Francisco Javier de Istúriz
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 31 de outubro de 1790 Cádiz, España |
| Morte | 2 de abril de 1871 (80 anos) Madrid, España |
| Lugar de sepultura | camposanto de San Isidro |
 Embaixador de España na Santa Sé | |
| 1864 – 1866 | |
 Presidente do Consello de Ministros | |
| 14 de xaneiro de 1858 – 30 de xuño de 1858 ← Francisco Armero Peñaranda – Leopoldo O'Donnell → | |
| Presidente do Consello de Ministros | |
| 5 de abril de 1846 – 28 de xaneiro de 1847 ← Ramón María Narváez – Carlos Martínez de Irujo → | |
| Presidente do Consello de Ministros | |
| 15 de maio de 1836 – 14 de agosto de 1836 ← Juan Álvarez Mendizábal – José María Calatrava → | |
 Senador de España | |
| Embaixador de España no Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda | |
| Ministro de Exteriores | |
 Deputado no Congreso dos Deputados | |
| | |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | diplomático, político |
| Partido político | Partido Moderado |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Nordisk familjebok Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron |
 | |
Francisco Javier de Istúriz Montero, nado en Cádiz o 31 de outubro de 1790 e finado en Madrid o 2 de abril de 1871, foi un político español.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Participou na Guerra da Independencia e xunto cos progresistas e liberais foi un activo defensor dalgunhas sublevacións militares en contra de Fernando VII. Presidente das Cortes de Cádiz tras a invasión dos Cen mil Fillos de San Luís. Coa Restauración absolutista exiliouse en Inglaterra acusado de afrancesado. Retornou a España en 1833 e con Mendizábal presidiu o Estamento de Procuradores nas Cortes Xerais. Opúxose ás reformas do goberno, especialmente a desamortizacón e ao cambio de altos mandos do exército, o que lle valeu a Presidencia do Goberno ofrecida por María Cristina de Borbón. Nos tres meses que durou a súa presidencia, disolveu as cortes procurando buscar unha maioría de apoio que superase o Estatuto Real de 1834, pero o Motín da Granja de San Ildefonso forzou a súa destitución e viuse obrigado a rehabilitar a Constitución de 1812.
Marchou a Inglaterra até 1837 e foi novamente Presidente do Congreso dos Deputados e das Cortes até 1840. Foi o ideólogo civil da revolución de 1841 en España que terminou fracasando. Designado novamente Presidente do Consello de Ministros entre 1846 e 1847 durante a década moderada e a época dos Mártires de Carral, foi posteriormente Presidente do Senado e novamente Presidente do Goberno en 1858, na fin do chamado Bienio Moderado. Logo foi enviado a cubrir asuntos en Europa.
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Juan Álvarez Mendizábal |
Francisco Javier de Istúriz | Precede a: José María Calatrava |
| Presidente do Goberno de España | ||
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Ramón María Narváez |
Francisco Javier de Istúriz | Precede a: Carlos Martínez de Irujo |
| Presidente do Goberno de España | ||
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Francisco Armero Peñaranda |
Francisco Javier de Istúriz | Precede a: Leopoldo O'Donnell |
| Presidente do Goberno de España | ||
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francisco Javier de Istúriz  |
Outros artigos
