Hikaye sanatı konusunda önemli bir akademisyen olan R. McKee, diyaloğu "yarı şiir" olarak adlandı... more Hikaye sanatı konusunda önemli bir akademisyen olan R. McKee, diyaloğu "yarı şiir" olarak adlandırıp bu formun ilginç bir özelliğe sahip olduğunu söylüyor: Konuşuruz. Konuşmak, diğer tüm özelliklerimizden daha çok insanlığımızı ifade eder. İnsan ilişkileri, esas itibariyle, günümüzü karartıp aydınlatan karmaşaların çevresinde gerçekleştirdiğimiz uzun mu uzun konuşmalardır. Yazarlar ilk etapta, sıkıcı ayrıntılardan ve rutin gevezelikten kurtularak anlamı yoğunlaştırırlar. Sonra da anlatımlarını inşa ederler; kelimeler yan anlamlara ve nüanslara kavuşur. Anlamlı diyalog, okur veya izleyicilerin, karakterin saklı duygu ve düşüncelerini algılamasını sağlayan yarı saydam bir yüzeydir. Dramatize edilmiş diyalog, dile getirilmeyen iki alanı, karakterin iç dünyası ile okur veya izleyicinin iç dünyasını buluşturma gücüne sahiptir. Yazarlar, karakterlerini konuştururlar, ancak gündelik hayatın bilindik tekdüzeliği ile değil, diyalog adını verdiğimiz yarı şiir yoluyla yaparlar bunu. Bir yazar, tıpkı bir simyacı gibi, karakterlerden, çatışma ve değişimlerden karışımlar hazırlayıp kalıba döker, sonra da bu kalıbı diyalogla yaldızlayıp varoluşun metalini hikayenin altınına dönüştürür. Ve diyalog, söylenenden söylenmeyene ve söylenemez olana doğru bizi sürükler.* Kanımca, böylesi bir özelliğin her diyalog için geçerli olacağı söylenemez; bu özellik, ancak büyük zekaların ürünü olan diyaloglar için söz konusu olabilir. A. Pope bir şiirinde "gerçek" zekayı şöyle tanımlar:
Hikaye sanatı konusunda önemli bir akademisyen olan R. McKee, diyaloğu "yarı şiir" olarak adlandı... more Hikaye sanatı konusunda önemli bir akademisyen olan R. McKee, diyaloğu "yarı şiir" olarak adlandırıp bu formun ilginç bir özelliğe sahip olduğunu söylüyor: Konuşuruz. Konuşmak, diğer tüm özelliklerimizden daha çok insanlığımızı ifade eder. İnsan ilişkileri, esas itibariyle, günümüzü karartıp aydınlatan karmaşaların çevresinde gerçekleştirdiğimiz uzun mu uzun konuşmalardır. Yazarlar ilk etapta, sıkıcı ayrıntılardan ve rutin gevezelikten kurtularak anlamı yoğunlaştırırlar. Sonra da anlatımlarını inşa ederler; kelimeler yan anlamlara ve nüanslara kavuşur. Anlamlı diyalog, okur veya izleyicilerin, karakterin saklı duygu ve düşüncelerini algılamasını sağlayan yarı saydam bir yüzeydir. Dramatize edilmiş diyalog, dile getirilmeyen iki alanı, karakterin iç dünyası ile okur veya izleyicinin iç dünyasını buluşturma gücüne sahiptir. Yazarlar, karakterlerini konuştururlar, ancak gündelik hayatın bilindik tekdüzeliği ile değil, diyalog adını verdiğimiz yarı şiir yoluyla yaparlar bunu. Bir yazar, tıpkı bir simyacı gibi, karakterlerden, çatışma ve değişimlerden karışımlar hazırlayıp kalıba döker, sonra da bu kalıbı diyalogla yaldızlayıp varoluşun metalini hikayenin altınına dönüştürür. Ve diyalog, söylenenden söylenmeyene ve söylenemez olana doğru bizi sürükler.* Kanımca, böylesi bir özelliğin her diyalog için geçerli olacağı söylenemez; bu özellik, ancak büyük zekaların ürünü olan diyaloglar için söz konusu olabilir. A. Pope bir şiirinde "gerçek" zekayı şöyle tanımlar:
Uploads
Papers by Fethiye Değer