Illa de Bering

Illa de Bering

(ru) Остров Беринга
Tipo	illa
Epónimo	Vitus Bering
Parte de	Illas do Comandante
Situado na entidade xeográfica	Illas do Comandante
Localización
División administrativa	Krai de Kamchatka, Rusia
55°00′N 166°15′L
Bañado por	Mar de Bering
Características
Altitude	755 m
Dimensións	24 () × 91 () km
Superficie	1.600 km²

Illa Bering desde o espazo, marzo de 1992.

Grupo de cazadores aleutianos na illa Bering, 1884–1886.

A tumba de Vitus Bering

A Illa de Bering (en ruso, Ostrov Beringa), é unha illa rusa situada preto da Península de Kamchatka no Mar de Bering. Con 90 quilómetros de longo e 20 de ancho, é a máis grande as Illas Komandorski. Anteriormente era coñecida como illa Avacha.

Descrición

Con 90 km de longo por 24 km de largo, é a maior e máis occidental das Illas do Comandante, cunha superficie de 1660 km². A maior parte da illa de Bering e varias das illas máis pequenas na súa totalidade forman parte da reserva natural de Komandorsky Zapovednik.

Coñecida como a "xoia oculta do límite marítimo entre os Estados Unidos e Rusia", a illa de Bering non ten árbores, é inhóspita e experimenta un clima severo, incluíndo ventos fortes, néboa persistente e terremotos. Non tivo residentes humanos permanentess todo o ano ata aproximadamente 1826. Agora, a vila de Nikolskoye é o fogar de 800 persoas, aproximadamente trescentas delas identificándose como aleutianas. A escasa poboación da illa dedícase principalmente á pesca.

A 4 km da costa noroeste da illa de Bering atópase a pequena illa Illa Toporkov (Ostrov Toporkov) 55°12′9″N 165°55′59″L. É unha illa redonda cun diámetro de 800 m.

Historia

En 1741 o comandante Vitus Bering, navegando no "Svyatoy Pyotr" (San Pedro) para a Armada rusa, naufragou e morreu de escorbuto na illa de Bering, xunto con 28 dos seus homes. A súa nave fora destruída polas tormentas cando volvían dunha expedición na que descubriron Alasca, así como as Illas Aleutianas. Os superviventes baixo o mando do tenente nado en Suecia Sven Waxell quedaron atrapados na illa durante 10 meses e lograron sobrevivir matando focas e aves. Foron capaces de construír un barco cos restos do seu naufraxio e lograron regresar a Petropavlovsk na Península de Kamchatka en 1742 con peles de lontra de mar e carne conservada da illa recentemente descuberta.

Outro dos superviventes da expedición foi Georg Wilhelm Steller, quen finalmente logrou convencer aos seus compañeiros para comer algas (curando así o seu escorbuto). Steller explorou a illa de Bering e catalogou a súa fauna, incluíndo a Hydrodamalis gigas, que se extinguiu en tres décadas debido a ser cazada pola súa carne. O punto máis alto da illa (751 m.) recibe o seu nome na súa honra. Ao regresar ao continente ruso, Steller explorou entón a península de Kamchatka e finalmente publicou "De Bestiis Marinis" ("Sobre as bestas do mar"). Con todo, as súas simpatías polos pobos indíxenas levaron ás acusacións de que estaba fomentando a rebelión, polo que foi destituído e encarcerado en San Petersburgo, morrendo no camiño á idade de 37 anos, aínda que os seus diarios publicáronse posteriormente con gran aclamación e importancia histórica.

En 1743 Emilian Basov desembarcou na illa de Bering para cazar lontras de mar, comezando a habitación humana documentada da illa así como a destrución ecolóxica. Camezou a Promyshlennikisaltando de illa en illa a través do mar de Bering ás illas Aleutianas e en última instancia Alasca. En 1825 a Compañía ruso-americana transferiu ás familias aleutianas da illa de Attu á illa de Bering para cazar, e outro grupo de aleutianos e colonos da raza mesturada seguiron o ano seguinte, establecendo así a primeira habitación humana permanente coñecida na illa de Bering. Despois de que Rusia vendese Alasca e as illas Aleutianas aos Estados Unidos en 1867, a illa de Bering quedou baixo xurisdición de Petropavlovsk-Kamchatsky. A poboación creceu de 110 persoas en 1827 (17 rusos, 45 aleutianos e 48 de raza mixta) a máis de 300 persoas en 1879 (100 aleutianos da illa Copper, xunto con 332 de raza mixta e preto do 10% de rusos ou outras nacionalidades). En 1990, logo de 170 anos de separación e perda de tradicións culturais, un avión cargado de aleutianos de Nikolskoye atopouse con outro avión cheo de aleutianos de Alasca na capital de Kamchatka, e sorprendéronse de que aínda podían comunicarse na vella lingua aleutiana. Debido ao seu illamento, como o agora as Illas de Pribilof de Alasca, os aleutianos utilizáronse para os estudos de deriva xenética.

Esta illa tamén se coñece como a "illa flotante" pola súa localización "flotando" na liña internacional de cambio de data.

Natureza

A área que rodea á Illa de Bering é agora unha reserva da biosfera, coñecida pola súa fauna diversa, e particularmente os mamíferos mariños. As costas da illa forman un hábitat natural para a lontra mariña, e a súa poboación agora parece estable, a diferenza doutras illas Aleutianas, e aínda que foran cazadas case en extinción na illa de Bering en 1854. Os leóns mariños de Steller continúan pasando o verán na illa de Bering, pero os Hydrodamalis gigas, que se alimentaban das algas que rodeaban a illa, foron cazadas ata a súa extinción en 1768.

Arco de Steller

A illa de Bering tamén foi famosa polas súas colonias de focas, incluíndo focas vermellas, focas comúns e focas longas, aínda que esa poboación reduciuse a só 2 colonias cun total de 3.000 focas.

Véxase tamén

Outros artigos

• Vitus Bering
• Illas Aleutianas

Ligazóns externas

• (en ruso) Illas do Comandante Arquivado 09 de febreiro de 2011 en Wayback Machine.