Edukira joan

Clara Schumann

Wikipedia, Entziklopedia askea
Clara Schumann

(1857)
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakClara Josephine Wieck
JaiotzaLeipzig, 1819ko irailaren 13a
Herrialdea Saxoniako Erresuma
BizilekuaLeipzig
HeriotzaFrankfurt am Main, 1896ko maiatzaren 20a (76 urte)
Hobiratze lekuaAlter Friedhof Bonn (en) Itzuli
Heriotza moduaberezko heriotza: istripu zerebrobaskularra
Familia
AitaFriedrich Wieck
AmaMariane Bargiel
Ezkontidea(k)Robert Schumann  (1840ko irailaren 12a -  1856ko uztailaren 29a)
Seme-alabak
Haurrideak
Hezkuntza
Hizkuntzakalemana
Irakaslea(k)Friedrich-Wieck-Straße (en) Itzuli
Christian Theodor Weinlig (en) Itzuli
Ikaslea(k)
Jarduerak
Jarduerakpiano-jotzailea, musikagilea eta musika-irakaslea
Enplegatzailea(k)Hoch Conservatory (en) Itzuli
Lan nabarmenak
Genero artistikoaerromantizismoa
Musika instrumentuapianoa
IMDB: nm1179174 Spotify: 2yzaWNFV3cxmcRZtwtr5WC Last fm: Clara+Schumann Musicbrainz: 36df8e64-6ec6-4342-9045-e962ab9effb3 Discogs: 933317 IMSLP: Category:Schumann,_Clara Allmusic: mn0001499984 Find a Grave: 1146 Edit the value on Wikidata

Clara Schumann, jaiotze-izena Clara Josephine Wieck Tromlitz (Leipzig, Alemania, 1819ko irailaren 13a - Frankfurt am Main, Alemania, 1896ko maiatzaren 20a), XIX. mendeko pianista eta musikagile gailena izan zen.[1] Europar publikoak Franz Liszten (1811-1886) edota Sigismund Thalbergen (1812-1871) maila berekotzat hartzen zuen.[2][3][4][5][6][7][7][8]

Biografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Clara, Friedrich Wieck-en eta Mariane Tromlitz (gero Marianne Bargiel bigarren ezkontzaz) alaba txikiena izan zen.[9] Txikitatik ikasi zuen musika, haren aita piano-irakaslea baitzen. Aitarekin batera pianoa, biolina, teoria, harmonia, kantua, konposizioa, instrumentazioa eta kontrapuntua landu zituen. Pianoa bereziki 4 urterekin hasi zen ikasten. Aita oso gogorra izan zen alabarekin eta horrek eztabaidak sortu zituen gurasoen artean. [10] Clararen ama Leipzig-eko abeslari famatua zen. Clarak bere lehenengo estreinaldia 9 urterekin egin zuen, 1828ko urriaren 20ean Leipzig-eko Gewandhaus-ean (bere amak kontzertuak ematen zituen tokian). Urte berean, Ernst Caruseko Leipzigeko etxean jardun zuen, Colditzeko gazteluko ospitale psikiatrikoko zuzendaria zena.

Robert eta Clara Schumann andra-gizonak, 1847

Han, piano-jole gazte trebe bat ezagutu zuen, Robert Schumann, musika-jaialdira gonbidatu zutena eta bederatzi urte zaharragoa zena. Schumannei hainbeste gustatu zitzaion Clararen interpretazioa, amari ikasteko, Clararen aitarekin musika-eskolak hartzeko, baimena eskatu ziola. Eskolak hartzen ari zela, gela bat alokatu zuen Wieck-en etxean, eta gutxi gorabehera urtebete geratu zen han. Clarak 18 urterekin Robertekin ezkontzeko baimena eskatu zion aitari baina aitak ezetz esan zion. 3 urte beranduago, gortera joan eta auzitara eraman ondoren, Robert eta Clara ezkondu egin ziren. Orduan, musikagile lana utzi eta kontzertuak bakarrik egiten zituen, familia zaindu ahal izateko. Clarak eta Robertek 8 ume eduki zituzten. [11]

Aita-alaben ezkontza gorabeherak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Wieckek ez zuen inoiz zalantzan jarri Schumannen jenioa, Clararen gutunek adierazten duten bezala, baina ez zuen nahi alaba ikusi, bera izan baitzen haren inbertsiorik garestiena, izen onik eta onarpenik gabeko konpositore batekin, diru-sarrera egonkorrik gabe. Wieckek uste zuen Robertek ezingo ziola bizitza duina eman Clarari. Orduan, aitaren eta alabaren arteko harreman «perfektua» hautsi zuen borroka legala hasi zen. Friedrich Wieck-ek ezin izan zion bere harrotasunari eutsi, epaimahaiaren erabakia inpugnatu zuen, baina ezkongaien erabakia nagusitu zen. Robertek bere kaudimen moral eta ekonomikoa frogatu zuen Clararen aitaren baimen gabe ezkondu ahal izateko.[12]

Interpretatzaile

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Interpretatzaile gisa famatua egin zen, batez ere, Bach, Mozart, Beethoven eta senarraren lanak jotzen.

Johannes Brahmsek bikotea ezagutu zuen 1853an, 20 urte zituenean, eta Clararekin adiskidetasun handia izan zuen bizitza osoan zehar. Urte horretan bertan ezagutu zuen Joseph Joachim biolinistak askotan lagundu zion Clarari bere kontzertuetan. Clara Schumann Erresuma Batuan ibili zen lehen aldiz 1856ko apirilean, senarrik gabe, gaixorik zegoen eta. London Philharmonic Societyben kontzertu batean jotzeko gonbita egin zion William Sterndale Bennett zuzendariak, Roberten lagun onak. Robert Schumann urte horretan hil zen Bonn-etik gertu zegoen klinika batean. 2 urte lehenago kolapso mental bat izan zuen eta bere borondatez sartu zuten klinika horretan. Hortik aurrera, Brahmsekin zuen adiskidetasuna areagotu zen. 1865tik aurrera, Londresen kontzertu ugari eman zituen, eta bidaia bakoitzean Franklin Taylor piano-jotzaileari estiloa hobetzen laguntzen zion. 1878an piano-irakasle izendatua izan zen Frankfurteko kontserbatorioan.

1896ko martxoaren 20ean garuneko isuri bat izan zuen eta urte bereko maiatzaren 26ean hil egin zen 76 urte zituela.

Arrakasta Vienan

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Clara Schumann, 1838)

1833an pianorako kontzertu bat hasi zuen, 1835ean amaitu eta 1837an argitaratu zena. Felix Mendelssohn eta Frédéric Chopin ere ezagutu zituen. 1837ko abendutik 1838ko apirilera, 18 urte zituela, Wieckek hainbat emanaldi egin zituen Vienan.[13] Franz Grillparzer Austriako poeta dramatiko nagusiak poema bat idatzi zuen, «Clara Wieck eta Beethoven» izenekoa, Ludwig van Beethovenen Appassionata sonata jotzen entzun ondoren, emanaldi horietako batean. Benedict Randhartinger Franz Schuberten lagunak konpositorearen Erlkönig-en kopia autografiatua eman zion, «Clara Wieck artista ezagunari» eskainita. Frédéric Chopin-ek Franz Liszt-i deskribatu zion bere interpretazioa. Wieck-en kontzertu batera joan zen, eta, ondoren, Parisko Revue et Gazette Musicale-n argitaratu zen gutunean goraipatu zuen, eta, gero, itzulpengintzan, Leipzig-eko Neue Zeitschrift fr aldizkarian. Martxoaren 15ean, Clara Königliche und Kaiserliche Österreichische Kammer-virtuosin («Real eta Inperial Ganbera Austriarraren birtuosoa») izendatu zuten, Austriako musika-ohorerik gorena.[14][5]

Vienako errezitaldiak deskribatzen zituen musika-kritika anonimo batek esan zuen:

«Artista honen agerpena garai bat izan daiteke... Bere esku sortzaileetan, pasarte arruntenean, motiborik errutinazkoenak esanahi bat hartzen du, kolore bat, arte kontsumituena dutenek bakarrik eman dezaketena».[15]

Egunerokoa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ezkondu ostean, bikoteak egunkari musikala, pertsonala eta bikotearena izan zituen. Egunerokoaren lehen sarreran, Robertek adierazi zuen familiako bizitza pertsonalaren autobiografia bat izan behar zuela, bereziki bikotekidearena, eta arteetan zuten desio eta lorpenena. Bere ahalegin artistikoen eta hazkundearen erregistro gisa ere funtzionatu zuen. Clarak erabat onartu zuen egunerokoa konpartitzea, sarrera ugariek erakusten duten bezala. Senarrarekiko maitasun leiala erakusten du, bi bizitza arte batean konbinatzeko desioarekin, bizitza osoko helburu horrek arriskuak ekartzen zituen arren.[12][16]

Musikagile

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Garai hartan, ohikoa zen konpositoreek beren lanak jotzea, hala nola Liszt eta Chopin. Baina Robert Schumannek esku batean min hartu zuen, bere asmakizun bat erabiltzen saiatzean, horrekin pianoa jotzeko artea hobetuko zuela uste baitzuen, eta piano-jole birtuoso bihurtzeko itxaropenak ahaztu behar izan zituen; beraz, musika idazten eta kritika musikala egiten aritu zen. Clarak, oso gaztetatik, jendaurrean jo zituen Roberten lanak. Hasieran, pianorako eta ganbera-talde txikietarako bakarrik idatzi zituen, baina konpositore gisa arrakasta izan zuen Lehen Sinfoniarekin eta ganbera-obrekin. Handik gutxira, bikoteak abesti-multzo bat idatzi zuen, eta Robertek Clarari ezkutatu zion, ezkontzaren lehen urteurrenean aurkezteko. Hala, Zwölf Lieder auf F. Rückerts Liebesfrühling op-en 12 abestietatik. 12 (op. Roberten 37, hiru Clararenak dira. Roberten lanak esanahi estramusikalez beteta daude, non Clara etengabe agertzen den. Adibide bat Inauteriak op. 9, non pieza bat baitago, hain zuzen ere «Chiarina» deritzona, eta, «Chiara» edo «Zilia» bezala, Robertek Clarari egiten zion erreferentzia. Roberten lan asko emazteari eskaini zizkion. Era berean, Leipzigen, 1846an, senarraren Pianorako eta orkestrarako kontzertua mi menorrean eman zuen.[17]

Bikoteak elkartuta jarraitu zuen, bai familia-bizitzan, bai bere karreretan. Bere obra asko estreinatu zituen, hasi pianorako bakarrik egindako lanetatik eta Roberten orkestra-obren pianorako bertsioetaraino. Sarritan, etxeko finantzez eta gai orokorrez arduratu zen. Bere erantzukizunaren zati batean dirua irabazten zuen kontzertuak emanez, nahiz eta bizitza osoan zehar jotzen jarraitu zuen, ez diru-sarrerengatik bakarrik, baizik eta formazio eta natura aldetik artista zelako.[18] Familiaren betebeharren karga handitu egin zen denborarekin, eta artista izateko gaitasuna murriztu.[18] Konpositorearen emazte loretsu gisa, bere aurrera egiteko miaketetan mugatuta zegoen.[19]

Sema-alabak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Schumann senar-emazteen seme-alabak 1854an. Ezkerretik eskuinera: Ludwig, Marie, Felix, Elise, Ferdinand eta Eugenie.

Clarak eta Robert Schumannek zortzi seme-alaba izan zituzten: Marie (1841-1929), Elise (1843-1928), Julie (1845-1872), Emil (1846-1847), Ludwig (1848-1899), Ferdinand (1849-1891), Eugenie (1851-1938) eta Felix. Ludwigek aitak bezalako gaixotasun mentala zuen, eta, Clararen hitzetan, azkenean «bizirik lurperatu» behar izan zuten erakunde batean.[19]

Schumannek Joseph Joachim biolin-jotzailea ezagutu zuten lehen aldiz 1844ko azaroan, 14 urte zituela. [20] Urtebete geroago, Clara Schumannek bere egunerokoan idatzi zuen 1845eko azaroaren 11n kontzertu batean «Joachim txikiari asko gustatu zitzaion. Felix Mendelssohnen biolinerako beste kontzertu bat jo zuen, zoragarria dela esaten baita».[19]

Clarak bortizkeriatik erreskatatu zituen seme-alabak Dresdeko maiatzeko Altxamenduan, 1849an. Maiatzaren 3ko gauean, Robertek eta Clarak entzun zuten Dresden iraultza hasi zela Federiko Augusto II.a Saxoniakoaren aurka, «Alemaniako konfederazio baterako konstituzioa» ez onartzeagatik. Familiako kide gehienak joan ziren eta «auzokoen segurtasun-brigada» batean ezkutatu ziren, baina maiatzaren 7an, «ausart», Dresdera itzuli zen, neskamearekin geratu ziren hiru seme-alabak erreskatatzera, eta gizon armatu batzuei desafio egin zien.[21] Gero hiritik atera zen berriro eremu arriskutsuetatik. 1853ko maiatzean, senar-emazteek Joseph Joachimi entzun zioten bakardadea jotzen Beethovenen Biolinerako kontzertuan. Berak idatzi zuen «amaiera batekin, sentimendu poetikoaren sakontasunarekin, bere arima osoarekin nota bakoitzean, hain idealki, ez zuela inoiz horrelako biolina jotzen entzun, eta benetan esan dezaket inoiz ez dudala jaso bertutetsuen hain inpresio ezabaezina». Adiskidetasun iraunkorra izan zen Clara eta Josephen artean, eta berrogei urte baino gehiago iraun zuen. Schumannek 238 kontzertu baino gehiago eman zituen Joachimekin Alemanian eta Britainia Handian, beste edozein artistarekin baino gehiago. Biak bereziki ezagunak izan ziren Beethovenen biolinerako sonatak jotzeagatik

Clara Schumann, 1853

1854ko otsailean, Robert Schumannek buru-kolapsoa izan zuen, bere buruaz beste egiten saiatu zen eta, berak hala eskatuta, erietxe batean sartu zuten Endenichen, Bonnetik gertu, eta han egon zen bere bizitzako azken bi urteetan. 1854ko martxoan, Brahms, Joachim, Albert Dietrich eta Julius Otto Grimmek denbora eman zuten Clara Schumannekin, harentzat musika jotzen eta harekin tragediaren gogoa entretenitzeko. Brahms-ek piano-pieza pribatu batzuk konposatu zituen kontsolatzeko: lau piano-pieza eta Robert Schumannen gai bati buruzko bariazio-multzo bat, non urtebete lehenago ere aldaketak idatzi baitzituen, op. 20. Brahmsen musika ez zegoen argitaratzeko, berarentzat bakarrik baizik. Geroago, Brahms-ek modu anonimoan argitaratzea pentsatu zuen, baina, azkenean, Lau balada piano op gisa argitaratu ziren. Robert Schumannen gai bati buruzko aldaketak, op. 9. Konpositoreak senar-ermazteei eskaini zizkien aldaketak, eta Robert laster alta ematea eta familiarekin elkartzea espero zuen. Robert Schumannek erakundean eman zituen bi urte osoetan, emazteari ez zioten bisita egiten utzi; Brahms-ek, berriz, bisita erregularra egiten zion. Robert heriotzatik hurbil zegoela ikusi zutenean, azkenean ikusi ahal izan zuen. Berak aitortu zuen eta hitz gutxi batzuk besterik ezin izan zituen esan. Robert Schumann bi egun geroago hil zen, 1856ko uztailaren 29an.[22]

Clara izan zen familiarentzako diru-iturri nagusia, eta senarra ospitaleratu eta hil ondoren bakarra. Kontzertuak eman eta irakatsi egin zuen, eta bere kontzertu-bira gehienak antolatu zituen. Giltza-ama bat eta sukaldari bat kontratatu zituen etxea mantentzeko bira luzeetan kanpoan zegoen bitartean.[23] Marie alaba zaharrenak laguntza handia eman zion amari, eta etxeko sukaldari-postua hartu zuen. Halaber, Brahms-ek bidalitako gutunak erretzen ez segitzeko esan zion Mariek amari, hark suntsitzeko eskatu bazion ere. Beste alaba bat, Eugenie, piano-jotzailea, gazteegia zen aitaz oroitzeko hil zenean, eta Erinnerungen (Memoriak) liburua idatzi zuen, 1925ean argitaratua, gurasoen harremanaz eta Brahms-ez hitz egiten zuena. Senarra ez ezik, lau seme-alaba ere hil ziren. Emil, bere lehen semea, 1847an hil zen, urtebete zuela. Julie alaba 1872an hil zen, eta 2 eta 7 urteko bi haur txiki utzi zituela, gero amonak hazi zituenak. 1879an, Felix semea 24 urterekin hil zen. 1891n, Ferdinand semea 41 urterekin hil zen, eta seme-alabak amaren zaintzapean utzi zituen.

Kontzertu-birak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Joseph Joachim eta Clara Schumann, Adolph Menzizelen 1854ko marrazki galdu batetik abiatuta.

Clara Schumann Erresuma Batuan ibili zen lehen aldiz 1856ko apirilean, senarra bizi zen artean, baina ezin zuen bidaiatu. London Philharmonic[a] Societyren kontzertu batean jotzeko gonbita egin zion William Sterndale Bennett zuzendariak, Roberten lagun onak. Atsekabetuta zegoen entseguetarako denbora gutxirekin: «Hemen saiakuntza deitzen diote pieza bat behin ukituz gero». Erresuma Batuko «artista» musikalak «euren burua beheragoko gisa tratatzen uzten dute» idatzi zuen. Hala ere, pozik zegoen Carlo Alfredo Piatti biolontxelo-jole italiar famatuari entzun zionean, eta «tonu bat, erritmo bat, ziurtasun bat, inoiz entzun ez zuen bezala» jo zuen. 1856ko maiatzean, Wylde doktoreak zuzendutako New Philharmonic Society delakoarekin interpretatu zuen Pianorako kontzertua bere senarraren txikienean, Clarak esan zuenez «saiakera beldurgarria zuzendu zuen» eta «ezin izan zuen azken mugimenduaren erritmoa hartu». Hala ere, Londresera itzuli zen hurrengo urtean, eta Erresuma Batuan jarraitu zuen hurrengo 15 urteetan.

1857ko urritik azarora bitartean, Clarak eta Joachimek emanaldi bira bat egin zuten Dresde eta Leipzigera. Londresko St. James's Hall-ek, 1858an inauguratu zenak, ganbera-musikako «Herri-itunak» antolatu zituen.[b] Joachim Londresera joan zen urtero 1866tik aurrera. Schumannek urte asko eman zituen Londresen, Joachim eta Piattiren «Herri-itunak»en parte hartuz. Joseph Ries bigarren biolin-jotzailea, Ferdinand Ries konpositorearen anaia, eta J.B. Zerbini biolinjolea kontzertu-programa beretan jotzen zuten. George Bernard Shaw dramagile eta musika-kritikari ezagunak idatzi zuen «Herri-itunak» asko lagundu zutela Erresuma Batuan musika-gustua zabaltzen eta argitzen.

Clara Schumann, 1880ko hamarkadan.

1867ko urtarrilean, Schumannek Edinburgo eta Glasgow zeharkatu zituen, Joachim, Piatti, Ries eta Zerbinirekin batera. Bi ahizpa, Susanna eta Louisa Pyne, Ingalaterrako opera-konpainia bateko kantari eta gerenteak, eta Saunders izeneko gizon bat, moldaketa guztiak egin zituzten. Bere alaba zaharrenak, Mariek, lagundu zion, eta Mánchesterretik Rosalie Leser lagunari idatzi zion Edinburgon pianista «txalo itzelekin hartu zuten eta bis bat eman behar izan zuen, Joachimek bezala. Piatti ere oso maitea da beti». Mariek hauxe idatzi zuen: «Bidaia luzeenetarako 'egongela' (automobila) izan genuen, erosotasunez besaulki eta sofekin hornitua... bidaia oso erosoa izan zen». Orduko honetan, musikariak ez ziren beheragoko gisa tratatu.

Schumannek gogotsu jo zuen 1870 eta 1880ko hamarkadetan. Alemanian luze eta maiz interpretatu zuen, eta konpromisoak hartu zituen Austrian, Hungarian, Belgikan, Herbehereetan eta Suitzan. Urteroko kontzertu-birekin jarraitu zuen (Ingalaterran barrena). Horietako 16 1865 eta 1888 artean egin zituen, sarritan Joachim biolin-jotzailearekin.[24]

Kontzertu emanaldietatik atseden hartu zuen, 1874ko urtarrilean hasi zena, eta Ingalaterrako ohiko bira bertan behera utzi zuen besoan izandako lesio baten ondorioz. Uztailean, mediku bati galdetu zion, eta hark, besoa masajeatu ondoren, egunean ordubete bakarrik egiteko gomendatu zion. Urte osoan atseden hartu zuen, 1875eko martxoan kontzertuen agertokira itzuli aurretik. Ez zen erabat berreskuratu, eta neuralgia gehiago izan zuen bere besoan maiatzean berriz ere, eta esan zuen «ezin zuela bere besoagatik idatzi». 1875eko urrirako, Alemanian beste bira bat hasteko adina berreskuratu zen.

Pianoko bakarlari, ganbera-musika eta kantarien akonpainamenduez gain, sarritan orkestrekin jo zuen. 1877an, Berlingo Beethovenen Pianorako Bosgarren Kontzertua interpretatu zuen, Woldemar Bargielen zuzendaritzapean. Bargiel amaren aldetiko erdi-neba zen, eta arrakasta izugarria izan zuen. 1883an, Beethovenen Fantasia korala interpretatu zuen Berlingo Orkestra Filarmoniko sortu berriarekin, eta gogo biziz egin zen, nahiz eta aurreko egunean eskailera batetik erorita min handiz mindutako eskuarekin jotzen ari zen.[25] Geroago, urte hartan, Beethovenen Pianorako Laugarren kontzertua jo zuen, bere kadentziekin, Joachim orkestran bertan zela, arrakasta handiz berriro ere.

Clara Schumann, 1890 inguruan

Irakaskuntza

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1878an, Clara izendatu zuten Frankfurteko Hoch kontserbatorio berriko pianoko lehen irakasle. Stuttgart, Hannover eta Berlinen beste eskaintza batzuen artean aukeratu zuen hiria, Joachim Raff zuzendariak bere baldintzak onartu baitzituen: ezin zuen egunean ordu edo ordu eta erdi baino gehiago irakatsi, etxean erakutsi eta lau hilabeteko oporrak eta denbora librea zituen neguko ibilbide laburretarako. Bi laguntzaile eskatu zituen, Marie eta Eugenie alabak.

Fakultateko emakume bakarra zen. Bere ospeak atzerriko ikasleak erakarri zituen eta ikasle aurreratuei bakarrik irakatsi zien, gehienak emakume gazteak; bere bi alabek, berriz, hasiberriei. Karrera musikala egin zuten 68 ikasle ezagunen artean Natalia Janotha, Fanny Davies, Nanette Falk, Amina Goodwin, Carl Friedberg, Leonard Borwick, Ilona Eibenschütz, Adelina de Lara, Marie Olson eta Mary Wurm zeuden. Kontserbatorioak hainbat ekitaldi egin zituen bere 50. urteurrena ospatzeko 1878an agertokian eta karreraren 60. urteurrena hamar urte geroago. 1892 arte aritu zen irakasten, eta hein handi batean lagundu zuen pianoa interpretatzeko teknika modernoa hobetzen.

Clara eta Robert Schumannen hilobia Bonnen Alter Friedhof-en.

Azken urteak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1885ean, Schumannek Mozarten 'Pianorako kontzertua re minorrean' interpretatu zuen, Joachimen zuzendaritzapean, eta berriz ere bere kadentziak jo zituen. Biharamunean, Bargielen zuzendaritzapean jo zuen senarraren pianorako kontzertua. «Uste dut inoiz baino freskoagoa izan naizela», idatzi zion Brahmsi, «Kontzertuan asko gustatu zitzaidana izan zen Woldemarri haren norabidea eman ahal izatea, urteetan aukera hori irrikatu baitzuen».

1891ko martxoaren 12an jo zuen bere azken kontzertu publikoa Frankfurten. Brahmsen Haydnen gai bati buruzko bariazioak, bi pianorako bertsioan, interpretatu zituen azken lana James Kwastekin izan zen. 1896ko martxoaren 26an garuneko isuri bat izan zuen eta maiatzaren 20an hil zen 76 urte zituela. Bonnen lurperatu zuten Alter Friedhof-en, Robertekin batera, bere nahiaren arabera.

Lana

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Clara Schumann pianoan, 1882

Errepertorioa interprete gisa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Schumann nazioarteko kontzertu-pianista ospetsua izan zen. 1831 eta 1889 bitartean, Europa osoko emanaldien 1.300 kontzertu-programa baino gehiago gorde dira. Robert Schumannen eta beste garaikide batzuen (Brahms, Chopin eta Mendelssohn) lanen alde egin zuen.[1]

Schumanntarrak Chopinen miresleak ziren, batez ere "Là ci darem la mano"ri buruzko bariazioak, eta berak interpretatu zuen pieza. 14 urte nituenean eta haren senarrak 23 hauxe idatzi zion:

Bihar, hain zuzen ere, hamaiketan puntuan, Chopinen Bariazioen adagioa joko dut, eta, aldi berean, zugan pentsatuko dut arreta handiz, zugan bakarrik. Orain, gauza bera egitea eskatzen dut, gu ikusi eta espirituan egon gaitezen.[26]

Lehen urteetan, aitak aukeratutako errepertorioa deigarria zen eta garaiko estilo komunean, Friedrich Kalkbrenner, Adolf von Henselt, Sigismund Thalberg, Henri Herz, Johann Peter Pixis, Carl Czerny eta bere konposizioen lanekin. Konpositore barrokoen konposizioak ere sartu zituen, hala nola Domenico Scarlatti eta Johann Sebastian Bach, baina bereziki interpretatu zituen Chopin, Mendelssohn eta haren senarraren musika garaikidea, 1850eko hamarkadara arte ez baitzen ospetsu egin.

Garai hartan, ohikoa zen zailtasun handiko lanak oso ondo jotzen zituzten eta musika maite zuten ikusleak konkistatzen zituzten haur prodijioak aurkitzea. Gazte gehienek, adin jakin batera iristen zirenean, kontzertismoa uzten zuten eta etxerako, eskolak emateko edo bestelako musika-jarduerak egiteko erabiltzen ziren, eszenatokietatik urrun. Emakume horiek ez bezala, Clara Schumannen karrera maila profesional altuenetan aritu zen hil baino urte batzuk lehenago arte. Berrogei bat kontzertu-bira egin zituen (horietatik 19 Erresuma Batuan) eta, gutxienez, 1312 emanaldi Europa osoan. Arlo ekonomikoan ere profesionala izan zen: duintasunez kobratzen zuen, garaiko beste birtuosoen antzera, luzaroan izan baitzen familiaren euskarri bakarra. [27][28]

1835ean, Leipzigeko Gewandhaus orkestrarekin jo zuen pianorako kontzertua, Mendelssohnen zuzendaritzapean. 1845eko abenduaren 4an, bere senarraren pianorako kontzertua estreinatu zuen Dresden.[29] Brahmsen aholkuari jarraituz, Mozarten Piano kontzertua do minorrean, Hannover-en eta Leipzig-en. Interprete-lanetan eman zituen urte landuenak 1856 eta 1873 bitartean izan ziren, Robert hil ondoren. Denboraldi horretan, interprete gisa arrakasta izan zuen Erresuma Batuan; Beethovenen Piano Maiorrerako Kontzertuaren 1865eko interpretazioari txalo ugari eman zitzaizkion.[30] Ganbera-musika gisa, sarritan kontzertuak ematen zituen Joseph Joachim biolin-jotzailearekin. Ondorengo lasterketan, sarritan joaten zen kantariekin, emanaldietan.

Konposizioak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Clara Schumann eta senarraren Zwölf Lieder auf F. Rückerts Liebesfrühling-en azala, op. 12 eta op. 37

Aitak eman zion musika hezkuntza zabalaren parte gisa, Clara Wieckek konposatzen ikasi zuen, eta, haurtzarotik adin ertainera, produkzio ona egin zuen. Clarak hauxe idatzi zuen:

«Konposatzeak plazer handia ematen dit... ez dago sorkuntzaren poza gainditzen duen ezer, nahiz eta haren bidez norberak bere burua ahazteko orduak irabazten dituelako, soinu-mundu batean bizi denean».


Haren op. 1 Quatre Polonaises pour le pianoforte izan zen, 1831n konposatua eta op. 5 Quatre pièces caractéristiques en 1836, pianoko pieza guztiak emanaldietarako. Pianorako kontzertua 14 urte zituela idatzi zuen, bere senarraren laguntzarekin. Pianorako bigarren kontzertu bat prestatu zuen, baina «Konzertsatz» bat bakarrik atera zuen bizirik 1847an fa minorrean.

Bikoteak konposizio bateratu bat idatzi eta argitaratu zuen 1841ean, Friedrich Rückert-en Liebesfrühling izeneko poema-ziklo baten moldaketekin, Zwölf Lieder auf F. Rückerts Liebesfrühling, op. 12 eta op. 37, hurrenez hurren, arrakasta izan zuena.[31] Ganbera-lanetan Pianorako trioa sol minorrean op. 17 (1846) eta Biolin eta pianorako hiru erromantze op. 22 (1853), senarraren urtebetetzean inspiratua. Joachimi eskaini zizkion, eta hark Jorge V.a Hannoverkoarentzat interpretatu zituen, «zeruko plazer zoragarria» deklaratu baitzituen.

Hazi ahala, gehiago arduratzen zen bizitzako beste erantzukizun batzuengatik, eta zaila egiten zitzaion aldizka musika sortzea, eta bere egunerokoan idatzi zuen:

«Inoiz uste izan nuen sormen-talentua nuela, baina uko egin diot ideia horri. Emakume batek ez du osatu nahi. Inor ez da hori egiteko gai izan; beraz, zergatik espero nuen nik?».[32]

Robertek ere kezka adierazi zuen bere konposizio-produkzioan zuen eraginaz:

Clarak pieza txiki batzuk konposatu ditu, inoiz lortu ez duen musika asmamen eta asmamen samurra erakusten dutenak. Baina seme-alabak eta beti irudimenaren erreinuan bizi den senarra izatea ez dator bat konposizioarekin. Berak ezin du erregulartasunez lan egin, eta, askotan, gogaitu egiten nau pentsatzeak zenbat ideia sakon galtzen diren, ezin dituelako osatu.[33]

Hamaika urtetik aurrera, urtean zortzi konposizio egin zituen, 1848an konposatzeari utzi zion arte, urte horretan abesbatza-lan bakarra idatzi zuen senarraren urtebetetzerako, eta amaitu gabe utzi zuen pianorako bigarren kontzertua. Bi obra horiek, baina beren obretarako erreserbatuak. 18 eta 19, inoiz ez dira argitaratu. Bost urte geroago, ordea, 1853an 34 urte zituela, Brahms ezagutu zuen urtean, hainbat konposiziotan parte hartu zuen, eta urte hartan 16 pieza egin zituen: «Bunte Blätter» op.ari buruzko pianorako bariazio-multzo bat. Roberten 4. zenbakia, zortzi «Erromantze» piano bakarlarirako eta biolin eta pianorako, eta zazpi abesti. Lan horiek urtebete geroago argitaratu ziren, Robert egoitzan sartu ondoren, op. 20tik 23ra. Bere bizitzako hurrengo 43 urteetan, bere senarraren eta Brahmsen obren pianorako transkripzioak baino ez zituen konposatu, 1872an editore batek agindutako Roberten liederren 41 transkripzio barne, eta 1879an lagun baten ezkontza-urteurrenerako arduradun zen pianorako dueto labur bat. Bere bizitzako azken urtean, pianoko ikasleentzat diseinatutako preludioetarako zirriborro batzuk utzi zituen, baita Beethoven eta Mozarten pianorako kontzertuak interpretatzeko argitaratutako kadentzia batzuk ere.[34]

Clara Schumannen musika gehiena ez zuen inoiz beste inork interpretatu, eta hein handi batean ahaztu egin zen, 1970eko hamarkadan berpiztu zen arte. Gaur egun bere konposizioak gero eta interpretatuagoak eta grabatuagoak dira.[32]

Editore

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Robert Schumannek Breitkopf & Härtel argitaletxerako idatzitako lanen argitaletxe baimendua izan zen Schumann, Brahmsen eta beste batzuen laguntzarekin.[35] Domenico Scarlattiren 20 sonata, 1885ean senarraren gutunak (Jugendbriefe) eta pianorako lanak digitazioarekin eta bestelako jarraibideekin (Fingersatz und Vortragsbezeichnungen) argitaratu zituen 1886an.

Johannes Brahms, 1853an, bien arteko harremana hasi zenean.

Clara Schumannen eta Johannes Brahmsen arteko harremana bere bizitzako lehen etapakoa da, nahiz eta Robert Schumannekin ezkonduta egon. Musikaria kontzertista gisa iritsi zen senar-emazteen ondora, eta laster hasi ziren harreman onak. Brahms bazkaltzera gonbidatzen zuten maiz, eta haien seme-alabekin ondo moldatzen zen. Baina, Clararekin, pixkanaka, maitasun-tonuak hartu zituen harreman intelektual eta artistiko sakona sortu zuen. Honelaxe idatzi zion Brahms-ek:

Oso lagun maitea zara niretzat, ezin dut esan... Horrela jarraitzen badu, beira-arasa baten atzean jarri edo aurreztu egingo dut, urrez oroimenean sartu ahal izateko.[36]

Brahms-ek bere lanak aurkezten zizkion Clarari estreinatu aurretik; askotan berari eskainitako gaiak ziren eta piano-lan batzuk estreinatzeaz arduratu zen, eta behin baino gehiagotan jo zuten elkarrekin. Harekiko sentimenduak Joseph Joachim biolin-joleari azaldu zizkion gutun batean:

Ez dut uste errespeturik ez dudanik, eta amua adina miresten dut, eta sorginkeriaren biktima naiz. Sarritan, indarrez eutsi behar izaten diot, besoetan isilik ez inguratzeko, eta are... ez dakit, hain naturala iruditzen zait berak ez lukeela gaizki hartuko.[37]

1855ean, Brahms-ek hauxe idatzi zion Clarari:

Zugan pentsatzea besterik ezin dut egin... Zer egin didazu? Ezin duzu bota bota didazun sorginkeria?[38]

Bere buruaz beste egiten saiatu ondoren Robert psikiatriko batean sartu zutenean, Brahms Claraz eta haren seme-alabez arduratu zen, eta elkarrekin bizi izan ziren Düsseldorfeko pisu batean. Robert 1856ko uztailaren 29an hil zen. Maiatzaren 31n, Brahms-ek bere sentimenduak argi eta garbi adierazi zizkion gutun batean:

Clara maitea, maite zaitudan bezain samur idatzi nahi nizuke eta nahi ditudan gauza on guztiak esan. Hain maitea zara niretzat, ezin baitut hitzez adierazi. Nire maitea eta beste izen asko deitu nahiko nizkizuke, inoiz ere ez zu maitatzea utzi gabe... Gauzak une honetan dauden baino urrunago joan badaitezke... Hiri berean bakarrik bizi banintz, zurekin eta nire gurasoekin… idatzi gutun eder bat laster, zure kartak musuak bezalakoak baitira.[37][38]

Robert hil ondoren, harremana areagotu egin zen. Elkarrekin joan ziren Suitzara, baina inoiz ez ziren ezkondu eta ez dago argi zer asmo zuten. Zaila da bikotearen harremana guztiz ezagutzea, urte askoan bidali zizkioten gutunak suntsitzea erabaki baitzuten biek, nahiz eta Clarak bere gustuko gutunetako batzuk gorde zituen.

1891ko martxoaren 12an, Clarak agertokietatik alde egin zuen, Brahms-ek konposatutako Haydnen gai bati buruzko bariazioetako bi pianorako moldaketaren bidez. Handik bost urtera hil zen, eta urtebetera hil zen konpositorea.

Legatua

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eragina bera bizi zela

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Clara Schumann ez zen oso konpositore ezaguna izan hil eta urte asko pasatu arte, baina bere sasoian arrasto handia utzi zuen piano-jotzaile gisa. Aitak belarriz jotzeko eta buruz ikasteko prestatu zuen, eta hamahiru urterekin buruzko oroimena erabiliz aurkezpen publikoak egin zituen, kritikariek salbuespentzat jotzen duten gertaera bat. Buruz jo zuen lehen pianistetako bat izan zen, eta kontzertuetarako estandar bihurtu zuen.[39] Halaber, funtsezkoa izan zen piano-jotzaileengandik espero zen programa-mota aldatzea, eta erabakigarria izan zen kontzertu-errepertorio modernoa sortzeko.[40] Bere ibilbidearen hasieran, ezkondu aurretik, artistaren teknika erakusteko diseinatutako bizitasuneko-piezak interpretatu zituen; askotan, Thalberg, Herz edo Henselt birtuosoek idatzitako operen herri-gaiei buruzko moldaketa edo aldaketa gisa. Konposizioak jotzeko ohitura zenez, bere obra bat gutxienez sartzen zuen programa bakoitzean, Belliniren Bariazioak (op. 8) eta Scherzo ezaguna (op. 10). Hala ere, artista independenteagoa bihurtu ahala, haren errepertorioak konpositore nabarmenen musika izan zuen batez ere.[16]

Eragin handia izan zuen piano-jotzaileengan, haren irakaskuntzaren bidez, zeinean adierazpena eta kantu-tonua nabarmentzen baitziren, konpositorearen asmoen mendeko teknika batekin. Bere ikasle batek, Mathilde Vernek, Ingalaterrara eraman zuen irakaskuntza, eta han, besteak beste, Solomon Cutnerri irakatsi zion. Beste ikasle batek, Carl Friedbergek, Estatu Batuetako Juilliard Eskolara eraman zuen tradizioa. Han, Malcolm Frager eta Bruce Hungerford ikasle izan ziren.[34]

Halaber, erabakigarria izan zen Robert Schumannen lanak errepertorioari aintzatetsi, estimatu eta eranstea. Etengabe sustatu zituen bere lanak.

Herri-kulturan

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Clara Schumann askotan erretratu dute zineman edo telesailetan. Träumerak, hari buruz ezagutzen den filmik zaharrena, 1944ko maiatzaren 3an estreinatu zen Zwickauren.[41] Ziur aski, filmik ezagunena Melodía inmortal (1947) da, Katharine Hepburn (Clara), Paul Henreid (Robert) eta Robert Walker (Brahms) protagonista zituela.[42] 1954an, Loretta Young-ek The Loretta Young Show-en erretratua egin zuen, The Clara Schumann Storyren lehen denboraldiko 26. atalean (1954ko martxoaren 21ean lehen aldiz emititua). Senarraren konposizio-karrera babesten zuen, George Nader-ek interpretatua, Shelley Fabg eta Youngekin batera. Brahms and the Little Singing Girls (1996) filmean ere agertu zen, Lori Piitzekin piano-jolearen paperean.[43] Bi film alemaniar berriagoak hauexek dira: Udaberriko sinfonia (1983), Nastassja Kinski protagonista duela, Clara gisa, eta Helma Sanders-Brahmsen 2008ko Geliebte Clara filma, Martina Gedeck protagonista zuela.[44][45]

Andreas Stauberen 1835eko litografia bateko Clara Schumannen irudi bat agertu zen 100 marko alemaneko billetean, 1989ko urtarrilaren 2tik 2002ko urtarrilaren 1ean euroa hasi zen arte.[46][47] Billetearen atzealdeak berak jo zuen kola-piano bat eta Hoch kontserbatorioaren kanpoaldea erakusten ditu. Kontserbatorioko eraikin berriko areto handiak bere izena darama.[48]


Aintzatespenak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Clara-Wieck-Strasse.Ecke.Koebisstrasse
Lützschena,_Schlosspark,_Gedenkstein_an_Robert_und_Clara_Schumann
  • Königliche und Kaiserliche Österreichische Kammer-virtuosin («Real eta Inperial Ganbera Austriarraren birtuosoa») izendatu zuten, Austriako musika-ohorerik gorena.[14]
  • Melodía inmortal (1947) filma
  • 1954anThe Loretta Young Show-en erretratua egin zuen, The Clara Schumann Storyren lehen denboraldiko 26. atalean
  • 1983an Udaberriko sinfonia alemaniar filmean
  • 2008ko Geliebte Clara alemaniar filman
  • 1989an 1835eko litografia bateko Clara Schumannen irudi bat agertu zen 100 marko alemaneko billetean eta atzealdan bere pianoa
  • Kontserbatorioko eraikin berriak bere izena du

Lanak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • 1831· Quatre Polonaises pour le pianoforte, Op. 1.
  • 1832· 9 Caprices en forme de valse pour le piano, Op. 2.
  • 1833· Romance variée pour le piano, Op. 3.
  • 1834· Walzer fűr Gesang und Klavier.
  • 1835· Valses romantiques pour le piano, Op. 4.
  • 1835· Quatre pieces caractéristiques, Op. 5
  • 1836· 6 Soirées musicales, Op. 6.
  • 1836· Piano Concerto in A minor, Op. 7.
  • 1838· Impromptu in G major. Souvenir de Vienne.
  • 1839· Scherzo No. 1 in D minor, Op. 10.
  • 1840· Trois Romances pour le pianoforte, Op. 11.
  • 1841· Die gute Nacht, die ich dir sage.
  • 1842· Sonata for piano in G minor.
  • 1843· Sechs lieder mit begleitung des pianoforte, Op. 13: 1. Ihr Bildnis. Ich stand in dunklen Träumen; 2. Sie liebten sich beide; 3. Liebeszauber; 4. Der Mond kommt still gegangen; 5. Ich hab’in deinem Auge; 6. Die stille Lotusblume.
  • 1843· O weh des Scheidens, das er tat.
  • 1844· Impromptu in E major, Sechs Lieder Op. 13.
  • 1845· Scherzo No. 2 in C minor, Op. 14: Deuxième scherzo pour le pianoforte, Op. 14.
  • 1845· Quatre pièces fugitives, Op. 15.
  • 1845· 3 Preludes and Fugues: III Praeludien und fugen für das pianoforte, Op. 16.
  • 1847· Piano Trio in G minor: Trio fur pianoforte, violine und violoncello, Op. 17.
  • 1848· Mein Stern ("O du mein Stern").
  • 1854· Variationen für das pianoforte über ein thema von Robert Schumann, Op. 20.
  • 1855· Drei romanzen für pianoforte, Op. 21.
  • 1855· Drei romanzen für pianoforte und violine, Op. 22.
  • 1855· Sechs lieder aus jucunde von Hermann Rollet, Op. 23.
  • 1885· Impromptu. Published in Album du Galois.
  • 1870· Cadenzas (2) for Beethoven Piano Concerto in G Major, op. 58.
  • 1870· Cadenzas for Beethoven Piano Concerto in C Minor, op. 37.
  • 1891· Cadenzas (2) for Mozart Piano Concerto in D Minor (K. 466).
  • 1977· Romanze für Clavier.

Oharrak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ La Philharmonic Society of London se fundó en 1813. En 1912, se convirtió en la Royal Philharmonic Society.
  2. ↑ Se conservan algunos programas impresos en Arts & Humanities Research Council: Concert Programmes, St. James's Hall Concerts (1867-1904).

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ a b (Ingelesez) «Clara Schumann | Composer | Biography, music and facts» Classic FM (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  2. ↑ (Ingelesez) Hall, George HallGeorge. (2011-01-01). «Schumann, Clara (Josephine)» The Oxford Companion to Music (Oxford University Press)  doi:10.1093/acref/9780199579037.001.0001/acref-9780199579037-e-6002;jsessionid=78c799b5701d7ec1851739e638b4534e. ISBN 978-0-19-957903-7. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  3. ↑ (Gaztelaniaz) Welle (www.dw.com), Deutsche. «Clara Schumann: artista y supermujer del siglo XIX | DW | 13.09.2019» DW.COM (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  4. ↑ «Biografia de Clara Schumann» www.biografiasyvidas.com (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  5. ↑ a b (Gaztelaniaz) «Clara Schumann - Edad, ciudad natal, biografía» Last.fm (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  6. ↑ La compañera perfecta: Clara Schumann (1819-1896). (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  7. ↑ a b (Ingelesez) Duchen, Jessica. (2021-09-13). «Clara Schumann: The Overlooked Romantic Composer You Need To Know» uDiscover Music (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  8. ↑ (Ingelesez) «Clara Schumann | German pianist | Britannica» www.britannica.com (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  9. ↑ «Mariane Bargiel, mother - Schumann-Portal» www.schumann-portal.de (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  10. ↑ (Ingelesez) Haisler, Jim Louis. (2003). «The compositional art of Clara Schumann: Perspectives on selected lieder as informed by text-to-music and music-to-text approaches» www.semanticscholar.org (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  11. ↑ Clara Schumann Biografiasyvidas.com
  12. ↑ a b (Gaztelaniaz) Clara y Robert Schumann, escenas de un matrimonio. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  13. ↑ Women making music : the Western art tradition, 1150-1950. Urbana : University of Illinois Press 1986 ISBN 978-0-252-01204-4. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  14. ↑ a b {{{1}}}, Julia M.. «Clara Schumann, née Wieck (1819-1896), wife» schumann-portal.de (Schumann Portal).
  15. ↑ (Ingelesez) «Year of Wonder: Classical Music for Every Day – review» the Guardian 2017-10-01 (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  16. ↑ a b (Ingelesez) Litzmann, Berthold. (2013-09-05). Clara Schumann: Volume 2: An Artist's Life, Based on Material Found in Diaries and Letters. Cambridge University Press ISBN 978-1-108-06416-3. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  17. ↑ (Ingelesez) «Piano Concerto in A Minor, Op. 54 | work by Schumann | Britannica» www.britannica.com (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  18. ↑ a b «Clara Schumann» Musik und Gender im Internet.
  19. ↑ a b c (Ingelesez) Litzmann, Berthold. (2013-09-05). Clara Schumann: Volume 1: An Artist's Life, Based on Material Found in Diaries and Letters. Cambridge University Press ISBN 978-1-108-06415-6. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  20. ↑ Litzmann 2013v1.
  21. ↑ Daverio, John. (1997). «Sounds Without the Gate: Schumann and the Dresden Revolution» Il Saggiatore Musicale.
  22. ↑ Abraham, Gerald E. H.. (20 de julio de 1998). «Robert Schumann / German composer» Encyclopædia Britannica.
  23. ↑ Galloway, Janice. (20 de junio de 2002). Silent partner. .
  24. ↑ Schumann Portal. «Clara Schumann's concert tours» schumann-portal.de (Schumann Portal).
  25. ↑ «Clara Schumann und die Berliner Philharmoniker, Zum 200. Geburtstag der Pianistin und Komponistin» berliner-philharmoniker.de (Berliner Philharmoniker).
  26. ↑ (Ingelesez) Jensen, Eric Frederick. (2012-02-13). Schumann. Oxford University Press ISBN 978-0-19-983195-1. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  27. ↑ «Clara Schumann’s concert tours» Schumann Netzwerk.
  28. ↑ (Ingelesez) Reich, Nancy B.. (2013-05-01). Clara Schumann: The Artist and the Woman. Cornell University Press ISBN 978-0-8014-6830-8. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  29. ↑ Schwarm, Betsy. (28 de junio de 2013). «Piano Concerto in A Minor, op. 54 / work by Schumann» Encyclopædia Britannica.
  30. ↑ Nauhaus, Julia M.. «Clara Schumann, née Wieck (1819-1896), wife» schumann-portal.de (Schumann Portal).
  31. ↑ «Clara Schumann» Musik und Gender im Internet.
  32. ↑ a b (Ingelesez) «Five forgotten female composers will be celebrated on BBC Radio 3» BBC News 2017-03-08 (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  33. ↑ (Ingelesez) Murray, Jenni. (2018-09-06). A History of the World in 21 Women: A Personal Selection. Oneworld Publications ISBN 978-1-78607-411-9. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  34. ↑ a b (Ingelesez) Reich, Nancy. (2013-07-15). Clara Schumann: The Artist and the Woman. Cornell University Press ISBN 978-0-8014-6829-2. (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  35. ↑ Schumann, Robert. (1879-1893). Robert Schumanns Werke. Breitkopf & Härtel.
  36. ↑ Pascual, Clara Díaz. (2013-09-13). «DIARIO DE A BORDO: Clara Wieck/Schumann» DIARIO DE A BORDO (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  37. ↑ a b [https://web.archive.org/web/20181104211147/http://www.hagaselamusica.com/clasica-y-opera/obras-maestras/sinfonia-n-2-de-johannes-brahms/ «Clásica y Ópera | Obras Maestras | Sinfon�a N� 2 de Johannes Brahms | H�gase la M�sica»] web.archive.org 2018-11-04 (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  38. ↑ a b (Ingelesez) Swafford, Jan. (2003-04-26). «Bittersweet symphonies» the Guardian (Noiz kontsultatua: 2022-12-15).
  39. ↑ Kopiez, Reinhard; Wolf, Anna; Platz, Friedrich. (12 de junio de 2016). Small Influence of Performing from Memory on Audience Evaluation. .
  40. ↑ Kopiez, Lehmann & Klassen 2009.
  41. ↑ Träumerei Internet Movie Databaseren webgunean (Ingelesez) Consultado el 4 de junio de 2020.
  42. ↑ Song of Love Internet Movie Databaseren webgunean (Ingelesez) Consultado el 4 de junio de 2020.
  43. ↑ Brahms and the Little Singing Girls Internet Movie Databaseren webgunean (Ingelesez) Consultado el 4 de junio de 2020.
  44. ↑ Sinfonía de primavera Internet Movie Databaseren webgunean (Ingelesez) Consultado el 4 de junio de 2020.
  45. ↑ Geliebte Clara Internet Movie Databaseren webgunean (Ingelesez) Consultado el 4 de junio de 2020.
  46. ↑ Buja, Maureen. (10 de septiembre de 2015). «Linds and Clärchens: Women Musicians and National Currency» interlude.hk (Interlude).
  47. ↑ «Clara Schumann German Mark» pmgnotes.com (Paper Money Guaranty) 15 de mayo de 2018.
  48. ↑ Negwer, Ingo. (2002). «Dr. Hoch's Konservatorium seit Januar Musikakademie / Bericht vom Festakt zur Verleihung des Status einer Akademie» Online Musik Magazin.

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Clara_Schumann&oldid=9859348"(e)tik eskuratuta