Περονισμός
Ο Περονισμός (ισπανικά: peronismo) είναι ένα πολιτικό κίνημα της Αργεντινής που βασίζεται στις ιδέες και την κληρονομιά του Αργεντινού πολιτικού Χουάν Περόν (1895–1974). [1] Ήταν ένα κίνημα με επιρροή στην πολιτική της Αργεντινής του 20ου και 21ου αιώνα.[1] Από το 1946, οι περονιστές κέρδισαν 10 από τις 13 προεδρικές εκλογές στις οποίες τους επετράπη να συμμετάσχουν.[2] Ο κύριος εκφραστής του περονισμού είναι το Κόμμα Δικαιοσύνης.[2]Οι πολιτικές των περονιστών προέδρων διέφεραν πολύ,[2] αλλά η γενική ιδεολογία έχει περιγραφεί ως «ένα αόριστο μείγμα εθνικισμού[2] και λαϊκισμού.[1][3]
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Περόν έγινε υπουργός εργασίας της Αργεντινής μετά τη συμμετοχή του στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1943 και εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής το 1946.[1][4] Εισήγαγε κοινωνικά προγράμματα που ωφέλησαν την εργατική τάξη,[5] υποστήριξε τα εργατικά συνδικάτα και ζήτησε πρόσθετη συμμετοχή του κράτους στην οικονομία.[1] Επιπλέον, βοήθησε τους βιομήχανους.[2] Ο Περόν ήταν εξαιρετικά δημοφιλής και κέρδισε ακόμη περισσότερο τον θαυμασμό μέσω της συζύγου του Εβίτας, η οποία υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των μεταναστών εργαζομένων και ήταν αγαπητή στον κόσμο.[6]Η Εβίτα ήταν τόσο αγαπητή που το 1949 ο Χουάν Περόν σχημάτισε το Γυναικείο Περονιστικό Κόμμα, μια νέα πτέρυγα μέσα στο δικό του κόμμα υπό την ηγεσία της. [7]Λόγω του αυξανόμενου πληθωρισμού και άλλων οικονομικών προβλημάτων και της υποτιθέμενης πολιτικής καταστολής, ο στρατός ανέτρεψε τον Περόν το 1955.[8]Το περονιστικό κόμμα απαγορεύτηκε[8] και μόλις το 1973 όταν έγιναν ξανά δημοκρατικές εκλογές ο Περόν επανεξελέγη πρόεδρος.[1]
Ο Περόν πέθανε τον επόμενο χρόνο. Την προεδρία ανέλαβε η χήρα και αντιπρόεδρός του Ιζαμπέλ.[1] Ο θάνατος του Περόν άφησε ένα μεγάλο κενό εξουσίας και ο στρατός ανέτρεψε αμέσως την Ιζαμπέλ το 1976 .[1] Μετά την επιστροφή στη δημοκρατία το 1983, στην προεδρία κυριάρχησαν υποψήφιοι περονιστές. Στα 37 χρόνια δημοκρατίας, οι περονιστές κατείχαν την προεδρία για 24 χρόνια.
Ο Κάρλος Μένεμ εξελέγη το 1989 και υπηρέτησε για δύο συνεχόμενες θητείες σε διάστημα δέκα ετών. Η κύρια πολιτική του ήταν η ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων,[2] η υιοθέτηση πολιτικών ελεύθερης αγοράς [1]και οι καλές διεθνείς σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. [2]Μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Ντε Λα Ρούα, την κυβέρνηση ανέλαβαν δύο προσωρινοί ηγέτες των περονιστών: ο Αντόλφο Ροδρίγκεζ Σάα και αργότερα ο Εντοάρντο Ντουάλντε. Ο αριστερός περονιστής Νέστορ Κίρχνερ, που εξελέγη το 2003 , υπηρέτησε μόνο για μία θητεία, ενώ η σύζυγός του, Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ, υπηρέτησε δύο (έχει εκλεγεί το 2007 και επανεξελέγη το 2011 ) και είναι, από το 2019 , η σημερινή αντιπρόεδρος με τον Αλμπέρτο Φερνάντεζ ως πρόεδρο.[1]
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Tomas Eloy Martinez, El Sueño Argentino' (The Argentine Dream, 1999) and Memorias del General (Memoirs of the General, 1996). Πρότυπο:ISBN?
- Daniel James, Resistance and Integration: Peronism and the Argentine Working Class, 1946–1979. NY: Cambridge University Press, 1988. Πρότυπο:ISBN?
- Félix Luna, Perón y Su Tiempo, Vol I–III.: Sudamericana, 1990. Πρότυπο:ISBN?
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 «Peronist». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «The persistence of Peronism». The Economist. 15 October 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-07-18. https://web.archive.org/web/20190718174646/https://www.economist.com/the-americas/2015/10/15/the-persistence-of-peronism.
- ↑ «Populists in Power Around the World». Institute for Global Change (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Dougherty, Terri (2003). Argentina
. σελίδες 35. ISBN 978-1-59018-108-9 – μέσω Internet Archive.
- ↑ Dougherty 2003, σελ. 36.
- ↑ Dougherty 2003, σελ. 37.
- ↑ Meade, T. A. (2016). A History of Modern Latin America: 1800 to the Present. Wiley-Blackwell. p. 204
- ↑ 8,0 8,1 Dougherty 2003, σελ. 39.
