ΠΑΡΑΛίΓΟ

.

Κάποτε φέρνει στη βροχή

κάποτε βρέχει

ποιός λαχταράει να βραχεί;

ποιός το αντέχει;

.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤήΡΙΑ ΓΝΩΜΟΔόΤΗΣΗ ΣΑΝΙΔά: Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟίΗΣΗ της ΓΝώΜΗΣ

Δύο μέρες πριν συνταξιοδοτηθεί, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ.Σανιδάς πέταξε μια βόμβα μεγατόνων στην ελληνική δημόσια ζωή, μια «γνωμοδότηση» (link) που οι συνέπειές της θα μας απασχολoύν για καιρό.

Κανένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν νιώθει αλληλεγγύη για τους υβριστές και για τους συκοφάντες, και κανείς δε ζητά ασυλία για την ύβρι και για τη συκοφαντία. Η απόφαση Σανιδά όμως, αν αναλογιστεί κανείς τις άμεσες πρακτικές της συνέπειες, δεν στρέφεται εναντίον των υβριστών και των συκοφαντών. Στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στην ελεύθερη έκφραση, επιχειρώντας να τρομοκρατήσει όσους τολμούν να αρθρώσουν λόγο αντίθετο ή ασύμβατο με την γραμμή της δικτατορίας των κυρίαρχων ΜΜΕ και των διαπλεκόμενων / υποτελών τους πολιτικών.

Πολύ απλά, αν εγώ γράψω ότι η κα Σούλα είναι ένα σαχλοκούδουνο, είτε αυτή είναι κομμώτρια, ή Βουλευτής, ή δημοσιογράφος στην ευυπόληπτη εφημερίδα «Το Πρώτο Βλέμμα», ή αν ισχυριστώ ότι ο κύριος Ψητάρης, ιδιοκτήτης σουβλατζίδικου ή Δήμαρχος ή έγκριτος δημοσιογράφος της σοβαρής εφημερίδας «Το Βλήμα», είναι ένας ελεεινός ψεύτης και απατεώνας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝ ΛΕΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, η κα Σούλα και ο κύριος Ψητάρης ή και ο κάθε αυτόκλητος Εισαγγελέας θα έχουν από εδώ κι εμπρός το απόλυτο δικαίωμα να μου καταστρέψουν τη ζωή. Πολύ πολύ απλά, θα μου κάνουν μια μήνυση, και ΑΜΕΣΩΣ θα κινητοποιείται η Αστυνομία, που θα χτυπά την πόρτα μου, θα δημεύει τον υπολογιστή μου, και θα με σέρνει στο κρατητήριο (μια που το «έγκλημα» θεωρείται αυτόφωρο, όταν πρόκειται για το Διαδίκτυο) κι από εκεί στα δικαστήρια για όλη μου τη ζωή.

Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφω.

Προσέξτε, στα μάτια του Νόμου, (όπως αυτός εκφράζεται μέσω του Σανιδά) προκειμένου να ξεκινήσει η δίωξή μου δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία αν η κα Σούλα ή ο κος Ψητάρης είναι ή όχι σαχλοκούδουνα/ψεύτες/απατεώνες. Σύμφωνα με το Σύνταγμα κατά (Ευάγγελο) Βενιζέλο (λινκ) αρκεί η «εξύβριση» / «συκοφαντία» για να διωχθεί κάποιος σαν εξυβριστής/συκοφάντης. Το αν η ουσία της «εξύβρισης» - «συκοφαντίας» είναι η όχι αληθινή, δηλαδή αν τελικά δεν πρόκειται για εξύβριση / συκοφαντία αλλά για την ΑΛήΘΕΙΑ, δεν ενδιαφέρει το «Νόμο» κατά Σανιδά- Βενιζέλο. Με βάση την χτεσινή απόφαση Σανιδά, με την απλή υποβολή μιας μήνυσης, ο Νόμος οφείλει να διώκει, με συνοπτικές διδικασίες, και μάλιστα χωρίς κανέναν έλεγχο, από πουθενά, ο «παράνομος» πρέπει να συλλαμβάνεται, και πολλά χρόνια μετά, αν αντέξει τα δικαστήρια, τις αναβολές, τις εφέσεις, τα έξοδα, την ηθική εξόντωση, μόνος απέναντι στην ασύμμετρη Δύναμη πανίσχυρων «συκοφαντούμενων» - «εξυβριζόμενων», μπορεί και να… δικαιωθεί, αν ακόμα ζει. Όλα αυτά, υπενθυμίζω, με την υποβολή μιας μήνυσης, που απ’ ό,τι ξέρω κοστίζει δέκα ευρώ, και μπορεί να υποβληθεί σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα.

Ζούμε ώρες ΝΤΡΟΠήΣ για την Ελληνική Δημοκρατία. Μέρες, που στο μέλλον θ’ αποτελούν ΝΤΡΟΠή για την Ελληνική Ιστορία.

Ο ΚόΣΜΟΣ ΕίΝΑΙ ΑΠΛόΣ, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚά ΑΠΛόΣ...

...δε θα πάψω ποτέ να το φωνάζω.

ΌΜΩΣ

όπως λέει και μια ερίτιμη φίλη

Το ΑΠΛό ΕίΝΑΙ ΔύΣΚΟΛΟ...


πχ.

Θέλεις να χάσεις βάρος. Δεν πρέπει να τρως πολύ. Τόσο απλό. Ε, άντε κάντο...

Το τσιγάρο βλάπτει την υγεία. Όλοι το ξέρουν, ακόμα και τα μωρά. Ε, άντε κόψτο...

Η άθληση κάνει καλό. Ο φραπές και το αραλίκι και η τηλεόραση βλάπτουν. Δεν πρόλαβα να το πω, και δες, άδειασαν οι καφετέριες, γέμισαν τα γυμναστήρια...

ΚΑΛή ΕΒΔΟΜάΔΑ Με ΜΙάΝ ΑΠίΣΤΕΥΣΤΗ ΓΑΤόΦΑΤΣΑ!

"Cute Overload" by ChrissieCool

ΚΡύΨΟΥ ΚΑΛά, ΚΑι Μη ΜΙΛάΣ, αΝ ΔΕιΣ Το ΜΑύΡΟ ΤΟυ ΚΑΤάΡΤΙ

.

Το ΜΑύΡΟ ΚΑΡάΒΙ


Ένα καράβι αλλοπαρμένων
στο φεγγαρόφωτο γκρίζα σκιά
θά ρθει για μένα, το περιμένω
και θα με πάρει μακριά

Ένα καράβι που αρμενίζει
με κόντρα όρτσα τα πανιά
άπιαστο, σ΄άυλα νερά
και Καπετάνιος δεν τ' ορίζει



Και πάει πάει
ξεκινάει
για τα νησιά του ουρανού
κι αυτούς που πήγαιναν Αλλού
στους Γαλαξίες σεργιανάει

Και πάει πάει
πολεμάει
κόντρα σε κάθε γυρισμό
με μόνο του προορισμό
ποτέ του να μη σταματάει.



Αν στη ζωή σου υπάρχει κάτι -
πάρα πολύ που τ' αγαπάς
κρύψου καλά, και μή μιλάς
αν δεις το Μαύρο του κατάρτι

Κι άσ' το νά ρθει και να φορτώσει
χαροκαμένους και τρελλούς
που στους παλιούς Ωκεανούς
έχουνε κάτι όλοι προδώσει



Να πάει να πάει
να γυρνάει
στις γειτονιές των αστεριών
στις νύχτες Ήλιων μακρινών
και πουθενά να μην κολλάει

Στ' αμπάρια να
κουβαλάει
απελπισμένους ναυαγούς
που σε μικρούς Ωκεανούς
έχουν τα όνειρά τους πνίξει.



Μαύρος Γάτος, Κώς 1994
επιδιώκεται η αναδημοσίευση
αναφέρετε όμως παρακαλώ την πηγή
κι ενημερώστε με αν γίνεται στο
miltiadis_s at yahoo.gr
.

Το ΝΑΝΟύΡΙΣΜΑ ΤωΝ ΤΣΙΓΓάΝΩΝ (AuTOPLaY)

.

ένα πολύ σπάνιο νανούρισμα, τραγουδισμένο
από την Ισπανο-Τσιγγάνα ηθοποιό και τραγουδίστρια
Soledad Miranda

Αχ το μωρό μου είναι παιδί Τσιγγάνων
κλαίει με το νανούρισμα των Βασιλιάδων

ατίθασο αίμα, ρόδο, φλόγα φωτιά μου
μύρο της Αλεξάνδρειας, χρώμα ελιά μου



Τραγούδι, τραγουδάκι, αχ, του Τσιγγάνου, αχ του Τσιγγάνου
κοίμισε το μωρό μου, στην αγκαλιά μου, στην αγκαλιά μου

κοιμήσου τώρα
κοιμήσου τώρα
με το νανούρισμά μου
αχ, Παναγιά μου...





μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009

παρακαλούνται οι ισπανόφωνοι να βοηθήσουν με τους στίχους
γιατί ορισμένους τους έβγαλα απ' το μυαλό μου Σ;ο))))



NaNA De LoS GITaNOS


Mi nina es ??? gitana de lo ?????
llore quando la nana por un rey ????

Ay sangre ????, ????? rosa ??????
nardo de Alejandria, piel de aceituna


Ay la nana nanita de lo gitano, de lo gitano
duermete en tu cunita, ??????????????

duerme y no llore
duerme y no llore
con tu cara en mis manos, Maria Dolore

.

.

BiLLIE JeAN WaS NoT HiS LoVER...

Michael Jackson (29/8/1958-25/6/2009)

I'm not mourning you, Michael

It's my my adolescence I'm mourning ...




.

Τα ΕΛΛΗΝΙΚά ΜΜΕ ΚΑι η ΠΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥή ΣΥΝΕΙΔήΣΕΩΝ: Με ΑΦΟΡΜή ΤΗΝ (Μη) ΕΠίΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΚάΝ, ΤηΝ "ΚάΛΥΨή" ΤΗΣ ΑΠό "Το ΒήΜΑ" ΚΑΙ ΤΗΝ ΔήΘΕΝ ΣΥΓΝώΜΗ ΨΥΧάΡΗ

Σε μια κυνική και ξεδιάντροπη επιστολή, δήθεν "συγνώμης", ο διευθυντής του Βήματος Σταύρος Ψυχάρης μάς εξηγεί πώς ακριβώς τόσα χρόνια η μεγάλη (σε κυκλοφορία) εφημερίδα του και το Συγκρότημα Λαμπράκη, για να μην πούμε όλος σχεδόν ο ελληνικός τύπος, κατασκευάζουν αυτό που λέμε "κοινή γνώμη".

Η επίσκεψη Ερντογκάν που ΔΕΝ έγινε και η ανταπόκριση του Βήματος από αυτήν είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του ΕΓΚΛήΜΑΤΟΣ. Γιατί πρόκειται για ένα ΈΓΚΛΗΜΑ κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας, χρόνιο, συστηματικό, συνειδητό, και ατιμώρητο. Άλλο να είσαι η Φωνή της Κωλοπετεινίτσας και να γράψεις πως "όλοι ξεφάντωσαν χτες" στον ματαιωμένο Χορό του Συλλόγου Συλλεκτών Γραμματοσήμων, κι άλλο να είσαι μια από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες ελληνικές εφημερίδες και να προεξοφλείς "ψυχρότητα" και "ένταση" ανάμεσα στους Πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας.

Είναι προφανής ο στόχος: η δημιουργία εντυπώσεων και η χειραγώγηση της "κοινής γνώμης" προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αλλά αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς πολύ μυαλό για να καταλάβει πως με βάση τις ίδιες δημοσιογραφικές "αρχές" κάποιοι ξαφνικά θυμούνται π.χ. τα ελληνοτουρκικά προβλήματα όπως τις (χρόνιες και μόνιμες) τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο. Δικαιώνονται έτσι όσοι κατά καιρούς φωνάζουν για την καπηλεία των εθνικών μας θεμάτων από τα ΜΜΕ, είτε για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, είτε για τον αφιονισμό (τυφλό φανατισμό) της, ώστε να δικαιολογούνται οι κατά καιρούς "Αγορές του αιώνα" και οι σχετικές υπέρ-προμήθειες πολιτικών και λαμογιών, να καλύπτονται άλλα "ενοχλητικά" ζητήματα της επικαιρότητας (σκάνδαλα κλπ), αλλά και να συσπειρώνονται τα πρόβατα-ψηφοφόροι γύρω από τους υπέρ-πατριώτες πολιτικάντηδές μας.

Δεν είναι παράλογο να προεκτείνουμε την σκέψη μας στην διερεύνηση των συνεπειών της συστηματικής χρήσης της τακτικής της μαγειρεμένης δημοσιογραφίας στην ελληνική πολιτική και κοινωνικο-οικονομική ζωή: τη συστηματική δημιουργία κατευθυνόμενου πολιτικού κλίματος, κατά συμφέρον ή κατά παραγγελία, τις στοχευμένες επιθέσεις κατά συμφέρον ή κατά παραγγελία εναντίον ενοχλητικών ατόμων ή ομάδων ή και κομμάτων, με στόχο την σιωπή, την συναίνεση, ή ακόμα και την εξόντωση, την τρομοκράτηση δικαστικών λειτουργών και άλλων ελεγκτικών μηχανισμών, με λίγα λόγια, την σκιώδη διακυβέρνηση της χώρας μέσω της προπαγάνδας, ένα είδος δικτατορίας των κυρίαρχων ΜΜΕ και των υποτελών-συνενόχων τους πολιτικών και δημόσιων λειτουργών.

Δε με καλύπτουν λοιπόν καθόλου μα καθόλου οι "εξηγήσεις" του Ψυχάρη. (που δεν είναι καν εξηγήσεις). Αντίθετα, με προβληματίζει πάρα πολύ η μόνιμη χρήση των ελληνοτουρκικών από τους τσομπάνηδες της σκέψης μας είτε για αποπροσανατολισμό είτε για αφιονισμό, όπως και ο τρόπος που λειρουργεί η δημόσια και η πολιτική μας ζωή.

Πρόκειται για ένα αίσχος διαρκείας, ένα έγκλημα συνειδητό, συστηματικό, και εντελώς ατιμώρητο, ενάντια στην Ελλάδα και στην ΕλληνικήΔημοκρατία, με αυτουργούς κυνικούς εγκληματίες κατά συρροή, τους Ψυχάρηδες και τους Θεμοτράγκες, και τα λοιπά συχάματα του ελληνικού τύπου, κίτρινου έως σκατί στη συντριπτική του πλειοψηφία.

Αίσχος.

"Το ΒλήΜΑ"

"ΤΟ Π-έΝΘΟΣ"

"Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΡΥΠίΑ"
το κολλάζ της κορυφής είναι του φίλτατου Καλτσό

ΕΡΩΤΙΚόΣ ΛόΓΟΣ

.

...»Την ακοή μου ως ν' άγγιξε κοχύλι βουίζει ο αντίδικος
μακρινός κι αξεδιάλυτος του κόσμου ο θρήνος
μα είναι στιγμές και σβήνεται και βασιλεύει δίκλωνος
ο λογισμός του πόθου μου, μόνος εκείνος.

»Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μού χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα τού ανέμου...»

Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας




μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός





ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας




τρικύμισμα της θάλασσας...



ο κόσμος είναι απλός.




ΓΙώΡΓΟΣ ΣΕΦέΡΗΣ
"Αθήνα, Οχτώβρης 29 - Δεκέμβρης '30"



.

ΔΟΛΟΦΟΝίΑ ΑΡΧΙΦύΛΑΚΑ ΝΕΚΤάΡΙΟΥ ΣάΒΒΑ: όΤΑΝ Οι ΨΥΧΩΤΙΚΟί ΔΟΛΟΦόΝΟΙ ΧΟύΛΙΓΚΑΝΣ ΝΤύΝΟΝΤΑΙ "ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤέΣ"

.

Δεν υπάρχει πιό εξουσιαστική πράξη από την αφαίρεση μιας ζωής. Δεν υπάρχει χειρότερη βία από την τυφλή βία.

Οι χούλιγκανς με τα μπερδεμένα μυαλά που αυτοαποκαλούνται "Σέχτα τάδε σκατών" ήθελαν από καιρό να χύσουν αίμα. Στο όνομα δήθεν του δολοφονημένου Αλέξη. Και στο όνομα του "αντιεξουσιαστικού χώρου", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό μέσα στο κλούβιο τους κεφάλι.

Τα "όντα" που έγραψαν στους τοίχους "Διαμαντή ψόφα" (δεν θα τους αποκαλούσα "ανθρώπους") δεν θα ησύχαζαν αν δεν σκότωναν.

Αλλά δεν υπάρχει πιό εξουσιαστική πράξη από την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής. Δεν υπάρχει χειρότερη βία από την τυφλή βία.

Και δεν υπάρχει καμμιά απολύτως ανθρώπινη δικαιολογία για το απάνθρωπο έγκλημα της δολοφονίας του Νεκτάριου Σάββα. Καμμία. Απολύτως.
.

Τα ΜάΓΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟύΔΑΣ ΤΟ ΜΠΕΤόΝ ΑΡμέ κ Η ΕΞάΤΜΙΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕίοΥ

Έχασα την πολύτιμη σιέστα μου, 4-5, βλέποντας ένα υπέροχο δραματοποιημένο ντοκυμανταίρ για το Λόρκα στο Πρίσμα+. θαυμάζοντας την ομορφιά μέσα στην οποία μεγάλωσε και δημιούργησε η γενιά του, σκέφτηκα πόσο ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση ενός Νταλί, ενός Μπουνουέλ, ενός Σεγκόβια, ενός Πικάσο, η ομορφιά της προπολεμικής ζωής στην Ισπανία, στη Γρανάδα και στη Μαδρίτη, με πολλά σοβαρά προβλήματα που τώρα μάς φαίνονται μακρινά, αλλά χωρίς τσιμέντο, μποτιλιάρισμα, ρύπανση, νέφος, αστυφιλία, εγκληματικότητα, αλλοτρίωση, χωρίς μνήμη της φρίκης του 2ο παγκόσμιου πόλεμου, μπροστά στην οποία ωχριούσε ακόμα και ο 1ος ΠΠ. Τότε που όλοι πίστευαν σ έναν καλύτερο κόσμο, ζώντας στα τελευταία χρόνια του Παράδεισου της αθωότητας, στην Belle Epoque, αλλά και στην σχετικά τραυματισμένη εποχή του μεσοπολέμου. Σήμερα, μπορεί να ξαναγραφτεί η μουσική ενός Debussy ή ενός Satie, μπορεί να ξαναϋπάρξει ένας Lorca, μέσα στην τόση Ασχήμια;

Α, αγαπημένε Φεντερίκο, ήταν σπουδαίο, αλλά σχετικά εύκολο, να είσαι Όμορφος μέσα στην Ομορφιά.

Ακόμα πιό σπουδαίο όμως είναι να είσαι - ή να προσπαθείς να είσαι - Όμορφος μέσα στην Ασχήμια- να πολεμήσεις στο Μέτωπο και μετά να γράψεις το Άξιον Εστί, να μεγαλώσεις στο Παγκράτι, και να γίνεις Ποιητής...

ΛίΓΟ ΠΡιΝ Το ΜΕΤά

.

Λίγο πριν πέσει η Βροχή

όλοι του κόσμου οι Σοφοί


μαζεύτηκαν να μελετήσουν

να συζητήσουν

ν' αποφασίσουν


γιατί βρέχει




Όλοι του κόσμου οι Σοφοί

βρεγμένοι ως το κόκκαλο


ακόμα απορούν:

τί τρέχει;


.

MaRE aLBITuDINIS

.

Μεσάνυχτα

στον ίσκιο του χαμομηλιού



φαντάζομαι

μυριάδες μαργαρίτες



στα Πέλαγα του Φεγγγαριού



.
.

Τό ΠΑΙΔί ΤήΣ ΘάΛΑΣΣΑΣ

Ένα μικρό, φωτεινό νησί. 
Μιά ερημική παραλία.
Ένας νέος άντρας και μια νέα γυναίκα
έρχονται από τα βαθιά.


Είναι ερωτευμένοι.
Είναι όμορφη, κι είναι όμορφος.
Είναι γόνιμη, κι είναι γόνιμος.
Είναι Αύγουστος.


Εκεί που σκάει το κύμα σταματούν 
και κάνουν έρωτα. 
Ολοκληρωτικόν έρωτα.
Με κάθε μόριο του σώματός τους.
Με κάθε σπίθα της ψυχής τους.


Στο μυαλό του άντρα γεννιέται ένα παιδί.
Ένα όμορφο παιδί.
Ένα δικό τους παιδί.


Την τελευταία στιγμή διστάζει.
Τραβιέται.

Το παιδί ρέει στη Θάλασσα.
Στην απέραντη Θάλασσα.


...


...


...




Tον επόμενο Μάη, το κύμα ξεβράζει 
ένα όμορφο, νεκρό παιδί.
Κανείς δεν ξέρει τίνος ήταν. 
Κανένας δεν θα το αναζήτησει.

Θα το πουν 
"τής Θάλασσας".

.

Η ΑΛΦΟΝΣίΝΑ ΚΑΙ η ΘάλΑΣΣΑ

.
Αφιερωμένο στη Θάλασσα

"Πάω να κοιμηθώ"

Βάλε με να κοιμηθώ, Νόνα, ξάπλωσέ με
φέρε μου ένα φως για το προσκεφάλι
έναν αστερισμό, όποιον θέλεις
όλοι κάνουν- μόνο, χαμήλωσέ τον λίγο...


...ευχαριστώ. Α, έχω και μια παραγγελιά:
Αν ξαναπάρει εκείνος στο τηλέφωνο
πες του να μην επιμένει, έχω φύγει.

Alfonsina Storni (1892- 1938)

Στη γλυκιά αμμουδιά τη θαλασσινή
ίχνη της κανείς δε θα ξαναδεί

ένα μονοπάτι
από πόνο σιωπή
οδηγεί στα υδάτινα βάθη

ένα μονοπάτι από πόνο
μόνο, γυμνό
  οδηγεί στον αφρό


Ποιός θεός να ξέρει, πικρή ψυχή
ποιές παλιές πληγές πνίγουν τη φωνή σου
γείρε τώρα εδώ και κοιμήσου γλυκά
τραγουδούν του γυαλού τα κοχύλια
άκου το τραγούδι του μαύρου βυθού
λέν τα κοχύλια

φεύγεις Αλφονσίνα της μοναξιάς
ποιό καινούργιο ποιήμα να κυνηγάς
μια φωνή αρχαία
από ανέμους κι αλάτι
την ψυχή συντρίβει
πας να τη βρεις
όπως στα όνειρα, πας, να τη βρεις
Αλφονσίνα υπνωμένη
θαλασσοντυμένη

.....

Τρεις μικρές σειρήνες σε κουβαλούν
δρόμους από φύκια ακολουθούν
μέσα στα κοράλια
ιππόκαμποι λάμπουν
με χάρη για σένα χορεύουν
γύρω σου όλοι οι κάτοικοι
του βυθού
μαζεύονται παίζουν

«χαμηλώνεις λίγο
το φως γιαγιά
βάλε με να υπνώσω
γαλήνια

κι αν ρωτήσει εκείνος
να πεις πως δεν είμαι εδώ,
η Αλφονσίνα έχει φύγει
κι αν τηλεφωνήσει να πεις πως
έφυγα, δεν θα γυρίσω»

φεύγεις Αλφονσίνα της μοναξιάς
ποιό καινούργιο ποιήμα να κυνηγάς
μια φωνή αρχαία
από ανέμους κι αλάτι
την ψυχή σου συντρίβει
τρέχεις να τη βρεις
όπως στα όνειρα, πας, να τη βρεις
Αλφονσίνα, υπνωμένη,
θαλασσοντυμένη


Μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009


Το μνημείο της ποιήτριας Alfonsina Storni
στην Μαργαριταρένια Παραλία της Ασημένιας Θάλασσας (Mar Del Plata)
της Αργεντινής
στο σημείο που πνίγηκε
στις 25 Οκτωβρίου 1938

την ίδια μέρα είχε στείλει σε μιαν εφημερίδα του Μπουένος Άιρες
το τελευταίο της ποιήμα ("Πάω να κοιμηθώ")
.

έΝΑ ΤΡΑίΝΟ ΠΟυ Το ΛέΝΕ ΦΙΛίΑ

.

«Τί ευτυχία να είσαι Τούρκος». Με αυτήν την περίφημη φράση του Κεμάλ, κάτω από την φάτσα του Κεμάλ, σε υποδέχεται η Τουρκία του Κεμάλ, στον ιστορικό ευρωπαίκό σταθμό της Πόλης, Sirkeci. Με την ίδια φράση σε αποχαίρετά, μια που η προτομή/λοβοτομή είναι ντούμπλε φας.

Ο Βόσπορος του δειλινού μέσα από τα ανοίγματα των τειχών είναι μαγευτικός, ένα απίθανο μπλε που δεν χωράει σε καμμία περιγραφή, σε συνδυασμό με τα φωτισμένα απομεινάρια της Βασιλεύουσας, που δεν υπάρχει πιά. Είναι παράξενο αλλά σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πιά ούτε η Ισταμπούλ. Το ξέρουν καλά κι οι Τούρκοι αυτό, γι αυτό και άρχισαν τελευταία να εμφανίζονται στον Τουρκικό τύπο "περίεργα" άρθρα, που στηλιτεύουν τις τελετές εορτασμού για την Άλωση και βγάζουν κραυγές αγωνίας για το μέλλον της Ισταμπούλ. Η Πόλη έπεσε στις ορδές των Σελτζούκων, η Ισταμπούλ πέφτει οσονούπω (αν δεν έχει ήδη πέσει) στις ορδές των χωριατών (sic). Ίσως σ' αυτήν την ανησυχία πως η ταυτότητα της πόλης θα πνιγεί μέσα στις ορδές των επαρχιωτών επήλυδων χαμηλού έως ανύπαρκτου πολιτιστικού και μορφωτικου επιπέδου, να οφείλεται και το πιο παράξενο πράγμα που είδα σε αυτό το ταξίδι ως τώρα... ο δικέφαλος αετός του Βυζαντίου στο σήμα της Μητροπολιτικής Αστυνομίας της Ισταμπούλ!!! Εντάξει, οι Τούρκοι έχουν μεγάλη παράδοση στην οικειοποίηση και αντιποίηση ηθών, εθίμων, συμβόλων, ακόμα και η τουρκική σημαία (ημισέλινος και αστέρι) είναι αντιγραφή από σύμβολο της αρχαίας πόλης του Βυζαντίου. Αυτή τη φορά όμως νομίζω πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πνιγμένοι μέσα στο ανώνυμο πλήθος της Ανατολίας, οι τελευταίοι Πολίτες Τούρκοι, προσπαθούν να πιαστουν από τα μαλλιά τοους για να σωθούν- και τα μαλλιά τους είναι, ναι, το Βυζάντιο…

Το ελληνικό τραίνο «Φιλία» είναι μεταχειρισμένο γαλλικό, σε μέτρια κατάσταση, και δεν έχει αιρ κοντίσιον. Κρίμα γιατί έλπιζα για λόγους γοήτρου το ελληνικό τραίνο της επιστροφής να είναι καλύτερο από το τουρκικό που μ΄έφερε, αλλά όχι… Το τουρκικό τραίνο ήταν κάπως άσχημο και φτωχικό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κι έστρωνες μόνος σου το κρεβάτι σου, αλλά είχε ψυγειάκι και αιρ κοντίσιον. Η σημειολογία της υπόθεσης νομίζω πως είναι η εξής: πέρα από τα μεγάλα λόγια που ειπωθηκαν για την ειδική γραμμή Θεσσαλονίκης- Κωνσταντινούπολης τότε που άρχισε να λειτουργεί, το ελληνικό κράτος μέσω του ΟΣΕ δείχνει στην πράξη ότι δεν δίνει δεκάρα για την επαφή ανάμεσα στις δύο χώρες. Αντίθετα οι έξυπνοι Τούρκοι υπολογίζουν σε αυτήν την δίοδο επικοινωνίας με την Ευρώπη, που είναι η γραμμή της Θεσσαλονίκης.

Έφτασα από την Τραπεζούντα στην Πόλη με το πρωϊνό αεροπλάνο, και πήγα κατευθείαν στο Σταθμό του τραίνου να κόψω εισιτήριο. Παρόλη μου την κούραση, μετά από μιαν ανάπαυλα ελάχιστων λεπτών άφησα τα πράγματά μου στο αυτόματο «ντολάπ» και πήρα πάλι τους δρόμους, ως τις εννιά που ξεκινάει το τραίνο με τα κρεβάτια. Με σοκάρισε η πολυκοσμία και η κίνηση, ποτέ δεν είχα ξαναδεί την Πόλη τόσο ασφυκτικά πλημμυρισμένη από κόσμο. Ένα πολύ φτωχό και πολύ άσχημο κοριτσάκι που ζητιάνευε μού ράγισε την καρδιά, καθώς κοιτούσε μ' ένα βλέμμα που δεν μπορώ να περιγράψω κάτι πλούσιες Τουρκαλίτσες που φωτογραφίζονταν με πολύ κέφ. Αυτή η εικόνα θα μού μείνει από την Τουρκία, η εικόνα των τεράστιων αντιθέσεων, των παράλληλων κόσμων που τέμνονται αλλά δεν επικοινωνούν.

Ήπια το τελευταίο μου τσάι σε έναν τσάι μπαχτσέ δίπλα στην κυριλάτη οδό Κουγιουμτσίογλου, που μαζί με τους καθέτους της θυμίζει πολύ την Πλάκα, με τα εστιατόρια και του κράχτες της. Σ’ ένα εστιατόιριο μάλιστα έπαιζαν ελληνική μουσική, προς το σκυλάδικο. Τους παρέκαμψα και μπήκα στην αυλή του Κουρμπέ της τάδε Χανούμ, ένα εντυπωσικαό και κομψό κτίσμα με δεκάδες ογκώδη μνήματα επιφανών και παγκοσμίως άγνωστων μπέηδων και αγάδων γύρω γύρω, και μ ένα τσάι μπαχτςέ σε μιαν άκρη. Ο κόσμος κυρίως Τούρκοι, αλλά και δυό όμορφες Ιταλίδες με ναργιλέ, προφανώς μιλημένες από κάποιον ψαγμένο τουριστικό οδηγό. Ξόδεψα σ' ένα τσάι την τελευταία μου λίρα και ξεκουράστηκα για την κατηφόρα- επιστροφή στο Σταθμό. Για την αναχώρηση για το μεμλεκέτ.

Πάντως δεν σε πρόδωσα, Παππού. Ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι Ρουμ, Έλληνας, ακόμα και στις πιο "επικίνδυνες" περιοχές, με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση σε τουρκικές σημαίες. Ποτέ, παππού, πάντα δήλωνα την ταυτότητά μου, ακόμα κι όταν διαισθανόμουν ότι αυτό θα προκαλούσετο μούδιασμα που τελικά όντως προκαλούσε, έστω και συγκαλυμμένο- καταλάβαινα πότε η ταυτότητά μου προκαλούσε συμπάθεια και πότε μούδιασμα, Παππού. Θα μπορούσα άνετα να δηλώσω κάτι άλλλο, αυτοι ποτέ δεν με καταλάβαιναν, στην αρχή με περνούσαν για Γερμανό (!), Άγγλο, Γάλλο, και τις τελευταίες μέρες με το μαύρισμα που έκανα όλη μέρα στους δρόμους μ έπαιρναν για Ισπανό ή για Ιταλό. Μόνο ένας Ιμάμης με κατάλαβε, το τελευταίο βράδυ στην Τραπεζούντα, στον Άγιο Ευγένιο, τον περικαλλή ναό του πολιούχου της πόλης, που λειτουργεί εδώ και αιώνες ως τζαμί. Ήνγκλις; Με ρώτησε ο καντηλανάφτης, καθώς φωτογράφιζα τον ναό. «Όχι, Ρουμ», του είπε χαμηλόφωνα ο Ιμάμης. Και με κοίταξε με συμπάθεια. Και μού έδωσε με ειλικρίνεια το χέρι, Παππού.

Αν απ' όλο μου το ταξίδι έπρεπε να κρατήσω στη μνήμη μου μόνο τρία πρόσωπα, εκτός από τον Ιμάμη του Αγίου Ευγενίου, θα κρατούσα τον ευγενικό νεαρό Τραπεζούντιο στο λεωφορείο, που μοιραστήκαμε σ' έντεκα ώρες τον χάρτη μου, τα φουντούκια του, και τα ελληνικά μπισκότα μου. "Αρκαντάς", αδελφέ, με προσφώνησε, ζητώντας μου το χάρτη, κι ήταν η πρώτη λέξη που μού απευθύνθηκε στα τουρκικά στο ταξίδι μου αυτό. "Αρκαντάς" του είπα κι εγώ όταν κατέβηκα στη Σαμψούντα, σφίγγοντάς του το χέρι, και το εννούσα. Τέλος, πώς να ξεχάσω ποτέ τον Μεχμέτ, τον φτωχούλη με τα γυαλάκια και τα δύο ήσυχα παιδάκια στο μπροστινό κάθισμα, που με κατέβασε από το Μπόζτεπε της Ορντού, με πήγε στο ξενοδοχείο, και την επόμενη μέρα ήρθε και μού έφερε τη φωτογραφική που είχα ξεχάσει στο πίσω κάθισμα τη σακαράκας του... μια φωτογραφική που η αξία της θ αντιπροσώπευει ίσως πάνω από μισό μισθό για το Μεχμέτ, ίσως και έναν...

Υπάρχει ελπίδα για το τραίνο Φιλία, Παππού.

ΚΕΡάΣΙΑ ΚΑΙ ΑίΜΑ

.

Είμαι πάλι θυμωμένος, Παππού. Δηλαδή, εσύ, σε όλη τη ζωή σου, που πόσα χρόνια να έζησες, καημένε Παππού, το πολύ- πολύ- πολύ σαράντα, στα χρόνια όμως της θάλασσας, πριν τα χρόνια της συμφοράς, πόσους τόπους είδες, στις Θάλασσες του κόσμου, που να μπορείς να πεις χωρίς υπερβολή ότι η μία πόλη τους είναι πιό όμορφη από την άλλη, ; Ναι, Παππού. Η Κερασούντα είναι ακόμα πιό όμορφη από τα Κοτύωρά σου.


Κατέβηκα από τον αραμπά (λεωφορείο) χωρίς πολλή πολλή όρεξη για τουρισμό, είναι και ο καιρός επικίνδυνα συννεφιασμένος όλη μέρα. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα απέναντι από τη στάση του λεωφορείου ήταν το μνημείο σου, Παππού. Ναι, το μνημείο σου! Τέσσερις Πόντιοι αντάρτες από μπρούτζο, με τα φυσεκλίκια τους και με τα τουφέκια τους, μπροστά μπροστά εσύ, Παππού. Οι Τούρκοι βέβαια νομίζουν πως είναι το μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, του σφαγέα των Ποντίων, αλλά μη γελιέσαι, Παππού, κάνουν λάθος, κανένας άνθρωπος δεν θα έστηνε ποτέ μνημείο σ’ έναν σφαγέα, αντίθετα, τα μνημεία οι ανθρωποι τα στήνουν στους Ήρωες, Παππού, στους κυνηγημένους, στους αγνοούμενους. Σαν εσένα.

Ανηφορίζοντας τον κεντρικό εμπορικό δρόμο της Κερασούντας το στόμα μου άρχισε ν’ ανοίγει. Από θαυμασμό, Παππού. Ένας πανέμορφος δρόμος στρωμένος με χρωματιστά τούβλα, με ωραία κτίρια και καταστήματα, και προπαντός, στα κάθετα σοκάκια, υπέροχα παλιά σπίτια. Προχωρώντας προς τα πάνω, προς το Βυζαντινό Κάστρο, οι εκπλήξεις ομορφιάς διαδέχονταν η μία την άλλη. Αρχοντικά, το ένα πιό θαυμάσιο από το άλλο… Αμέτρητα, Παππού. Αμέτρητα.

Τί να το κάνω όμως το παιδάκι που έτρεξε κι έφερε όλη του την παρέα να τους φωτογραφίσω χαμογελαστούς, μπροστά στο σπίτι που μελετούσα, τί να τον κάνω τον παππού που έβγαινε από μιαν άλλη αυλή και με κάλεσε να μπω μέσα, τί να την κάνω τη φιλία τους, Παππού; Πόση ομορφιά να χωρέσουν τούτα τα μάτια, τούτη η καρδιά, τούτη η φωτογραφική μηχανή, πριν εκραγούν; Επιτέλους, πόση κατανόηση μπορεί να νιώσει το θύμα για το θύτη, πώς να τον συγχωρήσει τον θύτη το θύμα, Παππού, όταν εκείνος δεν έχει καν μετανιώσει; Πόσα γκιουναιντίν και γκιουλέ γκιούλε και τεσεκιούρ ενντερίζ μπορεί κανείς να πει, πριν απηυδίσει, Παππού;

Αλλά πιό πολύ κι από τους Τούρκους που σχεδίασαν, που εκτέλεσαν,και που ανέχτηκαν τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, είμαι θυμωμένος με τους δικούς μας, Παππού. Οι πόντιοι που γλύτωσαν (όπως και οι υπόλοιποι μικρασιάτες) ήταν ένας λαός εγκατελειμμένος, προδομένος, κυνηγημένος, αιματοβαμμένος, Παππού, και οι ελλαδίτες τους φέρθηκαν σαν σε απόκληρους, σαν σε μιάσματα, τους έκλεισαν σε ελεεινά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους περιφρόνησαν, τους έδωσαν σφαλιάρα κι από το άλλο μάγουλο, Παππού. Οι Τούρκοι Είχαν ήδη φροντίσει να τους αποδεκατίσουν και να τους αποκεφαλίσουν, εκτελώντας όσους πρόκριτους- δασκάλους, δημοσιογράφους, εμπόρους, παπάδες- μπόρεσαν, κι οι Ελλαδίτες ολοκλήρωσαν το έγκλημα: Περιφρόνησαν τα κυνηγημένα κι αιματοβαμμένα αδέρφια τους, που εκείνοι οι ίδιοι είχαν γίνει η αιτία για την συμφορά τους.

Δεν ονειρεύομαι την κυανόλευκη να κυματίζει στον ψηλό ιστό του Κάστρου, Παππού. Ο Πόντος είναι πολύ μακριά από την Ελλάδα και ο πληθυσμός εδώ ήταν πάντα μικτός. Ονειρεύομαι μιαν εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι Νεοέλληνες δεν θα είχαν επιχειρήσει να ανασυστήσουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, φτάνοντας ω την Κόκκινη Μηλιά, στα βάθη της Μικρασίας, και οι Νεότουρκοι θα ήταν άνθρωποι, και όχι γκρίζοι λύκοι. Μιαν εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι Έλληνες του Πόντου και της Μικρασίας δεν θα είχαν αποδεκατιστεί συστηματικά και δεν θα είχε γίνει ανταλλαγή πληθυσμών. Αν δεν είχαν γίνει η Γενοκτονία και η ανταλλαγή, ο λαός σου, Παππού, θα ζούσε τώρα εδώ και θα μεγαλουργούσε, Παππού, γιατί ο τόπος είναι μεγαλειώδης. Κι ας ανήκε ακόμα στην Τουρκία ή στην Ασσυρία ή στην Ζιμπάμπουε, Παππού, τι σημασία; Τί με νοιάζει αν απ’ έξω από το Δημαρχείο γράφει Μπελέντιγιε ή Δημαρχείο, Παππού; Μπορώ να ζήσω και με τα δύο, το ίδιο μού κανει. Με νοιάζει όμως και με παρανοιάζει που τόσοι άνθρωποι (353.οοο μόνο στον Πόντο) κατασφάχτηκαν, που οι υπόλοιποι πέρασαν τα πάνδεινα και μετά διώχτηκαν κακήν κακώς, που έφτασαν κυνηγημένοι και απελπισμένοι ελπίζοντας σε μια καλύτερη μοίρα στην Ελλάδα και βρήκαν εκείκ την αποστροφή και την περιφρόνηση. Με νοιάζει που μένει για τον Πόντο σε μας τους απογόνους μια κρυφή ντροπή, για τον δήθεν γεμάτο άγονες στέπες φτωχό και ασήμαντο Πόντο, για τον δήθεν καθυστερημένο λαό των Ποντίων, για τον μαρτυρικό Λαό σου, Παππού.

Δεν θ’ αφιερώσω λοιπόν αυτό το βιβλίο στους 353.οοο μάρτυρες του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά στις νέες γενιές, σε μάς, Παππού, για να ενθαρρύνω όλο και περισσότερους ν’ αναζητήσουν την κρυμμένη αλήθεια για τους Πόντιους, για να εμπνεύσω όσο γίνεται περισσότερους να έρθουν εδώ, στον Πόντο, να δούνε μόνοι τους την αλήθεια αυτή, πριν εξαφανιστεί και το τελευταίο ίχνος της τρισχιλιετούς παρουσίας μας εδώ, πριν γκρεμιστεί και το τελευταίο σπίτι μας, Παππού.

Στ ορκίζομαι πως θα κάνω ό,τι μπορώ για ν αποκαταστήσω τη Μνήμη σας. όχι για το Παρελθόν, αλλά για το Μέλλον.

………

Τώρα γράφω από το λεωφορείο, «αραμπάνταν», Παππού. Το απόκρημνο Βυζαντινό Κάστρο της Κερασούντας είναι πάρκο, πανέμορφο, γεμάτο κόσμο που κάνει εκεί το κυριακάτικο (τι ειρωνία) πικνίκ του. Στη μικρή ακρόπολη ένα τεχνητό ορμητικό ρέμα (! ) προθέτει ακόμα περισσότερη γοητεία. Σε μια γωνιά με θέα είναι ένας περιφραγμένος χώρος με ένα μνημείο, που με φρίκη ανακάλυψα πως είναι το μνημείο των Κερασούντιων νέων που σκοτώνονται στο στρατό – τώρα, Παππού… Ο τελευταίος πέρσι το καλοκαίρι. Αυτή είναι η σκληρή παράλληλη πραγματικότητα που συνυπάρχει με την ευγένεια, την τιμιότητα, την καλωσύνη και την εξυπηρετικότητα των ανθρώπων αυτών- η Τουρκία είναι μια χώρα σε πόλεμο, Παππού. Μια χώρα με μεγάλα εσωτερικά προβλήματα και προστριβές με όλους σχεδόν τους γείτονες. Μερικοί λαοί είναι ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα... ταυτόχρονα.

Κατεβαίνοντας από το κάστρο μια πολύ όμορφη παρέα μού πρόσφερε πιντέ (πίτα) και τσάι, ένας τους μάλιστα μιλούσε και λίγα αγγλικά, σπάνιο πράγμα εδώ στον Πόντο. Ασφαλιστής, έκαναν πικνίκ μαζί μ’ έναν φίλο του και με δυό κορίτσια, μια μελαχρινούλα δασκάλα χωρίς μαντήλα και μια ξανθούλα νοσοκόμα με καταγωγή από την Ορντού, με μαντήλα. Ανταλλάξαμε mail και θα βρεθούμε στο fb. Ο ασφαλιστής μού δήλωσε περήφανος πως είναι καλός μουσουλμάνος. Του είπα (ή προσπάθησα να του πω) πως οι θρησκείες μόνο πολέμους, σκοτωμούς και προβλήματα προκαλούν, και πως εγώ δεν πιστεύω παρά μόνον στον ανθρωπισμό. Δεν το δέχτηκε, είπε πως χρειάζονται και τα δύο, και η θρησκεία και ο ανθρωπισμός. Πάλι καλά. Είναι το πρώτο βήμα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Τούρκοι (όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, άλλωστε) θα με θεωρούσαν διάβολο με κέρατα αν δήλωνα άθεος. Πάντως στο θέμα αυτό, τη σχέση με η θρησκεία και τον σχετικό φανατισμό, είμαστε δεκαετίες μπροστά. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια ακόμη για να κάνουν και οι Τούρκοι το επόμενο βήμα για την πνευματική τους απελευθέρωση.

Κατέβηκα τρέχοντας από το Κάστρο να προλάβω το λεωφορείο που τελικά έχασα, για να φωτογραφίσω τους πλανόδιους πωλητές κερασιών και ν’ αγοράσω κουλούρια και κασέρι για το ταξίδι. Περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο, σε 45 λεπτά, κάθισα σ ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα και έγραψα όλα αυτά. Τώρα η μπαταρία τελειώνει. Νεότερα από την Τραπεζούντα!

Οι MaRTi (ΓΛάΡΟΙ) ΤηΣ ΟΡΝΤΟύ

.
.

Να που ξαναγλυκάθηκε η ψυχή μου, φτάνοντας εδώ στα Κοτύωρα, την πατρίδα σου, Παππού. [Σ.σ. μετά την Πόλη, τη Σαμψούντα, και την Οινόη]. Είναι αυτός ο τόπος ο θαλασσινός τόσο γλυκός και προσηνής, με τις λευκές παραλίες, με τους αμέτρητους γλάρους, με τις βαρκούλες, με την όμορφη λεία θάλασσα, με την οργιώδη βλάστηση γύρω γύρω, με τις απόκρημνες κατάφυτες πλαγιές, με τα καταπράσινα βουνά... με τα μεγάλα και περιποιημένα πάρκα, με τα συμπαθητικά κτίσματα, με τους πεντακάθαρους δρόμους… ή μήπως "φταίει" άραγε το κύτταρό μου, που αναγνώρισε τον τόπο μετά από δύο γενιές απουσίας, κι αισθάνομαι τόσο άνετα; ή μήπως μήπως είναι οι όμορφοι, κομψοί, ευγενικοί και υπέρ-εξυπηρετικοί (είπαμε, «υπέρ υπέρ», σε σημείο βασανιστικό) άνθρωποι; Δεν ξέρω. Πάντως νιώθω υπέροχα.



Ξεκίνησα το πρωί πάλι στα τυφλά, και κάπως αποκαρδιωμένος, μια που η χτεσινοβραδυνή περιπετειώδης "ανάκριση" των "υπέρ- υπέρ κλπ" ντόπιων για το Λιβάδι («Τσαΐρλι») απέβη εντελώς άκαρπη, κι ας έφτασε το γαϊτανάκι ως και το αρχηγείο της αστυνομίας [Σ.σ.*βλέπε "προηγούμενα"... προσεχώς Σ;ο))) ]. Πήρα λοιπόν τον παραλιακό πεζόδρομο με τα ψηλά δέντρα και με τον ποδηλατόδρομο, με κατεύθυνση αριστερά, προς Σαμψούντα, περνώντας κάτω από την γειτονιά της Υπαπαντής. Λίγο πριν είχε γίνει ένα ατύχημα ακριβώς μπροστά στην εκκλησία, μ’ ένα αυτοκίνητο αναποδογυρισμένο- αυτός ο παραθαλάσσιος αυτοκινητόδρομος με τις τέσσερις λωρίδες είναι η Εθνική Οδός Σαμψούντας - Τραπεζούντας, και έχει πάντα μεγάλη κίνηση. Όλη η αστυνομική δύναμη της πόλης φαίνονταν να έχει μαζευτεί εκεί- αγριεύτηκα κάπως βλέποντας το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο και πεντέξι περιπολικά τριγύρω, κάμερες, ασθενοφόρα κι όλα τα σχετικά. Αγριεύτηκα δηλαδή ώσπου να σιγουρευτώ πως ήταν όντως τροχαίο ατύχημα, είναι που είμαι ο μόνος ξένος εδώ, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, και μάλιστα Γιουνάν, Ρούμ, και γυρίζω και ασταμάτητα, και φωτογραφίζω και τα πάντα… Ύποπτος, σαφέστατα και απόλυτα. Αλλά έλα που απολύτως κανείς δεν ασχολείται... Μόνο εγώ έχω τη μύγα και μυγιάζομαι.


Προσπέρασα βιαστικά για την ώρα την Υπαπαντή, κι έφτασα ως το μικρό λιμάνι της Ορντού, μικρό αλλά με μια τεράστια πινακίδα στην είσοδο που γράφει "Ορντού Λιμάνι". Το λιμάνι βρίσκεται στην άκρη-άκρη του κόλπου που αγακαλιάζεται με την πόλη. Από κει και πέρα αρχίζουν οι παραλίες, άλλοτε αμμώδεις κι άλλοτε βραχώδεις, αλλά όχι απόκρημνες. Σε μια όμορφη αλλά βραχώδη παραλία λίγο πιο πέρα, μια παρέα πεντέξι ανδρών με μαγιώ καθάριζε μύδια, που προφανώς τα είχαν μόλις μαζέψει, κάμποσα τσουβάλια. Σε μια φωτιά από ξύλα έβραζε νερό, μάλλον θα τα έβραζαν απευθείας.

Επιστρέφοντας προς το κέντρο, η Υπαπαντή δεσπόζει πάνω από το δρόμο, είναι το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς ερχόμενος από το δρόμο της Σαμψούντας, μόλις στρίψει γύρω από έναν απότομο βράχο και μπει στην κυρίως Ορντού. Μια σκάλα ανηφορίζει προς την ογκώδη και εντυπωσιακή εκκλησιά, που είναι πολύ καλοσυντηρημένη και έχει γίνει πολιτιστικό κέντρο. Κήποι την περιτριγυρίζουν. Ανηφόρισα προς τα δεξιά και βρήκα πολλά ελληνικά σπίτια, με δεκάδες γλάρους να περιφέρονται γύρω γύρω. Οι κήποι, τα όμορφα και σε καλή κατάσταση παλιά σπίτια, όλα αυτά μαζί μού έφτιαξαν απίστευτα το κέφι. Ήρθε κι ένα τηλεφώνημα από την Ελλάδα που μού έδωσε κάποιες πληροφορίες για το σπίτι σου, Παππού, ο Άρης ήρθε λέει πριν 15-20 χρόνια και βρήκε τα σπίτια μας, το δικό τους και το δικό μας, πέτρινα, όρθια και κατοικημένα, από δύο οικογένειες το καθένα, δίπλα στον Άη Γιώργη, που είναι λέει αποθήκη και που τον ανακάλυψε τυχαία. Ο Άρης είναι βέβαια πολύ ηλικιωμένος και τα είχε λίγο μπερδεμένα, αλλά μού αναπτέρωσε το ηθικό για την αναζήτησή μου.



Ανηφορίζοντας πάνω από την Υπαπαντή τα σπίτια γίνονται όλο και πιο απλά, όχι όμως φτωχικά, είναι λιγότερο συνντηρημένα, και υπάρχουν και πολλά ερειπωμένα. Τριγυρνώντας βρήκα μια τεράστια πέτρινη κρήνη (σε λειτουργία) μ’ ένα μπιτόνι να γεμίζει και με μια μικρή πέτρινη επιγραφή, που όμως ήταν ξεκάθαρα σβησμένη με καλέμι. Λίγο πιο πάνω μια κυρία κουβαλούσε ένα βαρύ μπιτόνι νερό, προσφέρθηκα να τη βοηθήσω ως το σπίτι της. Η κυρία ήταν πολύ ευγενική, άνετη και μοντέρνα, και μού είπε πως ο πατέρας της αγόρασε το σπίτι όταν έφυγαν οι Έλληνες. Επίσης είπε νομίζω πως πολλοί Έλληνες έφυγαν όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν και μετά εγκατέλειψαν την πόλη, περίπου το 1850 έγινε αυτό, και τότε ήρθε κι η οικογένεια της μητέρας της από το Ερζερούμ. Στην αυλή του παλιού σπιτιού καθόταν η μητέρα της, πολύ γριά κι εντελώς κουφή, αλλά αν και ηλικιωμένη ούτε και αυτή ήξερε τον Άι Γκιόργκι κιλισέ, τον Άη Γιώργη σου, Παππού.

Τερμάτισα την ανάβαση στην άκρη των σπιτιών, σ’ ένα σκιερό παγκάκι με υπέροχη θέα, κι από εδώ γράφω τώρα. Μόλις κάθησα κατέφθασαν αμέσως κι αυτόκλητοι οι υπερ- υπέρ εξυπηρετικοί που λέγαμε, πρώτα ο κος Χασάν που είχε κάνει στη Γερμανία, μετά φώναξε κι έναν φίλο του που η οικογένειά του κατάγεται από τη Δράμα. Κανείς τους δεν ήξερε τον Άη Γιώργη, ήξεραν όμως μια δεύτερη εκκλησία που έγινε Θέατρο ή κάτι τέτοιο, μού την ανέφερε και η κυρία με το νερό. Ο Χασάν, όμορφος άνθρωπος, με λεπτά χαρακτηριστικά και ανοιχτόχρωμος, ήταν ενθουσιασμένος που με συνάντησε, μού είπε πως μοιάζουμε κιόλας, και με κάλεσε σπίτι του για φαγητό. Τί να πούμε όμως οι δυό μας παραπάνω, που δεν μιλάω τούρκικα, και που δεν μιλάει καμμιά γλώσσα, εκτός από λίγα γερμανικά, και είναι και ο χρόνος που με πιέζει; Ευχαρίστησα ευγενικά και έμεινα στο παγκάκι μου να καταγράψω όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά.

Τώρα ξεκινώ πάλι για κάτω, πάω να κρυφτώ από τον ήλιο γιατί βαράει, να μην την πατήσω σαν χτες στο Κάστρο της Οινόης που έγινα κουδουνλάρ. Είναι και ο Οσμάν μπέης στο Μπελέντιδυε (Δήμο) που πρέπει να συναντήσω, μού συνέστησαν να τον ρωτήσω για τη γειτονιά σου, Παππού.

…..

Συγκλονιστικές εξελίξεις Παππού! Βρήκα το σπίτι σου! Ή μάλλον το σημείο όπου υπήρχε το σπίτι σου! Αλλά και πάλι, προτρέχω. Πρώτα θα σού πω για το Κίτρινο και για το Γαλάζιο Αρχοντικό.

Μετά από άπειρες περιπλανήσεις στις απόκρημνες πλαγιές της συνοικίας της Υπαπαντής, και μην έχοντας και πολλές ελπίδες να βρω το δικό σου, υιοθέτησα δύο (2) παλιά ελληνικά σπίτια, ή μάλλον «αρχοντικά» είναι πιο ταιριαστός όρος. Το πρώτο είναι το μεγαλύτερο αρχοντικό της Υπαπαντής (αμ πώς!), καλοσυντηρημένο, τετραώροφο και χτισμένο πρώτο στην πλαγιά, δεσπόζει στον παραθαλάσσιο δρόμο. Ο λόγος που το υιοθέτησα είναι πως απ’ έξω έχει μια πινακίδα που γράφει «Sari Konagi», κίτρινο αρχοντικό. Δικαιωματικά λοιπόν το υιοθέτησα! Το δεύτερο υιοθετημένο μου αρχοντικό, το Γαλάζιο, είναι πολύ ψηλά πάνω στο απότομο ύψωμα, στα όρια των κτισμάτων, μέσα σ’ ένα τεράστιο επικλινή κήπο, επίσης σε καλή κατάσταση και πανέμορφο, με υπέροχη θέα από ψηλά.

Δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω. Λέω να κρατήσω και τα δύο, εξ άλλου τα όνειρα είναι τζάμπα!

Κατεβαίνοντας από τα όρη και τα βουνά επισκέφτηκα την εντυπωσιακή και επιμελώς συντηρημένη Υπαπαντή. Φυσικά δεν έχει τίποτα που να θυμίζει εκκλησιά, αφού έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο. Μπαίνοντας βλέπεις έναν τεράστιο πρασινομάτη Κεμάλ δεξιά από το ιερό και μια τεράστια τουρκική σημαία αριστερά από το ιερό. Στη μέση, στο ιερό, είναι η υπερυψωμένη σκηνή του θεάτρου, και το κλίτος είναι γεμάτο καρέκλες. Η αυλαία είναι από χοντρό σκούρο μπλε βελούδο.

Η θέα από την αυλή της Υπαπαντής είναι υπέροχη, στη Θάλασσα και στο βουνό, και τα γύρω πάρκα είναι προφανώς το καταφύγιο των ερωτευμένων της Ορντού– τρία ζευγαράκια τσάκωσα με το φακό μου μέσα σε πέντε λεπτά, το ένα φιλιόταν ασύστολα δημόσια. Είπαμε, οι κάτοικοι της Ορντού φαίνονται πολύ πιο εξελιγμένοι απ’ όλους τους υπόλοιπους Τούρκους.

Ο δρόμος που ξεκινάει από την Υπαπαντή, παράλληλος με τη θάλασσα, λέγεται «οδός μενεξέ», ή μέλλον μενεκσέ, μια που οι Τούρκοι δεν έχουν «ξ».

Τελευταία μου απόπειρα να μάθω κάτι για τον Άη Γιώργη είναι ένας παππούς με κάτι άχυρα, στο τέρμα μιας πολύ απότομης ανηφόρας , ένας σούπερ παππούς που όπως αποδείχτηκε ήταν κι αυτός της υπέρ- εξυπηρετικής συνομοταξίας. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω με τα φτωχά μου τουρκικά «Άη Γκιόρκι Κιλισέ» και άρχισε να τρέχει προς την Υπαπαντή. Βρε αμάν, την ξέρω, βρε ζαμάν, πήγα, τίποτα ο παππούς, όλο χαρά που θα με πήγαινε στην Κιλισέ, να παίρνει σβέλτος τις απότομες κατηφόρες, και τζάμπα οι ανηφόρες που ανέβαινα τόσην ώρα. Πάντως με πέρασε από ελληνικά σπίτια που δεν είχα δει, κι αφού με πήγε με το ζόρι στην Υπαπαντή, επέστρεψα από άλλο δρόμο, κι ανακάλυψα ακόμα περισσότερα. Ψώνισα κι ένα ψωμί που τρεις ντοπαλές κι ομορφούλες μαθήτριες μού είπαν το όνομά του αλλά δεν το συγκράτησα, και συνέχισα προς το κέντρο, με μια τελευταία κατακόρυφη παράκαμψη που κατέληξε στο γαλάζιο σπίτι – μου - που σού έλεγα πιο πριν.

Κατηφορίζοντας λοιπόν σταδιακά έφτασα ως μια ρεματιά, ακριβώς εκεί που είχα προλάβει να φτάσω χτες, ερχόμενος από την αντίθετη κατεύθυνση. Ίσα κάτω βρήκα την άκρη του κεντρικού εμπορικού πεζόδρομου. Σε λίγο να σου κι ένα σχολείο, αρκετά παλιό, με κίονες, βαμμένο άσχημο ροζ, λέω βρε λες να είναι αυτή η Ψωμιάδειος Σχολή που μού είπε ο Άρης πως είναι κοντά στον Άη Γιώργη; Στρίβω γύρω γύρω και τον βλέπω, εκεί μπροστά μου, Παππού. Τον Άη Γιώργη σου… αντί όμως για το μικρό κι ασήμαντο εκκλησάκι- αποθήκη - σταύλο που έψαχνα, τον βρήκα τεράστιο, πέτρινο, αστραφτερό, μεγαλοπρεπή, από ανοιχτόχρωμο ασβεστόλιθο, μια μεγάλη και περήφανη τρίκλιτη βασιλική, μ’ ένα τόσο δα σταυρουδάκι στην κορυφή του μπροστινού αετώματος. Δε φαντάζεσαι πόση χαρά και συγκίνηση ένιωσα, Παππούλη… Η εκκλησία σας, το κέντρο της γειτονιάς σας και της ζωής σας… Εδώ θα παντρεύτηκες τη γιαγιά, εδώ θα βάφτισες και τα παιδάκια σου, μεταξύ των οποίων και ο μόνος επιζήσας αρσενικός, ο παππούς μου, ο Μιλτιάδης... Εδώ θα κάνατε Χριστούγεννα και Πάσχα, δηλαδή οι υπόλοιποι, αφού εσύ πάντα έλειπες μακριά, στη Θάλασσα, Παππού Καπετάνιε... πόσες φορές να είχατε περάσει αυτήν την πόρτα, που τώρα στέκει ορθάνοιχτη, μια που η εκκλησία είναι ο προθάλαμος και ο εκθεσιακός χώρος ένος μικρού θεάτρου, που έχει χτιστεί σε συνέχεια με το βόρειο τοίχο. Το θεατράκι είναι πολύ μικρό, και μια παιδική ορχήστρα κάνει πρόβες, με την επίβλεψη των δασκάλων. Η ζωή που συνεχίζεται και ο πολιτισμός που εξημερώνει τα ήθη. Δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ καλύτερες συνθήκες για τον Αη Γιώργη σου και για τη συνάντησή του μαζί μου, Παππού.

Επόμενη αποστολή, Σαμσονούν Εβί, το σπίτι του Σαμψωνίδη, του πεθερού σου, το σπίτι σου, Παππού. Ένας χοντρός έμπορος δείχνει να το ξέρει, κάπου με στέλνει με χειρονομίες, «θα στρίψεις, οδός Σερβίας», κάτι τέτοιο, φτάνω πέρα ως τη σκεπαστή αγορά, αλλά τίποτα. Όλη η περιοχή γύρω από τον Αη Γιώργη – που επιβεβαίωσα ρωτώντας πως παλιά λεγόταν τσαϊρλί, «λιβάδι» – είναι πυκνοχτισμένη με άσχημες εργατικές πολυκατοικίες σε κακή κατάσταση, ακριβώς όπως τα έλεγε ο οδηγός. Υπάρχουν όμως και κάποια ελάχιστα παλιά σπίτια, και ο Άρης είπε ότι το είχε βρει το σπίτι σου Παππού, τότε, πριν 15-20 χρόνια, κι οι πολυκατοικίες αυτές μοιάζουν πιο παλιές. Ρωτάω κάποιους άλλου κι ένας από αυτούς λέει πως το ξέρει, μού δείχνει προς την εκκλησιά. Τον παρακαλώ με τον τρόπο μου να έρθει μαζί μου, και τελικά έρχεται, αλλά μόλις φτάνουμε στον περίβολο της εκκλησιάς σταματάει. Καταλαβαίνω πως το σπίτι δεν υπάρχει πια, μού εξηγεί με χειρονομίες πως γκρεμίστηκε και μού δείχνει πού ακριβώς βρισκόταν. Ακριβώς απέναντι από την είσοδο της εκκλησιάς, εκεί που τώρα υψώνεται μια σχετικά καινούργια πράσινη πολυκατοικία.

Αυτό ήταν. Ο Ιντιάνα Τζόουνς βρήκε το Άγιο Δισκοπότηρο, μαζί με την Κιβωτό της Διαθήκης, και ας ήταν άδεια. Βέβαια με το πείσμα που με διακρίνει ήδη σχεδιάζω να ξανάρθω το απόγευμα ν’ αλωνίσω όλα τα σοκάκια γύρω από τον Αη Γιώργη, σε περίπτωση που, αλλά κατά πάσα πιθανότητα το διώροφο σπίτι δεν υπάρχει πιά, ο άνθρωπος φαίνεται να ξέρει τι λέει και να είναι απόλυτα σίγουρος. Σαμσονούν εβί γιόκ…



Τον ευχαριστώ θερμά και γυρίζω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ λίγο. Είμαι ευτυχισμένος, Παππού. Η γλυκιά πόλη σου, τα Κοτύωρα – Ορντού, η πανέμορφη εκκλησιά σου, και η φασματική γειτονιά σου δίπλα στη Θάλασσα μ’ έκαναν ακόμα πιο περήφανο που είμαι δισέγγονος σου. Που κουβαλώ κάτι από το αίμα σου, κι από την τρέλλα σου, Παππού Θαλασσινέ, Παππού αντάρτη.




ΥΓ1. Η παλιά φωτογραφία της Ορντού από την θάλασσα και η αναπαράσταση των χορευτών είναι ένα πολύτιμο δώρο του φίλου Μουμούλ, από το μπλοκ "Πόντος Και Αριστερά". Διακρίνεται προς τα δεξιά η Υπαπαντή και η - τεράστια - Ψωμιάδειος Σχολή.

ΥΓ2. Η Ψωμιάδειος Σχολή δεν υπάρχει πιά, ο φίλος του παππού μου - ο Άρης - προφανώς είδε όταν ήρθε το "ροζ σχολείο", και κάποιος τού είπε λανθασμένα πως είναι η Ψωμιάδειος.

ΤΑΞίΔΙ ΣΤοΝ ΠόνΤΟ ΚΑΙ ΣΤο ΧΡόΝΟ: ΘΕΣΣΑΛΟΝίΚΗ – ΠόΛΗ

.

Έρχομαι, Παππού. Έρχομαι να σε βρω.

Πέρασα τα σύνορα τα ξημερώματα με το διεθνές νυχτερινό τραίνο, μια κλινάμαξα εξπρές- ο Τούρκος αστυνομικός ήταν πολύ ευγενικός, ο τελωνειακός βαριόταν, ίσα που άνοιξε λίγο για πλάκα την τσάντα του Γιαπωνέζου δάσκαλου, του συγκάτοικού μου στο κουπέ (που γίναμε πολύ γρήγορα φίλοι). Ο γιατρός που τρίτωσε μετά φορούσε μάσκα και ρωτούσε αν είχα πυρετό. Είναι και η γρίπη των χοίρων, βλέπεις. Δεν είχα πυρετό, δόξα τον Αλλάχ- τους.

Ξημέρωνε καθώς το τραίνο έφτανε στην Πόλη. Δρασκέλισε χωρίς καθόλου να σκοντάψει τα δυτικά τείχη, και κατέληξε στο Σταθμό Σιρκεσί, - εκεί θ΄ αποβιβάστηκαν τότε κι οι Γερμανοί αρχιφονιάδες, Παππού, ντυμένοι με τις εντυπωσιακές στρατιωτικές τους στολές- Στρατηγοί γαρ. Ήταν ολοκαίνουργιος ο σταθμός, τότε, ένα κομψοτέχνημα της Μπελ Επόκ, και το Οριάν Εξπρές ένα πολυτελές κομψοτέχνημα στις ράγες. Μόνο το αίμα δεν είναι πολυτελές, για κάποιους, Παππού. Το αίμα είναι φτηνό.

Κανείς δεν με ρώτησε τίνος είμαι, Παππού, από πού κρατάει το αίμα μου, αν τυχόν είμαι δισέγγονος του Σ. του ναυτικού, του Σ. του πατέρα της ξεκληρισμένης οικογένειας, του Σ. του ξεκληρισμένου λαού, του λαού του σφαγμένου Αρνιού, Παππού. Του Σ. του αντάρτη, του αγνοούμενου, Παππού. Δεν ήξεραν, και να ήξεραν μπορεί να μην τους ένοιαζε. Πάντως μ’ άφησαν να περάσω. Να έρθω να σε βρω.

Πέρασα απέναντι στην Ασία με το καραβάκι, μαζί με ταλαιπωρημένους ανθρώπους που πήγαιναν βιαστικοί στις δουλειές τους ή επέστρεφαν στις πατρίδες τους. Το φέρρυ για το Χαρέμ στην Ασιατική ακτή πιάνει ακριβώς δίπλα στο σταθμό λεωφορείων Χαρέμ, κι οι κράχτες σε περιμένουν στην αποβάθρα. Κράχτες με ταμπέλες με διάφορους προορισούς στα χέρια, γιατί οι εταιρίες λεωφορείων είναι πολλές και έντονα ανταγωνιστικές, όχι σαν τα δικά μας ΚΤΕΛ. Διάλεξα την καλύτερη (και ακριβότερη) εταιρία, όπως μού συνέστησαν -εφτά ώρες είνα αυτές για την πρωτεύοθσα του Πόντου, την Σαμψούντα (εφτα ώρες νόμιζα πως ήταν, δηλαδή...).

Στην αναμονή για τον Πόντο φτωχικός κόσμος, γυναίκες με μαντήλες, και άνθρωποι μ’εκείνα τα έντονα μήλα, που έχει συχνά και ο δικός σας λαός, Παππού.

Το λεωφορείο ήρθε στην ώρα του.

«Αναχώρηση για Αμισό, Οινόη, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα από την αποβάθρα πέντε»

Ένα εισιτήριο για Κοτύωρα, παρακαλώ.

Και για ενενήντα χρόνια πριν...

…….

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓέΣ 2009, ΑΠΟΤΕΛέΣΜΑΤΑ::: ΜΗΝύΜΑΤΑ SMS (ΣυΝΕΝόΧΩΝ ΜΙΚΡΟΠΡΕΠώΝ ΣΤΑΡΧΙΔΙΣΤώΝ)

Τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών:

Αποχή 47%: "ΔΕΝ φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Σκασίλα μου. Εγώ πήγα για μπάνιο, όπως μού σύστησαν ο Λάκης και ο Θέμος και ο Τράγκας, και οι πολιτικοί το πήραν το μήνυμα, και έμαθαν, τα παλιόπαιδα. Καλά να πάθουν. Παρεμπιπτόντως, έδωσα κι ένα άλλοθι στον Άγιο Κωστάκη των Σκανδάλων να συνεχίσει να κυβερνά."

ΠΑΣΟΚ 36,7% (17,45% επί του συνόλου των ψηφοφόρων): Τώρα, αν σού εξηγήσω γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου (ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑίΑ), χαίρομαι που νίκησε το ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα με διαφορά, ίσως με καταλάβεις: Γιατί μόνο έτσι μπορεί να τρομάξει λίγο η Κυβέρνηση, και να συμμαζευτεί κάπως (λέμε τώρα), ή ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΙΑΝ ΩΡΑ ΑΡΧΥΤΕΡΑ. Όλοι όσοι συνέβαλαν σε αυτόν τον "Θρίαμβο στις Κάλτσες" να περάσουν από τον κο Τσουκάτο να πάρουν από ένα ΠΡάΣΙΝΟ ανεμιστηράκι SIEMENS, έρχεται και καύσωνας.

ΝΔ 32,2% (17,06% επί του συνόλου των ψηφοφόρων): Όσοι θυσιάστηκαν για την "Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη" και δεν πήγαν για μπάνιο, να περάσουν από το ΥΠΕΞ να πάρουν από ένα ΓΑΛάΖΙΟ ανεμιστηράκι SIEMENS (για να ξεχωρίζουν τα πρόβατα από τα ρίφια κι από τα κρί-κρί).

ΛάΟΣ 7,2% (3,81% επί του συνόλου, αλλά πάνω από 10%(5,3%) στην Αθήνα): Το αυγό του φιδιού εκκολλάπτεται, όπου νά ναι σκάει (καμμία σχέση με τον ΣΚΑΙ, εκείνοι είναι "Φιλελεύθεροι", όπως ο Ρήγκαν, η Θάτσερ, και ο Μάνος, που άλλωστε πάτωσαν - και καλά έκαναν).

Βοήθειά μας.

Ο ΣΥΝέΝΟΧΟΣ ΛΑόΣ

.

eSE BOLeRO, ΑΥΤό Το ΜΠΟΛέΡΟ

.

Για το Παπάκι,
που της άρεσε πολύ το Alma Di Bolero ("No Se pOrque Te Quiero")

ακούστε το πατώντας play δίπλα (Radio Mavros Gatos) >>>>

"Ας μην τέλειωνε ποτέ αυτό το μπολέρο
ας μην τέλειωνε ποτέ
απ' άκρη σ' άκρη το θυμάμαι ολόκληρο
βήμα το βήμα

ήταν τα χέρια σου στη μέση μου
και το στόμα μου χόρευε με το δικό σου..."


Isabel Pantoja, "Ese Bolero"

Si Tu Te SOUVIeNS, ΘΥΜάΣΑΙ: (AUTOPLaY)

.

Θυμάσαι, my love; είναι να τρελλαθείς
το γλυκό πρωί
το πρωί κι εμείς
και τίποτα στον ουρανό, my love, μόνο εμείς
και τίποτα στη θάλασσα, my love, εμείς


θυμάσαι, my love; τίποτ' άλλο
μαγική σιωπή
η σιωπή κι εμείς
οι δυό μας αγκαλιασμένοι, my love, ναι εμείς
εμείς μπροστά στη θάλασσα, my love, να τρελλαθείς


nobody but you
my love
but you

you and the silence
the silence and you

and nobody else, my love, but you
and nobody else, my love

but you



Alain Barrière, "Si tu te souviens"
ματάφραση Μαύρος Γάτος - καλοκαίρι 2009

Alain Barrière

ΨΥΧή ΓΕΜάΤΗ ΜΠΟΛέΡΟ

.

Γιατί άραγε σε θέλω
είναι η ψυχή γεμάτη μπολέρο
γυρεύεις πάντα ό,τι δεν έχω
σε ψάχνω σ’ όλα και δε σε βρίσκω
λέω τ’ όνομά σου όταν δεν πρέπει

Γιατί άραγε σε θέλω
όταν σ’ αγγίζω χάνεις το μέτρο
μες τους καθρέφτες μόνο σε βλέπω
σαν μια σκιά δίχως σώμα στέρεο
σβήνεις και χάνεσαι δεν το αντέχω


Αν τα φιλιά σου δεν λαχταρούσα
δε θα γυρνούσα σαν το σκυλάκι
νομίζοντας πως είμ' ελεύθερος
καθώς με σέρνεις από το λουρί


Πόσο πολύ σε θέλω
δεν θα το πει κανένα μπολέρο
μού ξεχειλίζεις από το στήθος
μού κλέβεις τόσες ώρες όνειρο
μού λέω ψέματα, δε με πιστεύω


Αν τα φιλιά σου δε λαχταρούσα
δε θα γυρνούσα σαν το σκυλάκι
νομίζοντας πως είμ' ελεύθερος
καθώς με σέρνεις από το λουρί


Πόσο πολύ σε θέλω
ταυτότητα όνομα πιά δεν τα ξέρω
δεν ξέρω μάνα, τιμή δεν έχω
είμαι ένα φύλλο ξερό και πετώ
στη μέση τ’ ουρανού,
μισοευτυχισμένο



.
"Alma Di Bolero"
Μετάφραση Μαύρος Γάτος 2009

ελεύθερη αναδημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς
και με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

ΤΣΙΓΚΟύΝΗΔΕΣ

.

Δεν θέλω εκείνους που έχουν και δε δίνουν
ούτε τους άλλους, που δεν έχουν κι όμως δίνουν

θέλω εκείνους που δίνουν όσο μπορούν,
χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή, ανταπόδωση, ευγνωμοσύνη,
και πάλι ξαναδίνουν


Δεν θέλω εκείνους που δεν αγαπούν για να μην πονούν
ούτε τους άλλους, που αγαπούν για να πονούν

θέλω εκείνους που αγαπούν όπως αναπνέουν

που αναλώνονται, αδειάζουν, στερεύουν
και με Χαμόγελο
πάλι ξαναγαπούν


.

ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤίΑ, ΑΔΙΑΦάΝΕΙΑ, ΔΙΑΦΘΟΡά: Ο ΛΑόΣ ΔεΝ ΘέΛΕΙ (*), Το ΠΑΣΟΚ *ΔέΝ* ΜΠΟΡΕί (ΝΑ ΤΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ)

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας μορφωμένος, ευαίσθητος, ευγενικός, πολύ αξιόλογος άνθρωπος. Θα ήθελα να τον έχω φίλο.

Όμως ο Γιώργος Παπανδρέου είναι επίσης ΑΝΙΚΑΝΟΣ. Ανίκανος να δαμάσει το βαθύ, σκοτεινό ΠΑΣΟΚ, που ετοιμάζεται περιχαρές να ξαναπάρει την εξουσία. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ των σκανδάλων, του λαϊκισμού, των ημετέρων, της αναξιοκρατίας της αδιαφάνειας, της διαφθοράς.

Γι αυτόν τον λόγο ΔΕΝ θα τον εμπιστευτώ να με κυβερνήσει. Ούτε θα τον ψηφίσω την Κυριακή.

KAI γι αυτόν τον λόγο όμως ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ την Κυριακή, ώστε να μην λειτουργήσει η μη-ψήφος μου σαν ενισχυτής του ποσοστού του Γιώργου και του Κώστα και του Καρατζαφύρερ, με δεδομένο πως Η ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, δλδ αν ψήφιζαν μόνο ο Γιώργος και ο Κώστας, και κανένας άλλος, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ θα έπαιρναν ΑΠΟ 50%.

(*) "Ο λαός δεν θέλει": Η θεωρία μου για την ΣΥΝΕΝΟΧΗ του "χειρότερου ελληνικού λαού όλων των εποχών" ΕΔΩ...



το banner με τον καρχαρία είναι από το Ιστολόγιο "Δεν ψηφίζω δεν ψηφίζεις, αλλά για κοίτα πΟΙόΣ ψηφίζει στη θέση μας..."