Hoera!

Zaterdagmorgen was het dan zover. We hebben een zoon! We zijn zo dankbaar! Alles gaat goed en we genieten volop.

Over een poosje hoop ik weer terug te zijn hier.

Groetjes van een trotse moeder.

Gewonnen!

Jullie hadden nog een blog tegoed, over iets dat ik had gewonnen. Dus bij deze.

Twee weken geleden werd ik gebeld door een medewerkster van de Etos. Of het klopte dat ik bij de Etos luiers had gekocht? Jazeker. Dat had ik.
Én ik had mijn gegevens doorgegeven om mee te dingen naar een jaar gratis luiers.. Er was één klein probleempje: ik had officieel de luiers een week te vroeg gekocht. Dus ik zou nog teruggebeld worden....

Vol spanning wachtte ik af en ja hoor, na een klein half uurtje ging de telefoon weer. "Gefeliciteerd, je hebt gewonnen!"
Adrenaline voor de rest van de dag. Wat leuk! Had ik zomaar gewonnen. Echt een verrassing.

Samen met mn moeder ben ik de vrijdag erop mijn prijs in ontvangst gaan nemen. Kreeg ik ook nog van de plaatselijke Etos een heuse luiertaart als felicitatie. Het kon niet op! We hebben er meteen een gezellig uitje van gemaakt met koffie en gebak. Want ja, zoiets moet je toch vieren?!

Magnistueus!

Nog steeds geen wasmiddel hier. De lege emmers staan leeg te wezen op een plekje in de kamer. Maar toch heb ik gisteren weer iets gedaan wat ik nooit zou doen in "gewone" tijden, omdat ik niet zo'n baktype ben: ik heb Zeeuwse bolussen gebakken!

Er ging van alles mis. Het deeg was te plakkerig en later te droog, ik had suiker deels door het deeg gekneed. En de handdoek die ik gebruikte om het deeg mee af te dekken (om te laten rijzen) was blijkbaar te nat geweest. Toen ik kwam kijken, lagen er zompige deegballetjes in een laag suikerwater.

-je snapt nu dat ik geen baktype ben-

Maar ik versaagde niet, en heb gewoon het proces afgemaakt. Ze zijn iets te krokant geworden, maar mierzoet, zoals het hoort, en volgens M. magnistueus! ;-)

Het afgehaakte afhaken... (2)

Het weekend is weer voorbij, M. is weer aan het werk en ik loop ook nog rond. Stiekem vond ik het wel een grappig idee dat ik even geen blog had geschreven. Ik zag ik mijn grootheidswaanzin al allerlei mensen mijn blog in de gaten houden... "Zou ze al bevallen zijn?" Maar nu de week weer van start is gegaan, is het veel te leuk om af en toe een berichtjes achter te laten. Dus ik ben weer van de partij ;-)

Als je nog wat onafgemaakte projecten hebt liggen in huis, blijkt een zwangerschap een prima middel om eens wat dingen af te ronden...

Nadat ik het girafje heb afgehaakt, moest mijn Granny Stripesdeken er ook aan geloven. Oorspronkelijk was de bedoeling om er een tweepersoons sprei van te maken, maar hij werd te breed en na verloop van tijd ook te zwaar naar mijn zin.
Af en toe legde ik hem uit op de vloer en toen ik dat laatst deed, dacht ik: het zou een prachtig speelkleed zijn!

Het enige dat nog moest gebeuren was de baan afmaken en afhechten. Daarna begon een gezellig karweitje: de zijdraadjes wegwerken.
Het hele haakproces had ik daar tegenop gezien, omdat ik niet zo goed wist hoe ik dat zou doen. Laat ik nu laatst met een goede garennaald draadjes hebben moeten wegwerken...! Dat was dus geen probleem meer.

Het was een lang project met veel pauzes, maar ik ben uiterst tevreden over het resultaat!

Bloemen!

Vandaag was ik zoals gezegd van plan om wasmiddel te maken. Nu is het zo dat ik er heel veel zin in had, maar dat het nu al middag is en er nog niets van is gekomen. Dat is zo heerlijk! Zodanig bezig zijn, dat zelfs de dingen die je wilt doen, nog even moeten wachten. Vanmorgen heb ik uitgebreid zitten bellen met één van mijn zussen. Een koffievisite, zeg maar, maar dan over de telefoon. En dan vliegt de ochtend voorbij.

En nu staat er nog steeds genoeg op mijn lijstje om de dag mee te vullen. Zo komen we er wel. Eigenlijk is het een heel bevoorrechte positie: dat wat je wilt doen, kan, maar hoeft niet. In mijn geval zijn er geen urgente dingen meer. Lukt het niet, dan niet. Moet ik even liggen, dan ga ik even liggen. Heb ik zin in taart, dan haal ik taart. (Nee, eerlijk, het is bij die ene keer gebleven!)
En ik ben ook zo blij met M. Gisteren nam hij een bos bloemen mee voor mij. Omdat het de onjaardag was van ons kleintje. Ik zat net een beetje beteuterd te wezen van de dag, moe, zat, en heel zwanger en toen kwam hij met de bos binnen. Ik kan je zeggen, dat dat zoveel helpt!

Al met al ben ik dus een heel gezegend persoon. Een blij mens! Blijheid en dankbaarheid!

PS. Ik heb vorige week overigens ook zo'n leuke prijs gewonnen. Daarover later meer.

Uitgerekend vandaag!

40! Ik kom... Wie niet weg is, wordt gezien...

Dat zinnetje zit de hele dag al in mn hoofd. Er zit hier iemand verstoppertje te spelen. Vandaag ben ik uitgerekend. En ook al bevalt maar een heel klein percentage op de dag zelf: het is toch best gek. Vandaag is het 5 maart. De datum die ik zo vaak heb genoemd. En toch  waarschijnlijk de onjaardag van mijn kleine hummeltje. Die zich goed heeft verstopt.

En dus gaan we maar gewoon weer verder met spelletjes, haken, bezoeken van de verloskundige etc.
Als ik me morgen goed voel, ga ik weer met een klein projectje starten. Vanavond neemt M. met de boodschappen sunlightzeep mee en dan kan ik eens proberen zelf wasmiddel te maken. Heb er nu al zin in!

Ik hou jullie op de hoogte.

Ik ben er nog..

Vandaag was een vreemde dag. Er is van alles en niks gebeurd. Allereerst was ik in mijn hoofd erg bezig met een vriendin, die een belangrijke operatie moest ondergaan. Terwijl ik aan mijn ontbijtje zat, moest zij zich melden in het ziekenhuis. En gaande weg de dag hoop je dan weer wat te horen. (Wat ook is gebeurd). We hopen op meer positieve berichten over een paar weken. Ik ben trots op haar, hoe ze de dingen oppakt en vooral op wie ze is!

De dag vulde zich verder met allerlei onbenulligheden: ik mocht ergens wat leuke spelletjes komen ophalen (waarvoor dank!), heb wat gehaakt en mezelf verwend met een schaaltje met fruit. Ook ben ik nog wat aan het crea-en voor de babykamer... Er kan nog meer bij... Maar ik moet eerst eens zien of ik het leuk genoeg vind.

Een dag met van alles en niks, zoals ik al zei. Toch heb ik de hele dag willen bloggen, waarom weet ik niet. Nu is het er dus toch van gekomen! ;-)

Het afgehaakte afhaken...

Zaterdag! Een hele lege zaterdag, wat hou ik ervan! Zelfs nu ik met verlof ben en elke door de weekse dag voelt als zaterdag, vind ik dit nog steeds een heerlijke dag. Het zal wel tussen de oren zitten.

Nu ik "opeens" zoveel tijd heb, haak ik wat af! Nieuwe mutsjes, beestjes en lapjes, maar ook dingen die zijn blijven liggen. Zoals het afhaken van een girafje. Nee, niet het girafje was afgehaakt, maar ik. En nu moet hij nog even afgehaakt worden. Snappie?

Het lastige is alleen dat de meeste bolletjes katoen in de krochten van mijn haakmand lagen, allemaal verstrikt en door elkaar. Dus nu, op deze zaterdagochtend moest ik maar eindelijk eens inventariseren wat ik eigenlijk onderin mijn haakmand nog had liggen.

Alles is weer in orde en netjes opgeruimd. Wat kan je daar blij van worden!

Voluit

Zoals veel aanstaande ouders doen, zijn wij gisteravond nog lekker even uit geweest. Nog één keer samen, zonder oppas te hoeven regelen naar de chinees. Van tevoren had ik me al voorbereid op weinig eten. En dat was geen gek plan. Met een klaar kind in je buik uit eten gaan, dan ben je al vol als je nog 'moet' gaan beginnen....

Gelukkig gaat het ook meer om het samenzijn dan om het eten op zich en hebben we het -uiteraard- gezellig gehad samen. Ik ben blij dat we de mogelijkheid hadden om dit te doen. Ondanks dat het anders werkt dan normaal gesproken.

Toch zie ik stiekem nu al uit naar het moment dat ik weer voluit eten kan, in plaats van vol uit eten.

Nog even de tijd...

Ja, cliché's heb ik al genoemd. Maar ze blijven komen. Zoals "geniet van je rust, nu kan het nog". Maar het is natuurlijk niet voor niets een cliché. Omdat het gewoon ontzettend waar is. Elke ochtend dat ik uitgeslapen heb, denk ik: nog héél even en dan zal dat uitslapen een zeldzaamheid worden! Maar ach:"je krijgt er ook ontzettend veel voor terug", zegt de volgende dan.

En terwijl ik al wachtend mijn blogs typ, vind ik het zo jammer dat ik allerlei dingetjes nog niet kan laten zien... De creatieve projectjes waar ik mee bezig ben. (Want denken jullie nou werkelijk dat ik de hele dag op de bank zit en op mijn horloge kijk?)
Waarom ik niks kan laten zien? Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat wij al weten, wat het is, en jullie nog niet.... Maar ik kan alvast verklappen dat ik zó in m'n nopjes ben met bijv. de babykamer! Heerlijk om daar in en uit te lopen. En daar zitten best wat kleinere of grotere creativiteitjes in verwerkt.

Gisteren ben ik bezig geweest met een houten bord voor de wasruimte. En met veel voldoening bedacht ik, dat ik eindelijk weer eens een creafoto kon tonen. Want of het nou een jongetje of meisje is... De was gaat toch wel door!

Allegaartje

Het weekend is weer achter de rug en we richten ons op de nieuwe week... Zal het deze week komen? Hoewel het mij wel uitkomt, vraag ik me af of de kleine er ook zo over denkt...

In elk geval ben ik alle tekenen van een hoogzwangere wel tegengekomen. Van enorme kippigheid (je kunt beter geen spelletje meer met me doen) tot vreetbuien. En dan ben ik er ook nog eens de hele dag over aan het praten, als er mensen in de buurt zijn.

Vanmiddag kwamen goede vrienden langs en dat zijn heel fijne verzetjes! Ook morgen staat er nog zo'n gezellig koffiemomentje op de planning. En ondertussen voel je je buik dan weer en denk je: zou het? Zou dat het allereerste beginnetje zijn?

Eerlijk = eerlijk

Zwanger zijn en verlof hebben is zo'n ramp nog niet. Je kunt er gezellige blogs over schrijven, iedereen is aardig voor je en je hebt een prachtig vooruitzicht (die bevalling even daar gelaten.) Maar soms heb je gewoon je middag niet. Zoals nu.

Ik ben moe, ik verveel me en ik wil taart!

Eerlijk is eerlijk.

Update 16:56:  ik heb toch maar heel decadent een appeltaartje gehaald, tegelijk met de rest van de boodschappen....

Nesteldrang

Nesteldrang, dat is echt iets waar ik al jaren naar uitkijk. Ik ben niet zo'n poetser van mezelf en moet me er echt toe zetten om ons huis een beetje op orde te houden. Gelukkig heb ik er de tijd voor en sinds kort ook weer wat meer energie dus dat is fijn. Maar echte nesteldrang, dat leek me fantastisch! Dan zie je zo'n oud-Amerikaans plaatje voor je van een pittig huisvrouwtje met een doek om haar korte blonde krullen geknoopt, die fief door het hele huis sjeest, de ramen wagenwijd opengooit en met de mattenklopper alles uitklopt.
Mm-mm...

Laat nou niemand mij verteld hebben dat je allerlei vormen van nesteldrang hebt. Nesteldrang in de zin van schoonmaken, ja dat heb ik wel wat, maar er is me nooit gezegd dat je lijf dan behoorlijk tegen kan zitten, met benen die voelen alsof ze een marathon hebben gelopen en een kind dat zodanig beweegt dat zowel je darmen als je maag goed geshaked worden. Afijn, ik ben gezegend met een vent, die best wil bijspringen. En als ik kan, ga ik zelf aan de slag.

Maar wat me veel meer parten speelt, is de neiging om te hamsteren! Al een week of vier sla ik voorraad in. Allerlei, zeg maar.

Sowieso wil ik een aantal maaltijden uit de kast kunnen trekken, dus de diepvries en kast herbergen groente, vlees, aardappeltjes etc. Maar ook de beschuit, koekjes, pakken sap en alles wat maar enigszins houdbaar is en in de uitverkoop, moet er aan geloven. Koffiefilters, want je zou maar bevallen en je kraambezoek komt en de filters zijn op.... En ga zo maar even door.

En dan heb je ook nog de mannelijke variant van nesteldrang. Want hoewel we dit woord natuurlijk nóóit aan mannen mogen koppelen, wordt er hier in huis wat afgeklust. De zolder, de babykamer en de woonkamer hebben alledrie een metamorfose ondergaan. Er hangt een nieuw lampje in de badkamer. De grote stoel wordt geschuurd en gelakt en zo ook met de trap en trapleuning.

Wat de komst van een kind allemaal niet met je doet! Echt bizar. Maar we genieten er maar gewoon van. Het kan helemaal geen kwaad. Inmiddels kan het kind komen in een schoon, nieuw huis, vol voorraad. Wat wil je nog meer?!

Voorjaarsmijmeringen

Gisteren had ik een wat mindere dag, maar het zou ook wel gek zijn als die er niet waren. Ik doe ook nog van alles en dat kan ik beter spreiden in plaats van allemaal op 1 dag proppen. Maar ja, dan denk je; stel nou, dat de kleine komt, dan heb ik dit mooi nog gedaan!
Ach ja...

Nu zit ik aan m'n ontbijtje en geniet ik van de heldere lucht die ik door de ramen zie. Vrolijk gekwetter siert de ochtend :-)
Wat ben ik blij dat er weer voorjaar in de lucht zit! Een vroeg voorjaar, daar heb ik helemaal geen bezwaar tegen.

Grote dilemma's

Met het begin van een nieuw leven, heb je de prachtige mogelijkheid om nieuwe tradities te creëren. Om te beginnen met een schone lei. Om je vanaf nu goede dingen voor te nemen. Zoals het bijhouden van een fotoboek.....................

Ja, die rij puntjes staat daar expres. Want het bijhouden van een fotoboek vind ik eigenlijk een must. (Waarbij je eigenlijk moet lezen, zoals je het altijd moet lezen: laat het weg en daar staat de harde waarheid). Maar het is ook bijna onmogelijk om dat goed te doen. Er rijzen direct allerlei vragen op. Verzamel ik eerst een jaar foto's en ga ik dan selecteren? Of begin ik meteen en houd ik het bij? Ben ik überhaupt in staat een fotoboek consequent bij te houden? Doe ik het digitaal? (dat is wel heel mooi) Of doe ik het analoog (dan kan ik ook leuke papiertjes/briefjes/kaartjes opplakken) En kan ik een systeem ook bedenken én volhouden, zodat het kind niet drie totaal verschillende fotoboeken krijgt, waarbij de logica ver te zoeken is (dat staat ook weer zo lelijk in de boekenkast!) Kortom, vragen te over.

Tot nu toe heb ik het weten uit te stellen om er een eensluidend antwoord op te geven, maar ik kom uit een plakboekrijk milieu en ook M. komt uit een gezin waar alles goed werd en wordt bijgehouden en wat vind ik dat leuk! Dus voor ik passief de tijd de macht in handen geef en dan maar uit pure radeloosheid helemaal niets kies, moet ik toch de knoop doorhakken.

Wat zal ik, chaotische, snel als een berg tegen klussen op kijkende, graag alles op orde hebbende, makkelijke, doch ook weer perfectionistische, creatieve, niet-gedisciplineerd te werkgaande vrouw, toch doen -zonder mezelf te frustreren?

Dat is de prijsvraag voor deze week. Degene die het meest creatieve antwoord weet te verzinnen wint een avondje oppassen op mijn kind, zodat ik één avond ongestoord mij kan wijden aan het begin van het fotoboek. Ik ben reuze benieuwd naar alle inzendingen!

Verkloskundige

Je moet er een keer aan geloven, zo tegen het einde van je zwangerschap. Of beter: je bed moet er aan geloven. Of nog beter: je man. Want die moet de klos klaren.

Ook hier was het van de week zo ver: het bed moest verhoogd. Terwijl ik lekker onder een dekentje op de bank mijn favoriete programma aan het kijken was, was M. boven hard aan het werk.
Ik ben niet zo'n held als er met zware dingen gewerkt moet worden, dus ik was blij dat ik niet hoefde toe te kijken!

Na enige tijd stond het gevaarte (want dat is een bed op klossen in mijn ogen) goed. Wat dunne planken op een achttal pootjes. En hóóg!
Ik piepte een paar keer: 'houdt ie het wel?' En: 'die van mijn ouders kwam nooit zo hoog, hoor!', waarmee mijn onheldhaftigheid nog maar eens werd bewezen.
Uiteindelijk bewees M. dat het écht stevig genoeg was, want kijk maar: en hij hupste het bed op en deed twee koprollen.

Nou, okee dan. Ik zou het een nachtje proberen.... Een gebroken nachtje, naar wat later bleek, maar toch.

Natuurlijk was het stabiel en ging het goed! M. wist dat allang, die gaat zijn zwangere vrouw nooit in een wankel bed laten slapen. Blijkt maar weer hoe prima hij zijn taken op zich neemt. Vanaf vandaag mag hij zich met recht Verkloskundige noemen!

Succes hè?!

Denk je dat je verlof hebt, ben je nog iedere dag druk...! Gelukkig zijn het allemaal leuke dingen, hoewel ik gisteren wel even mijn grenzen voelde.

Het bijzondere van zwanger zijn, is dat je een publiek onderwerp van bespreking wordt. Waar je tegen een onbekende niet-zwangere niet zómaar begint te praten, durven mensen heel wat te vragen als je zwanger bent. Bijvoorbeeld over wat "het wordt". Nu hebben wij bedacht om dit wél zelf te willen weten, maar nog niet rond te vertellen. (...en zelf had ik voor de aardigheid er bij bedacht: wel aan onbekenden, want die zien we toch niet meer...)

Van de week kreeg ik van m'n zusje C. een uitje. De vrouw die dit verzorgde vroeg me na afloop: "En... Weet je al wat het wordt?"
Nou wil het geval dat C. naast me stond en ik toch bijna aan deze vreemde vertelde wat het ís. Gelukkig wierp C. zich in het gesprek en riep haastig :" ja maar ik mag het niet weten...!"
Oef, dat was op het nippertje!

Toen we afscheid namen, kreeg ik van meerdere vrouwen een: "Succes hè?" toe. Vrouwen die je nooit meer ziet, die ook nooit zullen horen hoe het afliep, maar die je toch alle goeds wensen. Toch grappig hoe zo'n zwangerschap blijkbaar verzusterd.

Dagboek

Met een zucht leg ik hem weg: het dagboekje dat mijn moeder bijhield, toen ze in verwachting was van mij.

Toen ik eenmaal 18 jaar was, kreeg ik het en mocht ik het lezen. En nu ik zelf zwanger ben, is het zo waardevol om opnieuw te lezen.

Een paar dingen moeten me toch van het hart. Bijvoorbeeld hoe gelukkig je jezelf mag prijzen als je in een liefdevol nest geboren wordt. Het zullen ook de hormonen wel zijn, maar ik schiet toch vol als ik lees hoe ik werd verwacht en hoe welkom ik was. En ook is het bijzonder om de rode draad door alles heen te lezen. Een eenvoudig leven van een gezin onder de hoede van hun God. Een rode draad die trouwens nog steeds doorloopt!

Ik heb nieuw respect voor mijn ouders. (Dat had ik natuurlijk al, maar nu nog méér) die het toch maar allemaal klaarden met een groot gezin.

Ik heb ook heel wat afgelachen. Er waren veel herkenbare dingen bij... Iets met een kapotte wasmachine en een uber-beweeglijk kind. (Weten we meteen van wie ons kind het heeft....) Ach ja, dat is blijkbaar van alle tijden.

Over handjes, knietjes en wasmachines

Dag 3
Nu ik enigszins begin te wennen aan het hebben van extra tijd, dringt het tot me door dat ik het beste praktisch te werk kan gaan: prioriteiten stellen.

En zo stond ik gisteren al die piepkleine truitjes en broekjes te sorteren. Normaal gesproken gooi ik alles bij elkaar en scheid ik alleen op temperatuur. Maar wat zou het zonde zijn als deze schattige kleertjes direct verpieteren! Dus licht bij licht en donker bij donker. En nu maar hopen dat ze er net zo zacht uit zouden komen, als dat ze erin gingen. (Nee, ik heb geen wasverzachter gebruikt.) Even later kwam ik boven om welgemoed alles op te hangen, trof ik het toch wat anders aan dan gehoopt. Alles was nog KOUD en DRIJFNAT. Oh nee!

Om een lang verhaal kort te maken:

- de kleertjes heb ik met de hand uitgespoeld. Dat maakte me eerst chagrijnig en daarna dankbaar. Opeens besefte ik hoe verwend we zijn met een goede wasmachine.
- manlief heeft de pomp nagekeken, maar die zag er goed uit.
- hoe het nou verder moet, daar zijn we nog niet uit.

En die handjes en knietjes uit de titel....? Daar valt niet heel veel over te vertellen. Redelijk vaak wordt één van tweeën in mijn zij geduwd. Zo van: hé, besef je wel dat ik besta?

Ja hoor, more than you know :-).

Lijstjes (vervolg)

Dag 2
De was met babykleertjes zit in de wasmachine. Beddengoed was al klaar en ik heb zelfs het bedje al opgemaakt. Zo gek, dat het kind praktisch kan komen, maar dat het ook nog 6 weken kan duren! Inmiddels begint M. erop aan te dringen dat ik een ziekenhuistas klaarmaak. Ook al zoiets geks: iets inpakken waarvan je niet eens weet of je het wel gaat gebruiken..

Gisteren kreeg ik nog een heel leuke aanvulling op mijn lijstje. Zonder dat ze van mijn lijstje afwist, stuurde een vriendin dit kaartje. Heel lief!