Naar inhoud springen

Carol van Herwijnen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Carol van Herwijnen
Carol van Herwijnen in 2007
Carol van Herwijnen in 2007
Algemene informatie
Geboren 21 juni 1941
Overleden 7 juli 2008
Land Nederland
Werk
Jaren actief 1968-2008
Beroep acteur, stemacteur
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Carol van Herwijnen (Laren, 21 juni 1941Amsterdam, 7 juli 2008) was een Nederlandse (stem)acteur. Tot zijn dood woonde hij te Amsterdam-Buitenveldert.

Carol van Herwijnen groeide op in Amsterdam tijdens de Tweede Wereldoorlog met zijn jonge moeder, die net 20 was toen hij geboren werd. Zij was de oudste dochter van de kunstschilder Jan van Herwijnen, (1889-1965). Zijn vroegste herinneringen stamden ook uit de oorlog, toen hij tijdens de Hongerwinter in 1944-1945 als stadskind naar Ommen werd gebracht waar hij de bevrijding door de Canadezen meemaakte. Na een jaar kunstnijverheidsschool, de latere Rietveldacademie, ging hij naar de toneelschool. Daar raakte hij voor het leven bevriend met klasgenote Wieteke van Dort en hij kwam vaak bij haar familie thuis over de vloer. In 1965 deed Van Herwijnen eindexamen aan de Amsterdamse Toneelschool. Zijn eindexamenklas werd bekroond met de Top Naeff-prijs. In deze klas zaten ook Marja Kok, Rudolf Lucieer, Sjoukje Hooymaayer, Krijn ter Braak en Jeroen Krabbé. Hij debuteerde in 1965 bij Toneelgroep Studio te Amsterdam.

In 1966 won hij het I.C.C. Concours. Vorige winnaars waren o.a. Henk van Ulsen en Peter Oosthoek. In 1967 studeerde hij een jaar met een beurs van 7Up aan de American Musical and Dramatic Academy te New York.

Carol van Herwijnen in 1976

Van Herwijnen was gedurende enkele decennia te zien op toneel, televisie en film. Hij vertolkte hoofdrollen in stukken van onder meer Shakespeare, Brecht, Tsjechov en Sartre. Sinds 1968 is Van Herwijnen vaak te zien geweest in tv-series: Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer?, Floris, "Stemmen" (met Wim T. Schippers), Toen was geluk heel gewoon, Charlotte Sophie Bentinck, Otje (als burgemeester), Baantjer, Grijpstra & De Gier en Flikken Maastricht. Een van de films waaraan Van Herwijnen heeft meegewerkt is de Amerikaanse Cheech & Chong-film "Still Smokin'", een Engelstalige cult-klassieker.

In 1988 werd hij onderscheiden met de belangrijkste Nederlandse toneelonderscheiding, de Louis d'Or, voor zijn spel in "Om het af te leren" (One for the road) van de Engelse schrijver Harold Pinter.

Hilarisch was Van Herwijnen in zijn vertolking van de frivole notaris Henk G. Born in de comedy We zijn weer thuis van Wim T. Schippers.

In zijn sterfjaar 2008 was Van Herwijnen nog steeds actief in de Nederlandse toneel- en filmwereld en als stemacteur. Zijn markante stem met goede dictie en uitspraak van het Nederlands was veelvuldig te horen in tekenfilms, reclames en radiospots. Zo heeft hij bijvoorbeeld de titelsong van SpongeBob SquarePants gezongen en deed hij de stem van de "Nieuwslezer" en "De Vliegende Hollander" in de beroemde tekenfilmserie. Zijn stem was ook te horen als Grote Smurf in de tv-serie de Smurfen, in Stuart Little en in Bambi als de uil. Tevens is de stem van Van Herwijnen te horen in het Efteling-sprookje Sneeuwwitje.

Carol van Herwijnen met een vriend in Theater Tuschinski in 2007
Carol van Herwijnen thuis met een vriend in 2006

In zijn vrije tijd reisde Van Herwijnen veel naar Duitsland, waar hij vaak verbleef in Berlijn en waar hij naar eigen zeggen graag had willen werken. Hij was een fervent kunstverzamelaar en kunstkenner en bezocht veelvuldig openingen van tentoonstellingen in galeries[1] en musea en heeft ook zelf regelmatig openingen van exposities verricht, zoals in het Singermuseum in zijn geboorteplaats. Van Herwijnens grootvader was de kunstschilder Jan van Herwijnen. Zijn hele huis stond en hing vol met allerlei kunst, zowel klassiek als modern en hij combineerde een uiteenlopende stijl van antiek en modern meubilair. In een glazen vitrine lagen allerlei toneelparafernalia, zoals zijn Louis d'Or-medaille. Van Herwijnen is altijd actief gebleven, ook met eigen projecten waaraan hij schreef en onderzoek voor deed.

Laatste jaren

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2007 initieerde Van Herwijnen samen met bevriende collega Huib Rooymans de voorstelling "Adres Onbekend", een toneelbewerking naar het boek van de Amerikaanse schrijfster Katherine Kressmann Taylor uit 1938, over een vriendschap die vergiftigd wordt door de opkomst van het nazisme. Het boek is een novelle in briefvorm en in het theaterstuk werd ook door Van Herwijnen en Rooymans vastgehouden aan die vorm waarin de beide personages de brieven die ze aan elkaar blijven schrijven voorlezen aan de zaal, zonder elkaar daarbij aan te kijken.

In 2008 volgde een nieuwe tournee van het stuk 'Adres Onbekend', dat wegens groot succes geprolongeerd werd. Van Herwijnen speelde op het rondreizend theaterfestival De Parade (12 juni - 17 augustus) een opmerkelijke rol als vrouw in het stuk Bouillabaisse (een conceptuele zwarte komedie van 40 min.), waaraan door zijn plotseling overlijden op 7 juli 2008 - hij was juist 67 geworden - vroegtijdig een einde kwam.[2]

Van Herwijnen werd op 16 juli 2008 begraven op de Amsterdamse begraafplaats Zorgvlied. Onder grote publieke belangstelling was er eerst een afscheidsbijeenkomst waar een aantal familieleden, zoals zijn zus, en ook vrienden en collega's, zoals Wieteke van Dort en Henk van Ulsen, spraken, waarna Van Herwijnen werd bijgezet in het graf van zijn moeder.

Op 23 maart 2015 zond NPO 2 de documentaire 'De Dingen die Voorbij Gaan' uit van filmmaker Michiel van Erp, met herinneringen aan van Herwijnen en over de vergankelijkheid van het toneelspel .[3]

Toneel (kleine selectie)

[bewerken | brontekst bewerken]
[bewerken | brontekst bewerken]