Movado de Nealiancitaj Landoj

Movado de Nealiancitaj Landoj
interregistara organizaĵo internacia organizaĵo
Komenco	1-a de septembro 1955 vd
Fondinto(j)	Jawaharlal Nehru • Josip Broz Tito • Gamal Abdel Naser vd
Partoj Coordinating Bureau of the Non-Aligned Movement (en) , Centre for Science and Technology of the Non-aligned and Other Developing Countries (en) , Non-Aligned Movement Centre for South-South Technical Cooperation (en) , Non-Aligned Movement Center for Human Rights and Cultural Diversity (en) , Non-Aligned Movement Youth Organization (en) , Non-Aligned News Agencies Pool (en) , NAM News Network (en) kaj "Josip Broz Tito" Art Gallery of the Nonaligned Countries (en) vd
Retejo	Oficiala retejo

Nunaj membroj de la Senalianca Movado. La helblua koloro indikas landojn kun observanto-statuso.

La Movado de Senaliancaj Ŝtatoj, Senalianca Movado aŭ Movado de Senblokaj Ŝtatoj (angle Non-Aligned Movement, NAM) estas internacia organizaĵo (grupo de ŝtatoj) kiuj ne apartenas al milita alianco (NATO, la "Okcidenta Bloko" aŭ Varsovia pakto, la "Orienta Bloko") kaj kiuj tenis sin neŭtralaj en la Malvarma Milito. En 2019, la movado havis 120 membrojn kaj 25 observantajn landojn. La landoj de la movado de nealiancitaj landoj reprezentas preskaŭ du trionojn de la membroj de la Unuiĝintaj Nacioj kaj 55% de la monda loĝantaro.

Celo

La Havana Deklaracio de 1979 diris, ke la celo de la organizaĵo estas helpi landojn konservi sian "nacian sendependecon, suverenecon, teritorian integrecon kaj la sekurecon de la nealiancitaj landoj" en sia "lukto kontraŭ imperiismo, koloniismo, novkoloniismo, rasismo kaj ĉiuj formoj de fremda agreso, okupado, regado, enmiksiĝo aŭ hegemonio, samkiel kontraŭ granda potenco kaj blokpolitiko."  Ĉi tio signifas, ke ili volis regi siajn landojn sen ke nek la ĉefaj kapitalismaj ŝtatoj nek la ĉefaj socialismaj ŝtatoj diktas al ili kiel.

Historio

Ĝi estis fondita laŭ iniciato de la jugoslavia prezidento Tito, la egipta ŝtatestro Nasser, la barata ĉefministro Nehru kaj la indonezia prezidento Sukarno. La organizaĵo ekaktivis en sia unua kunsido 1961 en Beogrado. La organizaĵo kreskis multe dum la 1960-aj jaroj, kaj al ĝi aliĝis multaj afrikaj kaj aziaj ŝtatoj. Pintaj konferencaj okazis i.a. en Kairo kaj Lusako. Dum la 1970-aj jaroj la sveda ĉefministro Olof Palme interesiĝis pri la Senalianca Movado kaj vidis en ĝi ŝlosilan rolon por malarmado kaj paco en la mondo. Olof Palme, Indira Gandhi, Tito kaj Julius Nyerere estis tiam gravaj gvidantoj en la Senalianca Movado.

La organizaĵo kondamnis la disdividon en du aliancoj ("blokoj") dum la Malvarma Milito pro la risko de Tria Mondmilito, kaj subtenis pacan kunekzistadon kaj malarmadon. Ĝia celo estas la samrajteco inter la ŝtatoj kaj pozitiva ekonomia evoluo de ĝiaj membroŝtatoj. Nuntempe "Nordo-Sudo-demandoj" kaj nova ekonomia mondordo estas inter la demandoj diskutataj en la Senalianca Movado.

Nuntempe la Senalianca Movado havas ne malpli ol 120 membroŝtatoj. Kune ili reprezentas 55% de la monda loĝantaro kaj havas preskaŭ du trionojn de la voĉoj en la Ĝenerala Asembleo de la Unuiĝintaj Nacioj. La kreskanta nombro de membroŝtatoj tamen malfaciligas interkonsentojn por komuna politiko. Kun la fino de la Varsovia pakto ĝi perdis signifon. Tamen en la 2003-a kunveno en Malajzio, la 2006-a en Havano, la 2009-a en Ŝarm el Ŝeiĥ kaj la 2012-a en Teherano estis klopodoj ragajnigi al ĝi signifon. De 2009 ĝis 2012 la prezida lando estis Egiptio, de 2012 ĝis 2015 estis Irano.

Politiko

Kvankam la Organizaĵo de la Nealiancaj Ŝtatoj estis celita esti kohezia organizaĵo simila al NATO aŭ al la Varsovia Pakto, en la praktiko multaj frotadoj estiĝis inter la membroj, kaj la rilato inter ili estas pli malstrikta ol en aliaj aliancoj. Kelkaj el la membroj trovis mem aliĝante al unu el la ĉefaj blokoj malgraŭ la engaĝiĝo al neidentigo; ekzemple, Kubo estis membro de Sovetunio dum la Malvarma Milito. Nikita Ĥruŝĉov degelis la rigidan ideologian aliron kiu karakterizis la Stalinismon kaj gvidis simpatian aliron al la bloko de nevicigitaj landoj, aliflanke - Truman kaj Eisenhower gvidis rigidan kontraŭkomunismon kiu ankaŭ estis esprimita en Makartismo. La distancigo de Usono male al la proksimiĝanta aliro de Sovetunio kaŭzis la trian blokon esti pli proksima al Sovetunio ol al Usono, ĝis la 1960-aj jaroj, kiam Kennedy ŝanĝis la aliron de Usono. Alia kialo de la proksimeco sentata de landoj de la tria bloko al la Orienta Bloko estas la eksaj koloniismaj potencoj (Britio kaj Francio) asociitaj kun la Okcidenta Bloko.

Direktantoj  de la NAM inkluzivis tiajn diversspecajn figurojn kiel Suharto , militarisma  kontraŭkomunisto, kaj Nelson Mandela, demokrata socialisto kaj fama kontraŭ-rasapartisma aktivulo. Konsistante el multaj registaroj kun tre malsamaj ideologioj, la Senalianca Movado estas unuigita per sia deklarita engaĝiĝo al monda paco kaj sekureco. Ĉe la sepa pintkunveno okazigita en Nov-Delhio en marto 1983, la movado priskribis sin kiel "la plej grandan pacmovadon de historio" .  La movado metas egalan emfazon de malarmado. La engaĝiĝo de NAM al paco datas de antaŭ ĝia formala instituciigo en 1961. La renkontiĝo ĉe Brijuni inter registarestroj de Barato, Egiptio kaj Jugoslavio en 1956 rekonis ke ekzistas esenca ligo inter lukto por paco kaj klopodoj por malarmado .

Dum la 1970-aj jaroj kaj fruaj 1980-aj jaroj, la NAM ankaŭ sponsoris kampanjojn por restrukturado de komercaj rilatoj inter evoluintaj kaj evoluantaj nacioj, nome la New International Economic Order (NIEO), kaj ĝiaj kulturaj idoj, la New World Information and Communication Order (NWICO). Ĉi-lasta, per si propra, ekfunkciigis Ne-aliancan iniciaton sur kunlaboro por komunikadoj, la Ne-Aligned News Agencies Pool, kreita en 1975 kaj poste konvertita en la NAM Novaĵreton (NAM News Network) en 2005.

La Senalianca Movado apogas politikojn kaj praktikojn de kunlaboro, precipe tiujn kiuj estas multflankaj kaj disponigas reciprokan profiton al ĉiuj partoprenantoj. Preskaŭ ĉiuj membroj de la Senalianca Movado ankaŭ estas membroj de Unuiĝintaj Nacioj. Ambaŭ organizaĵoj havas deklaritan politikon de paca kunlaboro, tamen la sukcesoj kiujn la NAM havis kun plurflankaj interkonsentoj tendencas esti ignoritaj fare de la pli granda, okcidenta kaj evoluinta-regata UN . Afrikaj zorgoj pri rasapartismo estis ligitaj kun arab-aziaj zorgoj pri Palestino  kaj plurflanka kunlaboro en tiuj lokoj ĝuis moderan sukceson. La Senalianca Movado ludis gravan rolon en diversaj ideologiaj konfliktoj dum sia tuta ekzisto, inkluzive de ekstrema opozicio al rasapartismaj registaroj kaj subteno de gerilmovadoj en diversaj lokoj, inkluzive de Rodezio kaj Sudafriko .

Fojfoje estiĝis streĉitecoj inter membroj de la organizaĵo - kiel ekzemple la streĉitecoj inter Barato kaj Pakistano kaj komence en 2012 la streĉitecoj inter Sirio kaj Egiptio post la revolucio en Egiptio kaj la Siria enlanda milito, kiam la tiama egipta prezidento Mohamed Mursi el la sunaismaj Islamaj Fratoj severe severe kritikis la sirian prezidanton Baŝar al-Asad kaj la manieron kie li subpremis la siriajn manifestacianojn kaj ribelantojn okaze de la 16-a konferenco okazigita en Teherano.

Post la disfalo de Jugoslavio, la landoj kiuj antaŭe konsistigis ĝin esprimis nur malmulte da intereso pri la Organizaĵo de la Nealiancaj Ŝtatoj. Notindas ke, Slovenio, Kipro, Kroatio kaj Malto forlasis la organizaĵon en 2004 kaj en 2013 (Kroatio) aliĝante al la Eŭropa Unio. Kroatio daŭre estas asociita kun la organizaĵo en la statuso de "observanto", kiel Brazilo, kiu neniam estis membro.

Nomo

En esperantaj tekstoj oni povas trovi plurajn malsamajn nomformojn por la organizaĵo, ekzemple Organizaĵo de Neligitaj Landoj, Movado de Nealiancintaj Landoj, ktp.

Ĝeneralaj sekretarioj

Ĝeneralaj sekretarioj de la Senalianca Movado
Nomo	Lando	De	Ĝis
Josip Broz Tito	Jugoslavio	1961	1964
Gamal Abdel Nasser	Egiptio	1964	1970
Kenneth Kaunda	Zambio	1970	1973
Houari Boumédienne	Alĝerio	1973	1976
William Gopallawa	Srilanko	1976	1978
Junius Richard Jayawardene		1978	1979
Fidel Castro	Kubo	1979	1983
N. Sanjiva Reddy	Barato	1983
Zail Singh		1983	1986
Robert Mugabe	Zimbabvo	1986	1989
Janez Drnovšek	Jugoslavio	1989	1990
Borisav Jović		1990	1991
Stjepan (Stipe) Mesić		1991
Branko Kostić		1991	1992
Dobrica Ćosić		1992
Suharto	Indonezio	1992	1995
Ernesto Samper Pizano	Kolombio	1995	1998
Andrés Pastrana Arango		1998
Nelson Mandela	Sud-Afriko	1998	1999
Thabo Mbeki		1999	2003
Mahathir bin Mohamad	Malajzio	2003
Abdullah Ahmad Badawi		2003	2006
Fidel Castro	Kubo	2006	2008
Raúl Castro		2008	2009
Hosni Mubarak	Egiptio	2009	2011
Mohamed Hussein Tantawi		2011	2012
Mohamed Mursi		2012
Mahmud Ahmadineĵad	Irano	2012	2013
Hasan Ruhani		2013	2016
Nicolás Maduro	Venezuelo	2016	2019
Ilham Aliyev	Azerbajĝano	2019	2024
Yoweri Museveni	Ugando	2024

Membroj

La jaro de aliĝo al la organizaĵo estas indikita en krampoj:

Afriko

• Ugando (1964)
• Alĝerio (1961)
• Angolo (1976)
• Eritreo (1995)
• Etiopio (1961)
• Bocvano (1970)
• Burundo (1964)
• Burkino (1973)
• Benino (1964)
• Ganao (1961)
• Gabono (1970)
• Gvineo (1961)
• Gvineo Bisaŭa (1976)
• Ekvatora Gvineo (1970)
• Gambio (1973)
• Ĝibutio (1983)
• Sudafriko (1994)
• Demokratia Respubliko Kongo (1961)
• Centafrika Respubliko (1964)
• Respubliko Kongo (1964)
• Zimbabvo (1979)
• Zambio (1964)
• Ebura Bordo (1973)
• Togolando (1964)
• Tanzanio (1964)
• Kabo-Verdo (1976)
• Libio (1964)
• Liberio (1964)
• Lesoto (1970)
• Maŭritanio (1964)
• Maŭricio (1973)
• Malio (1961)
• Madagaskaro (1973)
• Mozambiko (1976)
• Malavio (1964)
• Egiptujo (1961)
• Maroko (1961)
• Niĝerio (1964)
• Niĝero (1973)
• Namibio (1979)
• Sao-Tomeo kaj Principeo (1976)
• Sudano (1961)
• Svazilando (1970)
• Somalio (1961)
• Siera-Leono (1964)
• Sejŝeloj (1976)
• Senegalo (1964)
• Ĉadio (1964)
• Komoroj (1976)
• Cameron (1964)
• Kenjo (1964)
• Ruando (1970)
• Tunizio (1961)

Norda kaj Sudameriko

• Bahamoj (1983)
• Antigvo kaj Barbudo (2006)
• Ekvadoro (1983)
• Bolivio (1979)
• Belizo (1976)
• Barbado (1983)
• Gvatemalo (1993)
• Gujano (1970)
• Granado (1979)
• Jamajko (1970)
• Dominiko (2006)
• Haitio (2006)
• Honduro (1995)
• Dominika Respubliko (2000)
• Venezuelo (1989)
• Trinidado kaj Tobago (1970)
• Nikaragvo (1979)
• Surinamo (1983)
• Sankta Vincento kaj Grenadinoj (2003)
• Sankta Lucio (1983)
• Sankta-Kito kaj Neviso (2006)
• Panamo (1976)
• Peruo (1973)
• Ĉilio (1973)
• Kubo (1961)
• Columbia (1983)

Azio

• Uzbekio (1993)
• Azerbajĝano (2011)
• Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj (1970)
• Indonezio (1961)
• Irano (1979)
• Afganio (1961)
• Butano (1973)
• Barejno (1973)
• Bangladeŝo (1973)
• Brunejo (1993)
• Hindio (1961)
• Maldivoj (1976)
• Filipinio (1993)
• Palestina Aŭtoritato (1976)
• Vjetnamio (1976)
• Turkmenio (1995)
• Jordanio (1964)
• Kuvajto (1964)
• Laoso (1964)
• Libano (1961)
• Mongolio (1993)
• Orienta Timoro (2003)
• Mjanmao (1961)
• Malajzio (1970)
• Nepalo (1961)
• Sirio (1964)
• Singapuro (1970)
• Sri-Lanko (1961)
• Omano (1973)
• Irako (1961)
• Saud-Arabio (1961)
• Pakistano (1979)
• Nord-Koreio (1976)
• Lokomotivo (1973)
• Kamboĝo (1961)
• Tajlando (1993)
• Jemeno (1990)

Eŭropo

• Belorusio (1998)

Oceanio

• Fiĝioj (2011)
• Papuo-Nov-Gvineo (1993)
• Vanuatuo (1983)

Eksaj membroj

• Jugoslavio (1961-1992)
• Malto (1973-2004)
• Norda Jemeno (1961-1990)
• Suda Jemeno (1970-1990)
• Kipro (1961-2004)

Observantoj

• Urugvajo
• Ukrainio
• Salvadoro
• Argentino
• Armenio
• Bosnio kaj Hercegovino
• Brazilo
• Taĝikio
• Montenegro
• Norda Makedonio
• Meksiko
• La Ĉina Popola Respubliko
• Serbio
• paragvajano
• Kostariko
• Kazaĥio
• Kirgizio

Ekstera ligilo

Oficiala retejo Arkivigite je 2020-04-22 per la retarkivo Wayback Machine