Γέφυρα της 25ης Απριλίου
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Συντεταγμένες: 38°41′24″N 9°10′37″W / 38.690066°N 9.177017°W
| Γέφυρα της 25ης Απριλίου | |
|---|---|
 Η Γέφυρα της 25ης Απριλίου με το άγαλμα του Χριστού στα αριστερά | |
| Μεταφέρει | IP7, Linha do Sul, A2 motorway, Ευρωπαϊκή Οδός 1 και Ευρωπαϊκή Οδός 90 |
| Διασχίζει | Τάγος |
| Τοποθεσία | Alcântara[1] και Almada, Cova da Piedade, Pragal e Cacilhas[1], Πορτογαλία |
| Πολιτιστική κληρονομιά | Pending classification monument |
| Σχέδιο | road-rail bridge, double-decker bridge, πολιτιστική κληρονομιά, κρεμαστή γέφυρα και multi-level bridge |
| Υλικό | χάλυβας[2] και οπλισμένο σκυρόδεμα[2] |
| Συνολικό μήκος | 2.277,64 μέτρα |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η γέφυρα της 25ης Απριλίου είναι μια κρεμαστή γέφυρα που συνδέει την Λισσαβόνα με την πόλη Αλμάντα, στην αριστερή όχθη του ποταμού Τάγου. Εγκαινιάστηκε στις 6 Αυγούστου του 1966. Είναι η 21η μακρύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο με συνολικό μήκος 2.277 μέτρα. Είναι παρόμοια με την γέφυρα Όκλαντ Μπέι που βρίσκεται δίπλα στην γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ στο Σαν Φρανσίσκο καθώς και οι δύο κατασκευάστηκαν από την ίδια εταιρία. Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί σε αυτή τη γέφυρα. Μεταξύ άλλων γυρίστηκαν εκεί και ορισμένες σκηνές της ταινίας Τζέημς Μποντ: Στην υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότης.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1929 ο Πορτογάλος μηχανικός και επιχειρηματίας Αντόνιο Μπέλο είχε προτείνει την κατασκευή μιας γέφυρας προκειμένου να συνδεθεί σιδηροδρομικά η Λισσαβόνα και το Μοντίζο (στο σημείο όπου χτίστηκε πολλές δεκαετίες αργότερα η Γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα). Ο υπουργός δημοσίων έργων Ντουάρτε Πατσέκο δημιούργησε μια επιτροπή το 1933 για να εξετάσει το σχέδιο. Τον επόμενο χρόνο η επιτροπή αυτή πρότεινε την κατασκευή μιας γέφυρας για αυτοκίνητα και τρένα. Τελικά, μολονότι τα απαιτούμενα κεφάλαια είχαν βρεθεί, το έργο δεν προχώρησε καθώς προτιμήθηκε η κατασκευή γέφυρας κοντά στην πόλη Βίλα Φράνκα ντε Σίρα, 35 χιλιόμετρα βόρεια της Λισσαβόνας.
Το 1953 μια νέα επιτροπή άρχισε τις εργασίες της και το 1960, αφού έγινε διεθνής διαγωνισμός και υποβλήθηκαν 4 προσφορές, επιλέχτηκε για την κατασκευή του έργου μια κοινοπραξία με επικεφαλής την United States Steel Export Company, η οποία είχε υποβάλλει προσφορά και το 1935. Η κατασκευή ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1962 και ολοκληρώθηκε 4 χρόνια αργότερα, με μια καθυστέρηση έξι μηνών σε σχέση με την αρχικό σχέδιο. Εγκαινιάστηκε, παρουσία του προέδρου της χώρας, ναυάρχου Αμέρικο Τομάς στις 6 Αυγούστου του 1966. Μέχρι το 1974 η γέφυρα ονομαζόταν Γέφυρα Σαλαζάρ. Μετονομάστηκε σε γέφυρα 25ης Απριλίου μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων, η οποία έγινε στις 25 Απριλίου του 1974.
Περισσότεροι από 3.000 εργάτες εργάστηκαν για την κατασκευή της γέφυρας, τέσσερις από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια των εργασιών.
Η κατασκευή της γέφυρας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κατασκευάστηκε από μια κοινοπραξία, στην οποία συμμετείχε εκτός από την American Bridge Company και έντεκα πορτογαλικές εταιρίες. Το έργο συνολικά κόστισε 2,200,000,000 σκούδα ή 32 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια (201 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια με την αξία του δολαρίου το 2006). Η γέφυρα της 25ης Απριλίου είναι διώροφη. Από επάνω περνούν τα αυτοκίνητα και από κάτω τα τρένα. Όταν κατασκευάστηκε αρχικά η γέφυρα το επάνω μέρος, το οποίο βρίσκεται 70 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού, είχε 4 λωρίδες κυκλοφορίας, δύο ανά κατεύθυνση και ένα διαχωριστικό διάζωμα στην μέση και από κάτω περνούσε μια σιδηροδρομική γραμμή. Αργότερα για να αντιμετωπιστούν τα κυκλοφοριακά προβλήματα προστέθηκαν άλλες δύο και έτσι σήμερα οι λωρίδες κυκλοφορίας είναι συνολικά έξι και πρόσφατα προστέθηκε και μια δεύτερη σιδηροδρομική γραμμή. Το 2006 150,000 αυτοκίνητα κάθε μέρα κατά μέσο όρο περνούσαν τη γέφυρα, 7,000 την ώρα αιχμής. Επίσης καθημερινά 157 τραίνα περνούν από τη γέφυρα.
Διόδια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο οι οδηγοί θα πλήρωναν διόδια για είκοσι χρόνια και μετά είτε θα ήταν ελεύθερη η διέλευση είτε θα πλήρωναν διόδια μειωμένα. Τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει τα διόδια και μετά την πάροδο των 20 χρόνων μέχρι την εκχώρηση τους τον Ιανουάριο του 1996 στην εταιρία Lusoponte, που κατασκεύασε τη γέφυρα Βάσκο ντα Γκάμα, με μηδενικό κόστος για το πορτογαλικό δημόσιο με αντάλλαγμα τα διόδια και των δύο γεφυρών προς τη Λισσαβόνα για 40 χρόνια. Πριν την εκχώρηση των διοδίων, στις 14 Ιουνίου του 1994, η κυβέρνηση αύξησε τα διόδια κατά 50% (από 100 σε 150 σκούδα), γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση αναταραχών, το μπλοκάρισμα των δρόμων που οδηγούν στη γέφυρα και τη διενέργεια συλλήψεων από την αστυνομία.
Στην αρχή καταβάλλονταν διόδια και στις δύο κατευθύνσεις . Από το 1993 πληρώνουν μόνο οι οδηγοί που κατευθύνονταν βόρεια, προς την πορτογαλική πρωτεύουσα ενώ η διέλευση από την γέφυρα είναι δωρεάν και στις δύο κατευθύνσεις τον Αύγουστο. Όταν άρχισε να λειτουργεί η γέφυρα οι οδηγοί έπρεπε να παρκάρουν το αυτοκίνητο και περπατώντας να πάνε να αγοράσουν το εισιτήριο που κόστιζε 20 σκούδα. Από το 2009 τα διόδια είναι € 1.35 για τα επιβατικά αυτοκίνητα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ponte 25 de Abril στο Wikimedia Commons