Прејди на содржината

Стен Гец

Од Википедија — слободната енциклопедија
Стен Гец
Гец во 1958 г.
Животописни податоци
Родено имеСтенли Гајецки
Роден(а)февруари 2, 1927(1927-02-02)
Филаделфија, Пенсилванија, САД
Починал(а)јуни 6, 1991(1991-06-06) (возр. 64)
Малибу, Калифорнија, САД
Жанрови
Инструментитенор саксофон
Период на активност1943–1991
Издавачи

Стен Гец (роден Стенли Гајецки, 2 февруари 1927 - 6 јуни 1991 година) бил американски џез саксофонист. Свирејќи првенствено на тенор саксофон, Гец бил познат како „Звукот“ поради неговиот топол, лирски тон, при што главното влијание му бил мрачниот, мек тембр на неговиот идол, Лестер Јанг. Доаѓајќи до израз во доцните 1940-ти со големата група на Вуди Херман, Гец е опишан од критичарот Скот Јанов како „еден од најдобрите тенори саксофонисти на сите времиња“.[1] Гец настапувал во бибоп и кул џез групи. Под влијание на Жоао Жилберто и Антонио Карлос Жобим, тој исто така помогнал да се популаризира боса нова во Соединетите држави со хит-синглот од 1964 година „Девојката од Ипанема“.

Биографија

[уреди | уреди извор]

Стен Гец е роден како Стенли Гајецки на 2 февруари 1927 година, во болницата Сент Винсент во Филаделфија, Пенсилванија, Соединетите Американски Држави.[2] Таткото на Гец, Александар („Ал“) бил украински еврејски имигрант кој бил роден во Мајл Енд, Лондон, во 1904 година, додека неговата мајка Голди (роденото Јамполски) била родена во Филаделфија во 1907 година. Неговите баба и дедо Харис и Беки Гајески по потекло биле од Киев, Украина, но мигрирале за да избегаат од антиеврејските погроми во Вајтчепел, во источниот крај на Лондон.

Гец учел во средното училиште Џејмс Монро во Бронкс. Во 1941 година, тој бил примен во Оркестарот на сите гимназии во Њујорк. Ова му дало шанса да добие приватно, бесплатно туторство од Симон Ковар од Њујоршката филхармонија, фаготист. Тој, исто така, продолжил да свири саксофон на танци и мицви во барови. На крајот го напуштил училиштето за да ја продолжи својата музичка кариера, но подоцна бил вратен во училницата од службениците за бегство од училишниот систем.[1]

Кариера

[уреди | уреди извор]

Во 1943 година, на 16-годишна возраст,[3] се приклучил на бендот на Џек Тигарден.[2] Гец, исто така, свирел заедно со Нет Кинг Кол и Лајонел Хемптон.

По настапот со Џими Дорси и Бени Гудман, Гец бил солист со Вуди Херман од 1947 до 1949 година.[2] Со Херман, тој го имал хитот „Рана есен“ во 1948 година.[4]

Поставата на Дизи Гилеспи / Стен Гец сектет од 1953 година ги вклучувала: Гилеспи, Гец, Оскар Петерсон, Херб Елис, Реј Браун и Макс Роуч.[1] Тој се преселил во Копенхаген, Данска, во 1958 година,[4] каде настапувал со пијанистот Јан Јохансон и басистот Оскар Петифорд, меѓу другите, во клубот Монмартр.[5]

Гец и Чет Бејкер (десно) во 1983 година

Враќање во САД

[уреди | уреди извор]

По враќањето во САД од Европа во 1961 година, Гец го снимил албумот Фокус со аранжмани на Еди Сотер. Во една статија од март 2021 година за интернет страницата „Сè за џезот“, Крис Меј напишал за албумот дека е „едно од најголемите ремек-дела на џезот од средината на дваесеттиот век“ и го споредил со делото на Бела Барток.[6]

Гец се вклучил во воведувањето на музиката на боса нова на американската публика.[2] Здружувајќи се со гитаристот Чарли Бирд, кој штотуку се вратил од турнејата во Бразил, Гец ја снимил Џез Самба во 1962 година. Гец добил Греми за најдобра џез изведба во 1963 година за главната нумера од Џез Самба. Продал повеќе од еден милион примероци и бил награден со златен диск.[7] Неговиот втор боса нова албум, исто така снимен во 1962 година, бил Биг Бенд Боса Нова со композиторот и аранжер Гери Мекфарланд. Како продолжение, Гец го снимил албумот Jazz Samba Encore!, со еден од зачетниците на боса нова, бразилскиот гитарист Луиз Бонфа, кој до 1964 година бил продаден во повеќе од милион примероци, со што Гец го добил својот втор златен диск.[7]

Потоа го снимил албумот Getz/Gilberto, во 1963 година,[8] со Антонио Карлос Жобим, Жоао Жилберто и неговата сопруга Аструд Жилберто. Нивната „Девојката од Ипанема“ освоила Греми награда, а албумот освоил две Греми (најдобар албум и најдобар сингл). Како сингл (1964), песната „Девојката од Ипанема“ станала хит. Гец и продуцентот Крид Тејлор тврделе дека успехот на музиката е резултат на нивното откривање на талентот на Аструд Жилберто, која никогаш претходно не била снимена како вокал.

Во 1972 година, Гец го снимил џез-фјужн албумот Капетан Марвел со Чик Кореа, Стенли Кларк и Тони Вилијамс, и во овој период експериментирал со Ехоплекс на неговиот саксофон.

Во средината на 1980-ти години, Гец работел редовно во областа на заливот Сан Франциско и предавал на Универзитетот Стенфорд како уметник во џез работилницата Стенфорд до 1988 година. Во 1986 година, тој бил примен во DownBeat џез салата на славните. Во текот на 1988 година, Гец работел со Хјуи Луис и Њуз на нивниот албум Small World. Тој го отсвирил продолженото соло на вториот дел од насловната песна, која стана мал хит сингл.

Приватен живот

[уреди | уреди извор]
Со неговата внука Кејти во 1987 година во центарот Линколн

Гец се оженил со Беверли Бирн, вокал од групата Џене Крупа, на 7 ноември 1946 година во Лос Анџелес. Парот имал три деца, Стив, Дејвид и Беверли.

Како тинејџер, Гец бил вклучен со дрога и алкохол. Во 1954 година, тој бил уапсен поради обид да ограби аптека за морфиум.

Гец се развел од Бирн во Мексико во 1956 година, по што, поради зависностите на Бирн, таа не можела да се грижи за децата. На крајот, децата биле спасени и судот ги доделил на втората сопруга на Гец, Моника Силфверскиолд,[9] ќерка на шведскиот лекар и поранешен олимписки медалист Нилс Силфверскиолд и шведската грофица Мери фон Розен. Моника инсистирала да го подигне семејството заедно, бидејќи децата биле поделени меѓу членовите на семејството, и на крајот тие одгледале пет деца: Стивен, Дејвид и Беверли (децата на Стен и Беверли); и Памела и Николаус (децата на Стен и Моника). Двојката живеела во Копенхаген, Данска, делумно за да избега од распространетоста на дрогата во Америка во тоа време. Моника станала менаџер на Стен и имала големо влијание во неговиот живот.

Во раните 1980-ти години, Гец повторно се вратил на своите зависности, по што бил уапсен со нелегален пиштол во домот со Моника и некои од децата. Ова резултирало со Наредба за заштита, која содржела клаузула дека Гец мора да биде трезен за да му биде дозволено да влезе во куќата, како и судска наредба да оди на лекување. Како контра потег, Гец поднел барање за развод од Моника во 1981 година,[10] но парот се помирил на негово инсистирање во 1982 година и потпишал Договор за помирување, во кој тие се согласиле заеднички да купат куќа во Сан Франциско. Меѓутоа, набргу потоа, Гец повторно имал инцидент со пиштол и кокаин, а Моника се вратила во нивниот дом во Њујорк. Во тоа време, таа ја основала Националната коалиција за семејна правда[11] во 1988 година, околу времето кога бил финализиран разводот. Во 1990 година, Моника Гец поднела петиција до Врховниот суд на Соединетите Држави да ја поништи нивната пресуда за развод, што судот ја одбил.[4]

Геџ бил дијагностициран од карцином во 1987 година, а починал во јуни 1991 година.[4]

Смрт и наследство

[уреди | уреди извор]

Гец починал од рак на црниот дроб на 6 јуни 1991 година.[12][13] Неговата пепел била истурена од неговата кутија за саксофон на 10 километри од брегот на Марина дел Реј, Калифорнија.

Награди

[уреди | уреди извор]
  • Греми награда за најдобра џез изведба, солист или мала група (инструментална) „Десафинадо“, 1962 година
  • Греми награда за рекорд на годината, „Девојката од Ипанема“, 1964 година[14]
  • Греми награда за албум на годината, Getz/Gilberto, Stan Getz и João Gilberto (Verve) 1964[15]
  • Греми награда за најдобра инструментална џез изведба, мала група или солист со мала група, Гец/Жилберто, Стен Гец 1964 година
  • Награда Греми за најдобра џез соло изведба, „Се сеќавам на тебе“, 1991 година[16]

Библиографија

[уреди | уреди извор]
  • Astrup, Arne. The Stan Getz Discography, 1978.
  • Churchill, Nicholas. Stan Getz: An Annotated Bibliography and Filmography, 2005.
  • Gelly, Dave. Stan Getz: Nobody Else But Me, 2002.
  • Kirkpatrick, Ron. Stan Getz: An Appreciation of His Recorded Work, 1992.
  • Maggin, Donald L. (1996). Stan Getz. A Life in Jazz. New York: William Morrow. ISBN 0-688-15555-3.
  • Palmer, Richard. Stan Getz, 1988.
  • Taylor, Dennis. Jazz Saxophone: An In-depth Look at the Styles of the Tenor Masters, 2004.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Yanow, Scott. „Stan Getz“. AllMusic. Посетено на November 23, 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Colin Larkin, уред. (1997). The Virgin Encyclopedia of Popular Music (Concise. изд.). Virgin Books. стр. 518/9. ISBN 1-85227-745-9.
  3. ↑ „Jazz – A film by Ken Burns - Artist Biographies“. Public Broadcasting Service (PBS). Архивирано од изворникот на 2001-01-29.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Watrous, Peter (7 June 1991). „Stan Getz, 64, Saxophonist, Dies; A Melodist With His Own Sound“. The New York Times. Посетено на 29 May 2021.
  5. ↑ Lind, Jack (April 14, 1960). „The Expatriate Life of Stan Getz“. DownBeat. Посетено на May 29, 2021.
  6. ↑ May, Chris (March 22, 2021). „Eddie Sauter: A Wider Focus“. AllAboutJazz. Посетено на May 29, 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 Murrells, Joseph (1978). The Book of Golden Discs (2nd. изд.). London: Barrie and Jenkins Ltd. стр. 146–147. ISBN 0-214-20512-6.
  8. ↑ Morales, Ed (2003). The Latin beat: the rhythms and roots of Latin music from bossa nova to salsa and beyond. Cambridge, MA: Da Capo Press. стр. 208. ISBN 978-0-306-81018-3.
  9. ↑ „Monica Getz“. Lund University Foundation. Архивирано од изворникот на 2018-08-25. Посетено на 24 March 2015.
  10. ↑ Margolick, David (26 November 1990). „Ex-Wife of Stan Getz Testing a Divorce Law“. The New York Times. Посетено на 24 March 2015.
  11. ↑ „Home Page“. ncfj. Посетено на 2020-06-04.
  12. ↑ „Jazz Great Stan Getz dies at 64“. The Washington Post. June 6, 1991. Посетено на April 6, 2021.
  13. ↑ Hooper, Joseph (June 9, 1991). „Stan Getz through the years“. The New York Times. стр. 30. Посетено на April 6, 2021.
  14. ↑ „7th Annual GRAMMY Awards“. GRAMMY.com (англиски). 2013-01-17. Посетено на 2017-04-29.
  15. ↑ „Stan Getz: Spring 1976“. All About Jazz (англиски). February 8, 2016. Посетено на 2017-04-29.
  16. ↑ „Stan Getz | Awards“. AllMusic. Посетено на 2017-04-29.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Стен_Гец&oldid=5201454“