Το συντομότερο διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας που γράφτηκε ποτέ:
Η Ιστορία έχει έναν πολύ παράξενο τρόπο να επαναλαμβάνεται. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν μπορείς με ακρίβεια να κατανοήσεις το παρόν ή ακόμα και να προβλέψεις το μέλλον! Σαν κάποιο μικρό παιδί να παίζει ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι αλλάζοντας μόνο τα "πιόνια" του ,κρατώντας ωστόσο το ίδιο πάντα "σενάριο". Παρακάτω λοιπόν ακολουθεί η ιστορία του John Law, του ανθρώπου που εφηύρε το χρήμα ως χαρτονόμισμα.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι κάποια στιγμή στη ζωή σας είπατε ή ακούσατε ή διαβάσατε την παραπάνω φράση,στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά. Στη μουσική,στα βιβλία,στον κινηματογράφο είναι ίσως η πλέον αμφιλεγόμενη, φρικτή,ευτράπελη αλλά και ειρωνική φράση. Αυτό που ίσως δεν ξέρατε , είναι η Μυθική της προέλευση!Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Πρέπει να ομολογήσω ότι πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου Μύθους. Το γιατί, για όσους δεν γνωρίζουν τον Μύθο, ελπίζω να το καταλάβετε μόλις τον διαβάσετε. Πρέπει επίσης να σας πω ότι σκέφτηκα πολύ τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να μοιραστώ τον Μύθο αυτό μαζί σας. Τελικά αποφάσισα να τον παραθέσω όπως είναι,πιστεύοντας ότι θα έχει την ίδια επίδραση σε εσάς όπως είχε και σε μένα. Και αν ο υπότιτλος του ιστολογίου μιλάει για τον "Μύθο που έγινε πραγματικότητα" δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο και πιο "ζωντανό" παράδειγμα Μύθου (που γίνεται καθημερινά,αιώνες τώρα,πραγματικότητα) από αυτόν του Βελλεροφόντη.
Βγήκε πάλι σήμερα, αρματωμένος , λαμπρός , ίδιος με θεό. Κραδαίνοντας τη θεϊκή ασπίδα και το φοβερό σπαθί.Η δόξα τον περιμένει και πάλι στην πεδιάδα της Τροίας. Οι ιαχές του πολέμου έδιωξαν μακριά την πρωινή αύρα. Τώρα γύρω βασιλεύει ο θρήνος και ο οδυρμός για τις ζωές που χάνονται και για εκείνες που θα χαθούν. Δεν υπάρχει χώρος για αναμνήσεις.Η καλή ζωή έμεινε πίσω στα όνειρα της Νύχτας. Τώρα μόνο ο θάνατος γεμίζει το μυαλό του. Ζωσμένος τη φλόγα της εκδίκησης ,καίει στο πέρασμά του κάθε πιθανή ελπίδα για σωτηρία. Θέλει να φτάσει ως τα τείχη, να τα γκρεμίσει!Εκείνος. Μόνος του. Δεν χρειάζεται κανέναν. Και οι γενιές που θα έρθουν θα τραγουδούν το όνομά του: Αχιλλέας ο φονευτής του Έκτορα,ο πορθητής της Τροίας!Όμως φαίνεται ότι κάτι άλλαξε σήμερα...Ξαφνικά η μάχη γυρνάει και πάλι. Τι συμβαίνει; Δεν τον φοβούνται πια; Δεν χόρτασαν θάνατο και αίμα από το σπαθί του; Δεν τον βλέπουν ζωσμένο με την πανοπλία του Ήφαιστου; Δεν βλέπουν το αίμα των αδερφών τους και των παιδιών τους στο πρόσωπο και στα χέρια του; Τότε και ενώ ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή σε ακόμα έναν εχθρό την είδε...
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ήταν ένας ήσυχος κύριος. Δεν είχε πολλές παρέες-μάλλον δεν είχε καθόλου-ούτε οικογένεια.Τουλάχιστον όχι από όσα έμαθα ή άκουσα για αυτόν κατά καιρούς. Όσο τον θυμάμαι ήταν ο ίδιος πάντα: Χοντρά κοκάλινα γυαλιά ,σκούρα και συνήθως περιποιημένα κοντά μαλλιά, πουκάμισο, γιλέκο και κοστούμι. Λόγω μάλιστα της εμφάνισής του αυτής και σε συνδυασμό με την βαριά φωνή του και τον αργό αλλά σταθερό τρόπο ομιλίας του, είχε γίνει γνωστός στη γειτονιά σαν κ.Καθηγητής. Δεν έμαθα ποτέ αν στ'αλήθεια ήταν καθηγητής ή τί δίδασκε. Το σίγουρο είναι ότι ήταν πολύ μορφωμένος.
