Glasbak
De glasbak is een container voor het gescheiden inzamelen van glasafval, met name flessen en glazen potten.
De glasbakken kunnen zowel bovengronds staan als afgewerkt zijn onder het maaiveld, als een ondergrondse vuilcontainer. Een ondergrondse glasbak heeft als voordeel dat deze minder geluidsoverlast geeft bij het weggooien van glasafval. Daarom wordt deze vaker toegepast in dicht bebouwde gebieden. Bij veel glasbakken kan het glas op kleur gesorteerd ingeleverd worden zodat het beter hergebruikt kan worden. De kleurcategorieën zijn wit (doorzichtig), groen en bruin + restkleuren.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]De eerste – halfopen – glasbak werd in 1972 in Zeist geplaatst. Het was een initiatief van twee vrouwen – Miep Kuiper en Babs Riemens – die o.a. medeoprichters waren van de Stichting Milieuzorg Zeist e.o. Een glasbak zou ervoor kunnen zorgen dat het glas waar geen statiegeld op zat, werd hergebruikt.[1][2] Na overleg met verschillende glasproducenten werd de glasbak ontworpen.[3]
Aangezien de gemeente weliswaar positief tegenover het plan stond maar geen plannen in die richting had, zijn zij zelf een locatie voor de glascontainer gaan zoeken. Nadat de dames beloofd hadden dat de bak alleen overdag gebruikt zou worden, dat zij de ruimte rondom de glasbak zelf schoon zouden houden en er voor zouden zorgen dat de bak regelmatig zou worden geleegd, kregen zij toestemming de glasbak te plaatsen. De eerste glasbak werd geplaatst bij de vestiging van Albert Heijn in het centrum van Zeist en werd op 30 juni 1972 voor het eerst in gebruik genomen.[2] Het initiatief kreeg veel publiciteit en ook in andere gemeenten wilde men een glasbak. Ook de overheid omarmde het initiatief. De eerste "officiële" glasbak werd in 1978 in 's-Hertogenbosch geplaatst. Inmiddels staan er in Nederland ruim 25.000 glasbakken.[4][5]
De eerste glasbak in Vlaanderen werd geplaatst in 1981 in Mechelen, de thuisbasis van de toenmalige minister van leefmilieu.
Recycling van glas
[bewerken | brontekst bewerken]Bijna al het verpakkingsglas waar geen statiegeld op zit, mag in de glasbak. Ook kleine potjes, bijvoorbeeld voor kruiden, kunnen in de glasbak. Kurken en deksels van flessen en potten hoeven niet verwijderd te worden als het glas in de glasbak wordt gegooid. Etiketten hoeven ook niet losgeweekt te worden.
Niet al het glas is geschikt voor de glasbak. Kristalglas en boriumsilicaatglas (Pyrex) mogen niet in de glasbak omdat deze een afwijkende samenstelling hebben (verschillend smeltpunt); dit verstoort het recycleproces. Het zogenaamde vlakglas (onder meer ruiten) hoort ook niet in de glasbak omdat eventuele stopverfresten het hergebruik van glas bemoeilijken. Voor het inzamelen van vlakglas bestaat vanaf 2000 een apart verwerkingssysteem. Gloeilampen, spaarlampen, tl-buizen, spiegels, theeglazen, drinkglazen en ovenschalen mogen evenmin in de glasbak.[6]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- ↑ Marjan Agerbeek, De glasbak. Trouw (16 april 2003). Gearchiveerd op 18 mei 2021. Geraadpleegd op 28 mei 2020.
- ↑ a b Wilbert Schreurs, So 70's. Van Abba tot zitkuil, Balans 2017, p.116-117
- ↑ J.W. Schot, H.W. Lintsen, Arie Rip en A.A.A. de la Bruhèze, Techniek in Nederland in de 20e eeuw, Walburg Pers, 2001, Deel 4: Huishouden, medische techniek, hoofdstuk 6
- ↑ Recycling vroeger en nu. vlakglasrecycling.nl. Gearchiveerd op 18 september 2018. Geraadpleegd op 18 september 2018.
- ↑ René Didde, Iedereen herkent het geklingel onderin de container: de glasbak bestaat 40 jaar. de Volkskrant. Gearchiveerd op 18 september 2018. Geraadpleegd op 18 september 2018.
- ↑ Sorteertips voor recycling glas
