Κωδικό όνομα J.

Έχω ένα μυστικό κι ήρθε η ώρα να το αποκαλύψω.

Μια κατάρα με κυνηγάει από μικρή...να ζω με διπλή ταυτότητα.

Τις νύχτες είμαι κανονικά η JenCaT.

Ανεβαίνω πάνω στο catmobile και κάνω βόλτες μέσα στην πόλη.

Όπου τα γατίσια αφτιά μου πιάσουν κάποιον ασυνήθιστο θόρυβο...παρατάω το όχημα και πηδάω από ταράτσα σε ταράτσα για να σώζω τους αθώους πολίτες από τα καθάρματα.

Όταν η πόλη είναι ήσυχη, εκμεταλλεύομαι τον ελεύθερο χρόνο ταϊζοντας αδέσποτα και καθαρίζοντας τα πεζοδρόμια από τις κολλημένες τσίχλες.

Καμιά φορά, κυρίως όταν έχει φεγγάρι...πετάω χορεύοντας πάνω από τις στέγες και ψάχνω να βρω κι άλλα νυχτόβια πλάσματα που θέλουν να χορέψουν μαζί μου.

Με λίγα λόγια οι νύχτες μου είναι απόλυτα φυσιολογικές και λίγο βαρετές...

Όταν έρχεται η μέρα όμως...όλα αλλάζουν.

Μόλις ο ήλιος ανέβει ψηλά στον ουρανό...μεταμορφώνομαι σε σούπερ ήρωα!

Μην κοροϊδέψεις...είναι αλήθεια.

Μεταμορφώνομαι σε ένα πλάσμα με απίστευτες δυνάμεις και ικανότητες...που κυκλοφορεί με το κωδικό όνομα J.

Κατ'αρχήν έχω την ικανότητα να αγνοώ κάθε ήχο που φιλοδοξεί να μου διακόψει τον ύπνο, όσο ενοχλητικός κι αν είναι.

Μπορώ με χαρακτηριστική ευκολία να πηδάω με κλειστά μάτια, πάνω από γάτες και σκύλους για να φτάσω ως το μπάνιο, χωρίς να πατάω ουρές και ποδαράκια...και χωρίς να σαβουριάζομαι.

Μπορώ να θυμάμαι σχεδόν πάντα, όλα όσα πρέπει απαραίτητα να βάλω στην τσάντα μου, για να τα πάρω μαζί μου.

Καταφέρνω να οδηγώ το συμβατικό μου αυτοκίνητο στους συμβατικούς δρόμους της Αθήνας, με τον ασύμβατο με το μεγεθός τους αριθμό οχημάτων και πεζών...χωρίς να έχω στείλει ποτέ κάποιον στο νοσοκομείο, παρ'όλα τα κουσούρια που μου έχουν αφήσει τα videogames...δλδ απλός πεζός 100 πόιντΖ, πεζή μαμά με παιδάκι 200 πόιντΖ, καροτσάκι με μωρό στη μέση του δρόμου 1500 πόιντΖ (αυξάνονται τα πόιντΖ ανάλογα με την ηλιθιότητα της μαμάς που παράτησε το καροτσάκι μέσα στη μέση του δρόμου)...κτλ κτλ κτλ.

Καμιά φορά στρίβω και τσιγάρο καθώς προσπαθώ να μην τρακάρω με τον ταρίφα που σταματάει να πάρει κούρσα μπροστά μου, χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση!

Έχω κι άλλες υπερδυνάμεις.

Καταφέρνω να μιλάω στο τηλέφωνο ταυτόχρονα με την πεθερά μου που θέλει να της βρω ηλεκτρολόγο...με τον ηλεκτρολόγο...και με τον πανηλίθιο νοικάρη μου που ζητάει μείωση ενοικίου εκβιάζοντάς με ότι θα φύγει, ενώ με προτρέπει να κλέψω την εφορία για να με κρατάει στο χέρι σε περίπτωση που του πω να πάει στα τσακίδια και να μη γυρίσει πίσω ποτέ. Yeah right dude!

Επίσης καταφέρνω με πολύ μεγάλη επιτυχία, να βλέπω αμερικάνικες σειρές στον υπολογιστή προσποιούμενη πως σκοτώνομαι στη δουλειά...και την ίδια στιγμή να σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω το βράδυ που θα πάω σπίτι και θα κάνει πείνα...τι δώρο να πάρω στη φίλη μου που δεν έχει γενέθλια...πόσοι χορηγοί θα βρεθούν τελικά για το τάδε project...τι θα κάνω αν η επιταγή με την οποία πληρώθηκα είναι ακάλυπτη...μήπως να δοκίμαζα ένα τολμηρό κιτς πορτοκαλί στα νύχια τώρα που είναι καλοκαίρι?

Όλη μέρα κάνω ζογκλερικά μεταξύ φίλων, συνεργατών, οικογένειας και φυσικών εχθρών...και κρατάω την καλύτερη δυνατή ισορροπία.

Ταυτόχρονα προλαβαίνω να αλλάζω συχνά τα μαλλιά μου, τα νύχια μου, το μακιγιάζ μου, το άρωμά μου και το ντύσιμό μου για να μη με βαριέμαι....και να μη με βαριέται!

Το ψυγείο μου δεν έχει ποτέ ελλείψεις...αλλά μέσα στη μέρα θα προλάβω να κάνω κι ένα μασαζάκι να χαλαρώσω...θα μαζέψω και τις βρούβες μου από τη φάρμα στο Facebook...θα ταϊσω και τους πειρατές μου.

Είναι τόσο μα τόσο κουραστική η ζωή του σούπερ ήρωα!!!

Δε βλέπω την ώρα να τελειώσει η μέρα...να σταματήσω να είμαι η J. και να ξαναγίνω η απλή χαλαρή JenCaT, που η μόνη της δουλειά είναι να κυνηγάει εγκληματίες και να πετάει χορεύοντας πάνω από τις στέγες...όταν έχει φεγγάρι...

Κι αυτό, είναι το μυστικό μου:-)

Γίνεται καλύτερα?

Άμα έχεις την τύχη με το μέρος σου...τύφλα να'χουν κι οι υπερτυχεροί του Τζόκερ!

Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, αλλά η στραβή μέρα φαίνεται μια εβδομάδα πριν, άρα υπερέχει και της δίνω τα συγχαρητήριά μου.

Δεν κάνω διαγωνισμό παροιμιών και κλισεδακίων με τον εαυτό μου...έτσι κι αλλιώς θα έχανα.

Τον πόνο μου λέω με την ελπίδα...με καμιά ελπίδα βασικά. Τι να κάνει κι ο αθώος αναγνώστης?

Την προηγούμενη φορά μίλησα για μετακομίσεις κι επειδή η επιτυχία ήταν τεράστια, πάλι για μετακομίσεις θα μιλήσω.

Ένα μήνα τώρα έχει κλειστεί η ημερομηνία για τη μετακόμιση των δικών μου.

Εδώ και δυο μήνες ετοιμάζουμε το σπίτι τους κι έχουμε προσκυνήσει να κουβαλάμε χώματα και γλάστρες για να το βρουν με βεράντα παράδεισο και να μη στενοχωριούνται που αφήνουν την πόλη στην οποία διαμένουν, για να έρθουν στη βρώμικη Αθήνα.

Πριν δέκα μέρες βρέθηκε και το ανυψωτικό για τα μεγάλα έπιπλα.

Πριν τρεις μέρες κανόνισα και το ραντεβού με τον ψυκτικό για την τοποθέτηση των κλιματιστικών.

Όλα έτοιμα.

Από το πρωί παίρνω χάπια για τη μέση, μήπως και καταφέρω να σταθώ δυο μέρες ακόμα...να γίνει η μετακόμιση και μετά ας καταρρεύσω.

Κι εκεί που συμπληρώνω το δίωρο στο τηλέφωνο με το λογιστή μου που με προπονεί λες και είμαι ο Ρόκι, για να στείλω στο καλό έναν κακό κακό κακό ενοικιαστή...χτυπάει δεύτερη γραμμή.

-Δεν έχουμε φορτηγό για τη μετακόμιση!!!

-Ε?

-Δεν έχουμε φορτηγό. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΡΤΗΓΟ ΣΟΥ ΛΕΩ!!!

-Μα καλά, δεν το είχατε κανονίσει?

-Ναι αλλά αυτός απεργεί και δε θέλει να σπάσει την απεργία.

-Βρείτε άλλον.

-Βρήκαμε.

-Ε ωραία...

- (.....σιωπή....)

-Ναι?

-Δε μπορεί κι αυτός γιατί φοβάται μην τον δείρουν!

Τα πράγματα είναι όλα στις κούτες...έχω πακετάρει τα πάντα...δεν έχουμε ούτε δεύτερα βρακιά...τι θα κάνουμεεεε???

Δεν απάντησα ποτέ. Ακόμη προσπαθώ να συνέλθω από το εγκεφαλικό, αν και φοβάμαι πως θα μου μείνει κι από αυτό μια μικρή βλάβη.

Τι να κάνω?...Ένα αυτοκινητάκι τόσο δα έχω.

Τι να πρωτοκουβαλήσω? Τα παππουδάκια ή το ψυγείο?

Θεέ των φορτηγατζίδων, κάνε το θαύμα σου, δώσε τους φώτιση να μας αφήσουν να κάνουμε τη μετακόμιση να τελειώνουμε...κι εγώ θα σου ανάψω μια λαμπάδα ίση με το πλυντήριο πιάτων!!!

Α!...κι αν μπεις στον κόπο να μου κάνεις αυτή τη χάρη...θέλω και 30 λίτρα αμόλυβδη κι ένα κινητό με oled οθόνη.

Ευχαριστώ:-)

Μετακομίσεις Α.Ε.

Στην άκρη...λερώνει!

Κι επειδή εγώ δεν έχω μετακομίσει πολλές φορές στη ζωή μου και δηλώνω πρωτάρα...

μάλλον πρόκειται να λερωθώ πολύ.

Θα μου πεις...τι θες και μπλέκεσαι η γάτα με κούτες και φορτηγά, ειδικά σε μια φάση που η λέξη φορτηγό παραπέμπει σε απεργίες και στεγνά ρεζερβουάρ, προκαλώντας ταχυπαλμίες?

Ε θέλω. Ζήλεψα.

Η φιλενάδα μου σήμερα μετακόμισε επιτέλους σε δικό της σπίτι και δεν ξέρει ποιον τοίχο να πρωτοζωγραφίσει.

Οι δικοί μου μετακομίζουν σε λίγες μέρες σε ολοκαίνουριο φρέσκο σπίτι...στο οποίο δεν έχει ξαναμείνει ποτέ κανείς και μυρίζει σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης!(?)

Τους φτιάχνω τη βεράντα κι έχω πεθάνει από τη ζήλια μου.

Σκέφτομαι συνέχεια: Αν ήταν δικό μου αυτό το σπίτι, εκεί θα έβαζα μια πισίνα. Εκεί θα έβαζα δύο ξαπλώστρες. Εκεί θα έβαζα ένα τραπέζι του πινγκ πονγκ. Εκεί θα έβαζα μια μπάντα να βαράει ροκιές όλη μέρα, ντυμένη με στολές πιγκουίνων και τροπικών ψαριών.

Ευτυχώς για τους γείτονες δεν είναι δικό μου κι έτσι έχω περιοριστεί στα κλασσικά βότσαλα...τις καλαμωτές...και το απαραίτητο κιόσκι.

(ευελπιστώ όμως να τους ψήσω για την πισίνα...με λίγη καλή θέληση?)

Μια άλλη φίλη μετακομίζει σε άλλη πόλη για να μείνει με τον καλό της.

Άλλη μετακομίζει τα έπιπλα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, με τεράστια επιτυχία.

Άλλος φίλος μετακόμισε σε άλλη χώρα. Καλά αυτόν δεν τον ζηλεύω...αλλά και πάλι!

Ο ξάδερφός μου μετακομίζει στο σπίτι της πεθεράς του. Μάλλον ούτε αυτόν τον ζηλεύω...

Ε δε συνεχίζω...η κεντρική ιδέα είναι αυτή. Όλοι μετακομίζουν.

Τι να κάνω λοιπόν κι εγώ, που η μόνη μετακόμιση που ίσως μου επιφυλάσσει η μοίρα για το κοντινό μέλλον... είναι σε τόπο χλοερό? (ποτέ δεν ξέρεις!)

Να κάτσω να σκάσω από τη ζήλια, μήπως και πάω στο χλοερό μια ώρα αρχίτερα???

Ε όχι λοιπόν!

Μετακομίζω κι εγώ σε νέο μπλογκόσπιτο.

Φύση ανασφαλής και συναισθηματική βέβαια...κρατάω και τα έπιπλα στο παλιό. Καλού κακού. 

Με ιντριγκάρει αυτό το δίπορτο άλλωστε.

Έχει μια αίσθηση απιστίας...απαγορευμένου...μμμ!!!

Καλώς ήρθα λοιπόν. (καλώς με βρήκα...ματς μουτς και λοιπές αβροφροσύνες διότι πολύ με συμπαθώ)

Ελπίζω να αδειάσω σύντομα τις κούτες και να τακτοποιηθώ...να νιώσω πως αυτό το γατόσπιτο δεν είναι τόσο ξένο όσο φαντάζει αυτή τη στιγμή...αλλά είναι αληθινά δικό μου!

Μιάααου!