Miquel Roca i Junyent
Miquel Roca i Junyent, nado en Cauderan (Bordeos, Xironda) o 20 de abril de 1940,[1] é un político e avogado catalán,[2] antigo deputado de Converxencia Democrática de Cataluña, e un dos pais da Constitución española de 1978[2] e do Estatuto de Autonomía de Cataluña de 1979. Actualmente é tamén presidente do padroado do Museo Nacional de Arte de Cataluña,[3] mecenas vitalicio da Fundación Gala-Salvador Dalí, vicepresidente da Fundación Barcelona Cultura, e presidente da Sociedade Económica de Amigos da Barcelona. Country da Fundación Abertis e presidente da Universidade de Honra de Barcelona Alumni.[4] Tamén escribe todos os martes para o xornal La Vanguardia.[5]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Nado no exilio, fillo de Joan Baptista Roca i Caball, un dos fundadores de Unió Democràtica de Catalunya (UDC), e de Montserrat Junyent i Quintana.[6] O seu avó foi o líder carlista Miquel Junyent i Rovira. Miquel Roca naceu en Burdeos o mesmo día que os alemáns bombardearon a cidade durante a segunda guerra mundial. Montserrat Junyent volveu a Barcelona cos seus fillos en 1941. O pai aínda permanecería un tempo en Francia.[6]
Miquel Roca estudou no colexio Virtèlia,[7] onde tamén estudaron Jordi Pujol, Ricardo Bofill, Xavier Rubert de Ventós, Pasqual Maragall e Federico Mayor Zaragoza. No curso 1956/57 matriculouse para estudar Dereito na Universidade de Barcelona, onde pronto se converteu en delegado de curso e posteriormente incorporouse ao movemento estudantil antifranquista a partir de finais dos anos cincuenta.[6] Pasou pola mocidade da UDC, e logo militante da Fronte Obreira Catalá (vinculada á Fronte de Liberación Popular)[8] de 1961 a 1969 xunto a Narcís Serra, Pasqual Maragall, Isidre Molas, Alfonso Carlos Comín, J. Ignasi Urenda ou José Antoni González Casanova, entre outros.[6]
Como avogado defendeu ante o Xulgado de Orde Pública aos procesados pola súa actividade antifranquista. En 1966 creou un despacho con Narcís Serra, especializado en temas urbanísticos.[9] Entre os seus proxectos máis polémicos destaca o Plan da Ribera, unha operación urbanística levada a cabo a pesar da oposición veciñal, que se considera precursora do que despois se repetiría na futura Vila Olímpica.[6]
Carreira política
[editar | editar a fonte]En 1974 incorporouse ao proceso de constitución da Converxencia Democrática de Cataluña (CDC), partido promovido por Jordi Pujol, a través dun Grupo de Independentes en 1975 (con Lluís de Carreras, Jaume Camps, entre outros).[10] Foi unha das persoas que decidiu o nome de Convergència.[11] En 1976, cando se formalizou CDC como partido político, xa formaba parte do núcleo dirixente como vicesecretario xeral (número 2). Segundo Farràs e Soler, a idea inicial de Jordi Pujol era que Miquel Roca crease un partido para ocupar o espazo de centroesquerda, e el ocupase o espazo de centro. A converxencia xurdiu como síntese de ambas as propostas.[6]
En 1976 foi unha das tres persoas que participaron no discurso pronunciado ao remate da Diada de Sant Boi, en representación do Consello de Forzas Políticas de Catalunya, xunto a Jordi Carbonell e Octavi Saltor.[6] Meses despois, o 15 de xuño de 1977, foi deputado nas Cortes españolas por Barcelona e presidente do Grupo Parlamentario Catalán no Congreso dos Deputados, cargo que ocuparía ata 1995. En 1978, en representación do seu partido, foi un dos membros da Comisión dos Vinte que redactou o Estatuto de Autonomía de Cataluña de 1979 en Sau, les Masies de Roda. Tamén foi un dos sete poñentes que redactaron a Constitución española de 1978. Foi portavoz de Convergència i Unió (CiU) en varias lexislaturas. De 1982 a 1995 foi presidente da representación da Generalitat de Cataluña na Comisión Bilateral de Cooperación coa Administración do Estado.[3] Neste período recibiu varias propostas para ser ministro de Estado, pero rexeitounas todas (Adolfo Suárez, Calvo Sotelo e Felipe González).[11]
En 1986 presentouse como candidato á presidencia do Goberno español nas eleccións xerais de 1986 co Partido Reformista Democrático, proxecto creado co seu amigo Florentino Pérez, que exerceu como secretario xeral do partido, un intento que se coñeceu popularmente como Operación Roca.[11] Foi un intento marrado de poñer en marcha unha operación reformista en España, xa que non obtiveron representación no Congreso dos Deputados. Roca mesmo pensou en deixar a súa actividade política.[6]
Roca quería ser o sucesor catalán de Jordi Pujol, e así o amosou en varias ocasións. As súas intencións abriron máis dunha crise no partido, como a de 1992. En 1995 intentou quitarlle a alcaldía a Pasqual Maragall, pero tamén fracasou. Por iso, entre 1995 e 1999, foi concelleiro no Concello de Barcelona e presidiu o grupo municipal de CiU na oposición. Máis tarde retirouse da vida política.
No ano 2000 presidiu a comisión de expertos que elaborou o Informe de revisión do modelo de organización territorial de Cataluña, coñecido precisamente informalmente como Informe Roca.
En 2012 Roca mostrouse moi crítico coa sentenza do Tribunal Constitucional sobre o Estatuto de Cataluña. E nas eleccións ao Parlamento de Cataluña de 2015 deu apoio público ao candidato da desaparecida Unió Democràtica de Catalunya, Ramon Espadaler.[6] En referencia ao proceso independentista catalán, en 2017 Roca mostrou o seu malestar pola situación actual de Cataluña, criticando a falta de unidade de acción.[11]
Mundo universitario
[editar | editar a fonte]Foi profesor na Universidade de Barcelona -Departamento de Dereito Administrativo e Dereito Internacional (entre 1962 e 1966)- e na Universidade Pompeu Fabra de Barcelona (catedrático de Dereito Constitucional desde 1995). Foi doutor honoris causa pola Universidade Nacional de Educación a Distancia (UNED), a Universidade de León e a Universidade de Girona.[3]. Desde novembro de 2010, é o presidente de honra de Alumni UB, a axencia de antigos alumnos da Universidade de Barcelona.
Actividade privada: Avogado
[editar | editar a fonte]
Dedícase ao asesoramento xurídico a través da firma Roca Junyent, que fundou en 1996.[2] É unha das principais oficinas de Barcelona e do Estado, e ten sedes en Madrid e Girona así como oficinas asociadas en Barcelona, Madrid, Palma, Xirona, Lleida e Shanghai, e unha facturación anual duns 30 millóns de euros.[6] Entre 2013 e 2017 defendeu, xunto a Jesús Maria Silva, a Cristina de Borbón e Grecia no caso Nóos, que finalmente foi absolta.[2] O seu despacho tamén xestiona o caso de Narcís Serra con Caixa Catalunya.[11]
A principios de 2017, o seu fillo Joan Roca asumiu a dirección da firma.[6]
Consellos de administración e sociedade civil
[editar | editar a fonte]Miquel Roca forma ou formou parte dos consellos de administración das principais empresas do IBEX 35. Entre eles, destacan Abertis, Banco Sabadell, ACS, TYRSA, Accesos de Madrid ou Catalana Occident, entre outros.
A nivel da sociedade civil, Roca tamén forma ou formou parte do padroado de varias institucións culturais: Entre 2005 e 2011 foi presidente dos Amigos do MNAC, cando en 2011 chegou a ser presidente do Museo.[3] 'sociedade civil': é presidente da histórica Sociedade Económica de Barcelona de Amigos do País (SEBAP), da Fundación Abertis, do MNAC, vicepresidente da Fundación Catalunya Cultura, patrón da Gala-Salvador. Fundación Dalí e presidente de honra de UB Alumni. Incluso en 2003 formou parte da candidatura de Lluís Bassat para presidir o Fútbol Club Barcelona.[6]
Familia
[editar | editar a fonte]Casado desde 1963 con Anna Sagarra Trias, filla do avogado Josep Lluís Sagarra i Zacarini. Tiveron catro fillos: Helena, Agnes, Joan e Berta.[12]
Ideoloxía política
[editar | editar a fonte]
Durante a súa traxectoria política, a súa proposta foi catalanizar España, utilizando un estilo metódico, pactista, civilizador, europeo, para que os partidos cataláns favorezan o desenvolvemento dun Estado democrático. Mentres Jordi Pujol exercía de líder ideolóxico, Roca movíase ben facendo presión polos corredores, nunha segunda liña.[11] No Congreso dos Deputados era coñecido como o Pastelero mayor del reino. Nunca acadou ningún cargo executivo, a pesar de que varios gobernos lle ofreceron carteiras ministeriais. Entre os seus discípulos pódense atopar figuras como Josep Caminal, López de Lerma, Jaume Camps, Jaume Padrós, Joaquim Molins, Francesc Homs i Ferret ou Lluís Recoder. E entre os seus adversarios políticos pódense atopar Ramon Trias Fargas, Josep Antoni Duran i Lleida, Lluís Prenafeta ou os fillos de Jordi Pujol. Roca foi criticado por ser un "profesional da política", que acumulara un poder excesivo. Roca tiña un nacionalismo moderado.[13]
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]O 25 de setembro de 2006 recibiu a Cruz de Sant Jordi polo Goberno da Generalitat de Cataluña.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Miquel Roca i Junyent". L'Enciclopèdia.cat. Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Redacción (5 de abril de 2013). VilaWeb, ed. "L’advocat Miquel Roca defensarà Cristina de Borbó". vilaweb.cat. Consultado o 16 de novembro de 2023.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Generalitat de Catalunya, ed. (2/12/2011). "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 17/05/2017. Consultado o 07/08/2023.
- ↑ "Miquel Roca i Junyent és el nou president del Museu Nacional d'Art de Catalunya". 324.cat (en catalán). 02/12/2011. Consultado o 16 de novembro de 2023.
- ↑ "Copia arquivada". 18 setembre 2015. Arquivado dende o orixinal o 21 de xaneiro de 2013. Consultado o 07 de agosto de 2023.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 Safont, Joan (3 de abril de 2017). "Miquel Roca, l'ombra del poder del carlisme a l'Ibex 35". Crític.
- ↑ Pàg 32 del llibre "Generació Virtèlia" d'Anna Roig Llort editorial L'Arquer Barcelona 2011
- ↑ Article de Joan B. Culla al llibre "Diccionari, Catalunya durant el franquisme" Eumo editorial Vic 2006
- ↑ Cullell, Pere; Farràs, Andreu (2001). L'oasi català (en catalán). Barcelona: Planeta. p. 40. ISBN 978-8497080712.
- ↑ Joan B. Culla Vic 2006, pàgina 344
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 "Gemma Nierga i Miquel Roca a Fora de sèrie". ccma.cat (en catalán). 09/04/2017. Consultado o 16 de noivembro de 2023.
- ↑ Landaluce, Emília (19/08/2015). "Miquel Roca Junyent: 'No hay más republicanos por el título de la Infanta'". El Mundo (en castelán).
- ↑ Safont, Joan (3 de abril de 2017). "Miquel Roca, l'ombra del poder del carlisme a l'Ibex 35". elcritic.cat (en catalán). Consultado o 16 de novembro de 2023.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Miquel Roca i Junyent  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Farràs, Andreu; Soler, Toni (1996). Roca : l'últim segon (en catalán). Barcelona: Columna. ISBN 8483002124.
- Martí, Pere (1995). El Ciutadà Roca (en catalán). Barcelona: Planeta. ISBN 840801465X. LCCN 95176377. OL 887270M.
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Biografía de CIDOB Arquivado 14 de maio de 2014 en Wayback Machine.
- Nados en 1940
- Profesores da Universidade Pompeu Fabra
- Museo Nacional de Arte de Cataluña
- Profesores da Universidade de Barcelona
- Nados en Bordeos
- Premio Creu de Sant Jordi
- Alumnos da Universidade de Barcelona
- Doutores honoris causa pola Universidade de León
- Doutores honoris causa pola Universidade de Xirona
- Doutores honoris causa pola Universidade Nacional de Educación a Distancia