τα λόγια είναι περιττά

Σ' ευχαριστώ για την ευκαιρία...
για το δρόμο...
για τη γνώση
την επίγνωση
την ένεση

δημιουργηκότητας
.....
που υπάρχεις

τόσο απλός κι απέριττος!

Πρωί-πρωί με τη δροσούλα

Σήμερα πηγαίνοντας στην Αθήνα. Τύπος μέσα στο αυτοκίνητο, μιλάει στο κινητό (μου φάνηκε πως φορούσε περουκίνι) ανοίγει το πακέτο, βγάζει το τσιγάρο και τσουπ ανοίγει το παράθυρο και πετάει πακέτο τρισευτυχισμένος απ' έξω.
Δεν άντεξα.
Τρέχω, τον προλαβαίνω και του κορνάρω. Πιστεύει πως τον γουστάρω μάλλον, γιατί μου σκάει χαμόγελο με βοϊδίσιο βλέμμα ευτυχίας-απορίας.
Του λέω : φίλε στο σπίτι σου έτσι πετάς τα σκουπίδια ?
Απάντηση: και εσύ τι είσαι?

Ναι ακριβώς, σαϊνι ο τύπος και η απάντηση του μ' έστειλε!!!
Δεν φταίει η χώρα μας που είναι πανέμορφη.
Τα τέρατα οι άνθρωποι φταίμε.

Σκόρδα, μάτια μου!

Μια από τις μεγαλύτερες κατάρες που μπορεί να σου τύχει, είναι να βγεις ραντεβού και να έχει φάει σκόρδο.
Άντε να καταλάβει γιατί απομακρύνθηκες και δεν ήθελες πιο στενή επαφή.
Χρυσέ μου αν είναι να με ξενερώσεις έτσι άστο καλύτερα.
Ο παστουρμάς ας πούμε μετράει ανάποδα the day after.
Αλλά το σκόρδο επιτοπίως.
Σκοτώνει τα μικρόβια μεν, αλλά σκοτώνει και τη λίμπιντο ακαριαία.
Εντάξει, αν είναι ο αγαπημένος σου οκέι, μπορείς να του το πεις ευθέως.
Αν όμως δεν είναι και είναι η περίπτωση που γουστάρεις τρελά και λες : "ας πάει και το παλιάμπελο, τι αύριο, τι μεθαύριο, εδώ και τώρα".
Βρίσκεσαι λοιπόν μπροστά στην έκπληξη και στρίβεις μουσούδι απ’ την άλλη. Εκείνος βέβαια νομίζει πως είσαι ντροπαλή, έχεις αναστολές, μιξοπαρθένα και τέτοια. Ξαναπροσπαθεί, επιμένει σου πιάνει το πηγούνι, σου μιλάει στη μύτη, σε ρωτάει : "μα, με ήθελες τόσο, τι έγινε, τι έπαθες, μετάνιωσες ;"
Που να καταλάβει ;
Και αναγκάζεσαι και του λες : "Είμαι αδιάθετη, να μωρέ, σκέφτηκα τη μάνα μου που μου είπε να προσέχω εγκυμοσύνες και τέτοια. Η θεία η Μερόπη σήμερα μπήκε να δροσιστεί σε ένα SpA, και έπιασε φωτιά, άσε εγκαύματα τρίτου βαθμού η καψερούλα και τέτοια".
Άλλα λόγια δηλαδή. Γιατί με το φιλί καμία φίλη δεν έκανε παιδάκι.
Τι κι αν σε πήγε να δεις τη δύση, το ολοστρόγγυλο φεγγάρι, κοντά σε θάλασσες, δροσιές κι αέρηδες, το φιλάκι με γλώσσα μιλάει από μόνο του. Τα είπε όλα.

Το θέμα είναι πως φεύγεις σκεπτική και αναρωτιέσαι χίλια μύρια.
Νηστικός έπρεπε καλέ μου να έρθεις γιατί έχασες την ευκαιρία σου.
Γιατί ξενέρωσα εντελώς τελείως.

Φτου σου μάτια μου να μην σε ματιάσω!

Βόλτες με Ρόδες

Χαίρομαι που η αξιότιμη κυρία Πετραλιά (πρέπει να έχει κάνει πολλά σπορτς αυτή η γυναίκα, έχει το στυλ, δεν εννοείται διαφορετικά) ανακοίνωσε περιχαρής πως όλοι θα μπορούν να απολαμβάνουν μια παραλιακή βόλτα με ...ΠΟΔΗΛΑΤΟ!
Θα γίνει δηλαδή από τον Πειραιά μέχρι τη Βάρκιζα και σε μήκος 44 χλμ, μια λωρίδα όπου όσοι από μας μπορούν θέλουν και ζουν ως τότε, θα απολαμβάνουν την τσάρκα τους χωρίς να κινδυνεύουν να λιώσουν κάτω από λαμαρίνες και να αναγνωριστούν από την ταυτότητα στη συνέχεια.
Βέβαια το σίγουρο είναι πως εκεί θα βολτάρουν οι μηχανές και μάλιστα μεγάλου κυβισμού, αλλά καμιά σημασία επί του παρόντος.
Τώρα εγώ που είμαι καχύποπτη ρωτάω.

Πότε θα γίνει όλο αυτό το έργο κυρά Φανούλα?
Όταν γκρέμιζαν για την κατασκευή του τραμ αντί πλακόστρωτου με πεζοδρομιάκια και σκαλοπατάκια κατά μήκος, γιατί δεν πρόβλεψαν να φτιάξουν ένα διάδρομο ασφάλτου όπως σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις, για τα ποδήλατα και τους λάτρεις αυτοί οι εγκέφαλοι κι ερχόσαστε τώρα στο "ράβε ξήλωνε"?
Ορέ σεις ξυπνήσανε, μπήκανε στην Ευρώπη! Κάλλιο αργά...

Τώρα ποιός "κουμπάρος" θα είναι ο τυχερός, μια άλλη ιστορία.

Άντε κυρά Φάνη βιάσου μιας και καιγόμαστε λόγω καύσωνα οργάνωσέ μας μια μικρή κρουαζιέρα στη Μεσόγειο να σου δώσουμε κι άλλες ιδέες και θα μείνουν τελείως μεταξύ μας. Μετά μπορείς να τις σερβίρεις σαν δικές σου και να μείνεις στην ιστορία-σαν κατσικοπόδαρη-μετά την ομπρέλλα που πέτυχε το ματάκι σου και την θεαματική τούμπα σου στη συνέχεια.

Θα το ξεσκίσω το "τέρας"

Μετά από μια μέρα απίστευτα δημιουργική(!)επιστρέφω με τη σιγουριά πως βρίσκεστε σε αγωνία να μάθετε τι απέγινε εκείνο το κήτος που αποκοιμήθηκε (και καλά)στην πλάνη του.

07.30.
Ξύπνησα σαν τη χαρά του Θεού, κάθισα στη βεραντούλα μου να απολαύσω το ταπεινό καφεδάκι μου να γεμίσω τις μπαταρίες μου, μια μόλις ανάσα πριν φύγω για τον κάματο άλλης μιας (ποιοτικής)μέρας…όταν ξαφνικά μια βοή σαν κατακλυσμός με κατέλαβε. Ναι, άλλη μια φορά δεν έκανα λάθος. Ήταν το κομπρεσέρ που έσκαβε την οροφή του κτιρίου ανοίγοντας τρύπες. Ο χοντρός πάλι είχε κάνει το θαύμα του και δεν ήταν εφιάλτης. Με μανία και αναίδεια το διαμερισματάκι του προχωράει στην ταράτσα με το πρόσχημα : "τόσοι άλλοι έφτιαξαν παράνομα"
Κι είναι πια επιτακτική μου ανάγκη να μην αδιαφορήσω.
Αυτή τη φορά όλα έπρεπε να γίνουν λυσσαλέα μεν αλλά με στυλ.

Ώρα 08.45
Έβαλα λοιπόν εκείνο το μεσάτο πολύ φαμ φόρεμα με τα καλοκαιρινά χρώματα μετά τα αφρόλουτρά μου, φόρεσα τις κίτρινες-βεραμάν τακουνάρες μου που έκαναν αντίθεση με το ηλιοκαμένο δέρμα μου, έβαψα το μπέιμπι μουτράκι μου διακριτικά, τη μοιραία μπούκλα ανέμελα στο ένα μάτι και έφυγα τρέχοντας για πολεοδομία μιας και ξέρω καλά πια το δρόμο. Σήμερα περιέργως οι υπάλληλοι έγιναν χαλί μπροστά μου, με κοιτούσαν με λοξές πολλά υποσχόμενες πονηρές ματιές κι εγώ με τη γλυκιά γοητεία που μια γυναίκα με σιγουριά μόνο μπορεί να αποπνεύσει(όταν το πείσμα της το κάνει σημαία)και ζήτησα όλα τα σχετικά έγγραφα, τούμπαλιν. Για να διαπιστώσω πως όχι μόνον νόμιμη άδεια δεν υπήρχε again για τις τρύπες που άνοιγαν στο κεφάλι μου, μα κατά κάποιο τρόπο ολόκληρη πολεοδομία ήταν σχεδόν συνένοχη στο έγκλημα. Όταν βεβαιώθηκα πως ο δολοφόνος γυρνά πάντα στον τόπο του εγκλήματος-γλαφυρή διαπίστωση-πήρα το φάκελο ανά χείρας και αφού ξόδεψα ένα τουλάχιστον 3ωρο στο κινητό τηλέφωνο ανάμεσα από τεχνικούς(μηχανικούς)συμβούλους, δικηγόρους και αρμόδιους φορείς κάλεσα την αστυνομία να σταματήσει το έργον καθ’ ότι παράνομο.
Για να μην σας κουράζω το πρώτο περιπολικό κατέγραψε το γεγονός και πήρα αντίγραφο.
Η κακομοιριά σ' όλο το μεγαλείο της.
Το δεύτερο περιπολικό απεφάνθη πως είναι αναρμόδιο να σταματήσει το έργο, αν η πολεοδομική αρχή δεν κατοχυρώσει την παρανομία με γραπτή καταγγελία μου.
Τα αλβανά δούλευαν δίχως ανάσα. Οι τρύπες όλο και μεγάλωναν. Ο οπλισμός του κτιρίου έμπαινε σε κίνδυνο και τα δικά μου νεύρα σε σύγκρουση με τον άνομο νόμο.

Ώρα 14.01΄
Μετά από αγώνα απίστευτου δρόμου μεταξύ γραφειοκρατίας και αναξιοπιστίας, αμφισβητήσεων γι αυτό το γαμωκράτος της πουστιάς και του «τα παίρνω και σου γαμώ τη μάνα, άμα λάχει» με πολύ ιδρώτα και αγωνία το τρίτο περιπολικό με αυτόφωρη διαδικασία σημειώνει το 3-1 διατάζοντας τη λήξη των εργασιών και οι αλβανοί παίρνουν τα ζεμπίλια τους έπ’ ώμου κοιτάζοντάς με, με εκείνο το γαλανό ξεθωριάρικο κρυστάλλινο βλέμμα την ώρα της αποχώρησης με τα λεγόμενα ελαφρά πηδηματάκια.
Άλλη μια νίκη και το λάβαρο καλά κρατεί.

Ο χοντρός με τα υπόλοιπα χαϊβάνια να μένουν άφωνοι άλλη μια φορά στο κοινόχρηστο χώρο του κήπου κι εγώ με το τρόπαιο μια παγωμένη μπύρα στο χέρι (αξίζει να την πιω στην υγειά μου), ρίχνοντάς του το λάγνο βλέμμα μου γεμάτο ικανοποίηση τον καλωσορίζω σ’ ένα φρέσκο κεφάλαιο συνυπαιτιότητας με το επίσημο κράτος, μαζί με αναγούλα στο ελεεινό σύστημα που ζω κι εγώ όπως οι περισσότεροι από σας, μη χέσω.

Η συνέχεια δόθηκε το απόγευμα με 2 δικηγόρους ενάντια (μ’ ένα εξώδικο)σε μια πολεοδομία που μπάζει απ’ όλες τις τρύπες και τα παίρνει στην ψύχρα και βεβαίως ασφαλιστικά μέτρα ενάντια σε κάθε υπεύθυνο συγκεκριμένων παράνομων πράξεων με μια γερή αποζημίωση πολλών χιλιάδων ευρωπουλακίων που σας καλώ να γιορτάσουμε σε ολονύκτιο πάρτι για πάρτι μας, δεδομένου πως και σήμερα το μεροκάματο χάθηκε στο κυνήγι των νομίμων δικαιωμάτων ενός ακόμα πτωχού μεν αλλά αγωνιστή πολίτη!

Γαμώ τους άρχοντες αυτής της χώρας, ως πότε παλικάρια θα χάνουμε τον επιούσιο για να δίνουμε μαθήματα ήθους σε σιχαμερά καθάρματα πληρώνοντας τα κι από πάνω

ή ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΟΡΕΕΕΕΕΕΕ?

Όνειρα …θερινής νύχτας.

Από τις λίγες φορές που θυμάμαι όνειρο. Και ήταν ολοζώντανο. Συνήθως θυμάμαι τους εφιάλτες μου, που με βρίσκουν ιδρωμένη και βάναυσα ταλαιπωρημένη το ξημέρωμα. Με το σεντόνι κόμπο, να έχει αποτυπώσει τον πλήρη χάρτη της Ελλάδας με βραχονησίδες και βουνοκορφές στο πρόσωπο μου. Χωρίς επούλωση. Τι διάολο μακιγιάζ να κάνεις για να βουλώσεις τ’ αυλάκια κατά μήκος όταν βιάζεσαι the day after? ε, δεν είμαι και στην πρώτη νιότη. Αρκούντως ευχαριστημένη με τα δώρα του καλού Θεού.

Ψάχνω τον τόπο καταγωγής του, τον τόπο κατοικίας του. Πότε μετακομίζει στα Ιμαλάια και πότε με μια δρασκελιά στη λωρίδα της Γάζας. Κι άλλοτε ζει σε κάποια σπηλιά. Από αυτές τις περίεργες και μυστηριώδεις. Εμφανίζεται στα βιβλία πίσω από λέξεις. Σαν σκιά ξετρυπώνει ανάμεσα στις ιστορίες. Ποτέ σαν πρωταγωνιστής. Πάντα κρύβεται πίσω απ’ το κακό ή το καλό. Μου δίνει την εντύπωση πως κάνει εξαιρέσεις και δημιουργεί χάσματα. Η μορφή του μοιάζει με φιλόσοφου, άσπρα μαλλιά και γένια, μάτια αχνά και μικρά, λεπτά χείλη. Κι αναρωτιέμαι : Θεός και λεπτά χείλη ; Δεν συμβιβάζεται. Οι φυσιογνωμιστές επιστήμονες θα έλεγαν, πως αυτό το μοντέλο ταιριάζει σε στρυφνό άνθρωπο εσωστρεφή και μοναχικό με βιώματα και κατάλοιπα από την παιδική του ηλικία. Κανείς όμως δεν έμαθε αν έζησε παιδική ηλικία. Και κατά τα φαινόμενα γεννήθηκε γέρος. Είναι δυνατόν να είσαι σοφός και δίκαιος δίχως να περάσεις από όλα τα στάδια; από παιδί στην εφηβεία από την εφηβεία στην ενηλικίωση καταλήγοντας σοφός γέροντας.

Ο δικός μου Θεός ήθελα να κάνει μόνο καλοσύνες με μια αγκαλιά τεράστια να χωράει μικρούς και μεγάλους, καλούς και κακούς να συγχωρεί και να μην τιμωρεί, να μη σπέρνει καταστροφές, να μην θερίζει ανεξέλεγκτα αθώα παιδιά, να μην είναι τόσο γαλαντόμος στο μοίρασμα της δυστυχίας. Να εξισορροπεί τα ανισόρροπα. Σαν Θεός να διορθώνει όσα ο «μικρός» άνθρωπος είναι αδύναμος να διορθώσει.

Ο δικός μου Θεός ήθελα να είναι νέος να έχει κέφια να οικοδομεί κι όχι να καταστρέφει. Να είναι λησμονιά, συγχώρεση, δικαιοσύνη, ισότητα, αγάπη, φροντίδα, συντροφιά. Κι όχι παγίδα, καταιγίδα, τσουνάμι.
Ε, δεν ζητάω πολλά. Ο δικός μου Θεός ήθελα να έχει ψυχή μα να είναι "ψυχούλα".

Όλη η νύχτα μου (έχω την αίσθηση) πέρασε σε μια αίθουσα δικαστηρίου όπου δικαστές και ένορκοι με είχαν στριμώξει και με δίκαζαν για αμφισβητήσεις και σκέψεις.

ΑΝΤΙΟ....

Αγαπημένε μου

Πολύ καιρό τώρα προετοιμαζόμουνα για αυτό το τελευταίο «αντίο».
Αναβολή στην αναβολή κερδίζαμε το χρόνο, δίνοντας τη μάχη μας, εσύ πιο γενναίος από μένα, αφού όλα όσα ήθελες να μου πεις, μου τα ψιθύριζες. Με το δικό σου τρόπο και την αξιοπρέπεια που είχες από την πρώτη μέρα. Τότε που τόσο δα μικρούλης σε μάθαινα κάθε γωνιά του σπιτιού μας. Σε μάθαινα να είσαι ανεξάρτητος σχεδόν αυτόνομος. Δεν ήθελα ποτέ αυτή η σχέση μας να γίνει σχέση υποταγής του ενός προς τον άλλον. Και τα καταφέραμε.
Πιο αμφίδρομη σχέση αλήθειας δεν θυμάμαι να έζησα. Μαζί ζήσαμε πολλές χαρές μα ακόμα περισσότερες λύπες. Ερωτευτήκαμε και μοιραστήκαμε τον ίδιο άνθρωπο με δύναμη.. Δεν έμαθα ακόμα ποιος απ’ τους δύο μας πόνεσε περισσότερο. Ίσως εσύ. Γιατί εγώ μπορούσα να σου μιλάω κι εσύ μόνο με κοίταζες. Δίχως να μπορείς να εκφραστείς, μήτε να μπορείς να αφήσεις το ποτάμι να τρέξει απ’ τα μάτια σου. Κι όμως ένοιωθα πολλές φορές να θέλεις να σκουπίσεις το δικό μου. Κι έπειτα ήρθε εκείνο το μισητό διαζύγιο και άκουγα τον αναστεναγμό σου. Πνιγόσουνα και σ’ ένοιωθα να υποφέρεις όσο εγώ μπορεί και περισσότερο γιατί έχανες το άλλο σου μισό.
Μαζί καταφέραμε να ξεφύγουμε τις συμπληγάδες και είδα στα μάτια σου αυτή τη λάμψη της νίκης μας. Μαζί αλλάξαμε τη ζωή μας. Και δεθήκαμε με μια υπόσχεση ζωής. Μάθαμε τον κόσμο καλύτερα χέρι-χέρι περνώντας τα χρόνια.
Κι ακόμα τότε που ανήμπορη σερνόμουνα ξεχνούσες ακόμα να φας, να πιεις, να περπατήσεις για να μη με χάνεις απ’ τα μάτια σου. Δυο ολόκληρους μήνες έμεινες πλάι μου κολλημένος αδιαφορώντας για τις δικές σου ανάγκες.
Ερχόσουν στο κρεβάτι μου και μ’ έσπρωχνες με το μουσούδι σου για να βεβαιωθείς πως ακόμα αναπνέω. Σου την έσκασα όμως. Σε ξεγέλασα πολλές φορές. Ας μπορούσες κι εσύ με τον ίδιο τρόπο να με ξεγελάσεις και τι δεν θα’ δινα σήμερα.

Και πόσα πολλά ακόμα έκανες για μένα.
Το πιο σπουδαίο που μ’ έμαθες ήταν μια λέξη. ΑΓΑΠΗ.
Πόσο ανιδιοτελής και τεράστια έννοια είναι.
Και το ακόμα πιο σπουδαίο ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Σε λίγες ώρες θα σε χτενίσω, θα βάλω το χέρι μου στο πηγούνι σου, θα σου δώσω όχι ένα, αλλά πολλά φιλιά μαζεμένα, θα κρύψω το μουσούδι σου στα δυο μου χέρια και θα σου πω αυτό το «ΑΝΤΊΟ» που μισούσα όσο σκεφτόμουνα πως πλησίαζε. Κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει αυτό τον αποχωρισμό. Εκτός από σένα και μένα. Και ξέρω καλά πως οι επόμενες μέρες μου θα είναι ανυπόφορες, γεμάτες από την απουσία σου σε κάθε γωνιά της καρδιάς μου.
Όμως πρέπει να «φύγεις» με αξιοπρέπεια και δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις.
Και νοιώθω πως έφτασε η ώρα και μου το ζητάς σαν με κοιτάς ανήμπορος.
Η τελευταία μας νύχτα λοιπόν είναι ένα ολονύκτιο πάρτι δικό μας κι ας μην μπορείς να με χορέψεις….

Μη με κοιτάζεις έτσι….
μετράνε οι ώρες ανάποδα κι είναι μια φρίκη…
κι αυτή η αγκαλιά σου δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα...
γιατί ΕΣΥ δεν με πρόδωσες ΠΟΤΕ.

"Πότε φεύγω?"

Ο Κώστας και η Αννα ήταν κι οι δυο ασθενείς σε ψυχιατρική κλινική. Μια μέρα κι ενώ περπατούσαν δίπλα στην πισίνα της κλινικής, ο Κώστας χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, πηδάει στα άπατα. Βυθίζεται στον πυθμένα της πισίνας και μένει εκεί. Αμέσως η Αννα πηδάει για να τον σώσει. Κολυμπάει μέχρι τον πυθμένα, σέρνει τον Κώστα έξω από την πισίνα και τον πηγαίνει στο δωμάτιό του. Όταν ο διευθυντής της κλινικής μαθαίνει για την ηρωική πράξη της Αννας, δίνει αμέσως εντολή να της δοθεί εξιτήριο, κρίνοντας πως έχει επανακτήσει την ψυχική της ισορροπία. Πάει λοιπόν στην Αννα και της λέει:

«Έχω καλά κι άσχημα νέα. Τα καλά νέα είναι ότι φεύγεις από εδώ, γιατί αντέδρασες πολύ λογικά σε μια κρίση. Με το να πηδήξεις μέσα στην πισίνα και να σώσεις τη ζωή ενός άλλου ασθενή, απέδειξες ότι είσαι ένα ψυχικά υγιές άτομο. Τα άσχημα νέα είναι ότι ο Κώστας, που έσωσες, κρεμάστηκε στο μπάνιο με τη ζώνη της ρόμπας του, αμέσως μετά από τη διάσωσή του. Λυπάμαι, αλλά είναι νεκρός.»

Και η Αννα απαντά: «Δεν κρεμάστηκε μόνος του. Τον έβαλα εκεί για να στεγνώσει. Πότε φεύγω;»

Νυχτερινές ανησυχίες

Ώρα 03.48.
Ξύπνησα από τη ζέστη και τη δυσοσμία που έρχεται απ’ έξω.
Πρέπει να οργανωθώ. Να φτιάξω φέιγ-βολάν στο pc γράφοντας το κείμενο να τα εκτυπώσω να πάω να τα μοιράσω αύριο ή να τα κολλήσω στις τζαμαρίες των γειτόνων γιατί η μυρωδιά που προέρχεται από τα σκουπίδια στον κοντινό σταθμό συγκομιδής τους είναι αποπνικτική και να οργανώσω τους αδιάφορους συμπολίτες μου για το πρόβλημα που έχει να κάνει με την ποιότητα της ακριβής ζωούλας τους.

Ώρα 04.30. Έτοιμα …όλα.

Σκέφτομαι να φτιάξω ένα καφεδάκι να απολαύσω το ξημέρωμα άλλη μια φορά και να σερφάρω στα «σπιτάκια» σας.

Έτοιμα….πήρα τη δόση μου.

Ώρα 04.50.
Γελάω με τις ιστορίες της τρελοφαντασμένης-
μεγάλη φαντασία το άτομο - με τα κολλήματα της Ροδούλας-Κέλλυς, με το ταμπόν του apsoy, με τον κατά φαντασίαν εραστή μου εδώ μέσα.
Τον έχω φτιάξει ακριβώς όπως τον θέλω, γιατί ακριβώς δεν τον ξέρω κι έτσι βολεύει.
Πρασινομάτη, με λάγνο βλέμμα πολλά υποσχόμενο, με μαλλιά μακριά ως τους ώμους, δεμένα σε κοτσίδα, αθλητικό με σπιρτάδα να κάνει τζόκινγκ στις 04.30 το πρωί παρέα με το σκύλο του. Να μου γράφει ποιήματα-πεζά, ότι ναναι αρκεί να μου γράφει, να με κοιμίζει με παραμύθια, αν και το βλέπω δύσκολο αυτό, να με ξυπνάει με χυμό πορτοκάλι άντε και εσάνς σαμπάνιας μέσα. Κι όχι γιατί μ’ αρέσει πρωινιάτικα, μα τι σόι γκόμενος είναι αν δεν έχει γούστο και φαντασία.
Να μου τραγουδάει με τη βραχνή αρρενωπή φωνή του, ετοιμάζοντας την κουζίνα για να με διευκολύνει και να είναι μέσ’ τη τρελή χαρά, κάνοντας την πραγματικότητά μου από τελείως φλατ, ενδιαφέρουσα έως ερεθιστική και όλα να μοιάζουν με εκείνο τ’ όνειρο που πάντα συνυπάρχει με την ελπίδα. Κι εγώ να του φτιάχνω γιαπράκια, μελιτζάνες παπουτσάκια, τζατζίκι, παγωτό φράουλας (άλλη φορά θα σας δώσω τη συνταγή) και κείνος ευχαριστημένος τρίβοντας την κοιλιά του, ν' αφήνει κι ένα μακρόσυρτο ρέψιμο λόγω οικειότητας, την ώρα που μου σκάει το φιλάκι.
Να βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας (τα μου έγιναν μας όπως βλέπετε)με τα ποδήλατά μας, να ξέρει να βάζει την αλυσίδα που μου έφυγε στην αλλαγή ταχύτητας, να περνάμε κι απ’ το φούρνο να παίρνουμε κριτσίνια με σουσάμι ολόφρεσκα μαζί και τη ζεστή μπουγάτσα που μόλις βγήκε.
(Πάω να πιάσω ένα καφέ κι επιστρέφω)
…………………………………………….
χ2

Χμμμ!!! αρωματικός φρέσκος με γεύση βανίλια-φουντούκι.
-Σ’ αρέσει μωρό μου αυτή η γεύση?
-Όχι προτιμώ τον καφέ που μυρίζει καφές.
-Καλά λατρεία μου θα σου πάρω άλλον αύριο (δεν χαλάω χατίρια εγώ).
-Μα πως μπορείς και τον πίνεις τέτοιο καφέ!
-Σκάσε και κοιμήσου!

Δεν είμαι άνθρωπος εγώ τελικά κι ούτε θα γίνω...
Κι ενώ εκείνος ρουθουνίζει στην τελευταία πράξη του ύπνου του, κροταλίζοντας γλώσσα και δόντια εναλλάξ, ήρθε η ώρα να τον ξυπνήσω για τη δουλειά.
Να πάω κι εγώ σιγά-σιγά για ύπνο γιατί οι νύχτες μου είναι μεγάλες κι οι μέρες μου μικρές.
-Καλή σου μέρα "ήλιε μου", το βραδάκι πήγαινε στη μααααμά…
έχει φασολάδα, την αγαπημένη σου, καλού κακού κοιμήσου εκεί...

Ξημέρωσε
πρέπει να μοιράσω τα φέιγ-βολάν...

Ladies can we play the game?

Niko Guido

Κλείνω τα μάτια και φτιάχνω το δικό μου πρίγκιπα.
Απαραιτήτως ψηλό, άντε συμβιβάζομαι και στο δικό μου μπόι.
Με κοιλιακούς να κόβονται φέτες.
Ας συμβιβαστώ κι εδώ, ας έχει κανένα παχάκι.
Με χιούμορ, α ναι αυτό οπωσδήποτε.
Με μαλλιά μακριά, άντε και ξυρισμένο κεφάλι, αν έχει φαλακρίτσα.
Αρκεί να μην παίρνει το μαλλί απ’ τη μια πλευρά και το στρώνει απ’ την άλλη.
Με ενδιαφέροντα, μουσικά, λογοτεχνικά, αθλητισμό.
Όχι μπάλα …ποδόσφαιρο μακριά.
Με καθαρά δοντάκια καλοφτιαγμένα και όχι κενό αέρος ανάμεσα στα χαμόγελα.
Στο πρώτο μας ραντεβού να μην φορέσει σαγιονάρα ή βερμούδα (ναι μου έτυχε κι αυτό).
Ευγενικός, να αγαπάει τη γυναίκα (κι αυτό θα το πιάσω εξ αρχής).
Να μην μου αραδιάσει πόσες «γκόμενες» οριζοντίωσε στο πρώτο μας ραντεβού, ούτε στα επόμενα, εγώ θα καταλάβω.
Να σβήσει τη λέξη "ΕΓΩ" και να προσθέσει το "εμείς" στο λεξιλόγιό του.
Να μιλάει λίγο και ν’ ακούει πολύ, εν ολίγοις.
Να είναι εργατικός και ευχάριστος.
Να μην σέρνεται βαριεστημένα.
Να μην φτύνει έξω απ' το παράθυρο στο αυτοκίνητο.
Τρυφερός και μυστηριώδης, βέβαια.
Να μη μιλάει για το στρατό και τις φυλακές που έφαγε εκεί (ας πρόσεχε).
Να είναι ειλικρινής.
Να μην κλείνει το κινητό του, όταν βρισκόμαστε και να απαντά πάντα μπροστά μου.
Να μην σηκώνει το δικό μου στο πρώτο χτύπημα, ούτε ποτέ, εκτός κι αν του δώσω την άδεια.
Να μην έχει λεφτά αν όμως έχει δεν θα το κάνουμε θέμα.
Να φωνάζει μάνα ή μητέρα κι όχι «μαμά».
Να μην μου πει ποτέ πως της μοιάζω.
Να μην ψάχνει στην τσάντα μου τον αναπτήρα του.
Να μην εγκωμιάζει τους πλούσιους φίλους/ ες του και τα κατορθώματά τους.
Να μπαίνει στη θάλασσα κι όχι μόνο τον Αύγουστο.
Να μη ζηλεύει.
Να μην είναι ανασφαλής (ούτως ή άλλως το 10 το καλό "χτύπησε" lol).
Να αγαπάει τα παιδιά και να το δείχνει...

γιατί?
τότε μόνο θα μπορεί να αγαπήσει κι εμένα!

Υ.Γ. Αν δεν έχετε πρίγκηπα, φτιάξτε τον όπως νομίζετε και που ξέρετε, μπορεί να βρίσκεται κάπου εδώ γύρω ανάμεσα στις λέξεις ...
προτείνω λοιπόν να γίνει σαν παιγνίδι
και δίνω πρώτη πάσα σε 3 φιλενάδες, κι εκείνες ας το απλώσουν στις επόμενες
Ανάλογα,μπορούν να παίξουν και άντρες φτιάχνοντας το κάδρο της δικιάς τους πριγκήπισας!

trelofanmtasmeni / rodoula-kelly / fatale

Λαμόγια της Ελλάδας παιδιά!

Ποιες μάνες τα γέννησαν.
Ποιος νονός τα βάφτισε.
Ποια κυβέρνηση τα ζέστανε και αναπτύχθηκαν.

Αναρωτιέμαι για τις συνήθειές τους.
Τι φοράνε, είναι trendy?
Τι τρώνε και έχουν ροδομάγουλα.
Πόσο σαδιστές γίνονται.
Αν έχουν όρια...

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το φυτώριο
που εκκολάπτονται
που πολλαπλασιάζονται
σαν την Λερναία Ύδρα...

και ποιο είναι το τέρας
που κρύβουν πίσω τους

Για συναισθήματα ούτε λόγος…
άστο καλύτερα,
"φέρτε το πριόνι"
και κλαδέψτε τα την ώρα
της φεγγαρόλουστης σύλληψής τους
και πριν τη γέννησή τους...

Η εκδίκηση του χοντρού!

Τελευταία όλο και πιο συχνά, ονειρεύομαι το γείτονα που μένει από κάτω, να με βιάζει, να με σαπίζει στο ξύλο, να μου κάνει εκδορές και μώλωπες, να με σέρνει στα πατώματα ματωμένη και διάφορα τέτοια γκραν - γκινιόλ σενάρια.
Και όλα αυτά καθόλου τυχαία.

Από τότε που αρνήθηκα τις ανήθικες προτάσεις του (θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παππούς μου, - πάντα ήθελα να έχω έναν παππού να μου λέει παραμύθια και δυστυχώς δεν έτυχε) και μετά την επίσης άρνηση της πολύ νεαρής ζουμερής ξαδερφούλας μου που φιλοξενώ καθ’ ότι πρόσφατα έφτασε από το εξωτερικό, αποφάσισε να ασκήσει διάφορες μορφές βίας, ταράζοντας την ηρεμία μου.

Ανοίγοντας τη μπαλκονόπορτά μου το πρωί την ώρα που έσκαγε ο ήλιος, πριν λίγες μέρες, βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη. Λογικά θα έπρεπε να φανταστώ πως κάτι δεν πήγαινε καλά, από τις φωνές τις ακαταλαβίστικες που άκουγα. Συνέχισα μηχανικά τις κινήσεις μου να υποδεχτώ τον ήλιο και ένιωθα τις φωνές όλο να πλησιάζουν. Προφανώς το όνειρό μου δεν είχε καταφέρει να διακοπεί, σκέφτηκα. Κατάφερα να ανοίξω νυσταγμένη ακόμα, τη βαριά τζαμένια πόρτα του μπαλκονιού μου. Και μια τεράστια σκαλωσιά στηνόταν στο μπαλκόνι μου. Βγαίνω πιο έξω, με το νεγκλιζέ μου και το χειροκρότημα των αλβανών με ξυπνάει για τα καλά. Περιμετρικά της πολυκατοικίας είχαν στηθεί κανονικότατα σκαλωσιές και εργασίες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη, την ώρα του ύπνου μου γι άλλη μια φορά στον ίδιο χρόνο μέσα.
Ντύθηκα στα γρήγορα και κατέβηκα στο ισόγειο. Δυο τρεις κύριοι άγνωστοι και μεταξύ αυτών και ο χοντρός από κάτω μου, κανόνιζαν τα τεκταινόμενα συνομιλώντας μεταξύ τους.

Πολύ απλά λοιπόν, όπως θα έκανε ο καθένας ενδιαφερόμενος, έκανα την απλή ερώτηση:

-Τι συμβαίνει κύριοι εδώ ; μήπως πρέπει να μας ενημερώσετε κι εμάς ;

Ο ένας κύριος κοντός αυτή τη φορά, αλλά υπερβολικά κοντός και φάτσα λιγδερή, με πλησίαζε κι άρχισε να μου εξηγεί πως σαν κατασκευαστής ορίστηκε να σουλουπώσει το κτίριο.

-Καλά βρε παιδιά λέω, εμείς που ήμασταν και παίρνετε αποφάσεις, ορίζετε ημερομηνίες, παραδίδετε στο αλβανικό γκέτο την ασφάλειά μας, αποφασίζετε έργα εν κτυπτώ, και εν ώρα ύπνου και μάλιστα εν αγνοία μας;

-Α! λέει ο ίδιος κύριος, ο κ. Τ. μας ανέθεσε το έργο κι εμείς το εκτελούμε.
(Ο Τ. είναι ο χοντρός που σας έλεγα τις προάλλες δηλαδή ο εφιάλτης μου).

-Κι έχετε άδεια γι αυτό, ρωτάω αφελώς πάλι.

-Και βέβαια έχουμε, πως θα κάναμε εργασίες αλλιώς, υψώνοντας το χέρι προς μια πρόχειρη ιδιόχειρη πινακίδα που πάνω της ήταν αναγραμμένο κάποιο νούμερο.

Μη χάνοντας χρόνο και συγκρατώντας το νούμερο σύντομα βρέθηκα στην πολεοδομία της περιοχής μου. Αναζητώ με κάποια υπάλληλο το συγκεκριμένο νούμερο και φυσικά δεν υπάρχει πουθενά σαν έγκριτο νούμερο χορήγησης κάποιας άδειας σχετικά. Θύμωσα κι έφυγα χωρίς δηλώσεις, πριν κάνω κάποια άλλη κίνηση για σήμερα προκειμένου να συμβουλευτώ και το νόμο (με τις γρίλιες βέβαια). Επιστρέφοντας, ο δικός μου άνθρωπος, ο χοντρός, ο Δον Κορλεόνε γείτονας, με ύφος δέκα τουλάχιστον καρδιναλίων και αντιλαμβανόμενος από το ύφος μου, πως είμαι πολύ θυμωμένη μου επιτέθηκε φραστικά και με στόλισε σε επίπεδο που ούτε καν μπιπ δεν παίρνει για να σας μεταφέρω.

Μόλις είχα ανακαλύψει, βλέπετε πως η πέργκολα που θα έστηνε στην ταράτσα για να απολαμβάνει τα ηλιοβασιλέματα, θα συνοδευόταν και από κάνα δυο δωματιάκια με λουτρό και κουζινούλα απαραιτήτως και το αξεσουάρ μπάρμπεκιου. Η προσφορά του λοιπόν είχε αντίκρισμα. Θα έκανε την επισκευή του κτιρίου με αντάλλαγμα σιωπηλά να προχωρήσει στο χτίσιμο της ταράτσας, μιας και τυπικά ο αέρας του ανήκει.
(‘Όλα αυτά τα έμαθα στη συνέχεια).

Όπως καταλαβαίνετε από αύριο κιόλας με τη δροσούλα θα αναγκαστώ να ανοίξω μέτωπο, καταγγέλλοντας πια επίσημα την αυθαιρεσία. Όχι γιατί μου ταιριάζει αυτή η οδός επικοινωνίας με στόχο την επίθεση στους ανθρώπους, μέσω καταγγελίας (ρουφιανιάς), μα γιατί σε τούτη εδώ την τριτοκοσμική χώρα που ο καθένας κάνει ότι γουστάρει και όποτε, πρέπει τουλάχιστον να μάθει να σέβεται το δικαίωμα του άλλου, να ερωτάται αν το πρωί ανοίγοντας το μάτι επιθυμεί να βλέπει τον αλβανό στο μπαλκόνι του, που στη συνέχεια σε προκαλεί μιλώντας μια γλώσσα ακατανόητη σαν να βρίσκεται στο σπίτι του. Γιατί το επόμενο πρωί, είναι σίγουρο πως θα τον βρω και στο κρεβάτι μου, αν περιοριστεί σ’ αυτό το ρόλο και δεν διαπιστώσω καλοκαιριάτικα εγώ ή κάποιος γείτονας, πως το σπίτι μου κατέληξε μίνιμαλ από πλευράς οικοσκευής….
Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη και πιο λογική, είναι πως τα τετραγωνικά στην οικοδομή εξαντλήθηκαν σαν συντελεστής δόμησης και με τις παρούσες συνθήκες κανένας δεν μπορεί να οικοδομήσει ούτε μέτρο.
Με έγγραφη και επώνυμη λοιπόν καταγγελία σταμάτησα το έργο πατώντας πάνω στο νόμο. Η πειθαρχία πρέπει να ισχύει για όλους.

Τώρα βέβαια κινδυνεύω, το αυτοκίνητό μου επίσης να το βρω σπασμένο ή πάνω σε τάκους, αλλά κουράστηκα πια να φοβάμαι να ζω νόμιμα με το σταυρό στο χέρι σ’ αυτό το μπουρδέλο αδιαφορώντας και δίνοντας άφεση σε κάθε τοκογλύφο γκάγκστερ που δρα ανενόχλητα στην πλάτη των ανήμπορων ή αδιάφθορων.

Τελικά όλοι έχουμε ή ζούμε στη σκιά ενός εφιάλτη και για μένα αυτή τη φορά είναι διπλός. Ο χοντρός με εκδικείται χτυπώντας με στο ευαίσθητο σημείο μου.
Στον ύπνο μου, που τον τελευταίο χρόνο, με τα βασανιστήρια που με υποβάλει σχεδόν καθημερινά, κάθε άλλο παρά ήρεμος είναι. Πριν λίγο μόλις διάστημα γκρέμιζε το σπίτι του εσωτερικά αρχίζοντας από χαράματα. Δυο ολόκληρους μήνες κράτησε αυτό. Σκεφθείτε δε πως εργάζομαι βράδια κυρίως – πράγμα που γνωρίζει- και το πρωί εξουθενωμένη γυρεύω τον ύπνο σαν άρρωστη.

Μετά από τόσο καιρό βασανιστηρίων που έχω υποστεί πήρα την απόφαση να τον ευνουχίσω. Με το δικό μου νόμιμο τρόπο. Αν λειτουργήσει μέχρι τέλους, βέβαια. Για φέτος ή και προσεχώς πρέπει να ξεχάσω διακοπές και απομάκρυνση.
Αλλά είμαι αποφασισμένη.
Θα βάλω γάντια μιας χρήσης και θα του τα δώσω να τα φάει ξέρετε ποια.
Πιθανόν έτσι να πάρω πίσω και μερικές σταγόνες αίματος από τα θύματά του.

Αλλά αυτό το όχι, είναι δικαίωμά μου αναφαίρετο, αυτιά και μάτια δεν δύναμαι να κλείνω πια.



Τρεις μέρες μετά...

Το έργο έχει σταματήσει όπως σας είπα, οι σκαλωσιές παραμένουν - να δω το γιατί, στη συνέχεια, εγώ συνεχίζω να υπάρχω και ο χοντρός βγάζει καπνό απ’ όλες τις τρύπες κι εγώ το απολαμβάνω!

Και το κυριότερο?
Είναι μπουκωμένος και αδυνατεί να μιλήσει.

Παρ’ όλα αυτά, επειδή ζούμε σ’ αυτή την χαριτωμένη απ’ όλες τις πλευρές αξιοκρατική χώρα, που όλοι εμείς οι πολίτες που πληρώνουμε φόρους, δίχως να έχουμε παροχές, αλλά εισπράττουμε μόνον ανασφάλειες, πρέπει πια να φωνάζουμε, ακόμα και με κόστος.

Αν με χάσετε, για μεγάλο διάστημα από δω, αναζητήστε με δεν θα είμαι η πρώτη, ούτε η τελευταία που θα έχει καταπιεί το μαύρο σκοτάδι…
Και θα αναζητείται ο ένοχος μεταξύ αγνώστων, μέχρι του σημείου που ο φάκελος θα μπει στο αρχείο σαν ανεξερεύνητος λόγω ελλειπών στοιχείων!

Κι είναι άδικο να την πατάς από λαμόγια...
κάτι πιο φυσιολογικό παρακαλώ, δεν έχει το "μενού" ?

Αλλαγή κλίματος

Δίνει κάποιος εξετάσεις οδήγησης.
περνάει το πρακτικό και έρχεται η σειρά των ερωτήσεων.

- οδηγείς βράδυ, λέει ο εξεταστής, και βλέπεις δύο φώτα να έρχονται καταπάνω σου! τι είναι;

- αυτοκίνητο, απαντάει ο τύπος.
- ναι ρε φίλε! αυτοκίνητο είναι. αλλά τί μάρκα; Nissan; Mercendes; Toyota;
- που να καταλάβω μέσα στην νύχτα, κύριε εξεταστά;!

επόμενη ερώτηση!
- οδηγείς βράδυ, και βλέπεις ένα φως να έρχεται καταπάνω σου. τι είναι;
- μηχανή!
- ναι, ρε παιδί μου! μηχανή είναι. αλλά τι μηχανή; Harley; Vespa; Honda;
- μα μέσα στο σκοτάδι, που να ξεχωρίσω, κύριε εξεταστά;

- τελευταία ερώτηση! αν δεν απαντήσεις, κόβεσαι: οδηγείς βράδυ και βλέπεις δύο φώτα, ψηλότερα από το ύψος του αμαξιού σου, να έρχονται πάνω σου. τι είναι;
- νταλίκα, κύριε!
- ναι, ρε παιδί μου! αλλά τι νταλίκα; Scania; Man; Trata; κόβεσαι!!!

- κύριε εξεταστά, να σας κάνω και εγώ μία ερώτηση. οδηγείς βράδυ, σε έναν δρόμο με κόκκινα φώτα, και βλέπεις στο πεζοδρόμιο μία γυναίκα ντυμένη προκλητικά. τι είναι;
- πουτάνα!
- ναι, ρε παιδί μου! πουτάνα είναι. αλλά ποιά; η μάνα σου; η κόρη σου; η γυναίκα σου;

Αυτή είναι νίκη κ.πρώην Υπουργέ

(Αντιγράφω από τα σχόλια στο μπλογκ της Αμαλίας)

σημερα εμαθα στις ειδησεις για την αμαλια.γαμωτο νιωθω εντελως ηλιθια. δεν ξερω τι να γραψω...διαβαζα ολα τα παραπανω σχολια...καποιοι ηταν ολο ατο το καιρο κοντα της,της μιλουσαν,της συμπαραστεκονταν την ιδια ωρα που εγω στεναχωριομουν για οτι μαλακια μου τυχαινε..."αα!χωρισα με το μωρο μου...θα πεθανω..."ελεος. ποσο ανεγκεφαλοι μπορει να ειμαστε.ποσο επειδηκτικα μπορουμε να αγνοουμε ανθρωπους σαν εκεινη.παρτε το χαμπαρι,ψαξτε γυρω σας,ο κοσμος ειναι γεμααατος αμαλιες.γεματος ομως.ειλικρινα αμαλια.
απλως υποκλινομαι.η αξιοπρεπεια εχει ορια.τα σπασες.η δυναμη δεν ειναι απεριοριστη.κι ομως.
καλα και τωρα ηρθα εγω,το σκατο το νιανιαρο 13 χρονων να μιλισω για σενα...χαχα.3ερεις κατι; σ αγαπαω. εισαι ο ηρωας μου.και ας σε "ξερω" εδω και 2 ωρες,γιατι δεν βρεθηκε καποιος μαλακας δημοσιογραφος να με ενημερωσει...γιατι...γιατι...τωρα ειναι αργα.η και οχι;ρε παιδια...ας προσπαθησουμε...ας κανουμε κατι...για τις αμαλιες μας...για το γαμωτο...ευκολο να το λες...το ξερω...
μιν αφησουμε και τις υπολοιπες αμαλιες να φυγουν...αυτες ειναι που ομορφαινουν τον κοσμο μας...
δαξει,και τωρα θα μου πειτε,τι μιλας και συ μωρε νιανιαρο,αντε τελιωσε το σχολειο και ασε το πολυ μπλαμπλα,δε βοηθαει σε τιποτα!
ε δαξει,και με το δικιο σας,αλλα η αληθεια ειναι πως δεν υπαρχον πολλα πραγματα να κανω...η αλλη αληθεια ειναι ειναι λιγοι αυτοι που μπορουν να βοηθησουν ριζικα σ αυτο το προβλημα,αλλα δε θελουν ρε γαμωτο...δε θελουν...τι να σας πω κυριοι λιγοι,καλο υπνο μονο και τιποτα αλλο
σας κουρασα
συγγνωμη
καληνυχτα γιατι δεν με κρατανε τα ματακια μου...

3:23 PM
--------------------------------------------------------------------------

(συνέχεια τίτλου)

Αγαπητέ Ευάγγελε

κι όχι που καταφέρατε να διατυμπανίσετε! πως περάσατε το μπλογκ της Αμαλίας στη βουλή. Οι βουλευτές ούτως ή άλλως ενημερώθηκαν από χιλιάδες ι-μέιλς που έστειλαν οι μπλόγκερς...
για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους δηλαδή!
Το βραβείο της ανοιχτής παλάμης θα το λάβετε τον Οκτώβριο, και οι προηγούμενοι και οι νυν, όλοι σας
...κοντός ψαλμός.... που λένε?

Ένα σχόλιο...δίχως σχόλια

Κι επειδή η Αμαλία θα συνεχίζει να ζει στις καρδιές μας για όσο αναπνέουμε
σας κοινοποιώ ένα κείμενο που έστειλα στον πρώην υπουργό Ε. Βενιζέλο πράγμα που φαντάζομαι θα έκαναν και πολλοί άλλοι.
Βεβαίως αμφιβάλλω αν αντέξει να ανοίξει τα σχόλιά του που παραμένουν ερμητικά κλειστά...still!

(Το θέμα αφορά την κοινοποίηση στη Βουλή, από πλευράς του-σαν κατόρθωμα μου ακούγεται)


Πολύ καλά πράξατε κ. πρώην υπουργέ!
Μιλάτε για πρώτη νίκη;

Θα καταφέρετε μ' αυτό το τρόπο να εξιλεωθείτε για τις αμαρτίες και τα σφάλματα στο σύστημα υγείας που δημιουργήσατε και μας παραδώσατε με ποσοστό αναπηρίας πέραν του 67%.

Αυτό που θέλω να σας πω όμως και σας το οφείλω είναι που ως υπουργός και φωνή είχατε και δυνατότητα, δεν καταφέρατε ούτε εσείς προσωπικά ούτε και οι συνάδελφοί σας να βελτιώσετε την ποιότητα ζωής μας και αυτό γέννησε την ΑΜΑΛΙΑ και πολλές ΑΜΑΛΙΕΣ ακόμα που δεν γνωρίζουμε.
Έτσι χάσατε την ευκαιρία να γίνετε ήρωες οι δικοί μας ήρωες που θα μας κάνατε περήφανους γι' αυτή τη πατρίδα.

Υ.Γ. Βεβαίως μόλις διαπίστωσα πως το Comment moderation σας είναι κλειστό, έλπίζω όμως να βρείτε το κουράγιο να ανεβάσετε το σχόλιό μου, για να διαπιστώσω και πόσο καλά παίζετε το παιγνίδι της δημοκρατίας όσο και της επικοινωνίας!