Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σαρλ Γκουνό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαρλ Γκουνό
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charles Gounod (Γαλλικά)
Γέννηση17  Ιουνίου 1818[1][2][3]
Παρίσι[4][5]
Θάνατος18  Οκτωβρίου 1893[6][2][7]
Σαιν-Κλου[8][5][9]
Αιτία θανάτουεγκεφαλικό επεισόδιο
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια[10]
Τόπος ταφήςAuteuil Cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[11][12]
ΣπουδέςΚονσερβατόριο του Παρισιού
Λύκειο Σαν-Λουί
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακλασικός συνθέτης
μουσικολόγος
μουσικός παιδαγωγός
οργανίστας[13]
συνθέτης
Αξιοσημείωτο έργοΦάουστ
Ρωμαίος και Ιουλιέτα
Funeral March of a Marionette
Επηρεάστηκε απόΦάνι Μέντελσον[14]
Φέλιξ Μέντελσον Μπαρτόλντι[14]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα Ζίμερμαν
ΓονείςFrançois-Louis Gounod
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμααρχιμουσικός εκκλησιαστικής μουσικής (από 1843)
Βραβεύσειςβραβείο της Ρώμης (1839)[15]
χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Φιλαρμονικής Εταιρείας (1871)[16]
Μέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (12  Ιουλίου 1880)[17]
Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής (6  Δεκεμβρίου 1877)[17]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σαρλ Φρανσουά Γκουνό (Charles-François Gounod, 17 Ιουνίου 1818 – 18 Οκτωβρίου 1893) ήταν Γάλλος συνθέτης, γνωστός για τη μελοποίηση του Άβε Μαρία, και για τις όπερες Φάουστ και Ρωμαίος και Ιουλιέττα, καθώς και πλήθος άλλων θρησκευτικών έργων και τραγουδιών.[18]

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Παρίσι, όπου ο πατέρας του, Φρανσουά Λουί, εργαζόταν ως καλλιτέχνης και η μητέρα του ήταν πιανίστα και καθηγήτρια μουσικής. Ήταν αυτή που του έδωσε τα πρώτα μαθήματα μουσικής, πριν εισαχθεί στο Ωδείο του Παρισιού, όπου και σπούδασε με τον Φρομεντάλ Αλεβύ και τον Πιέρ Τσίμμερμαν. Στα 1839 του απονέμεται το Βραβείο της Ρώμης για την καντάτα του "Fernand", βραβείο που είχε κερδίσει στο παρελθόν και ο πατέρας του για το εικαστικό του έργο.[19]

Κατά την περίοδο της διαμονής του στην Ιταλία, μελέτησε τη μουσική του αναγεννησιακού συνθέτη Τζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα καθώς και άλλα θρησκευτικά έργα· περί το 1846 ήταν στα πρόθυρα να ακολουθήσει τον βίο της ιεροσύνης, αλλάζοντας όμως τα σχέδιά του και επιστρέφοντας στη σύνθεση. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1854, ολοκληρώνει μια επίσημη λειτουργία, η οποία είναι γνωστή με το προσωνύμιο Λειτουργία της Αγίας Καικιλίας. Η πρώτη της εκτέλεση δόθηκε στην εκκλησία του Αγίου Ευσταθίου στο Παρίσι στις 22 Νοεμβρίου 1855· έκτοτε ο Γκουνώ εδραιώνεται ως αξιοσημείωτος συνθέτης.

Μέσω της Φάννυ Μέντελσον - αδελφή του συνθέτη Φέλιξ Μέντελσον- του αποκαλύπτεται το Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο του Μπαχ. Το έργο του μπαρόκ συνθέτη θα αποτελέσει "νόμο στη μελέτη του πιάνου", από το οποίο το 1859 θα αντλήσει την αρμονία του πρώτου πρελούδιου σε Ντο μείζονα και θα το μετατρέψει στην πασίγνωστη άρια "Ave Maria" (Άβε Μαρία). [20]Το 1851 γράφει την πρώτη του όπερα, "Σαπφώ", της οποίας η παράσταση όμως αποτελεί πλήρη αποτυχία και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα ακολουθεί ο "Φάουστ", πάνω σε κείμενο του Γκαίτε. Αν και η υποδοχή της ήταν χλιαρή, εν τέλει γίνεται παγκόσμια επιτυχία και μέρος του ρεπερτορίου των λυρικών θεάτρων όλου του κόσμου. Μόνο στην Όπερα των Παρισίων είχαν δοθεί 2000 παραστάσεις μέχρι το 1975, ενώ η άλλη γνωστή του όπερα "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" (1867) ποτέ δεν κατάφερε να υπερκεράσει τον Φάουστ. Οι υπόλοιπες όπερές του, με εξαίρεση τη "Mireille", δεν έτυχαν ιδιαίτερης υποδοχής και αποτέλεσαν θύματα της λήθης.

Από το 1870 ως το 1874 ο Γκουνώ ζει στην Αγγλία, αναλαμβάνοντας τη διεύθυνση της σημερινής Royal Choral Society (Βασιλική Χορωδιακή Λέσχη). Το έργο αυτής της περιόδου είναι κατά βάση φωνητικό και δη χορωδιακό, γράφοντας πλήρος λειτουργίες, ρέκβιεμ και μοτέτα. Εκεί συνδέθηκε πλατωνικά με την τραγουδίστρια Τζωρτζίνα Ουέλντον, μια σχέση που τελείωσε εν μέσω αντιδικίας και φοβερής πικρίας. Για το υπόλοιπο της ζωής του στράφηκε και πάλι στη θρησκεία, γράφοντας έναν μεγάλο αριθμό θρησκευτικών έργων. Το Παπικό Εμβατήριο ("Marche Pontificale") του 1869 αποτελεί από το 1949 τον επίσημο εθνικό ύμνο του Βατικανού, ενώ το 1887, κατόπιν προσκυνήματος στον «βράχο» της Ζαν ντ' Αρκ, συνέθεσε και την περίφημη Λειτουργία εις μνήμην της Ζαν ντ'Αρκ. Βαθύτατα ρωμαιοκαθολικός ο ίδιος, διατηρούσε πάντα πάνω στο πιάνο του ένα μουσικό αναλόγιο ανάγλυφο με τη μορφή του Ιησού.[21]

Τιμήθηκε με τον τίτλο του Μεγάλου Αξιωματούχου της Λεγεώνας της Τιμής, και το 1893, ολοκληρώνοντας το Ρέκβιεμ που είχε γράψει για τον εγγονό του, πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο, στο Σαιν-Κλου της Γαλλίας.[22]

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • «Charles Gounod: Works». Charles GOUNOD: The Website !. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2005. 
  • Sadie, S. (ed.) (1980) The New Grove Dictionary of Music & Musicians, [vol. # 7].
  • Scholes. The Oxford Companion to Music, 10th ed., pp. 416–417.

Παρτιτούρες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Encyclopædia Britannica». (Αγγλικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα έκδοση 11. Cambridge University Press. Νέα Υόρκη, Κέιμπριτζ. 1911. Ανακτήθηκε στις 19  Μαρτίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 138946384. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Charles François Gounod». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//1177/67.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 292. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  7. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6jq16d8. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ death certificate. consultation.archives.hauts-de-seine.net/mdr/index.php/docnumViewer/calculHierarchieDocNum/466047/367506:396213:405226:405229:466047/768/1366.
  10. ↑ www.charles-gounod.com/gounod-en-resume.html. Ανακτήθηκε στις 31  Οκτωβρίου 2020.
  11. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb138946384. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  12. ↑ CONOR.SI. 19393635.
  13. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  14. ↑ 14,0 14,1 «Grove Music Online». (Αγγλικά) Grove Music Online. Oxford University Press.
  15. ↑ www.musimem.com/gounod.htm. Ανακτήθηκε στις 31  Οκτωβρίου 2020.
  16. ↑ royalphilharmonicsociety.org.uk/awards/gold-medal/gold-medal-recipients-since-1870.
  17. ↑ 17,0 17,1 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
  18. ↑ . «britannica.com/biography/Charles-Gounod». 
  19. ↑ . «bach-cantatas.com/Lib/Gounod-Charles». 
  20. ↑ . «galaxymusicnotes.com/pages/about-charles-gounod». 
  21. ↑ . «mnopera.org/biography/charles-francois-gounod/». 
  22. ↑ . «biography.yourdictionary.com/charles-francois-gounod». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σαρλ_Γκουνό&oldid=10684375"