16 5
Vlag van Bulgarije 2015 Groepsfase 3 0 3 0 2 2
Vlag van Azerbeidzjan 2016 Halve finale 5 3 0 2 4 4
Vlag van Kroatië 2017 Kwartfinale 4 1 1 2 4 7
Vlag van Engeland 2018 Winnaar 6 6 0 0 10 3
Vlag van Ierland 2019 Winnaar 6 5 0 1 15 6
Vlag van Israël 2022 Tweede 6 4 1 1 13 8
Vlag van Hongarije 2023 Groepsfase 3 0 1 2 2 7
Vlag van Cyprus 2024 Niet gekwalificeerd
Totaal 15/21 69 35 17 17 115 78

EK 2009

[bewerken | brontekst bewerken]

Op het Europees kampioenschap 2009 in Duitsland gooide Nederland hoge ogen door tot de finale te komen. In de groepsfase trad het achtereenvolgend aan tegen Engeland (1-1), Turkije (2-1) en Duitsland (0-2), waarna het naar de halve finale ging. In die halve finale werd Zwitserland met 2-1 verslagen door doelpunten van Shabir Isoufi en Luc Castaignos. Nederland speelde in de finale op 18 mei opnieuw tegen Duitsland en verloor deze wedstrijd na verlenging met 1-2.

EK 2011

[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat in 2010 de eindronde van het EK niet werd gehaald, lukte het in 2011 wel weer om de eindronde te halen; voor de vierde keer in vijf jaar tijd. Dit keer onder de leiding van coach Albert Stuivenberg.[1] Nadat Nederland de halve finale met 1-0 wist te winnen van Engeland werd op 15 mei in Novi Sad de finale met 5-2 van Duitsland gewonnen.

EK 2012

[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat onder 17 het EK in 2011 had gewonnen was er weer een reële kans om het toernooi te winnen, de selectie bevatte grote talenten zoals, Riechedly Bazoer, Tonny Vilhena en Nathan Ake. De groepswedstrijd tegen Slovenië onder 17 werd gewonnen. Daarna speelde oranje twee keer gelijk tegen België en Polen. In de halve finale won oranje met 2-0 van Georgië. Net als het jaar daarvoor stond oranje in de finale tegen Duitsland, er werd 1-1 gelijk gespeeld maar oranje won de penaltyserie met 5-4. Succescoach Albert Stuivenberg had in 2 jaar tijd, twee Onder-17 EK's gewonnen. Mede door deze successen werd hij in 2013 benoemd tot coach van Jong Oranje

EK 2014

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2014 werd oranje gezien als de grote favoriet om het toernooi te winnen, deze gouden lichting bevatte spelers als, Abdelhak Nouri , Donny van de Beek , Jari Schuurman en Steven Bergwijn. Onder 17 won alle 3 groepswedstrijden tegen Turkije (3-2), Malta (5-2) en Engeland (2-0). In de halve finale moest onder 17 het tegen Schotland opnemen. Deze wedstrijd werd zeer gemakkelijk met 5-0 gewonnen. In de finale wachtte Engeland waar oranje in de groepsfase al van gewonnen had. Het werd 1-1 waarna er penalty's genomen moesten worden, Engeland won de penaltyreeks met 4-1.

Spelersrecords

[bewerken | brontekst bewerken]

Meeste interlands

[bewerken | brontekst bewerken]
Vurnon Anita speelde samen met Nathan Aké de meeste interlands voor Nederland O-17
Naam Carrière Interlands Doelpunten
1 Vurnon Anita 2004 - 2006 28 3
Nathan Aké 2011 - 2012 28 3
3 Oğuzhan Özyakup 2008 - 2009 26 6
4 Tonny Vilhena 2011 - 2012 25 9
5 Dirk Marcellis 2003 - 2005 23 1
Diego Biseswar 2004 - 2005 23 6
Shabir Isoufi 2008 - 2009 23 8
8 Georginio Wijnaldum 2005 - 2007 21 4
Thom Haye 2011 - 2012 21 3
10 Martijn van der Laan 2004 - 2005 20 1
Stefan de Vrij 2008 - 2009 20 0
Donyell Malen 2015 - 2016 20 1
■ Nog actief

Bijgewerkt t/m: 8 jan 2018

Meeste doelpunten

[bewerken | brontekst bewerken]
Naam Carrière Doelpunten Interlands Doelpunt/Interland
1 Daishawn Redan 2017 - 2018 14 16 0,98
2 Luc Castaignos 2008 - 2009 13 19 0,68
3 Jan Vennegoor of Hesselink 1994 - 1995 10 8 1,25
Collins John 2001 - 2002 10 13 0,77
Geoffrey Castillion 2007 - 2008 10 16 0,63
4 Rik Platvoet 1991 - 1992 9 9 1,00
John Goossens 2004 - 2005 9 19 0,47
Tonny Trindade de Vilhena 2011 - 2012 9 25 0,36
5 Jürgen Locadia 2009 - 2010 8 11 0,73
Steven Bergwijn 2013 - 2014 8 15 0,53
Memphis Depay 2010 - 2011 8 17 0,47
Shabir Isoufi 2008 - 2009 8 23 0,35
■ Nog actief

Bijgewerkt t/m: 3 juni 2018

Huidig team

[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende 17 spelers zijn door de bondscoach Pieter Schrassert Bert opgeroepen voor de kwalificatie van het EK onder 17 2023.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met Nederland-17 - Engeland-17 (28 maart 2023)

Rugnummer Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Kiyani Zeggen Lieuw Kie Song 7 0 Vlag van Nederland AZ
16 Tim Haksteeg 0 0 Vlag van Nederland Feyenoord
1 Jur Schipper 2 0 Vlag van Nederland AZ
Verdediging
2 Givairo Read 6 0 Vlag van Nederland FC Volendam
4 Jorrel Hato 4 0 Vlag van Nederland Ajax
5 Mats Rots 9 1 Vlag van Nederland FC Twente
12 Eus Waayers 1 0 Vlag van Nederland PSV
14 Dies Janse 8 1 Vlag van Nederland Ajax
15 Wessel Kuhn 9 1 Vlag van Nederland PSV
13 Precious Ugwu 0 0 Vlag van Nederland Ajax
Middenveld
3 Juliën Mesbahi 9 0 Vlag van Nederland FC Twente
6 Enouch Mastoras 12 2 Vlag van Nederland AZ
8 Julian Oerip 11 0 Vlag van Nederland AZ
10 Tygo Land 10 2 Vlag van Nederland PSV
Aanval
7 Aymen Sliti 6 2 Vlag van Nederland Feyenoord
9 Jesse Bal 5 0 Vlag van Nederland Sparta Rotterdam
11 Kayden Wolff 6 3 Vlag van Nederland Ajax
17 Zepiqueno Redmond 7 0 Vlag van Nederland Feyenoord
19 Shaqueel van Persie 6 1 Vlag van Nederland Feyenoord
20 Jasper Hartog 4 0 Vlag van Nederland AZ
21 Martin Sherif 3 0 Vlag van Engeland Everton FC

Staf

[bewerken | brontekst bewerken]
Naam Functie
Technische staf
Pieter Schrassert Bert Bondscoach
Maurice Hagebeuk Assistent
Wim Reckers Keeperstrainer
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nederlands_voetbalelftal_onder_17_(mannen)&oldid=68097945"