Ջակոմո Մեյերբեր

Ջակոմո Մեյերբեր
Բնօրինակ անուն	գերմ.՝ Giacomo Meyerbeer
Ի ծնե անուն	գերմ.՝ Jakob Liebmann Meyer Beer
Ծնվել է	սեպտեմբերի 5, 1791; Tasdorf, Պրուսիայի թագավորություն, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն
Երկիր	Պրուսիայի թագավորություն
Մահացել է	մայիսի 2, 1864 (72 տարեկան); Փարիզ, Ֆրանսիական երկրորդ կայսրություն
Գերեզման	Schönhauser Allee Jewish Cemetery
Ժանրեր	օպերա
Մասնագիտություն	կոմպոզիտոր, դիրիժոր, ինքնակենսագիր և երաժշտական ղեկավար
Ամուսին	Minna Meyerbeer?
Պարգևներ	և
	Giacomo Meyerbeer Վիքիպահեստում

Ջակոմո Մեյերբեր (գերմաներեն՝ Giacomo Meyerbeer, ծննդյամբ՝ Յակոբ Լիբման Բեր, գերմաներեն՝ Jacob Liebmann Ber, սեպտեմբերի 5, 1791(1791-09-05)^[2]^[3]^[4], Tasdorf, Պրուսիայի թագավորություն, Սրբազան Հռոմեական կայսրություն - մայիսի 2, 1864(1864-05-02)^[3]^[2], Փարիզ, Ֆրանսիական երկրորդ կայսրություն^[5]^[4]), գերմանացի և ֆրանսիացի երգահան, «մեծ օպերա» (Grand Opera) ժանրի հիմնադիր։ Հիմնական ստեղծագործություններն են՝ «Ռոբերտ-սատանա» (Robert le Diable, 1831), «Հուգենոտներ» (Les Huguenots, 1836), «Մարգարե» (Le Prophète, 1849), «Դինորա» (Dinorah, 1859), «Աֆրիկուհի» (L’Africaine, 1864) օպերաները։

Հրեա բանկիրի որդի։ Աշակերտել է Մուցիո Կլեմենտիին (դաշնամուր), Կ․ Ֆ․ Ցելտերին և Դ․ Ֆոգլերին (կոմպոզիցիա)։ 1816-1824 թվականներին ապրել է Իտալիայում, յուրացրել իտալական օպերայի սկզբունքները և տարբեր քաղաքներում բեմադրել նոր օպերաներ, որոնցից առավել հասունը՝ «Խաչակիրը Եգիպտոսում» (1824)։

1827-1842 թվականներին ապրել է Ֆրանսիայում, որտեղ աննախընթաց հաջողություն են գտել նրա «Ռոբերտ Սատանա» (1830, բեմադրվել է 1831) և համաշխարհային հռչակ վայելող «Հուգենոտներ» (1835, բեմադրվել է 1836) օպերաները։

1842-1846 թվականներին Բեռլինում վարել է գեներալ-մուզիկ-տնօրենի (գլխավոր դիրիժոր) պաշտոնը։ 1856 թվականին վերադարձել է Փարիզ, ուր բեմադրվել են նրա «Մարգարե» (1849), «Պլոյերմելյան ներում» («Դինորահ», 1859), «Աֆրիկուհի» («Վասկո դա Դամա», բեմ․ ետմահու, 1885) և այլ օպերաներ։ Զարգացնելով «մեծ օպերայի» ավանդույթները Մեյերբերը լիբրետիստ Էժեն Սկրիբի հետ ստեղծել է մոնումենտալ ներկայացումներ՝ կոնտրաստային դրամատուրգիայով, մասսայական ճոխ տեսարաններով, շքեղ ձևավորմամբ, որոնց բարդ սյուժեներում, իբրև կանոն, միահյուսվում են պաամա-սոցիալական և անձնական դրամայի գծեր։ Չնայած խոցելի կողմերին (պատմական անցքերի վիճելի մեկնաբանում, ոճի որոշ էկլեկաիկություն, վիրտուոզային և բեմադրական էֆեկտների չարաշահում), Մեյերբերի երկերը (շուրջ 16 օպերա) վոկալ, անսամբլային, խմբերգային և բալետային համարների բազմազան օգտագործման, մելոդիկայի ու հարմոնիայի արտահայտչականության և վառ գործի քավորման շնորհիվ զգալիորեն հարստացրին 19-րդ դարի ռոմանտիկական օպերան։

Երևանի օպերայի և բալետի թատրոնում 1943 թվականին բեմադրվել է «Հուգենոտներ» օպերան։

Ծանոթագրություններ

↑ https://www.ndr.de/nachrichten/info/Geburtstag-von-Giacomo-Meyerbeer,audio84995.html
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Niggli A. Meyerbeer, Giacomo (գերմ.) // Allgemeine Deutsche Biographie — L: 1885. — Vol. 21. — S. 631–640.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 ^4,3 ^4,4 Archivio Storico Ricordi — 1808.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 Мейербер Джакомо // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ջակոմո Մեյերբեր» հոդվածին։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 454)։

[_c58e75f0d166aa7f-1] ttps://www.ndr.de/nachrichten/info/Geburtstag-von-Giacomo-Meyerbeer,audio84995.html

[_53b21e4bc70b79cd-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Niggli A. Meyerbeer, Giacomo (գերմ.) // Allgemeine Deutsche Biographie — L: 1885. — Vol. 21. — S. 631–640.

[_4568f29d97f6cefd-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.

[_b586bd9942316e08-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 ^4,3 ^4,4 Archivio Storico Ricordi — 1808.

[_ed7b68a21d2ba3a8-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 Мейербер Джакомо // Большая советская энциклопедия (ռուս.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]