Αντρέι Μπίτοφ
Ο Αντρέι Μπίτοφ (ρωσικά: Андре́й Гео́ргиевич Би́тов, Λένινγκραντ, ΕΣΣΔ, 27 Μαΐου 1937[14] - Μόσχα, Ρωσία, 3 Δεκεμβρίου 2018) ήταν σύγχρονος Ρώσος συγγραφέας, με έργο που απλώνεται σε βάθος δεκαετιών. Έχει χαρακτηριστεί ως ο θεμελιωτής του ρωσικού μεταμοντερνισμού[14], ενώ τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπίτοφ γεννήθηκε στις 27 Μαΐου[14][15] του 1937 στην Αγία Πετρούπολη, η οποία την περίοδο της γέννησής του ήταν γνωστή ως Λένινγκραντ[14][15][16] και ανήκε στη Σοβιετική Ένωση. Γονείς του ήταν ο αρχιτέκτονας Γκεόργκι Λ. Μπίτοφ (1902-1977) και η δικηγόρος Όλγα Κέντροβα (1905-1990)[15]. Κατά τη νηπιακή του ηλικία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει οικογενειακώς τη γενέτειρά του και να καταφύγει στην περιοχή των Ουραλίων εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ[14][17]. Σπούδασε μηχανικός εξορύξεων στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ, ολοκληρώνοντας τη φοίτησή του το 1962, καθώς στο μεσοδιάστημα είχε αποβληθεί προσωρινά από τη σχολή, πέρασε από διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία[14][15].
Στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ εγκαινίασε την ενασχόλησή του με τη συγγραφή, συμμετέχοντας στη λογοτεχνική λέσχη της σχολής του[15]. Ο Μπίτοφ ξεκίνησε να δημοσιεύει διηγήματα το 1960 σε λογοτεχνικό περιοδικό και το 1963 εξέδωσε στο Λένινγκραντ το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Το μεγάλο μπαλόνι» που περιελάμβανε διάφορα διηγήματά του. Τα επόμενα χρόνια δημοσίευσε έργα όπως η «Εξοχή»[15] (Μόσχα, 1967) που θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία του[18], το - ταξιδιωτικού χαρακτήρα - «Μαθήματα από την Αρμενία» που κυκλοφόρησε το 1969[14][15][16], τα «Επτά ταξίδια» (1976)[15] κ.ά. Μεταξύ των ετών 1971 και 1972, ο Μπίτοφ ολοκλήρωσε τη συγγραφή του μυθιστορήματος «Ο οίκος του Πούσκιν», στο οποίο καταπιάστηκε με τα αρνητικά σημάδια της σταλινικής περιόδου στις ζωές των ανθρώπων που τη βίωσαν[19]. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1978 στις ΗΠΑ (στη ρωσική γλώσσα)[14], καθώς απορρίφθηκε η έκδοσή του στη χώρα του. Εν τέλει κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση μόλις κατά την περίοδο της Περεστρόικα[14][15]. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστεί ως το σπουδαιότερο και πιο γνωστό έργο του Μπίτοφ, καθώς και ένα από τα σημαντικότερα έργα του ρωσικού μεταμοντερνισμού, αλλά και της εποχής του[20]. Τα επόμενα χρόνια τα έργα του λογοκρίθηκαν, ενώ από το 1978 ζούσε μεταξύ Λένινγκραντ και Μόσχας. Επανεμφανίστηκε στα γράμματα την περίοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και επιπλέον ξεκίνησε τα ταξίδια στο εξωτερικό διδάσκοντας ρωσική λογοτεχνία σε διάφορα πανεπιστήμια, κατά κύριο λόγο στις ΗΠΑ[15].
Κατά καιρούς ο Μπίτοφ λάμβανε δημόσια θέση πάνω σε διάφορα γεγονότα της ρωσικής επικαιρότητας και το 2014 υπέγραψε μαζί με άλλους διανοούμενους, καλλιτέχνες κλπ ανακοίνωση με την οποία τασσόταν ενάντια στη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία και στην προσάρτηση της Κριμαίας[21]. Απεβίωσε σε νοσοκομείο της Μόσχας[17], την 3η Δεκεμβρίου[14][17] του 2018.
Αποτίμηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπίτοφ υπήρξε ένας πολυγραφότατος συγγραφέας. Η συγγραφική του παραγωγή διακρίνεται από μια ποικιλία και περιλαμβάνει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, δοκίμια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά., ενώ ασχολήθηκε με έννοιες όπως το νόημα και ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, η συνείδηση, η πραγματικότητα, οι τέχνες, η ιστορία κ.ο.κ[19]. Τη δεκαετία του 1960 καταχωρήθηκε από τους κριτικούς λογοτεχνίας της εποχής στην κατηγορία των λεγομένων Ρώσων νεωτεριστών διηγηματογράφων μαζί με τους Βασίλι Ακσένοφ, Βίκτορ Κονέτσκι κλπ[22]. Θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ρωσικού λογοτεχνικού μεταμοντερνισμού και για τη συμβολή του στα γράμματα τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις στην πατρίδα του και στο εξωτερικό[15][17].
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6c001b4. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) ISFDB. 204170. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Краткая литературная энциклопедия». (Ρωσικά) Συνοπτική Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια. Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1962.
- ↑ «Elhunyt Andrej Bitov».
- ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. bitow-andrei-georgijewitsch. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 121097461.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb121097461. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20010601002. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 64896099.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /69532. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn20010601002. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ «Литературная Бунинская премия».
- ↑ 14,00 14,01 14,02 14,03 14,04 14,05 14,06 14,07 14,08 14,09 Genzlinger, Neil (5 Δεκεμβρίου 2018). «Andrei Bitov, Russian Writer Who Chose Not to Flee, Dies at 81». nytimes.com (στα Αγγλικά). The New York Times. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2021.
- ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 «БИТОВ Андрей Георгиевич». biograph.comstar.ru (στα Ρωσικά). Международный Объединенный Биографический Центр. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2021.
- ↑ 16,0 16,1 Brown, Deming (2008) [1978]. Soviet Russian literature since Stalin. Cambridge, New York, Melbourne: Cambridge University Press. σελ. 193.
- ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 «Умер писатель Андрей Битов». rbc.ru (στα Ρωσικά). РБК. 3 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2021.
- ↑ Brown, Deming (2008) [1978]. σελ. 196.
- ↑ 19,0 19,1 Chances, Ellen (1993). Andrei Bitov. The Ecology of Inspiration. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 1-2.
- ↑ Mikhail N. Epstein, Alexander A. Genis, Slobodanka Vladiv-Glover (2016) [1999]. Russian Postmodernism. New Perspectives on Post-Soviet Culture. New York/Oxford: Berghahn. σελ. 98-99.
- ↑ «Prominent Russian writers and musicians join anti-war appeal». khpg.org (στα Αγγλικά). Kharkiv Human Rights Protection Group. 14 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2021.
- ↑ Brown, Deming (2008) [1978]. σελ. 151.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Brown, Deming (2008) [1978]. Soviet Russian literature since Stalin. Cambridge, New York, Melbourne: Cambridge University Press.
- Chances, Ellen (1993). Andrei Bitov. The Ecology of Inspiration. Cambridge: Cambridge University Press.
- Epstein Mikhail N., Genis Alexander A., Vladiv-Glover Slobodanka (2016) [1999]. Russian Postmodernism. New Perspectives on Post-Soviet Culture. New York/Oxford: Berghahn.
