Edukira joan

Concha García Campoy

Wikipedia, Entziklopedia askea
Concha García Campoy

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakConcepción Garcia Campoy
JaiotzaTerrassa, 1958ko urriaren 28a
Herrialdea Katalunia
HeriotzaValentzia, 2013ko uztailaren 10a (54 urte)
Heriotza moduaberezko heriotza: leuzemia
Familia
Ezkontidea(k)Andrés Vicente Gómez  (2000 -  2013ko uztailaren 10a)
Hezkuntza
HeziketaBartzelonako Unibertsitate Autonomoa
Hizkuntzakgaztelania
katalana
Jarduerak
Jarduerakkazetaria, telebista aurkezlea eta Esataria
Enplegatzailea(k)Televisión Española
Jasotako sariak
telecinco.es…
IMDB: nm0305585 Edit the value on Wikidata

Concepción «Concha» García Campoy (Terrassa, Bartzelona, 1958ko urriaren 28a – Valentzia, 2013ko uztailaren 10a )[1] kazetaria, irrati eta telebista aurkezlea izan zen.[2]

1979an hasi zuen bere ibilbide profesionala, 21 urte zituela, Ibizako Cadena Copen irratsaio batean.[3] 1984an Radiotelevisión Españolan sartu zen, non katearen albistegietan hasi zuen prestakuntza.[4]TVEko bere garaia amaitu zuenean, [5] hainbat komunikabidetatik igaro zen, non irratiko bere jarduera telebistarako eta prentsarako lan batzuekin txandakatu zuen.[3] [6] [7] 2006ko irailetik Telebistaren Zientzien eta Arteen Akademiako zuzendaritzako kide eta bozeramailea izan zen, [1] 2012ko urtarrilera arte Telecincoko albistegiaren goizeko edizioa zuzendu eta aurkeztu zuen. [8] Bere kazetari-ibilbideagatik hainbat sari eta aitorpen jaso zituen. [1] [2] 2012an telebistatik behin-behineko erretiroa iragarri zuen leuzemiari aurre egiteari denbora eskaintzeko, [9] [10] hala ere, 2013ko uztailaren 10ean hil zen sendatu ezinik.[6] [11]

Biografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Terrassan jaio zen, [1] nahiz eta txikitan jatorri andaluziarra zuen familiarekin, Ibizara joan zen bizitzera. [9] [5] [12] Han batxilergoa egin zuen eta Bartzelonara itzuli zenean, Bellaterrako Unibertsitate Autonomoan matrikulatu zen kazetaritza ikasteko. [6] Aldi berean, inoiz amaitu ez zituen beste ikasketa batzuk egiten hasi zen: ekonomia zientziak eta filologia.[7]Informazio Zientzietan lizentziatua lau urte geroago, 1984an erakunde publikoan sartu zen. [9] [5] Familia arloan bi neba-arreba izan zituen, Asunción eta Francisco, [13] [14] eta bi aldiz ezkondu zen, Jaime Roig abokatu eivissarrarekin eta gero Lorenzo Díaz mantxako soziologoarekin, [9] harekin bi seme-alaba izan zituen, Lorenzo (1993) eta Berta (1998). [15] [16] Azken honengandik banandu ostean, 2000ko urrian bere bizitza sentimentala berreraiki zuen Andrés Vicente Gómez zinema ekoizlearekin. [17] [5] [18]

Kazetaritza-lanaz gain, 1995ean Amnesty International-en Bosniako eskualdean emakumeen eskubideen urraketari buruzko kanpainarekin kolaboratu zuen [19] [20] eta Bakearen Mezulariak GKEn ere lan egin zuen, non kausa sozialen defentsa sustatu zuen, aukera berdintasuna eta pertsonen giza eskubideak. [21]

2012ko urtarrilaren hasieran, bere Twitter kontuaren bidez jakinarazi zuen aldi baterako telebista utzi egingo zuela, leuzemia diagnostikatu ziotelako –odol-zelulak sortzen dituen ehunari eragiten dion minbizi mota– Gabonetako oporretan. [10] Garai horretan, komunikatzailea ospitaleratu egin zuten gaixotasun horren ondorioz, eta horrek eragotzi zion hurrengo hilabeteetan goizeko albisteak aurkeztea. [13] [16] Ondoren, kimioterapia tratamendua hasi zuen. [13] [16] [22] Botikaren hirugarren zikloa gainditu ostean, 2012ko ekainean, hezur-muinaren transplantea jaso zuen. [23] Hasiera batean gaixotasuna gainditu bazuen ere, kazetaria 2013ko urtarrilean berriro gaixotu zen, eta tratamendua areagotzeko ospitaleratu egin zuten. [24] Geroago, urte bereko martxoaren erdialdean, Valentziako Hospital Universitario y Politécnico de La Fe-n sartu zen berriro bigarren ebakuntza bat egiteko zilbor-hestearen odol-transplantea hain zuzen. [25] Ebakuntza egin eta hilabetera alta eman ziotenez, aldizka mediku zentrora joaten zen bere gaixotasunaren jarraipena egitera. [26]

Azkenik, leuzemia diagnostikatu eta hemeretzi hilabetera, 54 urte zituela zendu zen, La Fe Ospitalean, Valentzian, bi egun lehenago zentro klinikora sartu ostean, bere gaixotasunak okerrera egin zuelako. [11] . [27] [28] [29] Bere hileta uztailaren 12an egin zen Madrilgo Tres Cantos herrian. [30] Bertan izan ziren, besteak beste, Tomás Gómez eta Alfredo Pérez Rubalcaba bezalako profesionalak eta pertsonalitate politikoak. [31]

Ibilbide profesionala

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Inés Ballester, Concha García Campoy eta Nieves Herrero kazetariak, 2012ko Talentu Sarietan.

1979an hasi zuen bere ibilbide profesionala, 21 urte zituela, Radio Popular de Ibizako informazio zerbitzuetan, non Antena Pública elkarrizketa eta irratsaioa zuzendu zuen. [3] [2] Urtebeteren buruan, Funtzio hori Última hora egunkariko erredaktore lanarekin uztartu zuen [9], 1983an RTVEren oposizioak gainditu zituen eta bere promozioko lehena izan zen. Berehala sartu zen zerbitzuetako albisteen erredakzioan Balear Uharteetan. [4] Sei hilabetez egon zen bertan Madrilgo albistegiko zuzendaritzak Telediarioaren edizioa aurkeztea nahi zuelako. [7] 1985eko urtarrilaren 7an La 1 de Televisión Española katearen lehen albistegiarekin estreinatu zen, eta horri esker ospea lortu zuen Manuel Campo Vidal [9] platoan bere bikotekidearekin batera. [3] [4] Bi urte baino gehiagoz, eguerdiko albistegia aurkeztu zuen, eta, pixka bat beranduago, gaueko albistegiarekin ere gauza bera egin zuen. [7] 1986ko udan, albisteak aurkeztean, bere telebista lana uztartu zuen Las Mañanas de Radio 1, Radio Nacional de Españan (RNE) zuzendaritzarekin batera. [9] [2] [6] Era berean, garai hartan, prentsa idatziko hainbat argitalpenetan kolaboratu zuen, hala nola Panorama edo Vogue, eta El Independiente egunkariko kultura atalean. [7]

1987an, García Campoyk telebista utzi zuen SER katean fitxatu ondoren, eta 1988aren hasieran, A vivir que son dos días programa zuzentzen hasi zen..[3][6] Azkar batean, asteburuan gehien entzundako saioa izan zen, eta milioi bat entzule izatera iritsi zen. Horregatik, Ondas saria, Urrezko Antena eta Urrezko Mikrofonoa jaso zituen, 1989an.[1][9][4][5][11] Aldi berean, El País egunkarian eta Babelia kultur gehigarrian parte hartu zuen.[7] 1991n, garai hartan, Televisión Españolara itzuli zen Mira 2 programa zuzentzeko.[2] 1992an amatasun-baja izan ondoren, kazetaria SER katera itzuli zen, eta handik denbora batera Antena 3 Radiok fitxatu zuen Días de radio goizeko saioaren buru jartzeko.[32] Hortik Onda Cerora joan zen, eta 1994an Noches de radio lana egin zuen. Handik bi urtera La Brújulara egin zuen jauzi, Ernesto Saenz de Buruaga ordezkatuz, eta hantxe jardun zuen 1999 arte.[3][2] Ondoren, asteburuko irratsaioa osatu zuen Las cosas que nunca te dije iruzkingilea izan zen Las noticias de Tele 5n eta astean behin kolaborazioak egin zituen TVEren Señas de identidad eta La Revista de El Mundo egunkarietan.[33][7] La doble mirada (1996) bigarren liburua ere argitaratu zuen, Ouka Leele argazkilariaren irudiekin.[34] Halaber, Hoy es domingo (1999-2004) magazina zuzendu eta aurkezteaz arduratu zen, Telecinco kate pribatuan hasi zenean. Hiru urtez gidatu zuen La gran ilusion programa.[3] Berriz ere uhinetan, 2004ko irailaren eta 2006ko ekainaren artean, Campoy arratsaldeko programaren zuzendaritzaz eta aurkezpenaz arduratu zen Punto Radio irratian.[3][19]

2006ko abuztuan, Cuatro telebista-katearekin bat egin zuen, eta, urte bereko urriaren 4tik 2010eko abenduaren 24ra, Las mañanas de Cuatro eguneroko magazina gidatu zuen.[19][35][36] Gestevisión Telecincok eta Sogecuatrok 2010ean bat egin ondoren, kazetariak Marta Fernándezi eman zion lekukoa, eta 2011ko urtarrilaren 8tik aurrera goizeko albistegia aurkeztu zuen.[37][38] Urtebete geroago, 2012ko urtarrilaren 10ean, leuzemia zuelako telebistatik erretiratu egingo zela jakinarazi zuen.[9][8][10]

Irratia eta telebista

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Izenburua Katea Data Mota
A vivir que son dos días[32] Cadena SER 1988 - 1993 Irratia
Antena pública[39] COPE 1979 Irratia
Brújula, La[40] Onda Cero 1996 - 1999 Irratia
Campoy en su punto[41] Punto Radio 2004 - 2006 Irratia
Días de radio[42] Antena 3 Radio 1993 Irratia
Gran ilusión, La[43] Telecinco 1999 - 2002 Magazina
Hoy es domingo[44] Onda Cero 1999 - 2004 Irratia
Informativos Telecinco[38] Telecinco 2011 - 2012 Berriak
Mañanas de Cuatro, Las[36] Cuatro 2006 - 2010 Magazina
Mañanas de Radio 1, Las[45] RNE 1985 Irratia
Mira 2[46] TVE-2 1991 Berriak
Noches de radio[40] Onda Cero 1994 Irratia
Telediario[45] TVE-1 1985 - 1987 Berriak

Kolaborazioak fikzioan

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zerrenda honetan, Concharen filmetan edo telesailetan agertutakoak zehazten dira. [47] [48]

Izenburua Zuzendaria Urtea Mota
El rey del mambo[49] Carles Mira 1989 Filmea
La mujer de tu vida

Episodio: «La mujer feliz»[50] 		José Miguel Ganga 1990 Seriea
La reina anónima[51] Gonzalo Suárez 1992 Filmea
Los peores años de nuestra vida[52] Emilio Martínez Lázaro 1994 Filmea
7 vidas

Episodio: «Hot Milk»[53] 		Ricardo A. Solla 2005 Seriea
Sinfín[54] Carlos Villaverde 2005 Filmea
La chispa de la vida[55] Álex de la Iglesia 2011 Filmea

Sariak eta ohoreak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere kazetari-ibilbidean zehar, García Campoyk hainbat sari izan zituen komunikazioaren munduak nazio-eremuko profesional nabarmenenei emandakoak. [1] [2] Garrantzitsuenetako batzuk Ondas saria, Urrezko Mikrofonoa eta Urrezko hainbat Antena izan ziren . [4] [5] [11] Halaber, 2005ean, Etxeko eta Genero Indarkeriaren Aurkako Behatokiak emandako Aitorpen Saria jaso zuen etxeko eta genero indarkeria desagerrarazteko lanagatik. [56] Horrez gain, 2013ko uztailean hil zenetik eta, hil ostean, kazetari katalanaren lana omentzeko eta oroitzeko proposamen ezberdinak izan dira. [57] Lehenik, Ibizako Udalak komunikatzailea hiriko alaba adoptibo gisa aitortzen zuela iragarri zuen, gero irakasten zuen negozio eskolak bere izenean beka programa bat jarri zuen martxan, ondoren Telebista Akademiak kazetaritzarako sariaren sorreraren berri eman zuen «Concha García Campoy», gerora Gizarte Elkartasuneko Ordena Zibilaren Gurutze Handia lortu zuen, eta, azkenik, Hezkuntza, Kultura eta Kirol Ministerioak Telebista Sari Nazionala eman zion 2013ko urrian. [21] [58] [59]

Urtea Medioa Zabalkunde alorra
1989[32] Nacionales de radio A vivir que son dos días (Cadena SER)
1994 Nacionales de radio Noches de radio (Onda Cero)
2001 Nacionales de televisión La gran ilusión (Telecinco)

Urrezko mikrofonoa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Urtea Medioa Zabalkunde alorra
1989[32] Nacionales de radio A vivir que son dos días (Cadena SER)
2003[7] Nacionales de radio Onda Cero)

Ondas Sariak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Urtea Medioa Zabalkunde alorra
1989[32] Nacionales de radio A vivir que son dos días (Cadena SER)
2001 Nacionales de radio Onda Cero)

Beste sari batzuk

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Urtea Saria
1992[34] Premio Atlántica
1996[34] Premio Importante Diario de Ibiza
1996 Premios APEI-PRTV
1998[34] Premio Anual a la Comunicación de Alcatel
2005 Premio «Siurells de plata»
2006 Premio Ramon Llu]]
2009 Premio Mujer profesional (FEDEPE)
2012 Premio Joaquín Soler Serrano
2012[21] Cruz de la Orden Civil de la Solidaridad Social
2013[58] Premio Nacional de Televisión

Argitaratutako lanak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • García Campoy, Concha (1993). Ediciones Libertarias, ed. Interiores. p. 225. ISBN 9788476832370. 
  • García Campoy, Concha; Leele, Ouka (1996). Espasa Calpe, ed. La Doble Mirada. p. 218. ISBN 9788423978267. 
  • García Campoy, Concha; Colinas, Antonio (2000). Editorial Artec, ed. Ibiza, Ciudad Patrimonio de la Humanidad de España. p. 189. ISBN 9788489183223. 

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ a b c d e f Redacción. (10 de julio de 2013). Muere Concha García Campoy. Grupo Godó.
  2. ↑ a b c d e f g Concha García Campoy: Toda una luchadora hasta el final. Mediaset España 10 de julio de 2013.
  3. ↑ a b c d e f g h Castro, Domingo. (10 de julio de 2013). Concha García Campoy, 33 años de carrera en la radio y la televisión. Vocento.
  4. ↑ a b c d e Fallece la periodista Concha García Campoy. Grupo PRISA 10 de julio de 2013.
  5. ↑ a b c d e f Concha García Campoy, una vida dedicada a la información. 10 de julio de 2013.
  6. ↑ a b c d e Europa Press. (10 de julio de 2013). Fallece en Valencia la periodista Concha García Campoy. Display Connectors.
  7. ↑ a b c d e f g h Redacción. (11 de diciembre de 2012). Concha García Campoy, Premio Joaquín Soler Serrano de Radio y Televisión. .
  8. ↑ a b Concha García Campoy, sobre su enfermedad: "Inicio un segundo ciclo optimista". 28 de enero de 2012.
  9. ↑ a b c d e f g h i Redacción. (10 de enero de 2012). Concha García Campoy deja temporalmente la televisión a causa de una enfermedad. .
  10. ↑ a b c García Campoy: "Tengo leucemia, pero también ánimo de lucha". 9 de enero de 2012.
  11. ↑ a b c d La periodista Concha García Campoy fallece a los 54 años. Unidad Editorial 10 de julio de 2013.
  12. ↑ Descubre Dalt Vila con las narraciones de Paz Vega y Concha García Campoy. 28 de julio de 2010.
  13. ↑ a b c de la Gama, Amparo. (19 de marzo de 2012). Campoy se enfrenta "con fuerza" a una nueva fase de su enfermedad. .
  14. ↑ Redacción. (16 de enero de 2012). Andrés Vicente Gómez habla sobre la leucemia de su mujer Concha García Campoy. Noxvo Editorial.
  15. ↑ Verbo, Eduardo. (17 de febrero de 2013). El hijo de Concha García Campoy que sueña con ser periodista. Titania Compañía Editorial.
  16. ↑ a b c de Diego, Sara. (10 de julio de 2013). Fallece la periodista Concha García Campoy víctima de una leucemia. .
  17. ↑ Román, Manuel. (13 de julio de 2013). Concha García Campoy y Carmen Rico Godoy, las dos mujeres de la vida de Andrés Vicente Gómez. .
  18. ↑ Concha García Campoy, arropada por su familia en la lucha contra la leucemia. Hearst Magazines.
  19. ↑ a b c Redacción. (10 de julio de 2013). «Biografía de Concha García Campoy» Agencia EFE (Editorial Imparcial de Occidente SA).
  20. ↑ Llata, Juan. (2 de septiembre de 1995). El Foro de las ONG consigue que las autoridades de China dejen hablar a las mujeres del Tibet. Vocento, 46 or..
  21. ↑ a b c Europa Press. (14 de enero de 2014). Concha García Campoy, Gran Cruz de la Solidaridad Social a título póstumo. Mediaset España.
  22. ↑ Europa Press. (29 de marzo de 2012). Concha García Campoy, ingresada en Zarzuela a la espera de un trasplante de médula. .
  23. ↑ de la Gama, Amparo. (3 de junio de 2012). Concha García Campoy responde favorablemente al trasplante de médula ósea. El confidencial.
  24. ↑ Concha García Campoy: "Estoy de nuevo en el hospital". 29 de enero de 2013.
  25. ↑ Agencia EFE. (13 de marzo de 2013). Concha García Campoy se somete en Valencia a un trasplante de sangre umbilical contra la leucemia. .
  26. ↑ EFE. (11 de abril de 2013). Concha García Campoy recibe el alta tras un trasplante de cordón umbilical. .
  27. ↑ Garrido, Cristina. (11 de julio de 2013). La razón de la muerte de Concha García Campoy: ¿Qué es un coma hepático?. Vocento.
  28. ↑ Fallece a los 54 años la periodista Concha García Campoy por un fallo hepático agudo. 10 de julio de 2013.
  29. ↑ Concha García Campoy, en coma irreversible. 10 de julio de 2013.
  30. ↑ F. Úbeda, Jesús. (12 de julio de 2013). Cientos de personas dan su último adiós a Concha García Campoy. Libertad Digital S.A..
  31. ↑ Redacción. (12 de julio de 2013). «Familiares y amigos dan su último adiós a la periodista Concha García Campoy» Agencia EFE.
  32. ↑ a b c d e El paso de Concha García Campoy por la SER. Grupo PRISA 10 de julio de 2013.
  33. ↑ Nuevo programa literario La 2. 20 de abril de 1994.
  34. ↑ a b c d EFE. (10 de julio de 2013). Concha García Campoy, adiós a una comunicadora nata. Editorial Prensa Ibérica.
  35. ↑ Concha García Campoy hará tándem con Ana Rosa Quintana en Telecinco. Lavinia Editorial 20 de diciembre de 2010.
  36. ↑ a b El País. (4 de octubre de 2006). Concha García Campoy estrena 'Las mañanas de Cuatro'. Grupo PRISA.
  37. ↑ Fernández, Juan Manuel. (21 de diciembre de 2010). Sorpresa en la fusión Telecinco-Cuatro: Campoy se pasa al canal de Vasile. El confidencial.
  38. ↑ a b Concha García Campoy estrena programa en Telecinco. Vocento 7 de enero de 2011.
  39. ↑ Redacción. Académicos TV: Concha García Campoy. .
  40. ↑ a b Gómez Damborenea, Pedro. (2 de septiembre de 1994). Onda Cero Radio transforma su programación nocturna. Grupo PRISA.
  41. ↑ Quílez, Raquel. (1 de septiembre de 2004). Punto Radio se estrena con la intención de convertirse en la segunda en el índice de audiencias. Unidad Editorial.
  42. ↑ Concha García Campoy. Días de radio. Vocento 21 de octubre de 1993.
  43. ↑ Blazquez, Yolanda. (20 de noviembre de 1999). Concha García Campoy estrena 'La gran ilusión'. .
  44. ↑ del Castillo, Javier. (11 de julio de 2013). La voz más cautivadora de Onda Cero. Atresmedia.
  45. ↑ a b Carmona, V.. (10 de julio de 2013). El primer Telediario de García Campoy. Grupo Editorial Prensa Ibérica.
  46. ↑ Sámano, José. (12 de enero de 1991). Concha García Campoy regresa mañana a TVE con un informativo. Grupo PRISA.
  47. ↑ Reacciones a la muerte de Concha García Campoy. 10 de julio de 2013.
  48. ↑ Ficha de «Concha García Campoy» en IMDb. .
  49. ↑ Reparto El Rey Del Mambo. .
  50. ↑ La mujer de tu vida: La mujer feliz. .
  51. ↑ Reparto La Reina Anónima. .
  52. ↑ Ficha de «Los peores años de nuestra vida» en IMDb. .
  53. ↑ Sinopsis «7 vidas»: Hot milk. .
  54. ↑ Ficha de «Sinfín» en decine21. .
  55. ↑ Verbo, Eduardo. (13 de enero de 2012). Homenaje improvisado a Concha García- Campoy. El confidencial.
  56. ↑ «El trabajo de Mujeres en Red premiado por el Observatorio contra la Violencia Doméstica» www.mujeresenred.net.
  57. ↑ Redacción. (16 de octubre de 2013). Premio Nacional de Televisión 2013 a Concha García Campoy. .
  58. ↑ a b Europa Press. (16 de octubre de 2013). «Concha García Campoy, Premio Nacional de Televisión» Servimedia (Unidad Editorial).
  59. ↑ EFE. (26 de septiembre de 2013). La Academia de Televisión crea el premio de periodismo Concha García Campoy. .

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Concha_García_Campoy&oldid=9790890"(e)tik eskuratuta