Optika telegrafio
La esprimo optika telegrafio estas la telegrafio trans grandaj distancoj kun la helpo de optikaj aŭ kombino de optikaj kaj akustikaj metodoj. Jenaj rimedoj uzas simplajn blinkspegulojn (vidu blinkilon) kaj kompleksajn spegultelegrafojn (heliografoj), morsolampoj, blinkilsignoj („vigvago“ respektive naŭtika) kaj flagsignoj.
Optikaj telegrafoj estas sistemo, kiun inventis Claude Chappe fine de la 18a jarcento en Francujo. Li kreis optik-mekanikajn telegrafiajn liniojn, kiuj estis uzataj en tuta Eŭropo ĝis la ekesto de la elektra telegrafio en la mezo de la 19a jarcento.
La komenco estis sur la Ida (hodiaŭ Kaz Dag) apud Troja.[1] Jam en la antikvo la homoj uzis fumsignojn kaj fajrosignojn por sendi novaĵojn. La greka poeto Eskilo priskribis en sia dramo Agamemno kiel la novaĵoj pri la venko de la grekoj super Trojo en la jaro 1184 a.K. estis transdonitaj al la 555 km fora Argoso. La historiisto Tucidido rakontis pri la uzo de fajrosignaloj en la Peloponeza milito (431-404 a.K.).[2] La romianoj uzis laŭlonge de la limoj de la Imperium Romanum (=romia imperio) gvatturojn, kiuj interkomunikis per fajrosignoj.
Optikaj telegrafoj de la moderno
[redakti | redakti fonton]
Chappe-Sistemo
[redakti | redakti fonton]
Bildaro
[redakti | redakti fonton]-
telegrafia turo laboranta -
aspekto de la flanko de Chappe-telegrafo. Apud la fenestro videblas kovraĵo de refraktoro -
-
rekonstruo de optika telegrafo sur la monto Napoleonshöhe apud Sprendlingen (Rheinhesio) -
montriltelegrafo en Brake (Unterweser) -
kodo de la blinkila alfabeto de Chappe -
en Monsieur Pencil, 1831 bildhistorio de Rodolphe Töpffer -
semafora aparato de la franca (napoleona) armeo
Prusa optika telegrafio
[redakti | redakti fonton]
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Riepl, Wolfgang: Das Nachrichtenwesen des Altertums mit besonderer Rücksicht auf die Römer. – Reprografischer Nachdruck der Ausgabe Leipzig 1913. Hildesheim, New York 1972. S. 51. – und den Gipfelhöhen von Aschoff, Volker: Geschichte der Nachrichtentechnik. Band 1. Beiträge zur Geschichte der Nachrichtentechnik von ihren Anfängen bis zum Ende des 18. Jahrhunderts. – 2., überarb. und korr. Auflage. Berlin, Heidelberg, New York, London, Paris, Tokyo, Hong Kong 1989. S. 21.
- ↑ In: Der Peloponnesische Krieg, II 93-94, III 22, III 80.
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Dieter Herbarth: Die Entwicklung der optischen Telegraphie in Preussen. Rheinland-Verlag, Köln 1978.
- Klaus Beyrer und Birgit-Susann Mathis (Hrsg.): Soweit das Auge reicht. Die Geschichte der optischen Telegrafie. (Ausstellungsband) G. Braun, Karlsruhe 1995. ISBN 3-7650-8150-7
- Volkmann Bruckner: Grundlagen der optischen Narichtenübertragung. In: Deutsche Telekom Unterrichtsblätter, 50. Jahrgang, 1/1997, S. 40
- AFP: Mit beweglichen Holzbalken Nachrichten übermitteln – Vor 200 Jahren ging die Telegrafenlinie zwischen Paris und Straßburg in Betrieb / Das erste Netz für Telekommunikation, Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 3. August 1998
- Heinz Hiebler, Karl Kogler und Herwig Walitsch; Hans H. Hiebel (Hrsg.): Große Medienchronik. Wilhelm Fink Verlag, München 1999, ISBN 3-7705-3332-1
- Christian Mähr: Vergessene Erfindungen. Warum fährt die Natronlok nicht mehr?, Dumont, Köln 2006, ISBN 3-8321-7744-2
- Eckart Roloff: Claude Chappe: Ein Abbé macht den Nachrichten Flügel und erfindet die optische Telegrafie - Revolution! In: Eckart Roloff: Göttliche Geistesblitze. Pfarrer und Priester als Erfinder und Entdecker. Wiley-VCH, Weinheim 2010. S. 221–234 (mit Hinweisen zu Erinnerungsstätten, Museen, Straßen, Verbänden auch in Berlin/Brandenburg, Briefmarken u. ä). ISBN 978-3-527-32578-8. 2. aktualisierte Ausgabe 2012 (Paperback), ISBN 978-3-527-32864-2
- Eckart Roloff: Geistliche mit Geistesblitzen. (Über Claude Chappe und Jacob Christian Schäffer.) In: Kultur und Technik. Das Magazin aus dem Deutschen Museum. Heft 3/2012, S. 48–51. ISSN 0344-5690
- Denise E. Pilato: Martha Coston: A Woman, a War, and a Signal to the World, in: International Journal of Naval History, Vol. 1, No. 1, April 2002.