Merry Christmas to everyone!!!!!

Λένε πως τα Χριστούγεννα ανήκουν στα παιδιά
και έχουν δίκιο
γιατί τις μέρες αυτές όλοι γινόμαστε παιδιά.
Η πόλη σιγά σιγά φορά τα γιορτινά της,
τα λαμπάκια φωτίζουν σε κάθε γωνιά,
χρώματα κόκκινα και πράσινα
ζωγραφίζουν τους δρόμους,
τις πλατείες,
τις βιτρίνες,
όλα μοιάζουν γιορτινά και χαρούμενα
ακόμη κι αν δεν είναι,
τις μέρες αυτές
τα κρύβουμε όλα σε παλιά συρτάρια και τα ξεχνάμε.

Τα Χριστούγεννα είναι....

αγκαλιές,
απροσδόκητοι επισκέπτες
και
γράμματα από φίλους που έχουν χαθεί από καιρό.
Καλό φαΐ,
και
η φωτιά στο τζάκι,
τα γέλια και το σόι
( αυτό βέβαια δεν είναι πάντοτε καλό ;)) )
γλυκίσματα και παιχνίδια,
λαμπάκια,
αγγελούδια και κουλουράκια,
φουσκωμένες Χριστουγεννιάτικες κάλτσες
και
οι τρεις μάγοι
Κάλαντα και κεριά
γιρλάντες και δώρα!
Όμως,
πάνω από όλα

τα Χριστούγεννα σημαίνουν Αγάπη!!!

Αγάπη που τυλίγει την καρδιά μας,
που μας γεμίζει και μας
πλημμυρίζει....


Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!!

Notebook

Αν
η ζωή μας έμοιαζε με ταινία,

Αν
μπορούσαμε να διαλέξουμε τις στιγμές που θα ζήσουμε

Αν
μέσα από εικόνες και ήχους και αρώματα
μπορούσαμε να χαράξουμε αναμνήσεις.

Αν
μπορούσαμε να ζήσουμε τον έρωτα
με την ένταση και την δύναμη που του αρμόζει.

Αν
μέσα σε δυο μάτια άρχιζε και τελείωνε ο κόσμος μας,

Αν
με ένα χαμόγελο γέμιζε ολάκερη η ύπαρξη μας .

Αν
τα όνειρα δεν έμοιαζαν μόνο με όνειρα

και

Αν
η ζωή έμοιαζε έστω και λίγο με ταινία,

Αν....

'Cause every time we touch,

I get this feeling.

And every time we kiss I swear I could fly.

Can't you feel my heart beat fast,

I want this to last.Need you by my side.'

I wrote you 365 letters.

I wrote you everyday for a year

Πόσο μελό να γίνω ακόμα

Αυτές τις ώρες έκανε αγώνα να μη σκέφτεται
και ν' αναρωτιέται αν έκανε καλά
να διαλέξει αυτόν τον δρόμο.
Αν τελικά αξίζει περισσότερο
να ζεις πλάι σε κάποιον,
όποιος κι αν είναι,
να κινείσαι μέσα στους ήχους,
ακόμα και κακόηχους,
ενός άλλου,
από το να μετεωρίζεσαι σ'αυτο το μαύρο τούνελ
της νύχτας με το ανυπόφορο βόμβο της σιγαλιάς
όπου τίποτα να μην επιβεβαιώνει ότι υπάρχει.
Αν είναι αλήθεια
πως δεν είμαστε παρά αντικατοπτρισμοί
στα μάτια των άλλων,
τότε εκείνη
χωρίς καθρέπτες πως να σιγουρευτεί πως ζει απόψε;
Νύχτες και νύχτες,
χρόνια και χρόνια,

μια ζωή σχεδόν
ζει χωρίς κάποιον μάρτυρα του ότι ζει.....




Σαν να μη σ' έχασα ποτέ,
στήνω σκακιέρα
να ξανακάνεις χίλια ματ στην ευτυχία
σαν στρατιωτάκι σου έτοιμο για θυσία
στα άγρια μεσάνυχτα σου λέω καλημέρα

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' όνειρο γίνε πλάνο μου
πόσο μελό να γίνω ακόμα
για να κολλήσεις πάνω μου...

Κρυφή σκιά

Περπατώ στα μονοπάτια του μυαλού κι εκείνη με ακολουθεί,
ακούω την ρυθμική αναπνοή της
και εκείνον τον ανατριχιαστικό θόρυβο που αφήνουν τα βήματα της.
Κάποιες στιγμές μου ψιθυρίζει,
δειλά στην αρχή,
για όσα άφησα πίσω μου.
Γρατσουνά με τα νύχια της τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Της φωνάζω να πάψει μα εκείνη καλύπτει την φωνή μου με την δική της.

Απόψε βρέχει,

τραβάω τις κουρτίνες και στέκομαι στο περβάζι,
οι στάλες χορεύουν πάνω στους δρόμους γεμίζοντας μικρά ποτάμια
που τρέχουν
θαρρείς και προσπαθούν να προλάβουν κάτι.
Μια μελωδία απλώνεται στον χώρο,
απορροφώντας την εκκωφαντική σιωπή.

Κάποιος μου είχε πει πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να φύγεις.
Ακόμη κι α αγαπάς πρέπει να φύγεις....

στα επίμονα "γιατί" μου δεν απάντησε ποτέ,
με φίλησε βιαστικά και χάθηκε.

Την στιγμή που έξω η βροχή κάλυπτε την κραυγή μου
και μούσκευε την ψυχή μου ως το μεδούλι.

Αστείες δικαιολογίες για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ κι ας
το είπανε χιλιάδες φορές.

Το μυαλό επαναστατεί...
τραβάω την κουρτίνα,
όχι δεν θέλω να βλέπω
δεν θέλω να ακούω
δεν θέλω να νιώθω πια...

Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...

Μια ρυθμική αναπνοή ακούγεται ....
κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρίξιμο
που αφήνουν πίσω τους τα βήματα...

δεν θέλω να σ'ακούσω ξανά,
θέλω να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου....
φύγε σε παρακαλώ.....
φύγε.
Μα η ανάσα γίνεται πιο γρήγορη...

Δεν θα φύγει ποτέ.

Θα είναι πάντα δίπλα μου....

να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.
Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,
να σκαλίζει πληγές.

Θα είναι πάντα εκεί στιγμές που ο πόνος θα γίνεται ασήκωτο φορτίο,

να μου λέει πως φταίω ...
πάλι φταίω...για όλα.

Πάντα θα μου δείχνει εκείνα που θέλω να ξεχάσω....

ο κρυφός εαυτός μου.....
ο εκδικητικός εαυτός μου που πάντα στρέφεται εναντίον μου.
Η κρυφή σκιά μου......

Μια αδέξια προσπάθεια ανταπόκρισης στο παιχνίδι που με κάλεσε η φίλη μου
evaggelia-p.
Η κρυφή μας σκιά,
ο δεύτερος εαυτός μας.

Είναι Σαββατόβραδο ....

Είναι σαββατόβραδο,
πουθενά δεν πάω
θέλω τόσο να σου πω,
πόσο σ' αγαπάω
Μόνη ελπίδα μου μείνε η ζεστή φωνή σου
μα ψυχρά μου απαντά,
ο τηλεφωνητής σου

Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας
καμπάνες λύπης και όχι χαράς
κι απόψε λείπεις κι αλλού αγαπάς
άκου χτυπάνε καμπάνες για μας

Που να αφήσω απάντηση και τι να σου λέω
γράφει η κασέτα σου
σαν παιδί που κλαίω
Μα σε ποια άλλη αγκαλιά να γυρίζεις φως μου
και που ν’ αφήσω μήνυμα,
μήνυμα προσκύνημα
στους θεούς του κόσμου

Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας
καμπάνες λύπης και όχι χαράς
κι απόψε λείπεις
κι αλλού αγαπάς
άκου χτυπάνε καμπάνες για μας

εκείνη μόνο να τρέχει...

Ανάγκη φυγής.

Θαρρείς και ήμουν χρόνια δεμένη πίσω από τεράστια κάγκελα αιχμαλωσίας.

Σιωπηλός κατάδικος στην απεραντοσύνη του ανεκπλήρωτου.

Να φύγω...

καβάλα σε μια μηχανή να πετάξω...

τον άνεμο να αφήσω να στάζει στην ψυχή μου ελευθερία.

Να ανοίξω τα χέρια κι εκείνη να τρέχει,

να κλείσω τα μάτια κι εκείνη να τρέχει.

Δεν με νοιάζει για που...

μόνο να τρέχει,

όπως το αίμα στις φλέβες...

να τρέχει...

ο άνεμος να μπερδεύεται στα μαλλιά μου,

ν'αγγίζει το πρόσωπο μου,

να γεμίζει το μέσα μου οξυγόνο.

Κι εκείνη να τρέχει....

Ένα στενό τζιν να κρατά σφιχτά το κορμί μου...
κι εκείνη να τρέχει...

Χωρίς αποσκευές...
χωρίς προορισμό....
χωρίς "γιατί"....

εκείνη μόνο να τρέχει...

Με τα μάτια κλειστά,
τα χέρια ανοιχτά,

ένα στενό τζιν.
ο αέρας στα μαλλιά μου,
ένας απέραντος ουρανός,

μια γαλάζια θάλασσα....

κι εκείνη να τρέχει.....

μπορώ;

Dance with me

Χάραξε η μέρα το φως της,

'Ενα δειλό αεράκι μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.

Χορεύει ζωηρά

Παιχνιδιάρικα.

Αγγίζει το πρόσωπο μου.

Χαμογελώ .

Μια μελωδία ζωντανεύει τον χώρο.

Ανοίγω την ένταση,

Ο ήχος της προκαλεί τις αισθήσεις μου,

Κινούμε στον ρυθμό της,

Μια ροκ διάθεση περνάει στο αίμα μου.

Walkin' down this rocky road….

Οι νότες γεμίζουν το δωμάτιο,

Κάθονται πάνω στα έπιπλα,

κάνουν κύκλους.

Κλείνω τα μάτια και τις ακολουθώ.

Now I'm on my feet again

Better things are bound to happen…

You should know how it feels,

my friend

Ooh, I want you to stay…

Άνοιξε την ένταση,

θα χορέψεις μαζί μου;