Κι αφού θέλεις... να επιστρέψω!!

 

 

Γυναίκες στην Εκκλησία του Δήμου, του Αριστοφάνη.

Σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου.

Θεατρική ομάδα "ιδαίοι δάκτυλοι".

Στο μαύρο...

  

- Συμβαίνουν συχνά στη χώρα σας διαδηλώσεις;

- ...

- Συμβαίνει συχνά αστυνομικοί να σκοτώνουν μικρά παιδάκια;

- ...

  

Η αντίδραση του κόσμου, το πάθος, η οργή, η καρδιά... με συγκινούν.

Είμαι ντροπιασμένος.

Και περήφανος. Ταυτόχρονα.

Θά 'θελα νά 'μαι μαζί σας. Στο μαύρο.

  

Αντίο Αλέξη.

Χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να το μάθεις ποτέ, ξύπνησες αυτόν τον τόπο...

Διψούσε να ξυπνήσει... Καιρό το έπνιγε...

Νά 'σαι περήφανος. Αντίο...

1η Δεκέμβρη: Παγκόσμια ημέρα κατά του...?

  

   

Πριν από ένα μήνα ακριβώς, 1 Νοέμβρη, νόμιζα ότι εκείνη ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του AIDS.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι ήθελα να γράψω πολλά με αφορμή την ημέρα.

Σήμερα έχουμε 1 Δεκέμβρη και είναι η σωστή μέρα! Ναι! Καλό μήνα! Όμως, όπως θα έχετε καταλάβει, τελευταία έχω επιλέξει να στραφώ κυρίως στον "έξω από εδώ" κόσμο. Δεν το έχω κάνει επίσημα, γιατί δεν είναι απλώς μια συνήθεια που ελαττώνει ή κόβει κανείς. Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα nicknames και που μαζί έχουμε συζητήσει, διαφωνήσει, συμφωνήσει, συνδιαλλαγεί, σχολιάσει, γελάσει, δακρύσει, ταξιδέψει...

Δε θέλω να χάσω το ταξίδι μου μαζί σου. Είναι που άλλαξα τόπο, ζωή, μερικά από τα ενδιαφέροντά μου. Είναι που ανακαλύπτω ό,τι υπάρχει γύρω μου. Είναι που γνωρίζω ανθρώπους... Είναι που μου αρέσει όλο αυτό το καινούριο...

Θα πω, όμως, κάποια λίγα πραγματάκια που μου έρχονται στο μυαλό. Για την 1η Δεκέμβρη.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι η ταμπέλα "Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS" μου ακούγεται αναχρονιστική. Παλιομοδίτικη. Γιατί; Γιατί το AIDS, ως σύνδρομο, αποτέλεσμα της βαριάς προσβολής του ανοσοποιητικού συστήματος από τον HIV, όλο και λιγότερο θα κάνει πια την εμφάνισή του.

Οι φορείς του HIV ζουν φυσιολογική ζωή, διατηρώντας το ιικό φορτίο σε επίπεδα ακόμη και μη ανιχνεύσιμα, με την κατάλληλη αγωγή. Άρα, λοιπόν, αυτό που πρέπει τώρα να πολεμήσουμε και να αφιερώσουμε ως εκ τούτου τη μέρα δεν είναι το σύνδρομο, αλλά ο ίδιος ο ιός και κάτι που έχει καλύτερα ακόμη όπλα και αντιστάσεις. Ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο κοινωνικός αποκλεισμός που βιώνουν τα άτομα που φέρουν τον ιό.

Και το αστείο είναι ότι δε βιώνουν άμεσα την περιθωριοποίηση. Προφανώς όχι αφού κανείς δε γνωρίζει αν ο διπλανός του είναι φορέας. Αλλά έμμεσα. Καθώς κάθε στιγμή σκέφτονται το αποτέλεσμα που θα είχε αν ανοιχτά και παντού έλεγαν για την οροθετικότητά τους.

Αυτόν τον αποκλεισμό πρέπει να πολεμήσουμε. Και μια ακόμη απειλή. Την ψυχολογική σπάθη. Τη διηνεκή σκέψη του οροθετικού ότι δε θα μπορέσει να ζήσει τον αληθινό έρωτα, γιατί στο άκουσμα της είδησης η απομάκρυνση για την αυτοπροστασία είναι, με μαθηματική ακρίβεια δευτερολέπτων, βέβαιη. Πώς θα ενδυναμώσει κανείς την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση του οροθετικού;

Αυτές είναι οι αναρωτήσεις... Και ακολουθούν οι ευχές.

Ευχή να έχουμε γρήγορα, πολύ γρήγορα, μια ολοκληρωτική θεραπεία. Με τα φώτα στραμμένα στα γονίδια. Γονιδιακή θεραπεία με τη βοήθεια των γονιδίων εκείνων των ανθρώπων που πολεμούν από μόνοι τους τον ιό. Τα γονίδιά τους κρύβουν το "κλειδί" για την έκφραση μιας πρωτεΐνης που αποτελεί το φονικό του όπλο. Δεν τον αφήνουν να δεσμευτεί στα κύτταρα εκείνα του ανοσοποιητικού συστήματος στα οποία στους υπόλοιπους οργανισμούς προσκολλάται, με αποτέλεσμα να τα αδρανοποιεί.

Ελπίδες λοιπόν. Και ευχές. Κατά του HIV. Κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Κατά της μοναξιάς των οροθετικών. Όχι κατά του AIDS. Τουλάχιστον όχι μόνο...

Ελπίζω να ήμουν απλός στις περιγραφές μου, να μην ξέφυγα με ιατρική ορολογία.

Τα υπόλοιπα, θα τα πούμε παρέα...

Υγ.: Το λογότυπο το έχει επιμεληθεί ο Dr. Seeng.