Leoluca Orlando
Leoluca ORLANDO (naskita la 1-an de aŭgusto 1947 en Palermo) estas itala advokato kaj politikisto. Li estis urbestro de Palermo dum pli ol dudek jaroj (kun mallonga interrompo - de 1985 ĝis 2000 kaj de majo 2012 ĝis junio 2022) kaj estis prezidanto de la itala federacio de usona futbalo (FIDAF).[1] Li ankaŭ estis membro de la Sicilia Parlamento, la Itala Reprezentantĉambro kaj de la Eŭropa Parlamento.
Li estas plej bone konata pro sia forta kontraŭstaro al la Sicilia Mafio dum sia urbestreco en la 1980aj jaroj, kiu estis publike referencita en la amaskomunikilaro kiel la Palerma Printempo (itale Primavera di Palermo: ).[2] Rezulte li vivis sub konstanta persona protekto dum jardekoj. Li ne denove kandidatiĝis en la urbestra elekto la 12-an de junio 2022.
Vivo
[redakti | redakti fonton]La gepatroj de Leoluca Orlando estis inter la sicilia elito: lia patro estis advokato kaj venis de alt-mezklasa jura familio, lia patrino venis de maljuna sicilia nobelaro. Li unue ekzamenis jezuitlernejon en Palermo. Li tiam studis juron en Palermo kaj Hajdelbergo kaj poste laboris en Palermo kiel profesoro pri publika regiona juro ĉe la jura fakultato de la Universitato de Palermo kaj kiel advokato ĉe la Corte Suprema di Cassazione. Ekde 1978, Orlando estis konsilisto de la mediteraneaj landoj en la OSKE en Parizo kaj samtempe jura konsilisto de la prezidanto de la regiono Sicilio, Piersanti Mattarella (* 1935), ĝis li estis murdita fare de la mafio la 6-an de januaro, 1980 [3].
En 1985, Orlando estis elektita urbestro de Palermo en la Democrazia Kristiana listo. Li ankaŭ formis aliancon kun maldekstremaj parlamentanoj kiuj volis radikale rompi kun antaŭaj politikaj praktikoj. Aparte, tiuj kompanioj, kiuj estis suspektitaj pri mafia kontrolo, devus esti ekskluditaj de municipaj kontraktoj. Rerigardante, tiu periodo estas konata kiel la Primavera di Palermo ("Fonto de Palermo"). En 1990 li gajnis reelekton malgraŭ la bojkoto de kelkaj partiaj kolegoj en la nacia parlamento.
Liaj klopodoj renovigi la Democrazia Cristiana renkontis kreskantan reziston. Tial, li forlasis la PK en 1991 kaj tiam fondis la demokratian movadon " La Rete " ("La Reto"). Krome, li provis redukti la influon de la mafio en ĉiutaga sicilia vivo kun kompleksa projekto de civila renovigo. Longa serio de programoj - precipe en la kampoj de kulturo kaj edukado - celis antaŭenigi novan kulturon de laŭleĝeco.
Pro lia batalo kontraŭ organizita krimo, Orlando estis minacita kun vivo kaj membro. Dum multaj jaroj li estis konsiderita kiel ĉe la supro de tielnomita "sukceslisto". Li tenis batali kontraŭ organizita krimo kaj korupto. En "batalo de virinoj", Orlando trovis nekutime larĝan subtenon inter la ina loĝantaro. Palermo-ulinoj ofertis siajn proprajn infanojn por akompani lin sur ĉiu aŭtovojaĝo tiel ke la mafio sciu ke bombatako sur lia aŭto ankaŭ influus senkulpajn infanojn. Li ne akceptis la proponon. En 1994 li estis elektita al la Eŭropa Parlamento por La Rete kaj estis parlamentano tie ĝis 1999. Post forlasado kiel urbestro en 2000, Orlando iĝis prezidanto de la Sicilia Renesanca Instituto.
Orlando estas edziĝinta kaj havas du filinojn. En 2002 li publikigis sian aŭtobiografion "I Should Be Next" kaj plej lastatempe kolekton de rakontoj titolita "La Sicilia Ĉaro". Li simbolas Sicilion per ĉaro kiu povas antaŭeniri nur kun la du radoj de demokratio kaj laŭleĝeco unuflanke kaj la rado de kulturo aliflanke. En 2006 li estis elektita al la itala Ĉambro de Deputitoj.
En la komunumaj balotoj en majo 2007 Orlando denove kandidatiĝis kiel urbestro de Palermo kaj mallarĝe perdis la elekton al reprezentanto de la centro-dekstra alianco. Orlando parolis pri balotfraŭdo kaj malsukcese vokis sur la ministro por internaj aferoj Giuliano Amato nuligi la elekton. Observantoj rigardis tiun malvenkon malpli kiel venkon por la dekstrula kontraŭulo ol kiel triumfon de " Berluskonismo " kaj tiel larĝa deturniĝo for de la ŝtato kaj la prefero por mallongperspektivaj egoismaj avantaĝoj. La 21-an de majo 2012, Orlando estis elektita urbestro de Palermo por la kvara fojo kun 74 procentoj de la voĉdono.
Politika kariero
[redakti | redakti fonton]- De 1980 ĝis 1985, Orlando estis urbodelegito por Palermo. Li gvidis la maldekstrajn partiojn en la Palermo urbodelegitaro. Tiutempe li estis membro de la partio itala Kristandemokratoj (DC).
- En 1985, Orlando iĝis urbestro de Palermo kaj plenumis tiun oficon dum 12 el 16 jaroj ĝis la fino de 2000. Lia regado en Palermo (1985-1990 kaj 1993-2000) reprezentis politikan rompon kun la pasinteco kaj iĝis konata kiel la "Fonto de Palermo."
- En 1990, Orlando rompis kun la Kristana Demokrata Partio kaj fondis la demokratian movadon "La Rete" (La Reto).
- En 1991 Orlando estis elektita al la Sicilia Parlamento por "La Rete".
- En 1992 Orlando estis elektita al la itala parlamento por "La Rete".
- En 1993, Orlando estis konfirmita kiel urbestro de Palermo en la unua rekta urbestra elekto de Italio kun 75%. Kiel rezulto, li nuligis ĉiujn la kontraktoj de la grandurbo de Palermo kun firmaoj kiuj estis suspektitaj je esti sub la kontrolo de mafiofamilioj.
- En 1994 Orlando estis elektita al la Eŭropa Parlamento. Li estis membro de la sekvaj komisionoj:
- - Eniro de Malto en Eŭropan Union (Vicprezidanto)
- - "Publikaj Liberecoj kaj Internaj Aferoj" (membro)
- - Regiona politiko (membro)
- - Sekureco kaj Malarmado (Vic-Membro)
- En 1997, Orlando estis konfirmita kiel urbestro de Palermo kun 59%. Li tiel komencis sian kvaran oficperiodon kiel urbestro, kio estis la lasta ebla kvarjara oficperiodo laŭ itala balotleĝo.
- En 1999, Orlando aliĝis al la Itala Demokrata Partio, fondita fare de Romano Prodi.
- En decembro 2000, Orlando eksiĝis kiel urbestro de Palermo por kandidati por prezidanto de Sicilio. En junio 2001, Orlando estis elektita al la sicilia parlamento kun preskaŭ unu miliono da voĉoj. Kvankam li estis klare venkita fare de la centro-dekstra kandidato Salvatore Cuffaro, kiu estis proksima al Berlusconi, kun 36,6 ĝis 59,1% de la voĉoj, li atingis personan sukceson kiam li ricevis pli ol 200,000 pli da voĉoj ol la koalicio subtenanta lin. Li tiel iĝis opoziciestro.
- Ekde April 2006, Orlando estas membro de la itala parlamento por la Italia dei Valori partio, kiu estas gvidita fare de kontraŭ-korupta juĝisto Antonio Di Pietro.
- Ekde julio 2006, Orlando estas la proparolanto de la partio Italia dei Valori.
- De oktobro 2006 ĝis la novaj elektoj en 2008, Leoluca Orlando estis Prezidanto de la "Komisiono por Regionaj Aferoj" de la Itala Parlamento.
- Li estis elektita urbestro de Palermo la kvaran fojon en 2012 kaj la kvinan fojon en 2017.
Kritiko
[redakti | redakti fonton]La fakta rolo de Orlando en la batalo kontraŭ la mafio estis kontestata. La mafioĉasisto Giovanni Falcone († 1992) nomis ĝin pura retoriko. En lia rolo kiel urbestro de Palermo en 1990, Orlando respondecis pri la dividado en la batalo kontraŭ la mafio kun sia provo formi kontrapunkton al la kontraŭ-mafia naĝejo kaj venis sub fortan kritikon por tio. Orlando ne ĉiam faris deklarojn kiuj ne ĉiam egalrilatis al la fakta stato de la enketo koncerne daŭrantajn procedojn, kiujn li priskribis kiel fermitajn, kiuj kaŭzis foje ekscititajn, publikajn vortajn batalojn kun la tiama estro de la kontraŭmafia naĝejo, Giovanni Falcone.. En enketoj faritaj de la komerca orientita ĉiutaga gazeto " Il Sole 24 Ore ", Orlando estis voĉdonita la plej nepopulara urbestro en Italio en 2020 kaj la tria plej nepopulara urbestro en 2021. En kontrasto, en enketo (2020) de la Universitato de Romo III, li estis unu el la plej popularaj politikistoj en Italio.
Verkaro
[redakti | redakti fonton]- Contributo allo studio del coordinamento amministrativo. Milano, 1974
- Teoria organika kaj stato aparato. Palermo, 1979
- Mi devus esti la sekvanta. Civila kuraĝo - la ŝanco kontraŭ korupto kaj teruro. Herder, Freiburg 2002, ISBN 3-451-27985-1
- La sicilia ĉaro. Impresoj el eventoplena vivo. Fischer-poŝlibro, Frankfurto ĉe Majno 2004, ISBN 3-250-60063-6
- Leoluca Orlando racconta la mafio 2007, ISBN 8802077762
- Sicilio por manbagaĝo: rakontoj kaj raportoj - kultura kompaso, Unionsverlag 2012. ISBN 978-3-293-20551-2
- Una rondine fa Primavera., Palermo, 2012
- Il futuro è adesso – La grande Rete e la terza Repubblica. Melampo Editore, 2013
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Sindaci e commissari dal 1861 a oggi. Comune di Palermo (22a de Majo 2012). Arkivita el la originalo je 5 June 2012. Alirita 23a de Majo 2012.
- ↑ Gundle, Stephen. (1995) The New Italian Republic: From the Fall of the Berlin Wall to Berlusconi. Routledge. ISBN 978-0415121620.
- ↑ Mob Rule - Fighting the Mafia and Renewing Sicilian Culture - Review Arkivigite je 2005-03-09 per la retarkivo Wayback Machine, National Review, 1 October 2001