Ջովանի Պիզանո

Ջովանի Պիզանո; իտալ.՝ Giovanni Pisano
Ծնվել է	մոտ 1248
Ծննդավայր	Պիզա, Տոսկանա, Իտալիա
Մահացել է	1315 կամ 1318
Վախճանի վայր	Սիենա, Տոսկանա, Իտալիա
Ուշագրավ աշխատանքներ	Սուրբ Դոմենիկո, Ambo of the Cathedral of Pisa? և Pulpit of Sant' Andrea, Pistoia?
	Giovanni Pisano Վիքիպահեստում

Ջովանի Պիզանո (իտալ.՝ Giovanni Pisano) (մոտ 1248^[1], Պիզա, Տոսկանա, Իտալիա - 1315 կամ 1318^[2], Սիենա, Տոսկանա, Իտալիա^[2]), իտալացի քանդակագործ և ճարտարապետ։

Նիկոլո Պիզանոյի որդին և աշակերտը։

Պրոտոռենեսանսի գործիչներից է, ավելի համբավավոր, քան իր հայրը^[3]։ Նրա ոճը աչքի է ընկնում ազատությամբ և դինամիկությամբ։ Նա կերպարները շարժման մեջ է ներկայացնում և օգտագործում է դրամատիկական բազմաթիվ միջոցներ։ Նրա քանդակներին բնորոշ են կտրուկ շրջադարձերն ու անկյունային գծերը։

Կենսագրություն

Ջովանի Պիզանոն ծնվել է Պիզայում։ 1265-1278 թվականներին աշխատել է հոր հետ։ Նրա մասնակցությամբ է ստեղծվել Սիենա քաղաքի տաճարի ամբիոնը, ինչպես նաև Ֆոնտե Մաջորե շատրվանը Պերուջայում։ 1270-1276 թվականներին նա մեկնել է Ֆրանսիա, և նրա աշխատանքների վրա մեծ ազդեցություն է թողել ֆրանսիական գոթիկա ոճը^[4]։

1285 թվականին Ջովանի Պիզանոն գալիս է Սիենա, որտեղ 1287-1296 թվականներին Մայր տաճարի գլխավոր ճարտարապետի պաշտոնն է զբաղեցնում։ Իտալական շքեղ շենքերից ամենաճոխը Ջովանի Պիզանոյի գլխավորությամբ կառուցված տաճարն է։ 1299 թվականին Ջովանի Պիզանոն վերադառնում է Պիզա, որտեղ աշխատում է եկեղեցիների շինարարությունում՝ որպես քանդակագործ և ճարտարապետ։ Նրա մեծ ձեռքբերումներից մեկն է Սանտ Անդրեա մայր տաճարը Պիստոյայում (1297-1301)։ Թեմատիկան նույնն է, ինչ որ Պիզայի ճարտարապետությանն էր։ Սակայն անձանց դեմքերն ու ժեստերը դրամատիկ են։ Նա համարվում է Մադոննայի, ինչպես նաև մարգարեների ու սրբերի բազմաթիվ արձանների հեղինակ։ Ամենահայտնի քանդակը գտնվում է Սկռովենի մատուռի զոհասեղանին։

1313 թվականին Ջովանի Պիզանոն սկսել է աշխատել Գերմանիայում, Մարգարիտա Լյուքսեմբուրգցի կայսրուհու տապանաքարի վրա, որն անավարտ է մնացել։ Վերջին հիշատակումը Ջովանի Պիզանոյի մասին եղել է 1314 թվականին. հավանաբար՝ դրանից շատ չանցած՝ նա մահացել է։

Ջովանի Պիզանոյի քանդակներ

Սիենայի տաճարի ճակատային մասի արձանը, 1284—99
Պիստոյայում՝ Սանտ Անդրեա եկեղեցում
Սիենայի տաճարի ճակատային մասի ստորին հատվածը, 1284—99
Պիզայում Սանտա Մարիա Ասունտա եկեղեցու ամբիոնը

Պատկերասրահ

Սիենայի տաճարի ճակատային մասը

Ծանոթագրություններ

↑ ^1,0 ^1,1 Kunstindeks Danmark (դան.)
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Ascani V. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 2001. — Vol. 56.
↑ Diccionario de Arte II (en castellà). Barcelona: Biblioteca de Consulta Larousse. Spes Editorial SL (RBA), 2003, p.169. DL M-50.522-2002. ISBN 84-8332-391-5 [Consulta: 6 desembre 2014
↑ Giorgio Vasari: Le vite dei più eccellenti pittori, scultori e architetti. Newton Compton Editori, Rom 2010, ISBN 978-88-541-1425-8, S. 127 ff.

Գրականություն

Hohenfeld, Kai (2014). Die Madonnenskulpturen des Giovanni Pisano. Stilkritik, Kulturtransfer und Materialimitation. Kromsdorf. ISBN 978-3-89739-821-4.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
Mellini, G.L. (1969). Il pulpito di Giovanni Pisano a Pistoia. Florence.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
Carli, Enzo (1966). Giovanni Pisano. Milan. ISBN 88-7781-045-9.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
Мировая художественная культура XIII в.
Лазарев В. Н., Происхождение итальянского Возрождения, т. 1—2, М., 1956— 59
Fasola G. N., Nicola Pisano, Roma, 1941
Toesca I., Andrea e Nino Pisani, Firenze, 1950
Mellini G. L., Giovanni Pisano, Mil., [1970]

Արտաքին հղումներ

Պիզայի տաճարի նկարները

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ջովանի Պիզանո» հոդվածին։

[_37af3037c7922af3-1] 1,0 ^1,1 Kunstindeks Danmark (դան.)

[_4d1fe6c81c81cd5e-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 Ascani V. Dizionario Biografico degli Italiani (իտալ.) — 2001. — Vol. 56.

[3] Diccionario de Arte II (en castellà). Barcelona: Biblioteca de Consulta Larousse. Spes Editorial SL (RBA), 2003, p.169. DL M-50.522-2002. ISBN 84-8332-391-5 [Consulta: 6 desembre 2014

[4] Giorgio Vasari: Le vite dei più eccellenti pittori, scultori e architetti. Newton Compton Editori, Rom 2010, ISBN 978-88-541-1425-8, S. 127 ff.

[1]

[2]

[3]

[4]