Apio

Apio (*Apium graveolens*)
Valor nutricional por 100 g
Enerxía	67 kJ (16 kcal)
Carbohidratos	2.97 g (incluíndo fibra)
Amidón	0.00 g
Azucres lactosa	1.34 g 0.00 g
Fibra alimentaria	1.6 g
Graxas	0.17 g
Saturadas	0.042 g
Trans	0.000 g
Monoinsaturadas	0.032 g
Poliinsaturadas	0.079 g
Proteínas	0.69 g
Vitaminas	Cantidade %DV†
Vitamina A equiv.	3% 22 μg
Tiamina (B1)	2% 0.021 mg
Riboflavina (B2)	5% 0.057 mg
Niacina (B3)	2% 0.320 mg
Ácido pantoteico (B5)	5% 0.246 mg
Vitamina B6	6% 0.074 mg
Ácido fólico (B9)	9% 36 μg
Vitamina B12	0% 0.00 μg
Colina	1% 6.1 mg
Vitamina C	4% 3.1 mg
Vitamina D	0% 0 IU
Vitamina E	2% 0.27 mg
Vitamina K	28% 29.3 μg
Minerais	Cantidade %DV†
Calcio	4% 40 mg
Cobre	2% 0.035 mg
Ferro	2% 0.20 mg
Magnesio	3% 11 mg
Fósforo	3% 24 mg
Potasio	6% 260 mg
Sodio	5% 80 mg
Cinc	1% 0.13 mg
Outros constituíntes	Cantidade
Auga	95.43 g
Alcohol (ethanol)	0.0 g
Cafeína	0 mg
Colesterol	0 mg
	Units; μg = microgramos • mg = miligramos; IU = Unidades internacionais;
	†As porcentaxes son aproximadas empregando a recomendación de US para os adultos. ; Fonte: Base de datos USDA Nutrient

Apio

Clasificación científica

Reino:	Plantae
Subreino:	Tracheobionta
División:	Magnoliophyta
Clase:	Magnoliopsida
Subclase:	Asteridae
Orde:	Apiales
Familia:	Apiaceae
Xénero:	Apium
Especie:	A. graveolens

Nome binomial

'Apium graveolens'
L.

O apio^[1] (Apium graveolens) tamén chamado aipo e ampio^[2] é unha especie vexetal pertencente á familia das apiáceas, antigamente coñecidas coma umbelíferas. É unha hortaliza empregada en cociña.

Descrición

Posúe talos estriados que forman un gran mata con follas acuñadas. Toda a planta ten un forte sabor agre, aínda que o branqueo dos talos no cultivo fai que perdan estas cualidades, adquirindo un sabor máis doce e o característico recendo que o converte nun bo ingrediente de ensaladas e sopas.

Pódese atopar todo o ano, aínda que os mellores aparecen polo outono e polo inverno.

Distribución

É orixinario da zona mediterránea.

Propiedades

Aviso médico

Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos.
Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.

O apio vense empregando dende tempos históricos tanto na cociña coma na medicina naturista. É unha das verduras que máis propiedades medicinais posúe ^{[Cómpre referencia]}. Pódese inxerir cru, cocido ou no seu zume. Vai ben combinado coa cenoria e o tomate; o zume axuda a calmar os nervios e é un bo remineralizante. A ensalada de apio cun pouco sal pode usarse eficazmente para combater o exceso de acidez do tubo dixestivo e aliviar a colite. A ensalada de apio e aguacate recoméndase en caso de doenzas do estómago e intestino.

Axuda ao corpo a se desfacer de impurezas a través da súa función diurética (polo seu contido nun aceite volátil, o apiol). Caracterízase por ser carminativo, sedante, aperitivo, dixestivo (que non implica dixestibilidade doada polo seu alto contido en fibra), emenagogo, depurativo, rexenerador sanguíneo e lixeiramente laxante. Axuda na formación do esmalte dentario. Diminúe as enfermidades hepáticas, combate as infeccións, axuda á eliminación de cálculos renais, mellora a memoria e en uso externo adoita comportarse como un cicatrizante. Disque inxerir esta planta axuda a aumentar a libido.

O zume é eficaz para eliminar o exceso de ácido úrico, combater o reumatismo, o sobrepeso, flatulencias, padecementos nerviosos e menstruación escasa.

As sementes provocan unha maior diurese, sendo a cocedura destas útil en caso de hipertensión arterial, afección cardíaca conxestiva, ansiedade e insomnio. Así mesmo, a infusión das sementes de apio resulta beneficiosa para combater a síndrome premenstrual que produce incomodidades pouco antes da menstruación por mor á acumulación de líquido nos tecidos.

Precaucións

Os diuréticos poden esgotar o potasio e outros sales minerais almacenados no organismo, polo que as persoas que os usan deben comer alimentos con elevado contido de potasio, como bananas e verduras frescas, para substituír os sales minerais que se perden pola acción dos diuréticos.

Contraindicacións

Polo seu efecto emenagogo cómpre evitar consumir apio en calquera das súas formas durante a gravidez.

Valor nutritivo

O apio resulta moi positivo na dieta humana por mor ao seu alto contido de fibra dietética, vitaminas e minerais, ademais de ser considerado un bo diurético pola súa alta porcentaxe de auga.

Composición (cada 100 g)

Enerxía: 57 kJ (13,62 kcal)
Proteína: 0,7 g
Graxa: 0,29 g
Glícidos: 3 g
Azucres: 1,4 g
Fibra: 1,6 g
Vitamina C: 3 mg

É rico en minerais:

Ademais é rico en:

Contén grandes cantidades de auga e celulosa.

A cebola contén, ademais do aceite etéreo, amidón, azucres, colina, tirosina, glutamina, asparraxina e vitamina B-1 e B-2 que son necesarias para a función nerviosa e muscular. Polos seus compoñentes, o zume de apio restitúe o corpo despois de xornadas de exercicio intenso ou febres.

Enfermidades

Septoria apiicola (aparecen tacas amarelas nas follas que acaban morrendo).

Taxonomía

Apium graveolens foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 264–265. 1753.^[3]

Sinonimia:

Apium dulce Mill.
Apium graveolens subsp. butronensis (D.Gómez & G.Monts.) Aizpuru
Apium graveolens subsp. dulce (Mill.) Lemke & Rothm.
Apium graveolens var. butronensis D. Gómez & G. Monts. in Aseg. & al.
Apium graveolens var. dulce (Mill.) Poir. in Lam.
Apium graveolens var. rapaceum (Mill.) Poir. in Lam.
Apium rapaceum Mill.
Apium celleri Gaertn.
Apium decumbens Eckl. & Zeyh.
Apium integrilobum Hayata
Apium lobatum Gilib.
Apium lusitanicum Mill.

Apium maritimum Salisb.
Apium palustre Thore
Apium vulgare Bubani
Carum graveolens (L.) Koso-Pol.
Celeria graveolens (L.) Britton
Helosciadium ruta DC.
Helosciadium rutaceum St.-Lag.
Selinum graveolens Krause
Seseli graveolens Scop.
Sison ruta Burm.f.
Sison trifidum Burm. ex DC.
Sium apium Roth
Sium graveolens Vest^[4]

Notas

↑ Nome vulgar galego en diferentes fontes e o único que recolle a RAG: Termos esenciais de botánica, Santiago de Compostela, 2004. Gran dicionario Xerais da lingua galega, Vigo, Xerais, 2009. Dicionario da Real Academia Galega, A Coruña, RAG, 2012
↑ As fontes antigas galegas nomean especialmente ampio e aipo, máis que apio. Aipo coincide coa voz portuguesa actual. Martín Sarmiento de feito di que en Galiza chaman aypo ou ampio a esta planta
↑ Apio en Trópicos
↑ ["Apio en PlantList". Arquivado dende o orixinal o 18 de setembro de 2017. Consultado o 08 de agosto de 2013. Apio en PlantList]

Véxase tamén

Bibliografía

Aguilella, A.; Puche, F. Diccionari de Botànica. Col. Educació. Materials 71. València: Universitat de València; 2004
Barceló MC, Benedí C (coord.), Blanché C, Hernández H, Gómez A, Martín J, Molero J, Ribera MA, Rovira MA, Rull J, Seoane JA, Simon J, Suárez M, Vallès J. Botànica Farmacèutica. Ensenyament de Farmàcia (pràctiques). Text-guia. Col·lecció Textos docents núm. 279. Barcelona: Edicions Universitat de Barcelona; 2008.
Bolòs O, Vigo J, Masalles RM, Ninot JM. Flora manual dels Països Catalans. 3 ed. Barcelona : Pòrtic; 2005
Sosa Gómez, Reinaldo. El Poder Medicinal de las Plantas. Asociación Publicadora Interamericana. México, 1998.

Ligazóns externas

DiccionarioPlantas.org (propiedades medicinais do apio, en castelán).

[1] Nome vulgar galego en diferentes fontes e o único que recolle a RAG: Termos esenciais de botánica, Santiago de Compostela, 2004. Gran dicionario Xerais da lingua galega, Vigo, Xerais, 2009. Dicionario da Real Academia Galega, A Coruña, RAG, 2012

[2] As fontes antigas galegas nomean especialmente ampio e aipo, máis que apio. Aipo coincide coa voz portuguesa actual. Martín Sarmiento de feito di que en Galiza chaman aypo ou ampio a esta planta

[3] Apio en Trópicos

[4] ["Apio en PlantList". Arquivado dende o orixinal o 18 de setembro de 2017. Consultado o 08 de agosto de 2013. Apio en PlantList]

[1]

[2]

[3]

[4]