Domingo de Basavilbaso
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1 de setembro de 1709 Laudio, España |
| Morte | 9 de maio de 1775 (65 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Lugar de sepultura | Catedral metropolitana de Buenos Aires |
| Relixión | Catolicismo |
| Actividade | |
| Ocupación | empresario |
Sinatura  | |
Domingo de Basavilbaso de la Presa, nado en Llodio (Áraba) o 1 de setembro de 1709 e finado en Bos Aires o 9 de maio de 1775,[1] foi un comerciante de orixe vasca, emigrado a Bos Aires e que organizou o correo no vicerreinado do Río da Prata[2] e tamén instalou o primeiro alxibe para purificar a auga en Bos Aires.[3]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]De orixe bilbaíña, Domingo de Basavilbaso marchou a América para traballar co negocio dun tío seu en Montevideo cando tiña dezaoito anos. Casou cunha crioula de Bos Aires, María Ignacia de Urtubia y Toledo[4] en 1730, e estableceuse nesa cidade e accede á vida pública primeiro como alcalde do cabido (1736), e despois como síndico (1745) e rexedor (1767).
Por mor dos seus cargos viaxou por todo o Río da Prata que naquel entón carecía dunha rede de correos regular e Basavilbaso logrou autorización, en 1747, para establecer o correo entre Bos Aires e Potosí[3] para chegar a Lima, daquela capital do vicerreinado. A data deste acontecemento considérase a do nacemento do Correo Fixo (regular) no Río da Prata (17 de xuño de 1748).[5] Por iso, é considerado o pai do servizo de correo na Arxentina. Posteriormente estableceu o correo entre Bos Aires e Santiago de Chile.
En 1766 era un dos principais comerciantes da cidade[6]; e en maio de 1767[7], coa organización do correo ultramariño establecido polo marqués de Grimaldi,[8] Domingo é nomeado administrador do correo marítimo de Bos Aires que desde Montevideo traía o correo procedente de España do Correo Ultramarino A Coruña-Montevideo. Un paquebote unía estes dous portos cada tres meses[9], e unha vez separadas as cartas, expedíanse a través do Paraná até Santa Fe; cruzaban os Andes até Santiago de Chile; outras a través de Córdoba, chegaban a Potosí, A Paz ou Cuzco; ou empregando corredoiras incas chegaban a Quito e polo Magdalena e despois a cabalo alcanzaban Cartaxena de Indias.[9] Tamén creou a figura do carteiro que xa existía na península.[10]
En 1771, retirouse e deixou o posto a seu fillo Manuel que edificou a Casa de Correos de Bos Aires.[11]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "los basavilbaso". web.archive.org. Archived from the original on 11-05-2009. Consultado o 19-09-2017.
- ↑ Blecua, José Manuel; Gutiérrez, Juan; Sala, Lidia (1998). Estudios de grafemática en el dominio hispánico. Salamanca: Ediciones Universidad de Salamanca. p. 86. ISBN 84-7481-890-7.
- ↑ 3,0 3,1 Torres (2014), p. 87-88
- ↑ Torres (2014), p.222
- ↑ "Historia. El inicio". correoargentino.com.ar. Consultado o 19-09-2017.
- ↑ Aguirrezabala, Marcela (2006). De prácticas, comportamientos y formas de representación social en Buenos Aires (XVII-XIX). Bahía Blanca: Universidad Nacional del Sur. p. 310. ISBN 987-1171-52-8.
- ↑ Contreras (2014), p. 88
- ↑ Gutiérrez de los Ríos, Carlos (2017). Vida de Carlos III. Red ediciones. p. 167. ISBN 978-84-9816-150-2.
- ↑ 9,0 9,1 Lesser (2003), p. 153
- ↑ "Bruno Ramírez, el primer cartero". correoargentino.com.ar/. Consultado o 19-09-2017.
- ↑ "Emisiones - 1998". web.archive.org. Archived from the original on 20-02-2011. Consultado o 19-09-2017.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Lesser, Ricardo (2003). Los orígenes de la Argentina: historias del Reino del Río de la Plata. Bos Aires: Editorial Biblos. ISBN 950-786-367-2.
- Contreras, Leonel (2014). Historia cronológica de la ciudad de Buenos Aires 1536-2014. Bos Aires: Dunken. ISBN 978-987-02-7306-6.
- Torres, Juan Lucio (2014). El español como soldado argentino: Participación en las campañas militares por la libertad y la independencia. Madrid: Ediciones de la Torre. ISBN 978-84-7960-578-0.
