Ιτουραία
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η Ιτουραία ήταν περιοχή της Μέσης Ανατολής, βόρεια της Γαλιλαίας, κατά τη διάρκεια της ύστερης Ελληνιστικής εποχής. Επεκτεινόταν από το όρος Λίβανος και τις πεδιάδες της Μασσύας μέχρι την οροσειρά του Αντιλιβάνου στη Συρία, με το κέντρο της στην πόλη Χαλκίς.
Οι κάτοικοί της, Ιτουραίοι, με ημινομαδικό τρόπο ζωής, δεν έχει διευκρινιστεί απόλυτα αν ήταν αραβική ή αραμαϊκή φυλή. Η πρώτη μη βιβλική πηγή που τους αναφέρει, είναι ο Ευπόλεμος, που τους αναγνωρίζει ως μια από τις φυλές, μαζί με τους Ναβαταίους, Μωαβίτες, και Αμμωνίτες, ενάντια στους οποίους ο Δαβίδ κήρυξε τον πόλεμο ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού. Μιλούσαν αραβικά ή αραμαϊκά και ισχυροποιήθηκαν στα χρόνια της παρακμής της σελευκιδικής εξουσίας τον 2ο αιώνα π.Χ., όταν από τη βάση τους γύρω από το όρος Λίβανος και την Κοιλάδα Μπεκάα, κατέληξαν να κυριαρχήσουν σε μεγάλα τμήματα της συριακής επικράτειας διεισδύοντας στη βόρεια Παλαιστίνη μέχρι τη Γαλιλαία, ιδρύοντας το κράτος τους στα ενδιάμεσα εδάφη.