Philosophy is often considered to be the opposite of madness: nothingness, chaos, the indifferent... more Philosophy is often considered to be the opposite of madness: nothingness, chaos, the indifferential, the impossible. I will argue, with the example of solipsism, that madness cannot be both an empty absolute boundary, and a domain of fear and anxiety that would yield a substantial image of madness. I will conclude that madness must break the binary rule of truth vs non-truth.
This the Preface to the English Edition of my 760 pages book "Philosophy of Madness". The transla... more This the Preface to the English Edition of my 760 pages book "Philosophy of Madness". The translation is due to in autumn 2020 at MIT Press.
In this article, the relation between philosophy and madness is examined from both the perspecti... more In this article, the relation between philosophy and madness is examined from both the perspective of phenomenological philosophy and psychiatry, and the narratives of those with a diagnosis of psychosis. Three theses are proposed: 1) a (phenomenological) philosophical attitude toward psychotic experience yields more insightful, substantial descriptions of adness, 2) serious and consistent philosophical reasoning shows remarkable affinities and similarities with patterns in psychotic experience, and 3) from madness protophilosophical thought springs forward. In following the lines of intense mad ‘hyper-reflexivity’ and perplexity we may discover a rich world of para-philosophy, one that corresponds with philosophical ideas driven by a less strained reflexivity and wonder. By examining the relation between philosophy and madness, both parties may profit: psychotic experience may be further clarified and brought into easier relation with non-psychotic thought and practice, and philosophy may gain by widening its range of perspectives on reality and human subjectivity.
Sehr schöne Rezension meines Buches "Philosophie des Wahnsinns", publiziert in "Sozialpsychiatris... more Sehr schöne Rezension meines Buches "Philosophie des Wahnsinns", publiziert in "Sozialpsychiatrische Informationen - und diese bietet damit auch eine erste Deutschsprachige Eintritt in meines Buch.
Meine Rezension des neuen Buches von Peter Sloterdijk: Was geschah im...In Niederländisch.
Vom "H... more Meine Rezension des neuen Buches von Peter Sloterdijk: Was geschah im...In Niederländisch. Vom "Homo destructivus' und den Klimavoraussichten
Bedenkingen rond autobiografieën van waanzin. (In Dutch).
Wouter Kusters
Verschenen in Tijdschri... more Bedenkingen rond autobiografieën van waanzin. (In Dutch). Wouter Kusters Verschenen in Tijdschrift voor biografie, 2016, 5:1.
Review in Dutch of Peter Sloterdijks most recent book, "Was geschah im 20.en Jahrhundert", with s... more Review in Dutch of Peter Sloterdijks most recent book, "Was geschah im 20.en Jahrhundert", with special attention to themes concerning 'climate change'.
Review (in Dutch) of Kant's 'Wijsgerige antropologie', with a focus on Kant's discussion of 'madn... more Review (in Dutch) of Kant's 'Wijsgerige antropologie', with a focus on Kant's discussion of 'madness' throughout his work.
Het lijkt zo simpel. Sommige mensen doen raar en moeten daarvoor naar de dokter. De dokter ontdek... more Het lijkt zo simpel. Sommige mensen doen raar en moeten daarvoor naar de dokter. De dokter ontdekt wat ze hebben, ze krijgen pillen, mogen erover praten en hebben recht op respect. Maar zo eenvoudig opgelost is alles niet. In de moderne dynamiek tussen biologische psychiatrie, emancipatie en identiteitspolitiek raken oorspronkelijke buitengewone ervaringen verloren en committeren mensen zich in schijnbare vrijheid aan de valse verleidingen van zelfbeeld en ziektebeeld. Een pleidooi voor verandering.
This is my extended version of the review I wrote on Mooij's excellent book, in which he develops... more This is my extended version of the review I wrote on Mooij's excellent book, in which he develops his own unique way of philosophising, starting from Cassirer and Lacan, and reaching out to various disciplines like psychoapathology, philosophy, law studies, literature studies, etc.
In this (review of) three books all modern social and political themes around multiculturalism et... more In this (review of) three books all modern social and political themes around multiculturalism etc. are thoroughly discussed, in Dutch (2004).
Philosophy is often considered to be the opposite of madness: nothingness, chaos, the indifferent... more Philosophy is often considered to be the opposite of madness: nothingness, chaos, the indifferential, the impossible. I will argue, with the example of solipsism, that madness cannot be both an empty absolute boundary, and a domain of fear and anxiety that would yield a substantial image of madness. I will conclude that madness must break the binary rule of truth vs non-truth.
This the Preface to the English Edition of my 760 pages book "Philosophy of Madness". The transla... more This the Preface to the English Edition of my 760 pages book "Philosophy of Madness". The translation is due to in autumn 2020 at MIT Press.
In this article, the relation between philosophy and madness is examined from both the perspecti... more In this article, the relation between philosophy and madness is examined from both the perspective of phenomenological philosophy and psychiatry, and the narratives of those with a diagnosis of psychosis. Three theses are proposed: 1) a (phenomenological) philosophical attitude toward psychotic experience yields more insightful, substantial descriptions of adness, 2) serious and consistent philosophical reasoning shows remarkable affinities and similarities with patterns in psychotic experience, and 3) from madness protophilosophical thought springs forward. In following the lines of intense mad ‘hyper-reflexivity’ and perplexity we may discover a rich world of para-philosophy, one that corresponds with philosophical ideas driven by a less strained reflexivity and wonder. By examining the relation between philosophy and madness, both parties may profit: psychotic experience may be further clarified and brought into easier relation with non-psychotic thought and practice, and philosophy may gain by widening its range of perspectives on reality and human subjectivity.
Sehr schöne Rezension meines Buches "Philosophie des Wahnsinns", publiziert in "Sozialpsychiatris... more Sehr schöne Rezension meines Buches "Philosophie des Wahnsinns", publiziert in "Sozialpsychiatrische Informationen - und diese bietet damit auch eine erste Deutschsprachige Eintritt in meines Buch.
Meine Rezension des neuen Buches von Peter Sloterdijk: Was geschah im...In Niederländisch.
Vom "H... more Meine Rezension des neuen Buches von Peter Sloterdijk: Was geschah im...In Niederländisch. Vom "Homo destructivus' und den Klimavoraussichten
Bedenkingen rond autobiografieën van waanzin. (In Dutch).
Wouter Kusters
Verschenen in Tijdschri... more Bedenkingen rond autobiografieën van waanzin. (In Dutch). Wouter Kusters Verschenen in Tijdschrift voor biografie, 2016, 5:1.
Review in Dutch of Peter Sloterdijks most recent book, "Was geschah im 20.en Jahrhundert", with s... more Review in Dutch of Peter Sloterdijks most recent book, "Was geschah im 20.en Jahrhundert", with special attention to themes concerning 'climate change'.
Review (in Dutch) of Kant's 'Wijsgerige antropologie', with a focus on Kant's discussion of 'madn... more Review (in Dutch) of Kant's 'Wijsgerige antropologie', with a focus on Kant's discussion of 'madness' throughout his work.
Het lijkt zo simpel. Sommige mensen doen raar en moeten daarvoor naar de dokter. De dokter ontdek... more Het lijkt zo simpel. Sommige mensen doen raar en moeten daarvoor naar de dokter. De dokter ontdekt wat ze hebben, ze krijgen pillen, mogen erover praten en hebben recht op respect. Maar zo eenvoudig opgelost is alles niet. In de moderne dynamiek tussen biologische psychiatrie, emancipatie en identiteitspolitiek raken oorspronkelijke buitengewone ervaringen verloren en committeren mensen zich in schijnbare vrijheid aan de valse verleidingen van zelfbeeld en ziektebeeld. Een pleidooi voor verandering.
This is my extended version of the review I wrote on Mooij's excellent book, in which he develops... more This is my extended version of the review I wrote on Mooij's excellent book, in which he develops his own unique way of philosophising, starting from Cassirer and Lacan, and reaching out to various disciplines like psychoapathology, philosophy, law studies, literature studies, etc.
In this (review of) three books all modern social and political themes around multiculturalism et... more In this (review of) three books all modern social and political themes around multiculturalism etc. are thoroughly discussed, in Dutch (2004).
Uploads
Papers by Wouter Kusters
Vom "Homo destructivus' und den Klimavoraussichten
Wouter Kusters
Verschenen in Tijdschrift voor biografie, 2016, 5:1.
Iedere geschiedschrijving, iedere biografie kent problemen. Hun onderzoeksobjecten zijn per definitie verdwenen in de muil van de tijd en de historicus en biograaf moeten zich behelpen met overgebleven 'ruwe data'. En deze spreken niet vanzelf, historici en biografen moeten de 'stomme data' aan de praat zien te krijgen. Naakte feiten moeten worden aangekleed en geschikt in een duidelijk en helder verhaal, dat aansluit, begrijpelijk én interessant is voor de eigentijdse lezer. Persoonlijke geschiedenissen en autobiografieën kennen soortgelijke problemen. Ook de chroniqueur van het eigen leven is afhankelijk van overgebleven 'data'. Ogenschijnlijk voordeel is dat de autobiograaf beschikt over omvangrijke en relevante getuigenverklaringen. 1 Immers, hij is toch beheerder van zijn eigen geheugen en de beste getuige van zijn eigen leven? Maar de autobiograaf heeft het niet altijd even makkelijk. Ook bij hem spreken de data niet vanzelf. In het geheugen moet gezocht worden, keuzes gemaakt, accenten gelegd. De auteur van een autobiografie heeft altijd een beweegreden, een aanleiding of idee vanwaaruit hij gaat schrijven. Hij betreedt zijn geheugen met een bepaalde zoekopdracht die zijn speurtocht en bewerking van data stuurt. Met het autobiografisch schrijven wordt een rode draad door het eigen leven geweven, maar het blijft onzeker of die rode draad er in het verleden ook al was, of dat deze slechts uit de pen van de autobiograaf voortvloeit. Ik zal dergelijke problemen van het autobiografisch schrijven hieronder belichten aan de hand van het thema van de waanzin. Waanzin verwijst naar een gebeurtenis of periode in het leven die als een breuk wordt ervaren in de continuïteit van dat leven én als breuk in de continuïteit van het verhaal over dat leven. Het concept en de ervaring van waanzin zijn daarom alleen al te weerbarstig om zich eenvoudig te laten opnemen in een eenduidig consistent discours. Wel beschikken we over vele archieven ̶ én geheugens ̶ vol ruwe data, observaties en rapportages. Er staan ook vele kaders ter beschikking, veel folk psychology, deskundige theorieën en narratieve tradities om waanzin in een groter rationeel bouwwerk te plaatsen. Desalniettemin blijft het moeilijk om de juiste rode draad te spinnen die precies vertelt 'wat er gebeurde' ̶ omdat nou juist de rode draad 'in de war' kwam. Een onderzoek naar 'autobiografisch schrijven over waanzin' gaat dan ook niet enkel over waanzin, maar ook over mogelijkheden en onmogelijkheden bij het (autobiografisch) schrijven. Wat waanzin precies is, kan weliswaar niet vooraf gezegd worden, maar om toch enige richting en houvast te geven in dit artikel, kan voor de term waanzin de medische term 'psychose' worden gedacht. Daarnaast kunnen we denken aan termen als 'spirituele/ existentiële crisis', 'zenuwinzinking', 'gekke tijd', 'verwardheid', et cetera. Ik bespreek drie soorten autobiografieën. Het eerste soort zijn de egodocumenten en herstelverhalen rondom psychiatrische stoornissen, waarin de autobiograaf en zijn waanzin tegenover elkaar staan en elkaar uitsluiten. Als alwetend verteller overziet de autobiograaf hier de waanzin en kent haar een duidelijke welomschreven plaats toe. Daarna bespreek ik autobiografieën waarbij de scheiding tussen waanzinnige ervaring en verhalende reflectie minder rigoureus is. In deze tweede soort probeert de autobiograaf vanuit de waanzin zelf de waanzin én zichzelf te verhelderen en te verwoorden. Tot slot bespreek ik de versmelting van autobiografisch schrijven en waanzin; de gevallen wanneer het schrijven zelf een vorm van waanzin is geworden.
Vom "Homo destructivus' und den Klimavoraussichten
Wouter Kusters
Verschenen in Tijdschrift voor biografie, 2016, 5:1.
Iedere geschiedschrijving, iedere biografie kent problemen. Hun onderzoeksobjecten zijn per definitie verdwenen in de muil van de tijd en de historicus en biograaf moeten zich behelpen met overgebleven 'ruwe data'. En deze spreken niet vanzelf, historici en biografen moeten de 'stomme data' aan de praat zien te krijgen. Naakte feiten moeten worden aangekleed en geschikt in een duidelijk en helder verhaal, dat aansluit, begrijpelijk én interessant is voor de eigentijdse lezer. Persoonlijke geschiedenissen en autobiografieën kennen soortgelijke problemen. Ook de chroniqueur van het eigen leven is afhankelijk van overgebleven 'data'. Ogenschijnlijk voordeel is dat de autobiograaf beschikt over omvangrijke en relevante getuigenverklaringen. 1 Immers, hij is toch beheerder van zijn eigen geheugen en de beste getuige van zijn eigen leven? Maar de autobiograaf heeft het niet altijd even makkelijk. Ook bij hem spreken de data niet vanzelf. In het geheugen moet gezocht worden, keuzes gemaakt, accenten gelegd. De auteur van een autobiografie heeft altijd een beweegreden, een aanleiding of idee vanwaaruit hij gaat schrijven. Hij betreedt zijn geheugen met een bepaalde zoekopdracht die zijn speurtocht en bewerking van data stuurt. Met het autobiografisch schrijven wordt een rode draad door het eigen leven geweven, maar het blijft onzeker of die rode draad er in het verleden ook al was, of dat deze slechts uit de pen van de autobiograaf voortvloeit. Ik zal dergelijke problemen van het autobiografisch schrijven hieronder belichten aan de hand van het thema van de waanzin. Waanzin verwijst naar een gebeurtenis of periode in het leven die als een breuk wordt ervaren in de continuïteit van dat leven én als breuk in de continuïteit van het verhaal over dat leven. Het concept en de ervaring van waanzin zijn daarom alleen al te weerbarstig om zich eenvoudig te laten opnemen in een eenduidig consistent discours. Wel beschikken we over vele archieven ̶ én geheugens ̶ vol ruwe data, observaties en rapportages. Er staan ook vele kaders ter beschikking, veel folk psychology, deskundige theorieën en narratieve tradities om waanzin in een groter rationeel bouwwerk te plaatsen. Desalniettemin blijft het moeilijk om de juiste rode draad te spinnen die precies vertelt 'wat er gebeurde' ̶ omdat nou juist de rode draad 'in de war' kwam. Een onderzoek naar 'autobiografisch schrijven over waanzin' gaat dan ook niet enkel over waanzin, maar ook over mogelijkheden en onmogelijkheden bij het (autobiografisch) schrijven. Wat waanzin precies is, kan weliswaar niet vooraf gezegd worden, maar om toch enige richting en houvast te geven in dit artikel, kan voor de term waanzin de medische term 'psychose' worden gedacht. Daarnaast kunnen we denken aan termen als 'spirituele/ existentiële crisis', 'zenuwinzinking', 'gekke tijd', 'verwardheid', et cetera. Ik bespreek drie soorten autobiografieën. Het eerste soort zijn de egodocumenten en herstelverhalen rondom psychiatrische stoornissen, waarin de autobiograaf en zijn waanzin tegenover elkaar staan en elkaar uitsluiten. Als alwetend verteller overziet de autobiograaf hier de waanzin en kent haar een duidelijke welomschreven plaats toe. Daarna bespreek ik autobiografieën waarbij de scheiding tussen waanzinnige ervaring en verhalende reflectie minder rigoureus is. In deze tweede soort probeert de autobiograaf vanuit de waanzin zelf de waanzin én zichzelf te verhelderen en te verwoorden. Tot slot bespreek ik de versmelting van autobiografisch schrijven en waanzin; de gevallen wanneer het schrijven zelf een vorm van waanzin is geworden.