Վահան Գրիգորյանը ծնվել է 1905 թվականին Մուշի գավառի Մեջիթլու գյուղում։ 1915 թվականի ցեղասպանությունից փրկվածների հետ գաղթել է Արևելյան Հայաստան, պատանությունն անցկացրել տարբեր որբանոցներում։ 1920 թվականի աշնանը գերվել է Ալեքսանդրապոլ ներխուժած թուրքերի կողմից, 1921 թվականի մայիսին հրաշքով փրկվել՝ լողալով անցնելով Ախուրյան գետը։ 1924 թվականին աշխատանքի է անցել Երևանի Տպագրական տրեստի 2-րդ տպարանում որպես գրաշար։ Խորհրդային Միության Կոմունիստական Կուսակցության անդամ 1929 թվականից։ 1930 թվականին ավարտել է բանֆակը, 1933 թվականին Մոսկվայի կինեմատոգրաֆիայի ինստիտուտի գրական-սցենարական բաժինը։ 1933-1938 թվականներին աշխատել է «Գրական թերթում», նախ որպես բաժնի վարիչ, ապա՝ պատասխանատու քարտուղար։ 1938-1948 թվականներին եղել է «Սովետական գրականություն և արվեստ» ամսագրի խմբագրի տեղակալ։ 1950-1957 թվականներին Հայաստանի գրողների միության կոնսուլտացիոն բյուրոյի նախագահ։ 1957-1966 թվականներին վարել է «Հայաստան» հրատարակչության գեղարվեստական գրականության խմբագրության վարիչի պաշտոնը։
1930 թվականին հրատարակել է բանաստեղծությունների առաջին ժողովածուն՝ «Անիվի երգը» խորագրով։ Հայրենիքի վերածննդին են նվիրված Գրիգորյանի «Արևն ազդանշան» (1939), «Հայրենի նվագներ» (1947), «Իմ երկիր» (1948), «Երախտիք» (1956), «Կրակի ու կարոտի միջով» (1969) և այլ ժողովածուներ։ 1967 թվականին լույս է ընծայել «Փրկություն» վիպակը, 1975 թվականին՝ «Համաստեղություն» վեպը, 1987 թվականին՝ «Ամպրոպից հետո» վեպը[3]։ ԽՄԿԿ անդամ 1929 թվականից։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 3, էջ 227)։
Օսմանյան կայսրություն և 
ԽՍՀՄ
