Chuvia, vapor e velocidade
| Rain, Steam, and Speed - The Great Western Railway | |
|---|---|
 | |
| Artista | J.M.W. Turner |
| Data | 1844 |
| Técnica | óleo sobre lenzo |
| Dimensións | 91 cm × 121,8 cm |
| Localización | National Gallery, Londres |
Chuvia, vapor e velocidade. O gran ferrocarril do Oeste (en inglés, Rain, Steam, and Speed – The Great Western Railway) é un coñecido cadro do pintor romántico británico Joseph Mallord William Turner.[1] Trátase dun óleo sobre tea que mide 91 centímetros de alto por 121,8 centímetros de largo. Actualmente atópase na National Gallery de Londres (Reino Unido).
Historia e características
[editar | editar a fonte]Esta pintura foi exhibida por vez primeira na Royal Academy en 1844, aínda que puido ser pintada con anterioridade. A data é significativa porque os ferrocarrís eran aínda algo novo. A diferenza doutros pintores da época, que desprezaban a industrialización e non vían no progreso industrial temas merecedores de tratamento pictórico, Turner admiraba a técnica moderna e por iso pinta a locomotora máis moderna do seu xénero e a entón vangardista ponte de Maidenhead[2].
O gran ferrocarril do Oeste (GWR, sigla do seu nome en inglés) foi un dunha serie de compañías de ferrocarril británicas privadas creadas para desenvolver este novo medio de transporte. O propósito do GWR foi inicialmente conectar Bristol con Londres; o seu enxeñeiro xefe era Isambard Kingdom Brunel.
A localización da pintura é, segundo se acepta xeralmente, a ponte chamada Maidenhead Railway Bridge, sobre o río Támese entre Taplow e Maidenhead[3]. A vista está mirando cara ao leste, cara a Londres. A ponte foi deseñada polo enxeñeiro Brunel e completada en 1838. A liña dende Paddington en Londres a Taplow inaugurouse en 1838.
Turner realizou apuntamentos do natural e logo creou o cadro no seu obradoiro.
Pinta un tren que corre ao longo das vías. A paisaxe está definida moi vagamente, como en moitas outras obras de Turner, feito que leva ao soado crítico Francesco Arcangeli a relacionar a obra do pintor co informalismo de Jackson Pollock.
Na súa tea recorreu a unha luz moi intensa que transmite máis a emoción que a realidade obxectiva. Así logra crear a atmosfera que pretende, máis que ofrecer unha representación verídica.[3] A través de empastes lógrase reflectires o fume do ferrocarril e o mesmo aire.
Os elementos sólidos (o tren, a ponte) apenas están insinuados, desaparecen na atmosfera neboenta e irreal do cadro. Difumínanse e mesturan a brétema que exhala a auga, a choiva que pon un veo ante o ceo e o vapor da locomotora.[2]
Turner empregaba unha técnica particular coa que obtiña efectos lumínicos cambiantes.[3] Aplicaba as cores rabuñándoos ata extraer esquematicamente do fondo as formas figurativas.[2] Co súa particular técnica obtivo unha textura inconfundible.[3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Gerald E. Finley, Angel in the Sun: Turner's vision of history, 1999, McGill-Queen's Press, ISBN 0-7735-1747-2
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Bárbara Eschenburg e Ingeborg Güssow, «El Romanticismo y el Realismo » en Los maestros de la pintura occidental, Taschen, 2005, pág. 470, ISBN 3-8228-4744-5
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 L. Cirlot (dir.), National Gallery, Col. «Museos del Mundo», Tomo 1, Espasa, 2007. ISBN 978-84-674-3804-8, pp. 186-187
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Carrassat, P.F.R., Maestros de la pintura, Spes Editorial, S.L., 2005. ISBN 84-8332-597-7 (en castelán)
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Artigo sobre a pintura na páxina web da National Gallery (en inglés)