Β-Όργια Χριστουγεννιάτικα Δώρα (Μέρος Ι)

Έπειτα από το ευχάριστο μουσικό διάλειμμα του προηγούμενου ποστ και ενώ ο πονόδοντος που με έχει κρατήσει τόσες μέρες μακριά σας επιμένει, παρά το ότι παίρνω τα μεσουλίντ και τα πονστάν σαν να είναι καραμέλες, νομίζω ότι ήρθε η ώρα για μια σειρά από ποστ με πρωτότυπα Β-Όργια δώρα για να καταπλήξετε όσους αγαπάτε ή μισείτε τα φετινά Χριστούγεννα!

Τα δώρα του σημερινού ποστ έχουν θέμα τη θρησκευτικότητα και σας τα προτείνω όλα άφοβα και με το χέρι στην καρδιά, λόγω της εικαστικής και εννοιολογικής τους αρτιότητας!

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

Για τον technological savvy γκόμενο ή γκόμενα με θρησκευτικές ανησυχίες μπορείτε να αγοράσετε αυτό το καταπληκτικό usb memory stick από διαφανές πλαστικό που έχει τη μορφή της Παναγίας. Απλά συνδέστε το στο φορητό υπολογιστή σας, και θα αντικρύσετε ένα πραγματικό θαύμα! Η ιερή καρδιά της Μεγαλόχαρης θα επανέλθει στη ζωή και θα αρχίσει να αναβοσβήνει με κόκκινους παλμούς!
Στο φωτοστέφανο της είναι χαραγμένες οι λέξεις "Oh Maria! Keep My Data Safe!" και πλέον μπορείτε να είστε ήσυχοι ότι η Θεία χάρη Της θα προστατεύει τα δεδομένα σας!
Η USB Μαρία θα σας στοιχίσει το συμβολικό ποσό των 69 Ευρώ!

Για τους gourmet και θρήσκους φίλους σας υπάρχει αυτή η σφραγίδα με τη μορφή της Παναγίας για το ψωμί του τοστ!
Τώρα μπορείτε να έχετε το δικό σας "slice of heaven" στη τιμή των 8,81 Ευρώ το σετ των δύο σφραγίδων!

Για τον αλκοολικό θείο ή την αλκοολική θεία σας που προτιμά να κρατά την αδυναμία του/της κρυφή, υπάρχει αυτή η καταπληκτική Βίβλος...

για στιγμές εγγυημένης "Πνευματικής Ανάτασης" και "Προσευχής"!

Πιείτε άφοβα από τις Άγιες σελίδες αυτού του Ιερού Βιβλίου και να είστε σίγουροι ότι καμιά εκκλησιαστική λειτουργία δεν θα σας ξαναφανεί βαρετή! Τιμή- ευκαιρία: 15 Δολλάρια!

Για τον συνάδελφο ή τη συνάδελφό σας με ορμονικό πρόβλημα κακοσμίας μπορείτε να προμηθευτείτε το άρωμα του Πάπα Πίου ΙΧ με νότες βιολέτας και εσπεριδοειδών, που είναι βασισμένο σε συνταγή που έγραψε ο ίδιος το δέκατο ένατο αιώνα.
Με κόστος μόνο 25,95 δολλάρια το μπουκάλι, μια σταγόνα αυτού του θαυματουργού παπικού αρώματος αρκεί για να σας κάνει να μυρίζετε όπως ένας Ποντίφικας! Aroma locuta est!

Για τον gay μόδιστρο στον οποίο ράβεστε, υπάρχει αυτό το καταπληκτικό μαξιλαράκι για καρφίτσες με τη μορφή του άτυπου προστάτη των gay Αγίου Σεβαστιανού
Τώρα μπορείτε να βιώνετε καθημερινά την αναπαράσταση του Ιερού Μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού στην τιμή των μόλις 12,75 Δολλαρίων! Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα στηρίξουν οικονομικά τη Συντεχνία Άνεργων Φιλοσόφων και με αυτό τον τρόπο θα συμβάλλετε κι εσείς στο πνευματικό της έργο!

Για τον έφηβο ή την έφηβη με ανησυχίες σας προτείνω αυτό το αγαλματάκι με τον Χριστό πάνω σε μια τσοπεριά!
Τώρα μπορείτε να φέρετε τους νέους πιο κοντά στο Θεό χωρίς να τους υποβάλλετε στο μαρτύριο της ακρόασης cd των Παπαροκάδων με μόνο 30 δολλάρια τη φιγούρα.

Για τον άτιμο το νεκροθάφτη που σας "έγδυσε" οικονομικά την τελευταία φορά που διοργανώσατε κηδεία με το γραφείο του, υπάρχει αυτό το καταπληκτικό ημερολόγιο με φέρετρα...

και αιθέριες μεσογειακές υπάρξεις!

Κοστίζει μόνο 9,30 Ευρώ και ποιός ξέρει, ίσως την επόμενη φορά που θα χρειαστείτε τις υπηρεσίες του νεκροθάφτη (κούφια να'ναι η ώρα) να σας κάνει έκπτωση!

Τέλος για εσάς που έχετε... εχμ... καθολικά γούστα στο κρεβάτι μπορείτε να... εχμ... "αγλαϊστείτε" φορώντας αυτό το στρινγκάκι!
Κοστίζει μόνο 12,99 δολλάρια και είναι από 100% ultra fine βαμβάκι!

Brothers and Sisters this Christmas put the Sexy Back in your Lives!

Ακόμα περισσότερες ιδέες για δώρα ανάλογου ύφους θα βρείτε εδώ!

Σας εύχομαι καλά ψώνια! Θα τα πούμε ξανά την επόμενη εβδομάδα με περισσότερα Β-Όργια Χριστουγεννιάτικα δώρα! Μέχρι τότε... adieu! ;-)

How It Ends (?)

"How it ends" by DeVotchka

Πιθανοτατα να το θυμαστε απο την ταινια "Little Miss Sunshine".

Υ.Γ. Μη ψαχνετε να βρειτε σκηνες της ταινιας σ' αυτο το βιντεο, καμμια σχεση. Ουτε κι εγω βρηκα κατι αναλογο, σε οποια βιντεο υπηρχαν, οποτε αρκεστηκα σ' αυτο. Με αλλα λογια, ακουστε απλα το τραγουδι, για τα υπολοιπα δηλωνω αγνοια :-Ρ

Ετσι, χωρις προγραμμα...

Νομιζω πως αρκετα εμεινε πρωτοσελιδο το θανατηφορο αναδυομενο κορμι του σεξυ blogger από το προηγουμενο post, οποτε καιρος είναι να παμε γι αλλα (όχι, δεν εννοω αλλα κορμια) :-ΡΡ

Καποιος ψεκασε με «εξαφανιζολ» τους υπολοιπους Βοργιες και παλι σε μενα πεφτει ο κληρος να γραψω. Το να «γραψω» βεβαια, είναι σχετικο. Αφ ενός γιατι ο εγκεφαλος μου εχει παγιδευτει στο αρωμα του καφε που αχνιζει διπλα μου, αφ ετερου το πληκτρολογιο πνεει τα λοισθια. Ιδανικος συνδυασμος για λευκες κολλες. Η μαλλον καλυτερα, για μπλε οθονη.

Οποιος διαβαζει καιρο αυτό το blog (λεμε τωρα) θα εχει παρατηρησει ότι σπανιως -εως καθολου- γραφω σκεψεις δικες μου ή εσωτερικους μονολογους. Συνηθως «μεταφερω» εικονες, περιστατικα, γεγονοτα, ατακες τριτων, σχολια, πειραγματα. Οι «ζωες των αλλων» θα πειτε. Ε, πειτε το, δεν πειραζει. Επιλογη μου είναι αλλωστε. Κι όπως μου αρεσει να λεω συχνα «τα εν οικω, μη εν ιντερνετ(ι)».

Ας συνεχισω λοιπον αυτό το post, ετσι, «χωρις προγραμμα», όπως ελεγε κι η δημοσιογραφος Μαρια Ρεζαν. Κι εσεις αν θελετε μπορειτε να συνεχισετε τη περιηγηση σας σε αλλα blogs. Νo offence.
Θεματα υπαρχουν πολλα, διαχρονικα και της επικαιροτητας. Όμως εγω εχω διαθεση για κουβεντουλα, ετσι όπως μιλαμε με τους φιλους μας και χαλαρωνουμε ένα απογευμα Σαββατου, κουλουριασμενοι στον καναπε, παρεα με καφε και σοκολατακια, διπλα στ’ αναμμενο τζακι. Ναι, αυτές τις μικρες πολυτελειες που ντρεπομαστε πολλες φορες ν΄ομολογησουμε ότι τις εχουμε αναγκη.

-Λοιπον, τι κανατε σημερα;
-Που θα πατε αποψε;
-Ειδατε καμια ταινια;
-Θυμωσατε με κανεναν;
-Ξεκινησατε κατι καινουργιο;
-Σας λειπει κανεις;

Σας ακουω…


(η φωτο του κειμενου απο το www.mycupocoffee.com)

Μικρες Ιστοριες Φλερτ (μερος 3ο και τελευταιο: στη Παραλια) )

Μια από τις τελευταιες ηλιολουστες μερες του Σεπτεμβρη αποφασιζουμε με μια φιλη μου να παμε για μπανιο σε κοντινη παραλια. Είναι απογευμα, εχει αρκετη ζεστη κι εμεις αρκετη διαθεση ν’ απολαυσουμε τη θαλασσα.

Για κακη μας τυχη, όταν φτανουμε διαπιστωνουμε ότι επικρατει δυνατος αερας που ξεσηκωνει τεραστια κυματα γεματα φυκια, αμμο και πετρες, οποτε κάθε σκεψη για κολυμπι είναι απλως απαγορευτικη.
Αραζουμε κι εμεις στην -σχεδον αδεια- παραλια για να χαζεψουμε το αγριο θεαμα, πινοντας τον καφε μας και κουβεντιαζοντας διαφορα (σημ. όταν δυο γυναικες λενε ότι κουβεντιαζουν διαφορα, να ξερετε ότι το θεμα της συζητησης τους είναι παντα ένα: ΑΝΤΡΕΣ).

Καποια στιγμη χτυπα το κινητο μου κι οση ωρα μιλαω, η φιλη μου σηκωνεται για να ξεμουδιασει και πλησιαζει στη θαλασσα. Μολις τελειωνω τη συνομιλια, γυριζω να την αναζητησω και τη βλεπω να μιλα με έναν ψηλο γεροδεμενο τυπο, γυρω στα 30.

Με πιανουν τα γελια, «α ρε φιλεναδα» σκεφτομαι, «με το που εκανες δυο βηματα, αμεσως σου την επεσαν» (γιατι είναι και κουκλαρα βεβαιως). Αλλα από πού ξεφυτρωσε αυτος, αφου γυρω μας δεν υπηρχε ψυχη;
Η απαντηση ηταν απλη, ο τυπος τοση ωρα κολυμπουσε και μολις ειχε βγει από τη θαλασσα.

Μετα από λιγο τους βλεπω να κατευθυνονται προς στο μερος μου χαμογελαστοι. Γινονται οι συστασεις, αυτος ξεθαρρευει και μας ζητα ευγενικα να ελθει στη παρεα μας. Εμεις παντα με καλη διαθεση, δεν φερνουμε αντιρρηση (ετσι για να μη λετε ότι ειμαστε ακαταδεχτες και σνομπ) οποτε μαζευει τη πετσετα και τα τσιγαρα του και στρωνεται διπλα μας.
Του εκφραζουμε την απορια μας (με διακριτικο θαυμασμο) για το πως κολυμπουσε μεσα στα θηριωδη κυματα και μας εξηγει ότι ως μονιμος κατοικος της περιοχης είναι εξοικειωμενος με τη θαλασσα κι όχι μονο (να, κατι τετοια ακουω κι εγω και αρχιζω να συγκινουμαι). Μας απαριθμει όλα τα σπορ με τα οποια ασχολειται (πραγμα αλλωστε εμφανες πανω του) κι οση ωρα μιλαει, εγω τον παρατηρω. Εχει αρκετα συμπαθητικη εμφανιση, ομορφα πρασινα ματια και δειχνει καπως ντροπαλος.
Όλα καλα μεχρι εδώ (κι οι κοιλιακοι του ακομη καλυτεροι) αλλα κατι μεσα μου μου λεει να περιμενω….τι; δεν ξερω ακομα, θα δειξει.

Η κουβεντα μας συνεχιζεται με ανωδυνα θεματα,«πως περασα φετος τις διακοπες μου», «που βαδιζομεν ως εθνος», «πως να παραγγειλετε delivery στην αμμουδια» και διαφορα συμβατικα αστεια, ωσπου σε καποια στιγμη, αφου εχουμε εξαντλησει ολο το ρεπερτοριο, πεφτει αμηχανη σιωπη. Τοτε ο θαλασσολυκος, σε μια προσπαθεια αναζωπυρωσης της συζητησης, προβαινει σε μια θεϊκης εμπνευσης ερωτηση:

-«Κοριτσια, εσεις τι ομαδα ειστε;»

Χριστουλη μου, τι ακουσαν τ’ αυτακια μου; Σε ποια καψουλα του χρονου μπηκα και μ΄εβγαλε στις αλανες που παιζαμε παιδια και χωριζομαστε σε Ολυμπιακους-Παναθηναϊκους; Από τοτε που ημουν στο δημοτικο ειχα ν’ ακουσω αυτή την ερωτηση κι όπως καταλαβαινετε ο χρονος αρχισε πλεον να μετρα αντιστροφα για τον τυπο.

(Ανοιγω παρενθεση εδώ για να εξηγηθω και να μην παρεξηγηθω. Με το ποδοσφαιρο και τα λοιπα αθληματα δεν εχω κανενα απολυτως προβλημα, αντιθετως το παρακολουθουσα και φανατικα μαλιστα πριν αρκετα χρονια. Και ουδεποτε αντιδρω ή μπλεκομαι στα ποδια των αντρων όταν θελουν να το δουν στο γηπεδο ή στη τηλεοραση. Αλλα όχι να το χρησιμοποιεις για να φλερταρεις, εκτος αν εισαι 15χρονος ή οπαδος του Πανιωνιου)

Ανταλλαξαμε γρηγορα βλεμματα με τη φιλεναδα, του στυλ «μηπως είναι καιρος να του δινουμε» αλλα επειδη ειμαστε και καλοπροαιρετα και καλωσυνατα πλασματα (ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ;) αποφασισαμε να δωσουμε μια ακομη ευκαιρια στον φιλο μας, πριν το οριστικο αντιο.

Ο ιδιος φυσικα δεν ειχε καταλαβει τιποτα, θεωρουσε ότι η παγωνια που επεσε γυρω μας οφειλοταν στη δυση του ηλιου και σιγουρος πια ότι μας ειχε κερδισει, συνεχιζε να μας πυροβολει απτοητος και να κανει τη μια γκαφα πισω από την άλλη. Στο τελος μας εδωσε και τη χαριστικη βολη:

-«Κοριτσια, να σας πω ένα ανεκδοτο;»

(Ενστικτωδως φορεσα το μπουφαν μου)

-«Ναι, ναι, τωρα μπορεις να το πεις»

Και φυσικα μας ειπε, τι άλλο, ένα ανεκδοτο για ξανθιες. Ειλικρινα, θαυμασα τον εαυτο μου που καταφερε να προσποιηθει ότι ξεκαρδιστηκε στα γελια σαν να ακουγε το πιο πρωτοτυπο ανεκδοτο του κοσμου. Ρε γμτ, αδικουμαι, επρεπε να ημουν ηδη στο Εθνικο σαν εξαιρετικο ταλεντο.

Ευτυχως το σκοταδι που επεφτε γοργα, μας εδωσε μια καλη δικαιολογια να μαζεψουμε τα πραγματα μας αρον-αρον. Ξαφνικα θυμηθηκαμε ότι δεν μας αρεσει να οδηγουμε νυχτα, ότι τα παιδια στο σπιτι θα πεινανε (ποια παιδια δλδ, ολοκληρα θηρια) και με τις τσαντες στο χερι σηκωθηκαμε να φυγουμε.
Σαστισμενος από την ατακτη φυγη μας, μας ρωτησε:

-«Κοριτσια, δεν θ’ ανταλλαξουμε τηλεφωνα;» (δεν αλλαζω καλυτερα χωρα;)
-«Μα φυσικα, δωσε μας το δικο σου και θα σε παρουμε εμεις» (σε μια άλλη ζωη, ισως)

Μας ειπε ότι χαρηκε πολύ που μας γνωρισε και μας εδωσε ραντεβου για την επομενη Κυριακη στην ιδια παραλια.

Δεν πιστευω να ρωτησετε αν πηγαμε…



Υ.Γ. για τις αναγκες της εικονογραφησης του ποστ, μας δανεισε το θανατηφορο κορμι του, γνωστος σεξυ και κουλτουριαρης μπλογκερ…..οποιος τον βρει, κερδιζει διπλη προσκληση για να παρακολουθησουν μαζι το αφιερωμα της Κινηματογραφικης Λεσχης στον κινεζικο κινηματογραφο.:-ΡΡΡ

Επιχείρηση Μπαρότσαρκα

Αν η ζωή μου γυριζόταν σε sitcom τότε σίγουρα θα ονομαζόταν Εικονογράφος σε απόγνωση.

Παρασκευή πρωΐ: Μου γίνεται ανάθεση εικονογράφησης με θέμα τη Νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Προθεσμία μέχρι αύριο Δευτέρα στις 12:00.

Μέσα στην ίδια σύνθεση πρέπει να απεικονίσω:

1. Πλήθος κόσμου σε μπαρ ή club ή ακόμα και σε πλατεία.
2. Ένα κινηματογράφο ή μια αφίσα ταινίας
3. Κόσμο να κάθεται σε καφετέρια ή εστιατόριο.
4. Κέντρο Νυχτερινής Διασκέδασης (aka Μπουζούκια)

Παρασκευή απόγευμα: Τρέχω με τη ψυχή στο στόμα σε άσχετες δουλειές, ενώ παράλληλα νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό μου μιας και ξέρω ότι ο χρόνος για την εικονογράφηση δεν μου φτάνει.

Παρασκευή βράδυ: Βρίσκομαι καλεσμένος σε τραπέζι για τη γιορτή αγαπημένου μου προσώπου μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες και πέφτω ξερός για ύπνο αφού έχω πιεί σχεδόν ένα καραφάκι ούζο.

Σάββατο 11:15. Σηκώνομαι με πονοκέφαλο φτιάχνω καφέ και βάζω όλες τις εκκρεμότητες στην αναμονή. Όλη μου η προσοχή είναι στραμμένη στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσω το brief που μου δόθηκε.

14:30. Βάζω στο σακίδιο τη ψηφιακή μηχανή, χαρτιά και μολύβια και φεύγω για το κέντρο της Αθήνας για μαραθώνιο-έρευνα-μπαρότσαρκα στα hot στέκια των Αθηνών. Επικοινωνώ με ξάδελφο – γνωστό αλάνι της περιοχής Κολωνακίου και περιχώρων- για να τον ρωτήσω τι θα κάνει απόψε και πετυχαίνω διάνα.

Ο ξάδελφος πίνει καφέ στο Da Capo με φίλους για να πάνε μετά για ποτό στο Rock n’ roll. «Τέλεια» αναφωνώ, «θα έρθω να σας βρω στο καφέ σε μία ώρα μόλις βγάλω κάτι φωτό που θέλω στο Γκάζι".

15:00. Βρίσκομαι στην πλατεία του Κεραμικού με 10 μποφόρ να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες τις προσόψεις των μπαρ και τις εγκαταστάσεις του φωταερίου στο βάθος. Δεν υπάρχει ψυχή ενώ ο αέρας κοντεύει να με πάρει και να με σηκώσει.

15:10. Έχω φύγει σχεδόν τρέχοντας από το Γκάζι και βρίσκομαι έξω από το Vox στην Ιερά Οδό, προσπαθώ να βρω ικανοποιητική γωνία για να φωτογραφίσω το νυχτοναό όπου κάθε βράδυ εμφανίζεται ο Χατζηγιάννης και ξαφνικά μια ριπή ανεμού παίρνει το jockey μου και το στέλνει πίσω από τη μάντρα όπου υπάρχει η εγκαταλελειμμένη τάφρος από το σταθμό του μετρό που δεν έγινε. Σκαρφαλώνω πάνω από τις λαμαρίνες και βρίσκω το απολωλός jockey.

15:40. Βρίσκομαι στην Αδριανού στο Μοναστηράκι με την ελπίδα να συναντήσω κόσμο για να βγάλω το πλήθος φωτογραφία. Τζίφος. Επικρατεί ερημιά. Τα ίδια και στου Ψυρρή. Απελπίζομαι και ανηφορίζω για Κολωνάκι.

16:30. Συναντώ τον ξάδελφο με την παρέα του στο Da Capo το οποίο είναι τίγκα από κόσμο όπως και το Perro’s και οι υπόλοιπες καφετέριες, παρόλο το μπουρίνι. Με συγκίνηση απαθανατίζω το κολωνακιώτικο πλήθος με το φακό μου.

17:30. Μπαίνουμε στο Rock n’ roll στο οποίο έχω να πάω από τον καιρό που πήγαινα σχολείο. Το μαγαζί δεν έχει ακόμα πολύ κόσμο. Παραγγέλνω το πρώτο Cuba Libre ενώ οι υπόλοιποι ξεκινούν με scotch on the rocks. Είμαι τελείως έξω απ’ τα νερά μου. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι κάπου γύρω στα σαράντα και βρίσκομαι πάλι στις αρχές γυμνάσιου μιας και η μουσική είναι εικοσαετίας.

18:15. Το μαγαζί έχει αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά τα ποτά έρχονται το ένα μετά το άλλο. Ο μέσος όρος ηλικίας έχει βελτιωθεί αισθητά ενώ χάρη τον τεράστιο καθρέφτη πάνω από το μπαρ κάνω ασύστολο scanning του πλήθους και των εκπληκτικά πανομοιότυπων υπάρξεων με μακριά ξανθά μαλλιά. Μα που τις φτιάχνουν όλες τόσο ίδιες; Μήπως κάνουν πουλάκια τα μάτια μου;

18:45. Βγάζω τις πρώτες φωτογραφίες ενώ ήδη νιώθω ότι μάλλον τo Cuba Libre ήταν περισσότερο μασίφ απ’ όσο θα έπρεπε. Τα ηχεία έχουν αφήσει τα 80s και παίζουν Mika, Rihanna και Amy Winehouse. Ο ξάδελφος με την παρέα του έχουν αφήσει τα απλά scotch προ πολλού και έχουν αρχίσει τις υποβρύχιες επιχειρήσεις τεκίλας.

19:10 Αποφασίζουμε να πάμε στο Caprice. Στο δρόμο για εκεί κάνουμε μια στάση στο Έμπασσυ για ν’ αγοράσουμε εισιτήρια για την καινούργια ταινία του Ανγκ Λι «Προσοχή Πόθος». Ενώ περιμένουμε στο ταμείο πετυχαίνω το γνωστό δάσκαλο του Κουλεμανσον σανσόν να βγαίνει από την προηγούμενη προβολή και με μάτι πρησμένο απ’ τον ύπνο μας προειδοποιεί: «Μην δείτε την ταινία! Είναι χάλια! Κοιμόμασταν για μια ώρα!» Φυσικά και δεν αγοράζουμε εισιτηρία!

19:20. Βρισκόμαστε έξω από το Caprice, ετοιμαζόμαστε να μπούμε και ξαφνικά βλέπω μια φίλη από τα παλιά μαζί με άλλες δύο φίλες της και πιάνουμε κουβέντα. «Θέλετε να μπείτε μέσα;» ρωτούν με μια φωνή. «Δεν το συνιστούμε. Προσπαθήσαμε να βρούμε μια φίλη μας και δεχτήκαμε ασύμμετρη απειλή από το πλήθος. Η μια παραλίγο να χάσει τη γόβα της, η άλλη τη τσάντα της. Ήταν θαύμα που καταφέραμε και βγήκαμε σώες από 'κει μέσα!»
Παρόλα αυτά εμείς κάνουμε την προσπάθεια να μπούμε, αλλά το πλήθος εντός του Caprice έχει φτάσει ήδη σε διονυσιακή έκσταση λικνιζόμενο στους ρυθμούς της Βανδή. Κάνουμε μεταβολή και επιστρέφουμε στο Rock n’ Roll..

19:40. «Τελικά καλά περνάμε σήμερα» σκέφτομαι (Χικ!) για να στείλω κανένα μήνυμα μήπως και θέλει να έρθει και κανείς άλλος (όλοι οι καλοί χωράνε). Στέλνω το εξής μήνυμα σε φίλους bloggers και μη: “Απόψε κάνω έρευνα για τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, επειδή πρέπει να παραδώσω μια εικονογράφηση τη Δευτέρα, όσοι θέλετε να συμμετέχετε στο project, στείλτε sms”

20:00. Στο μηνυμά δεν απάντησε κανείς (και θέλω να το καταγγείλω αυτό) πλην της γνωστής προστάτιδας των τεχνών Λουκρητίας. «Τι εννοείς Αλέξανδρε;” μου έγραψε απορημένη «Θέλεις να φωτογραφηθούμε;» Της εξηγώ τις προθέσεις μου για ολονύχτιο bar crawling λόγω του project που έχω, αλλά εκείνη αντί να υπηρετήσει την Τέχνη, προτιμά να πάει κινηματογράφο μετά της εξαδέλφης της.

21:30. Το Rock n’ Roll έχει γεμίσει τόσο ασφυκτικά που βρισκόμαστε στην κυριολεξία ο ένας πάνω στον άλλον. Αποφασίζουμε ότι ήρθε η ώρα να πάμε γι’ άλλα. Όμως ένας φίλος του εξαδέλφου επιμένει να δεί την ταινία του Ανγκ Λι. Με μισή καρδιά βγάζουμε εισιτήρια για την προβολή των 22:30 και κατευθυνόμαστε στα Friday’s για burgers.

22:00. Καταφθάνουν τα πιάτα μας και επιδιδόμαστε στο προσφιλές μας άθλημα της αναρρίχησης στα Απέννινα Όρη (aka περιδρομιάζουμε τα Jack Daniels burgers μας).

22:30. Με την μπουκιά στο στόμα καταφτάνουμε στον κινηματογράφο για να παρακολουθήσουμε το «αριστούργημα» του Ανγκ Λι. Ο ξάδελφος μεσά στο πρώτο πεντάλεπτο έχει παραδοθεί στις αγκάλες του Μορφέα και για τις επόμενες τρείς ώρες το «έπος» του Ανγκ Λι έχει τον ατελείωτο! Τέτοιο κατασκοπευτικό, ιστορικό-πολεμικό, σεξουαλικό-πορνοδιαστροφικό drama δεν έχω «ματαξαναδεί»! Το απόλυτο ξενέρωμα!

01:30. Επιτέλους βγαίνουμε από το σινεμά αλλά η διάθεση για περαιτέρω "έρευνα" της νυχτερινής ζωής της Αθήνας έχει γίνει καπνός... Μα είναι δυνατόν αυτή η αηδία να κέρδισε το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας (αυτοί οι κριτικοί κινηματογράφου τελικά τι παίρνουν και δεν μας δίνουν;)

02:00. Η βραδιά είχε άδοξο τέλος. Πέφτω ξερός για ύπνο.

Επίλογος
Όπως είδατε πέρασα τα πάνδεινα χθες! Αλλά δεν μπορώ να πω, ως εικονογράφος το research μου το έκανα! Βέβαια σήμερα από το πρωΐ προσπαθώ να φτιάξω τη σύνθεση της εικονογράφησης, αλλά αυτό είναι υλικό για άλλο ποστ!

Τελοσπάντων ήταν απαραίτητο να κάνω ένα διάλλειμα με αυτό το ποστ!

Σας αφήνω τώρα γιατί έχω deadline αύριο!

Τα καλυτερα παιδια, μας τα τρωει η ξενητια!

Mετα την Idακι και τον iblog, ηρθε η σειρα ενος ακομη αγαπημενου μας, του "Σ. junior", να ξενητευτει στας Ιγγλετερας για να διαπιστωσει απο κοντα αν το Big Ben εξακολουθει να δειχνει με ακριβεια την ωρα. Και επι τη ευκαιρια, να προσθεσει κι ενα ακομη πτυχιο στη μακρα κι ατελειωτη συλλογη του (μη τον βλεπετε ετσι μικρο, ειναι θαυματουργος :-ΡΡ)

Προς το παρον, αυτο που εχει προστεθει απο τον πρωτο κιολας μηνα της διαμονης του, ειναι ενα ακομη εξαλλο fan-club, αποτελουμενο απο συμφοιτητριες του ολων των εθνων, φυλων και πολιτισμων που τον ακολουθει κατα ποδας σε ολες του τις μετακινησεις!

Ο ιδιος φυσικα τ' αρνειται ολα αυτα κι επιμενει οτι περνα πολλες ωρες μονος του να ρεμβαζει στον Ταμεση, προσπαθωντας να πνιξει τη νοσταλγια και τον καϋμο του για την Ελλαδα μεσα στο καπνο των τσιγαρων του.... και για του λογου το αληθες, μας εστειλε και το παραπανω ντοκουμεντο.

Ναι. Χμμ. Μαλιστα.

Τωρα εμενα, γιατι αυτη η φωτογραφια μου θυμιζει Προβα Πρωθυπουργου;

Υ.Γ. παρακαλειται ο "Σ.big" να δειξει αυτοσυγκρατηση.

(η φωτο ειναι του Cecil Beaton....eeee sorry, του iblog ηθελα να πω :-ΡΡ)

Μικρες Ιστοριες Φλερτ (μερος 2ο: στη Λεωφορο)

Αν με ρωτησετε ποια κατηγορια γυναικων ζηλευω, θα σας απαντησω χωρις δευτερη σκεψη: τις κοκκετες γυναικες. Γιατι ανεξαρτητως ηλικιας, υψους, βαρους, μορφωσης, καταγωγης, διαμονης κλπ.κλπ. είναι 24 ωρες το 24ωρο παντα στην εντελεια. Να φανταστειτε ότι μια ξαδελφη μου, επιτομη της γυναικας κοκκεταριας, θεωρει αδιανοητο να κατεβασει τα σκουπιδια ακομα και στις 3 το πρωι, αν τα νυχια της δεν είναι βαμμενα, τα μαλλια της αψογα χτενισμενα και τα ρουχα της απολυτα ταιριασμενα.

Σε αντιδιαστολη με μενα, που 9 στις 10 φορες η εμφανιση μου παραπεμπει σε εθελοντρια συγκομιδης ζαχαροκαλαμου στη Κουβα, όχι γιατι εμφορουμαι από καμια πανανθρωπινη ιδεα βεβαιως αλλα από απιστευτη βαρεμαρα.

Μια μερα του καλοκαιριου που η βαρεμαρα μου λογω καυσωνα εχει φτασει στο ζενιθ, κυκλοφορω με το γνωστο μου στυλ αλλα σε χειροτερη εκδοση. Εχω ηδη τελειωσει τις δουλειες μου και δεν βλεπω την ωρα να γυρισω σπιτι. Αντι λοιπον να παω στο φαναρι, στεκομαι μονη μου (επαναλαμβανω, μονη μου) στη νησιδα μιας κεντρικης λεωφορου, περιμενοντας να κοπασει η κινηση και να περασω γρηγορα απεναντι.

Ξαφνικα, βλεπω από μακρια στη μεσαια λωριδα, έναν νεαρο πανω σε μηχανακι να κατεβαινει με ταχυτητα. Καθως πλησιαζει, κανει έναν ξαφνικο ελιγμο, φτανει διπλα μου, αφηνει το τιμονι, ανοιγει τα χερια του διαπλατα, με κοιταει κι ουρλιαζει με ενθουσιασμο:

-«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΣΥ, ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!»
… και χανεται στο βαθος της λεωφορου….

Μενω εμβροντητη ενώ το πορφυρουν χρωμα της ντροπης εχει φτασει μεχρι τα κορδονια των αθλητικων μου. Δεν τολμω να σηκωσω το βλεμμα από το κρασπεδο. Ενοιωθα ότι με κοιτουσαν ολοι περιεργα από τα απεναντι πεζοδρομια μιας κι η κραυγη του ακουστηκε μεχρι τη Θηβα.

Προσπαθωντας να καταλαγιασω την αμηχανια μου, μονολογω:

«Μα τι τρελοπαιδο θεε μου.... πως εγινε και του αρεσα; τι διαολο ειδε πανω μου; Τωρα βεβαια…από την άλλη…ποτε δε ξερεις…αχ αυτος ο νεανικος ενθουσιασμος….καλα λενε ότι οι νεοι είναι πιο αισιοδοξοι….εχουν άλλη ματια…αλλα βρε παιδι μου, να διακινδυνεψει και τη ζωη του για χαρη μου; Τελικα μηπως κι εσυ βρε Λουκρητια αδικεις τον εαυτο σου; Παντως σιγουρα πλακα δεν μου εκανε….ο αυθορμητισμος του κι ο θαυμασμος του ηταν γνησιος….το ειδα στο βλεμμα του….αφου περασε ξυστα διπλα μου…ειδες όμως το ατιμο; Με εντοπισε από μακρια κι αλλαξε λουριδα σαν τρελος για ερθει διπλα μου…μωρε μπραβο Λουκρητια, ακομη και με το μαυρο χαλι που εχεις σημερα, μετρας….α, όχι, όχι, πρεπει να το παρεις αποφαση, μ ε τ ρ α ς!»

Και με αυτές τις σκεψεις, η αυτοπεποιθηση μου αρχισε να φουσκωνει σαν ζυμη από κεϊκ κι ενοιωθα 30 ποντους ψηλοτερη από περηφανεια. Οποτε σηκωνω επιτελους το κεφαλι να δω αν αδειασε η λεωφορος και ριχνω αφηρημενα ένα βλεμμα προς τα δεξια μου.

Και ξαναμενω εμβροντητη.

Ελαχιστα εκατοστα πισω μου στεκοταν αταραχη μια πανυψηλη ξανθη καλλονη με ιλιγγιωδες μινι, περιμενοντας κι αυτή να περασει απεναντι.
Μες στη φασαρια των αυτοκινητων, δεν ειχα παρει χαμπαρι ότι ειχε φτασει στη νησιδα λιγα δευτερολεπτα μετα από μενα.

«Ορσε οργιο» λεω στον εαυτο μου «που νομιζες ότι η εκδηλωση θαυμασμου ηταν για σενα! Ειπα κι εγω….Εμ ετσι εξηγειται τετοιο ουρλιαχτο! Ακου νεανικος ενθουσιασμος κι αηδιες…τρομαρα σου… το πηρες και πανω σου, ανοητο πλασμα! Ώστε σε προσεξε κι από μακρια, εεε; Σκασε και προχωρα τωρα, να μαθεις άλλη φορα να εισαι πιο προσεκτικη!»

Και ριχνοντας νοητες μουντζες στον εαυτο μου, περασα αρον αρον απεναντι για να περισωσω ότι ειχε απομεινει από τη θρυψαλιασμενη μου αυτοπεποιθηση. Χωρις όμως να μπορω να συγκρατησω και τα γελια μου από τη τρελη αυτή γκαφα, ααααχαχαχαχα!

Εκτοτε, οποτε ακουω καποιο κοπλιμεντο ή πειραγμα, φροντιζω πρωτα να σκαναρω το χωρο γυρω μου σε αποσταση τουλαχιστον ενός μιλιου για να ειμαι απολυτα σιγουρη. Εξ ου και για το φλερτ που εγραφα στο προηγουμενο ποστ εδειχνα τοσο καχυποπτη.

Α, όχι, δε τη ξαναπαθαινω με τιποτα! :-ΡΡ