Hotchkiss et cie
Hotchkiss et cie (Société Anonyme des Anciens Etablissements Hotchkiss et cie), ֆրանսիական արդյունաբերական ընկերություն, որը հիմնադրվել է Ֆրանսիա տեղափոխված ամերիկացի գյուտարար և գործարար Բենջամին Գոչկիսի կողմից Վիվիեում։1875 թվականից ընկերության արտադրական հզորությունները տեղակայվել են Սեն Դենիում։ Ընկերությունը սկզբնապես ճանաչում է ստացել որպես հրետանային զենքի արտադրող։ Հետագայում մշակել է հրետանային և հրաձգային զինատեսակներ, տանկեր և զրահամեքենաներ։ Նաև հայտնի էր որպես խոշոր ավտոարտադրող։ 1954 թվականին միացավ Delahaye ընկերության հետ և սկսեց կոչվել Hotchkiss-Delahaye։ 1956 թվականին Brandt ընկերության հետ միաձուլումից հետո ստեղծվեց Hotchkiss-Brandt ընկերությունը, որը 1966 թվականին մասնակիորեն միավորվեց Thomson-Houston Electric Company ընկերության հետ։ Hotchkiss ապրանքանիշը սպառումից հանվել է 1970 թվականին։
Հրետանի
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իր արտադրական գործունեությունը «Գոչկիսս» ընկերությունը սկսել է Լեռնային 42 մմ թնդանոթից և հրացաններից, որոնք արտադրվել են 37, 40, 47 և 57 մմ տրամաչափերով։ 5 պտտվող կոճղերի առկայությամբ ապահովվել է րոպեում մինչև 43 կրակոց:Զենքերը գնվել են շատ երկրների զինված ուժերի կողմից։ Հետագայում մշակվել են 37 մմ 5-ականի պտուտահաստոց և 1-ականի թնդանոթներ (համապատասխանաբար 20 և 22,8 տրամաչափի կոճղերի երկարություն)՝ նավերի ականազերծման պաշտպանության համար[1], իսկ դրանց բազայում ստեղծվել են 5- և 1-ականի 47-մմ հրանոթներ (համապատասխանաբար 25 և 43,5 տրամաչափի)[2] և 1-ակ 57 մմ (40/50/58 տրամաչափի)[3], տարբեր ռազմական նավատորմերի, այդ թվում՝ ռուսական և արտոնագրով ռուսական արտադրության սպառազինման մեջ։ Խոշոր պատվերները հանգեցրել են արտադրության աճին և 20-րդ դարի սկզբին ընկերությունը համարվում էր 400 աշխատակից ունեցող հաջողակ ձեռնարկություն։
1932 թվականին «Գոչկիս» ընկերությունը մշակել է 25 մմ հակատանկային ատրճանակ, որն ընդունվել է ֆրանսիական բանակի կողմից 1934 թվականին։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկզբին սկզբունքորեն գործիքը հնացել է[4]։ Նրա զինամթերքի հիման վրա ստեղծվել է նաև 1932 թվականին Model 1934 զենիթային ավտոմատ թնդանոթը։ Ֆրանսիական զինված ուժերն ի սկզբանե մերժել են այդ մոդելը[5]։ Սակայն Ճապոնիան 1935 թվականին ձեռք է բերել այդ զենքի արտադրության լիցենզիան և դրա բազայում մշակվել է 25 մմ տիպ 96 զենիթային թնդանոթը, որը դարձել է ճապոնական նավատորմի Մերձավոր ՀՕՊ-ի հիմնական միջոցը[6]։ Միայն 1938 թվականին ֆրանսիական բանակն ու նավատորմն այդ զենքն ընդունեցին, բայց մինչև ռազմական գործողությունների սկսվելը նրա զանգվածային արտադրությունը ծավալել չհաջողվեց։ Այնուամենայնիվ, ընկերության կոնստրուկտորները հասցրել են մշակել այդ զենիթային թնդանոթի մի շարք փոփոխություններ՝ M1939 և M1940 անվանումներով[5]։
Բացի այդ, ընկերությունը մշակել է 37 մմ ավտոմատ զենիթային թնդանոթի M1935։ Այս գործիքը համապատասխանում էր իր ժամանակի լավագույն համաշխարհային նմուշներին և նավատորմի վրա պետք է փոխարիներ ամբողջովին հնացած m1925/1933 զենիթային կիսաավտոմատ։ Սակայն արդյունաբերական արտադրության ծավալման հետ կապված ձգձգումները հանգեցրին նրան, որ զենքը նավատորմ է մտել տառացիորեն հաշված օրինակներով և ոչ մի դեր չի խաղացել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմում։
Գնդացիրներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գնդացիրների արտադրությանը «Գոչկիս» ընկերությունը ձեռնամուխ է եղել 19-րդ դարի վերջին, երբ հունգարացի գյուտարար Ադոլֆ Օդկոլեկը սեփական կառուցվածքի գնդացրի փաստաթղթերը վաճառել է ընկերությանը։ 1897 թվականին «Գոչկիս» նախագծի լրամշակումից հետո թողարկել է իր առաջին mle 1897 հաստոցային գնդացիրը։ Այս զենքը դարձել Է բարելի օդային սառեցմամբ առաջին գնդացիրներից մեկը, ընդ որում «Գոչկիսի» կոնստրուկտորներն առաջին անգամ մետաղյա կողիկներ են կիրառել բարելի ավելի լավ սառեցման համար։ Գնդացիրը գնվել Է Ճապոնիայի կողմից և կիրառվել ռուս-ճապոնական պատերազմում։ Հետագայում գնդացիրը թողարկվել է տարբեր մոդիֆիկացիաներով՝ Mle 1900, Mle 1908, Mle 1914, դառնալով ֆրանսիական բանակի հիմնական հաստոցային գնդացիրը Առաջին համաշխարհային պատերազմում[7]։
1908 թվականին ընկերությունը մշակել է Mle 1900 բազայում ձեռքի գնդացիր։ Հատուկ հետաքրքրություն է զինվորականների այն չի առաջացրել, Բայց սկզբից Առաջին համաշխարհային պատերազմի շտապ ընդունվել է սպառազինության որպես Hotchkiss Mle 1909։ Չունենալով հատուկ արժանիքներ, գնդացիր շատ պարզ է սարքի։ Այս հանգամանքը նրան լայն ժողովրդականություն է ապահովել պատերազմող տերությունների բանակներում։ Բացի ֆրանսիական բանակից, այն Մեծ Բրիտանիայում ընդունվել է որպես MK I Hotchkiss և ԱՄՆ-ում որպես Benet-Mercie M1909: Որոշ քանակությամբ գնդացիրներ առաքվել են այլ երկրներ, այդ թվում՝ Ռուսաստան։ Հետպատերազմյան շրջանում ընկերությունը ստեղծել է Mle 1909 մոդելի հիման վրա Mle 1922/1925/1926 մոդելը, որը տարբերվում էր տրամաչափով և լայնորեն մատակարարում էր դրանք արտահանման համար։ Հենց Ֆրանսիայում այդ գնդացիրները գնվել են միայն աննշան խմբաքանակներով[8]։
1920-ական թվականների վերջին ընկերությունը ստեղծեց M1929 խոշոր տրամաչափի գնդացիր, որը նախատեսված էր զրահատեխնիկայի և օդային թիրախների դեմ պայքարելու համար։ Զենքը մշակվել է հատուկ նախագծված «Գոչկիսի» փամփուշտի տակ այդ գնդացրի համար։ M1929-ն ընդունվել է ֆրանսիական զինված ուժերի բոլոր տեսակներում, ինչպես նաև արտահանվել է։Ճապոնիան ձեռք է բերել այս մոդելի թողարկման լիցենզիա և արտադրել է որպես 3 տեսակ բանակի և նավատորմի համար։ Այնուամենայնիվ, գնդացիրը միջազգային մեծ հաջողություն չունեցավ՝ զգալիորեն զիջելով ամերիկյան M2-ին։
Զրահատեխնիկա
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Զրահատեխնիկայի արտադրությամբ «Գոչկիս» ընկերությունը զբաղվել է 1930 թվականների սկզբին, երբ մասնակցել է ֆրանսիական բանակի կողմից հայտարարված թեթև տանկի մրցույթին հետևակային մասերի համար։ 1934 թվականին ներկայացված մեքենան մերժվեց Renault R35 տանկի օգտին, սակայն ֆրանսիական հեծելազորի մասերով որդեգրվեց Hotchkiss H35: Հետագա տարիներին մշակվել են H38 և H39 մոդիֆիկացիաները, որոնք աչքի են ընկել ավելի հզոր շարժիչով, կատարելագործված ամրագրմամբ և թնդանոթով։ Ընդամենը 1935-1940 թվականներին արտադրել են այդ տեսակի մոտ 1000 տանկ։ 1940 թվականի ֆրանսիական արշավի մեկնարկի պահին ֆրանսիական զորքերում կար H35/38/39 տիպի 821 տանկ[9]։ Ֆրանսիայի պարտությունից հետո մինչև 600 այդ տանկերն օգտագործվել են Վերմախտի կողմից։ Ընդ որում, տանկերի մի մասը վերասարքավորվել է այլ խնդիրների, այդ թվում՝ որպես ինքնագնաց հրետանային կայանքներ[10]։ H39 տանկերը գնվել են Իսրայելի կողմից և կիրառվել 1947-1949 թվականների արաբա-իսրայելական պատերազմի ընթացքում։
Հետպատերազմյան շրջանում «Գոչկիսս» ընկերությունը զբաղվում էր զրահամեքենաների արտադրությամբ։ 1950-1951 թվականներին ֆրանսիական բանակի պատվերով մշակվել է թեթև թրթուրավոր զրահամեքենա՝ վեց հետևակայինների տեղափոխման համար։ Փորձարկումներից հետո 1952 թվականին նրա բազայում ստեղծվել են երկու մոդիֆիկացիաներ, որոնք ընդուն«»վել են ֆրանսիական ցամաքային զորքերի սպառազինության մեջ՝ tt6-52 հետևակային զրահամեքենան և CC2-52 բեռների փոխադրման համար զրահամեքենան[11]։ Բացի այդ, այդ զրահամեքենան ընդունվել Է բունդեսվերի սպառազինության մեջ և օգտագործվել այնտեղ ինչպես օրիգինալ, այնպես էլ Գերմանիայի համար հատուկ մշակված մոդիֆիկացիաներում։ Նրանք ներառում էին հետախուզական և դիտորդական մեքենաներ, ինչպես նաև ինքնագնաց ականանետեր[12]։
Ավտոմեքենաներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Գոչկիս» ընկերության մուտքը ավտոմոբիլային ոլորտ պայմանավորված էր ընկերության ղեկավարության ցանկությամբ դիվերսիֆիկացնել արտադրությունը և ազատվել ռազմական պատվերներից ավելորդ կախվածությունից։ Սկսած 1900 թվականից ընկերությունը ձեռնամուխ է լինում ավտոմեքենաների այլ արտադրողների համար բաղադրիչների թողարկմանը։ «Գոչկիսայի» արտադրության առաջին մեքենան թողարկվել է 1903 թվականին Hotchkiss 17CV ապրանքանիշի ներքո և չնայած այն բանին, որ ուներ նախատիպ Mercedes Simplex մեքենայի տեսքով, ուներ նաև օրիգինալ լուծումներ, մասնավորապես, սեփական մշակման փոխանցման, որը նմանը չուներ։ 1904 թվականին ընկերության գործարանում տեղի ունեցած հրդեհից հետո ավտոմեքենաների արտադրությունը շարունակվել է 1906 թվականին։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ընկերությունն ամբողջությամբ կենտրոնացել է հրետանային-հրաձգային սպառազինության արտադրության վրա։
Ավտոմեքենաների արտադրությանը վերադարձել են միայն 1926 թվականին։ Ընդ որում, ձեռնարկության ղեկավարությունը որոշել է թողարկել հեղինակավոր ավտոմեքենաներ։ Թողարկումն սկսվել է շքեղ թափքով աչքի ընկնող AM4 մոդելից։ Այն 1929 թվականին փոխել է AM73-ը, իսկ ավելի ու՝ AM80-ը։ 1933 թվականին Գոչկիսը դադարեցրեց am սերիայի մեքենաների արտադրությունը և իր արտադրական գիծը միացրեց երկու ընտանիքում` 400 և 600։ Առաջինը հագեցած էր 4-մխոց շարժիչով, երկրորդը՝ 6 — մխոցանի շարժիչով։ Այլ տարբերությունները չնչին էին։ «Գոչկիս» ավտոմեքենաների արտադրությունը երբեք ծավալով զգալի չի եղել։ Այսպես 1939 թվականին հավաքվեց 2751 ավտոմեքենա[13]։ Բացի այդ, «Գոչկիսը» մասնակցել է ռազմական մեքենաների արտադրությանը՝ մատակարարելով laffly ընկերության բաղադրիչներ և շարժիչներ։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտից հետո ընկերության ղեկավարությունը որոշել է վերսկսել ավտոմոբիլային արտադրությունը։ Թողարկումն սկսվել է նախապատերազմական մարդատար Hotchkiss 686 ավտոմոբիլից, դրա արտադրությունը կատարվել է 1946-1950 թվականներին։ Միայն 1948 թվականին ընկերությունը ներկայացրել է նոր զարգացում՝ Hotchkiss-Artois։ 1950 թվականին ընկերությունը ձեռնամուխ է եղել երկու նոր մոդելների՝ Hotchkiss — Gregroire և Hotchkiss-Anjou թողարկմանը։ Երկու ավտոմեքենաներն էլ պատկանել են հեղինակավոր սեգմենտին և աչքի են ընկել զգալի տեխնիկական կատարելությամբ։ Սակայն պահանջարկը հայտնվել է շատ ցածր է։ 1950-1954 թվականներին թողարկվել է ընդամենը 250 Hotchkiss-Gregroire և 3687 Hotchkiss-Anjou[14]: Նման իրավիճակի հետևանքով «Գոչկիս» մակնիշի մարդատար ավտոմեքենաների արտադրությունը 1954 թվականին դադարեցվել է[15]։
Հետագայում «Գոչկիս» Արտադրական շարքի հիմքը դարձան M201 բանակային արտաճանապարհային ավտոմեքենաները, որոնք Ամերիկյան Willys M38 ջիպի արտոնագրված տարբերակն էին։ Արտադրությունը ծավալվել է 1953 թվականին, 1955 թվականից սկսվել են ֆրանսիական բանակի մատակարարումները։ Ընդամենը 1955-1966 թվականներին ֆրանսիական զինված ուժերը «Գոչկիսից» գնել են 27604 m201 ավտոմեքենա[16]։ Բացի այդ, «Գոչկիսը» լիցենզիայով թողարկել է ամերիկյան M606 ջիպերը, որոնք կոչվում էին JN-101։ 1962 թվականին արտադրության մեջ մտավ JN-102-ի կատարելագործված տարբերակը՝ նոր շարժիչներով։JN սերիայի արտաճանապարհային մեքենաների արտադրությունը սկսվել է մինչև 1970 թվականը[17]։
1960-ական թվականների վերջից «Գոչկիս» ընկերությունը մասնակցել է «եվրո-ջիպ» միջազգային նախագծին, ընդ որում հենց ֆրանսիական ընկերությունն է եղել մեքենայի գլխավոր մշակողը։ Բացի այդ, աշխատանքներին մասնակցել են գերմանական «Բյուսինգ» և իտալական «Լյանչա» ընկերությունները։ Աշխատանքների արդյունքը բանակային լողացող մեքենայի հայտնվելն էր, որի նախատիպերը փորձարկվեցին 1971 թվականին։ Սակայն այդ պահին «Գոչկիս» ընկերությունն արդեն դադարեցրել է իր գոյությունը[18]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ «37 mm Hotchkiss (1-pdr)». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ մայիսի 4-ին. Վերցված է 2016 թ․ դեկտեմբերի 9-ին.
- ↑ 47 mm Hotchkiss (3-pdr)
- ↑ 57 mm Hotchkiss (6-pdr)
- ↑ Шант К. Артиллерия. — М: Омега, 2006. — С. 123. — ISBN 1-84509-248-1
- ↑ 5,0 5,1 Шант К. Артиллерия. — С. 134.
- ↑ Campbell J. Naval weapons of World War Two. — Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1985. — P. 200. — ISBN 0-87021-459-4
- ↑ Лидшун Р., Воллерт Г. Стрелковое оружие вчера. — Минск: Попурри, 2003. — С. 475. — ISBN 985-438-813-1
- ↑ Лидшун Р., Воллерт Г. Стрелковое оружие вчера. — С. 477.
- ↑ Барятинский М. Лёгкие танки Второй мировой. — М: Коллекция, Яуза, ЭКСМО, 2007. — С. 131. — ISBN 978-699-21323-8
- ↑ Барятинский М. Лёгкие танки Второй мировой. — С. 132.
- ↑ Нерсесян М.Г., Каменцева Ю.В. Бронетанковая техника армий капиталистических государств. — М: Военное издательство Министерства обороны СССР, 1964. — С. 282.
- ↑ Нерсесян М.Г., Каменцева Ю.В. Бронетанковая техника армий капиталистических государств. — С. 322.
- ↑ де ла Рив Бокс Р. Легковые автомобили. Иллюстрированная энциклопедия. — М: Лабиринт-Пресс, 2005. — С. 124. — ISBN 5-9287-0687-1
- ↑ де ла Рив Бокс Р. Легковые автомобили. Иллюстрированная энциклопедия. — С. 126.
- ↑ де ла Рив Бокс Р. Легковые автомобили. Иллюстрированная энциклопедия. — С. 125.
- ↑ Кочнев Е.Д. Армейские автомобили НАТО 1946-1991. — М: Яуза, Эксмо, 2012. — С. 464. — ISBN 978-5-699-54106-5
- ↑ Кочнев Е.Д. Армейские автомобили НАТО 1946-1991. — С. 465.
- ↑ Кочнев Е.Д. Армейские автомобили НАТО 1946-1991. — С. 467-468.