Week 21... september 2017

De eenentwintigste week hier zit er ook alweer op, evenals de zomer... want we zitten plots in de herfst. Tijd vliegt voorbij, zo zit je nog in het voorjaar en plots in de herfst.
Wat het weer betreft vernamen wij in het begin van de week dat de herfst zat aan te komen, behoorlijk frisjes. Maar de afgelopen dagen was het weer zalig weer, graadje of 20 met vrij veel zon... gisteren tijdens een uitstapje zelfs de 27 graden gehaald.

Bullie is gelukkig weer hersteld.
Verder had Henk een verkoudheidje uit Nederland meegenomen, vele zakdoeken vol gesnotterd afgelopen week.

Ondanks het gesnotter was het een leuke week met verscheidene uitstapjes.


De week in foto's...

De hosta's zijn hier ook in herfststemming. Momenteel zijn ze allemaal prachtig van kleur, maar dat duurt vaak maar even en dan worden ze bruin.

Ook hier in de bergen zie je langzaam de bomen verkleuren. Altijd een prachtig gezicht, het groen van de sparren en het geel en rood van de loofbomen. Alles krijgt dan voor even wat meer kleur.

Afgelopen week verscheidene uitstapjes gemaakt, zoals bijvoorbeeld naar de Gorges de la Sioule.

De honden vonden het geweldig in het water.

Ook daar zag je dat de bomen al wat verkleurden.

Mooie omgeving en lekker rustig nu de vakanties er op zitten.

Leuke rotspartijen...

Ook zijn we een dag, gisteren, naar het bergmassief van de Monts Dore geweest, een schilderachtig massief met uitgedoofde vulkanen, het Parc des Volcans.

Overal mooie vergezichten...

Stevige wandeling gemaakt naar de top van de Puy de Montchal.

Met zicht op Super-Besse.

Ook zijn we even bij het Lac Pavin geweest. Een meer op 1197 meter hoogte en op het diepste punt 92 meter.

De Romeinen beschouwden het meer als de 'mond van de hel', ze noemden het 'pavens' (schrikaanjagend, ontzettend), vandaar de huidige naam.

Tja... en voordat we er erg in hadden ging de zon alweer onder.

Tussen de uitstapjes door zijn we nog steeds bezig met het hekwerk buiten, er moet nog een stukje aan... want onze Mila kan er nog steeds omheen. Tevens zijn we het hekwerk aan het beitsen. Ook wordt er nog volop gevoegd binnen.

Op naar week 22...

Week 20... september 2017

'Vaak ben ik gelukkig en zou ik toch graag huilen;
 Omdat geen enkel hart mijn geluk volledig deelt.
 Vaak ben ik droevig en moet ik toch lachen,
 Opdat geen mens mijn bange tranen zal zien.'

B.S. Ingemann


Week 20 was overwegend niet zo'n geslaagde week, eigenlijks best een knudde week.

De week begon nog aardig redelijk.
Maandags vertrok Henk naar Nederland voor een klein weekje, de wolkjes huilden een beetje mee tijdens zijn vertrek. Gelukkig klaarde de lucht al vrij snel op en heb ik ons oud kerstkransje, die er nog steeds hing, veranderd in een herfstkransje.

Verder ben ik bezig gegaan met het voegen van een muur in de keuken. Er moet nog heel wat gevoegd worden in huis. Op zich best wel aardig werk, alleen het voorwerk en het nawerk kan me gestolen worden.
Tot zo ver ging het allemaal nog prima.

Dinsdags tijdens het uitlaten van de honden zagen zij plots een hert. Er gelijk achteraan, want tja... het zijn niet voor niets jachthonden. Normaal gesproken zijn ze dan binnen een minuutje of vijf weer terug, nu niet :-(  Met zijn beiden zijn ze, voor mijn gevoel, minstens een uur weggeweest.
Nou weet ik wel dat ze het huis wel weer vinden, maar toch geeft het een behoorlijk onbehaaglijk gevoel. In gedachten heb ik ze behoorlijk vervloekt, totdat ze er weer aan kwamen met zijn beiden. Beiden de tong zo'n beetje op de grond hangen, helemaal blij dat ze me weer zagen... alsof ik weggelopen was en zij mij plots weer gevonden hadden, grrrrrrrrrrrr......

'Twee honden aangeboden, HELE lieverds, GRATIS afhalen'.

Woensdags brak me er een tand af tijdens het tanden poetsen. Weliswaar een 'nep' tand die met een soort stangetjes vast zat aan mijn andere tanden. Floep... eruit, er zit nu een gapend gat met stangetje... die wel is blijven zitten. Gossamme, dat wordt dus een tandartsbezoekje... want het is werkelijk geen kijk gelijk, ik durf mijn mond in gezelschap bijna niet meer open te doen ;-(
Mijn eigen tandarts fabriceert altijd eigen maaksels, geen flauw idee of dat hier gemaakt kan worden. Anders wordt het een reisje Nederland.

Donderdags, na het opstaan, zag ik een vies plasje bloed in de kattenbak liggen. Ik had een sterk vermoeden van wie dat kon zijn. En jawel hoor, overdag heeft onze Bul nog vier keer gepoept... allemaal bloed.
Bul was verder nog kwiek, net als anders. Er was niets aan hem te merken. Maar ja, normaal is zoiets natuurlijk niet.
Met Henk, door de telefoon, overlegd hoe en wat. Henk zou vrijdags thuiskomen en we besloten om het nog even aan te zien en dan samen zaterdags naar de dierenarts te gaan.

Zaterdag zijn we met Bul naar de dierenarts geweest. Daar heeft hij een injectie gehad en wat medicijnen meegekregen. Al met al dacht de dierenarts dat het vanuit achter in de darmen kwam, omdat het vrij vers rood bloed was. Des te donkerder het bloed is, des te dieper het uit het lichaam weg komt. Eigenlijks wel logisch, maar dat wisten wij niet... althans daar hebben wij totaal niet bij stil gestaan. Het ergste spookte al door mijn hoofd, want onze Bul is een 'je weet wel' kater op leeftijd.

Hoe en wat met de tandarts dat gaan we nog even bekijken, maar Bul was/is toch eventjes wat belangrijker.

Tja... ook al zit je hier dan in zo'n fijne omgeving, dat is nog geen garantie dat alles van een leien dakje gaat. Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Simone...

Afgelopen zondag kregen wij bezoek, nou gebeurt dat wel vaker dus zo bijzonder is dat niet.
Maar... dit was wel een bijzonder bezoekje.

Onze voormalige dorpsbakker stond bij ons hek, samen met drie dames. Eén van de dames was zijn vriendin, de burgemeester van onze buurgemeente Saint Priest. De andere dame was een zuster van zijn vriendin. Tot zo ver nog niets bijzonders.

Het gaat om de derde dame, Simone, de moeder van de beide andere dames.

Simone is in 1938 in ons huis geboren en heeft hier jaren lang gewoond met haar grootmoeder.

Wij hebben ze het huis laten zien en vele leuke verhalen, uit de oude tijd, mogen aanhoren. Over hoe het destijds hier in ons huis er aan toe ging.

Tja... wij denken wel eens dat ons huis nog redelijk primitief is, maar vergeleken bij destijds leven wij hier nu in weelde.

Destijds hadden ze hier geen elektrisch, geen toilet (de behoefte gebeurde buiten in het bos), geen badkamer, bijna geen ramen en verder ook geen luxe.
Alleen het voorhuis (onze keuken) werd gebruikt als kamer/keuken/slaapkamer. De rest van het huis was schuur en stal voor de koeien, die zij hadden.

Super leuk al die oud bewoners met hun verhalen te ontmoeten.

Week 19... september 2017

Best fijn dat het een wat koelere week was, overigens doorgaans wel mooi zonnig weer. 's Morgens met een dikke vest aan buiten het ontbijtje nuttigen, 's middags in shirt met korte mouw en 's avonds de houtkachel aan.

Fijn weertje om wat te klussen, lange wandelingen te maken en in de tuin bezig te zijn. Ook voor uitstapjes prettig weer. Te merken is tevens dat de vakanties, zo goed als, voorbij zijn... wat tijdens uitstapjes naar bezienswaardige plekken wel aangenaam is, vooral met twee van die ongemanierde honden, zoals de onze ;-)

Tevens zijn we afgelopen vrijdag nog eventjes weer met Mila, voor controle, naar de dierenarts geweest.

Meestal koppelen we aan zoiets gelijk een leuk uitstapje, voelt een klein beetje als vakantie ;-)

Een wandeling in een schitterende omgeving...

Honden zijn er dol op.

Wij uiteraard ook.

Sommige bomen zijn al wat in herfststemming...

Prachtig die kleine kalfjes, overal zie je ze staan.

Château de Couzan

Een kasteel waar we wel vaker geweest zijn.

Maar we gingen dit keer niet voor het kasteel, maar voor de omgeving waar je schitterend kunt lopen met prachtige uitzichten.

Zoals bovenstaand uitzicht...

Erg mooi...

 Vidor was super in zijn sas...

Verder zijn we weer bezig geweest met het hekwerk. Ondertussen staat het hekwerk er helemaal, het moet nu alleen nog afgewerkt worden en we moeten ons er nog op bezinnen wat voor hekje (deurtje) we gaan maken, we hebben er nu nog een noodhekje.

In de opening, tussen die twee palen, moet een hekje komen...

Mila mag altijd graag mee helpen...

Bullie kijkt het liefst toe...

Binnen hebben we nog een klein klusje gedaan.

Een klusje die al wat jaren in de planning zat, maar telkens voor ons uitgeschoven werd.

Tussen de muur en het kozijn, van de deur naar de schuur, zat nog altijd een grote spleet. Echt opvallen deed het niet omdat er een gordijn voor hangt, maar je kon door de opening gewoon naar de schuur kijken.

De spleet hebben we van onder tot boven opgemetseld met natuursteentjes, binnenkort nog even voegen en weer een klusje geklaard.

Zo vliegen de weken hier voorbij.

Nu op naar week 20, kijken wat die in petto heeft.

Vlak bij ons huis, heerlijk toch die zonnestralen door de bomen.

FIJN WEEKEND

~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~

Week 18... september 2017

Week 18, plots zitten we al in september... de meteorologische herfst. Hè, even slikken met dat woord, ik stotter er vaak in het begin wat over. Maar even oefenen en... het is me gelukt, ik durf het nu hier in het openbaar neer te zetten ;-)

Wat betreft de temperatuur is het te merken dat de herfst begonnen is, van ongeveer 35 graden naar zo'n 15 graden. Van korte broek, sandalen en hemd naar lange broek, sokken met dikke schoenen en warme wollen trui. Van alle ramen en deuren open om lekker te luchten naar houtkachels aan.

Verder overvalt me een beetje een triest gevoel...

DE WAANZIN VAN FRANKRIJK is weer begonnen.

DE JACHT...

Luid blaffend wordt de rust hier in de bossen verstoord door de jachthonden die als bezetenen door de bossen en over de wegen rennen, wat ook vrij logisch is... aangezien deze honden vaak al maanden in hun hokken hebben zitten wachten op dit moment. Dat went helaas nooit.

Al sinds verscheidene weken bivakkeert er een reebok bij ons op ons (toekomstig) weiland. Een prachtig mannetje, met schitterend gewei, om te zien.
Vrij snel hadden wij in de gaten dat het mannetje wat problemen met zijn achterpoot had, hij hompelde er wat mee en trok hem met regelmaat op.
Dagelijks zagen wij 'ons' mannetje op het weiland grazen en langzaam zagen wij wat vooruitgang komen met zijn poot.
Maar... ons mannetje is denk ik nog niet sterk genoeg om snel genoeg te vluchten voor een roedel jachthonden.
Ik vrees het ergste :-(

Met luid kabaal hoorden wij vanmorgen een grote roedel honden.

Mijn humeur is tot een dieptepunt gezakt, onze honden lopen onrustig door de tuin en lekker wandelen door de bossen zit er momenteel ook niet in.

DE WAANZIN VAN FRANKRIJK... het went helaas nooit.

Tja... helaas niet een en al lof over Frankrijk, moet zeggen dat zeker niet alle Fransen gecharmeerd zijn van de jacht. Gelukkig niet.

Tegen beter weten in hoop ik toch nog dat we 'ons' mannetje vandaag of morgen weer lekker zien grazen naast ons huis.

Natuurlijk zijn er ook wel wat positieve dingen gebeurd de afgelopen week. Eén ervan is : dat ik een paar potten overheerlijke vlierbessen/appel jam met kaneel gemaakt heb. Een heerlijke herfstjam waarvan we dadelijk gaan smullen ;-)

Verder niet zoveel te vermelden over week 18, mede omdat ik me de gehele week bewust was dat de jacht weer zou beginnen. Iedere keer als ik 'ons' hertje zag staan bekroop me dat rot gevoel.