Vandaag oogstte ik zoete liefde. De grote aardbeienplant die ik voor moederdag van Danny en Appie kreeg wierp vandaag haar eerste vrucht af. Verstopt aan de achterkant hing ze rustig te wachten tot ze ontdekt werd, en stiekem grinnikte ze, omdat ze wist dat ze er bizar goed uitzag. De anderen, die nog ietwat groen van jaloezie naar haar keken hadden hun praatjes al klaar; "Kijk ze nou hangen, die denkt ook dat ze heel wat is!" Maar het deerde haar niet. Zij wist dat ze bijzonder was, speciaal, en dat ze geroemd zou worden om haar weelderige vorm, de juiste rondingen op de juiste plaats, en dat Moeder natuur haar gunstig bedeeld had. Ze kon niet wachten ontdekt te worden, zodat de wereld zou zien wie ze was, in al haar glorie...
Een hartvormige aardbei, uit een moederdag cadeau, die kon ik niet zonder meer in mijn mond steken en wegkauwen, hier moest iets mee gedaan worden, dit moest ik delen. Bij deze. (Ze was heerlijk overigens)