Ραπουνζέλ

Βρίσκομαι σε μια κατάσταση απάθειας....Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά συμβιβάζομαι σιγά σιγά με τη σκέψη ότι δεν μπορώ να επέμβω για να διορθώσω, να βοηθήσω, να ανατρέψω ή να επηρεάσω άτομα και καταστάσεις.... Δέχομαι σχεδόν μοιρολατρικά τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις στενοχώριες που περνούν τα πιο αγαπημένα μου άτομα και ξέρω πια πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα... ούτε θα ήταν σωστό , άλλωστε. Η ζωή περιλαμβάνει τα πάντα και μια ζωή για να είναι ολοκληρωμένη πρέπει να έχει απ' όλα...

Βγαίνω στο παράθυρό μου και κάνω χάζι...Βλέπω κόσμο, ακούω ήχους, ένα λεφούσι μελισσάκια να στριφογυρίζουν...


Τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα συνεχίζουν την πορεία τους πέρα και έξω από μένα...Και συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι αυτό είναι το σωστό. Ο καθένας μας ακολουθεί τη δική του πορεία και όσο και αν προσπαθούμε να ενώσουμε τις ζωές μας με κοινωνικά συμβόλαια, ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε. Δεν μπορεί να μας ενώσει ένα πιστοποιητικό γάμου, ή γέννησης, ούτε ένα όνομα, μια γραμμή αίματος ή ένα κοινό παρελθόν, ούτε καν μια υπόσχεση παντοτινής φιλίας.

Το μόνο που μας ενώνει με τους άλλους είναι η αγάπη...Απλή, πηγαία και χωρίς εγωισμούς και προσδοκίες...

Φίλοι, σας ευχαριστώ που υπάρχετε. Είναι ωραίο να σας νιώθω εκεί έξω!

......Και τώρα, παρακαλώ, ας ανέβει κάποιος στον πύργο μου να με ελευθερώσει....
Ναι;... Φτάνει η πλάκα... Βαρέθηκα μόνη μου.... Ανοίξτε, δεν είναι αστείο, πια!.... Ναι;.... Ακούει κανείς;