Արշակ Նազարյան

Արշակ Նազարյան;
Ծնվել է	նոյեմբերի 9, 1961 (62 տարեկան)
Ծննդավայր	Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Կրթություն	Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստական ուսումնարան (1980) և Երևանի պետական գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտ (1986)
Մասնագիտություն	քանդակագործ
Ծնողներ	հայր՝ Սուրեն Նազարյան
Անդամություն	Հայաստանի նկարիչների միություն
	Arshak Nazaryan Վիքիպահեստում

Վիքիպեդիայում կան հոդվածներ Նազարյան ազգանունով այլ մարդկանց մասին։

Արշակ Սուրենի Նազարյան (նոյեմբերի 9, 1961(1961-11-09), Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ քանդակագործ։

ՀՀ ժողովրդական նկարիչ, քանդակագործ Սուրեն Նազարյանի որդին է, Արա Նազարյանի եղբայրը։

Կենսագրություն

1976-1980 թվականներին սովորել է Երևանի Փանոս Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանում։
1980-1986 թվականներին` Պետական գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտում։
1986 թվականից մասնակցել է Հայաստանի նկարիչների միության կողմից կազմակերպած մի շարք ցուցահանդեսների Երևանում, Գյումրիում, Մոսկվայում, Պանևեժիսում (Լիտվա), Խարթումում (Սուդան)։
1987 թվականին մի խումբ տաղանդավոր՝ հայ ժամանակակից արվեստում նոր, սկցբունքային մոտեցումներ առաջադրող նկարիչների հետ ստեղծում է «3-րդ Հարկ» խումբը։
1990 թվականից Հայաստանի նկարիչների միության անդամ է։
1992 թվականից ապրում և ստեղծագործում է ԱՄՆ-ում^[1]։

1994 թվականից մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների ԱՄՆ-ում, Ֆրանսիայում, Մակեդոնիայում, Սերբիայում, Գերմանիայում, Ռուսաստանում և Կոլումբիայում։

Ստեղծագործությունները գտնվում են մի շարք մասնավոր հավաքածուներում, ինչպես նաև ցուցադրվում են Երևանի ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Հայաստանի ազգագրության պետական թանգարանում, Վանաձորի պետական պատկերասրահում, Կոլումբիայի Մեդելին քաղաքի ժամանակակից արվեստի թանգարանում։

Ստեղծագործություններ

Նկարներ

«Մեկ այլ օր հարավում», 2000 թվական
«Երեկո»,
«Թթվածին»
«Երազանք»

Քանդակներ

«Կատվաշուն», 1984, բրոնզ
«Կետ», 1985, բրոնզ
«Գլադիատոր», 1985, բրոնզ
«Անդրանիկ», 1986
«Դահուկորդ», 1987
«Գլադիատորների մենամարտ», 1987
«Մի՛ սպանիր», 1989
«Նստած ֆիգուր», 1989
«Սիրենք, ոչ թե պատերազմենք», 1990

Մեջբերումներ Արշակ Նազարյանից

Մարդ արարածը սովորելով է ապրում իր կյանքը։ Սովորելու ընթացքում` ոչնչացնում է շատ արժեքներ։ Արդյունքում` փորձ է ձեռք բերում և գիտակցում կորցրածի կաևորությունը ...իմաստնանում է, բայց այդ ժամանակ լրանում է` այս մոլորակի վրա նրա գոյության ժամանակը (ժամանակ չի մնում իմաստուն ու արդար ապրելու համար)։ Այս «ցիկլը» կրկնվում է սերնդե-սերունդ։ Մարդն անցնում է, իսկ նրա «ուսման պրոցեսում» քաղաքակրթությանը հասցված «վնասվածքներին» (դեռ չապաքինված) նոր վնասվածքներ ավելացնում։
Մարդն ինքն իրեն չի ճանաչում, իսկ երբ ճանաչում է, չի հաշտվում այդ մտքի հետ։