Αεροπειρατεία στην Πτήση 181 της Lufthansa

Αεροπειρατεία στην Πτήση 181 της Lufthansa
Tο Boeing 737-230C που πήρε μέρος στην αεροπειρατεία, βρίσκεται στο αεροδρόμιο του Μάντσεστερ το 1975.
Ημερομηνία	13 Οκτωβρίου 1977 (1977-10-13)
Τύπος	αεροπειρατεία
Στόχος	Απελευθέρωση μελών της Φράξια Κόκκινος Στρατός.
Οργανωτές	Κομάντο Μαρτύρων Χαλίμα

Η πτήση 181 της Lufthansa (αγγλικά: Lufthansa Flight 181‎‎) υπέστη αεροπειρατεία το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου 1977 από τέσσερα μέλη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τα οποία αυτοαποκαλούνταν Κομάντο Μαρτύρων Χαλίμα (αγγλ.: Commando Martyr Halima). Ο στόχος των αεροπειρατών ήταν να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση των φυλακισμένων ηγετών της ένοπλης οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός στις γερμανικές φυλακές. Τα ξημερώματα της 18ης Οκτωβρίου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, η Δυτικογερμανική αντιτρομοκρατική ομάδα GSG 9, υποστηριζόμενη από τις Σομαλικές Ένοπλες Δυνάμεις, εισέβαλε στο αεροσκάφος στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, με αποτέλεσμα 86 επιβάτες και τέσσερα από τα πέντε συνολικά μέλη του πληρώματος να διασωθούν. Η επιχείρηση διάσωσης είχε την κωδική ονομασία Feuerzauber (ελληνικά σημαίνει «Μαγική φωτιά»). Η αεροπειρατεία θεωρείται μέρος του γερμανικού φθινοπώρου.

Χρονολόγιο

Στις 11:00 της Πέμπτης 13 Οκτωβρίου 1977, η πτήση LH 181 της Lufthansa, ένα Boeing 737 με το όνομα Landshut, απογειώθηκε από την Πάλμα ντε Μαγιόρκα καθ' οδόν προς τη Φραγκφούρτη με 86 επιβάτες και πέντε πλήρωμα, με κυβέρνητη τον Γιούργκεν Σούμαν και συγκυβερνήτη τον Γιούργκεν Βίετορ. Περίπου 30 λεπτά αργότερα, καθώς πετούσε πάνω από τη Μασσαλία, το αεροσκάφος καταλήφθηκε από τέσσερις μαχητές που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Commando Martyr Halima» προς τιμήν της συναδέλφου τους Brigitte Kuhlmann, η οποία είχε σκοτωθεί στην Επιχείρηση Εντέμπε το προηγούμενο έτος. Αρχηγός της ομάδας αεροπειρατών ήταν ο Παλαιστίνιος τρομοκράτης Zohair Youssif Akache (23 ετών), ο οποίος υιοθέτησε το ψευδώνυμο "Captain Martyr Mahmud". Οι άλλοι τρεις ήταν η Suhaila Sayeh (24 ετών), μια Παλαιστίνια, και δύο Λιβανέζοι, ο Wabil Harb (23 ετών) και η Hind Alameh (22 ετών).

Ο Akache ("Mahmud") εισέβαλε θυμωμένος στο πιλοτήριο, κρατώντας ένα γεμάτο πιστόλι και απομάκρυνε βίαια τον Βίετορ από το πιλοτήριο, στέλνοντάς τον στην οικονομική θέση για να ενωθεί με τους επιβάτες και τους αεροσυνοδούς, αφήνοντας τον Σούμαν να αναλάβει τα χειριστήρια πτήσης. Καθώς οι άλλοι τρεις αεροπειρατές, διέταξαν τους ομήρους να σηκώσουν τα χέρια τους, ο Μαχμούντ ανάγκασε τον Σούμαν να πετάξει ανατολικά προς τη Λάρνακα στην Κύπρο, αλλά ο Σούμαν του είπε ότι το αεροπλάνο δεν είχε επαρκή καύσιμα και θα έπρεπε να προσγειωθεί πρώτα στη Ρώμη.

Άφιξη στην Ρώμη

Το αεροσκάφος άλλαξε πορεία γύρω στις 14:30 (όπως παρατήρησαν οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στο Αιξ-αν-Προβάνς), προς τα ανατολικά και προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης στις 15:45 για ανεφοδιασμό. Οι αεροπειρατές έκαναν τις πρώτες τους απαιτήσεις, ενεργώντας σε συνεννόηση με μια ομάδα της RAF, τους Siegfried Hausner Commando, που είχαν απαγάγει τον δυτικογερμανό βιομήχανο Hanns Martin Schleyer πέντε εβδομάδες νωρίτερα: Οι αεροπειρατές απαίτησαν την απελευθέρωση δέκα τρομοκρατών της RAF που κρατούνταν στη φυλακή Stuttgart-Stammheim, συν δύο Παλαιστίνιους ομοεθνείς που κρατούνται στην Τουρκία, καθώς και 15 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Ο υπουργός Εσωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Βέρνερ Μάιχοφερ επικοινώνησε με τον Ιταλό ομόλογό του Φραντσέσκο Κοσίγκα και πρότεινε να σκάσουν τα ελαστικά του αεροπλάνου για να αποτραπεί η απογείωση του αεροσκάφους. Μετά από διαβούλευση με τους συναδέλφους του, ο Κοσίγκα αποφάσισε ότι η πιο επιθυμητή λύση για την ιταλική κυβέρνηση ήταν να απαλλαγεί εντελώς από το πρόβλημα. Το αεροσκάφος ανεφοδιάστηκε με 11 τόνους καυσίμου, επιτρέποντας στον Μαχμούντ να διατάξει τον συγκυβερνήτη Βίετορ (στον οποίο είχε επιτραπεί να ξαναμπεί στο πιλοτήριο στο Fiumicino κατόπιν εντολής του Σούμαν) να απογειωθεί και να πετάξει προς τη Λάρνακα στις 17:45 (5:45 μ.μ.) χωρίς καν να λάβει άδεια από τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας της Ρώμης.

Άφιξη στη Λάρνακα

Το αεροσκάφος προσγειώθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου στις 20:28. Μετά από περίπου μία ώρα, ένας τοπικός εκπρόσωπος της PLO έφτασε στο αεροδρόμιο και μέσω του ασύρματου προσπάθησε να πείσει τον Μαχμούντ να απελευθερώσει τους ομήρους. Αυτό προκάλεσε μόνο μια έξαλλη απάντηση από τον Μαχμούντ, ο οποίος άρχισε να του ουρλιάζει θυμωμένα στα αραβικά μέχρι που ο εκπρόσωπος της PLO εγκατέλειψε και έφυγε. Στη συνέχεια, το αεροσκάφος ανεφοδιάστηκε με καύσιμα και ο Σούμαν ζήτησε από τον πύργο ελέγχου να ταξιδέψει στη Βηρυτό. Του είπαν ότι το αεροδρόμιο της Βηρυτού ήταν αποκλεισμένο και κλειστό για αυτούς και ο Μαχμούντ τους πρότεινε να πετάξουν προς τη Δαμασκό . Το αεροσκάφος απογειώθηκε στις 22:50, με κατεύθυνση προς τη Βηρυτό, αλλά του αρνήθηκαν να προσγειωθεί εκεί στις 23:01. Καθώς αρνήθηκαν την άδεια προσγείωσης στη Δαμασκό στις 23:14, στη Βαγδάτη στις 00:13 (14 Οκτωβρίου) και στο Κουβέιτ στις 00:58, τελικά πέταξαν προς το Μπαχρέιν .

Άφιξη στο Μπαχρέιν

Ο Σούμαν ενημερώθηκε από διερχόμενο αεροπλάνο της Qantas ότι το αεροδρόμιο του Μπαχρέιν ήταν επίσης κλειστό για αυτούς. Ο Σούμαν επικοινώνησε με τον πύργο ελέγχου και τους είπε ότι δεν είχαν επαρκή καύσιμα για να πετάξουν αλλού και παρόλο που του είπαν ξανά ότι το αεροδρόμιο ήταν κλειστό, του δόθηκε ξαφνικά αυτόματη συχνότητα προσγείωσης από τον ελεγκτή πτήσης. Το αεροπλάνο τελικά προσγειώθηκε στο Μπαχρέιν στις 01:52 της 14ης Οκτωβρίου. Κατά την άφιξη, το αεροσκάφος περικυκλώθηκε αμέσως από ένοπλους στρατιώτες και ο Μαχμούντ επικοινώνησε με τον πύργο ότι αν δεν αποσυρθούν οι στρατιώτες, θα πυροβολούσε τον συγκυβερνήτη. Μετά από μια αντιπαράθεση με τον πύργο, με τον Μαχμούντ να θέτει προθεσμία πέντε λεπτών και να κρατά ένα γεμάτο πιστόλι στο κεφάλι του Βιέτορ, τα στρατεύματα αποσύρθηκαν. Στη συνέχεια, το αεροσκάφος ανεφοδιάστηκε με καύσιμα και απογειώθηκε για το Ντουμπάι στις 03:24.

Πλησιάζοντας στο Ντουμπάι, το 737 δεν έλαβε ξανά άδεια προσγείωσης. Πετώντας πάνω από το αεροδρόμιο του Ντουμπάι τα ξημερώματα, οι αεροπειρατές και οι πιλότοι είδαν τον διάδρομο να είναι αποκλεισμένος με στρατιωτικά τζιπ, φορτηγά και πυροσβεστικά οχήματα. Καθώς ξέμειναν από καύσιμα, ο Σούμαν επικοινώνησε με τον πύργο ελέγχου για να ανακοινώσει ότι θα προσγειωνόταν ούτως ή άλλως. Καθώς έκαναν ένα χαμηλό πέρασμα πάνω από το αεροδρόμιο, τα οχήματα τελικά απομακρύνθηκαν. Στις 05:40 τοπική ώρα, οι πιλότοι έκαναν ομαλή προσγείωση στον κεντρικό διάδρομο του αεροδρομίου. Το αεροπλάνο ήταν σταθμευμένο στον χώρο στάθμευσης γύρω στις 05:51, τα ξημερώματα.

Στο Ντουμπάι, οι τρομοκράτες ανέθεσαν στον πύργο ελέγχου να στείλει το προσωπικό του πληρώματος του αεροδρομίου να τους προμηθεύσει τρόφιμα, νερό, φάρμακα, εφημερίδες και να απομακρύνει τα σκουπίδια. Ο Σούμαν μπόρεσε να επικοινωνήσει με τον πύργο ελέγχου, αναφέροντας τον αριθμό των αεροπειρατών στο αεροσκάφος, διευκρινίζοντας ότι υπήρχαν δύο άνδρες και δύο γυναίκες αεροπειρατές ρίχνοντας διαφορετικούς τύπους τσιγάρων στην άσφαλτο από το παράθυρο του πιλοτηρίου. Σε συνέντευξή του σε δημοσιογράφους, αυτές οι πληροφορίες αποκαλύφθηκαν από τον Σεΐχη Μοχάμεντ του Ντουμπάι, τότε Υπουργό Άμυνας. Οι αεροπειρατές όταν το έμαθαν αυτό, πιθανώς από το ραδιόφωνο, προκάλεσε έναν εξαγριωμένο Μαχμούντ να απειλήσει τη ζωή του Σούμαν επειδή μοιράστηκε κρυφά αυτό το κωδικοποιημένο μήνυμα. Το αεροσκάφος παρέμεινε σταθμευμένο στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι καθ' όλη τη διάρκεια του Σαββάτου στις 15 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου το αεροσκάφος αντιμετώπισε τεχνικές εμπλοκές με την ηλεκτρική γεννήτρια, τον κλιματισμό και τη βοηθητική μονάδα ισχύος. Οι αεροπειρατές ζήτησαν από τους μηχανικούς να επισκευάσουν το αεροπλάνο. Το πρωί της Κυριακής 16 Οκτωβρίου, ο Μαχμούντ απείλησε να αρχίσει να πυροβολεί ομήρους εάν δεν ανεφοδιαζόταν το αεροσκάφος και οι αρχές του Ντουμπάι συμφώνησαν τελικά να ανεφοδιάσουν το αεροπλάνο.

Στο μεταξύ, τόσο ο Hans-Jürgen Wischnewski, ο Δυτικογερμανός υπουργός αρμόδιος για τη διαχείριση της αεροπειρατείας, όσο και ο συνταγματάρχης Ούλριχ Βέγκενερ, διοικητής της επίλεκτης γερμανικής αντιτρομοκρατικής ομάδας GSG 9, είχαν φτάσει στο Ντουμπάι για να προσπαθήσουν να πείσουν την κυβέρνηση να συμφωνήσει να αφήσει τους Καταδρομείς να εισβάλουν στο αεροσκάφος. Ωστόσο, αφού δόθηκε η άδεια στους κομάντο του GSG 9 να εισβάλουν στο αεροσκάφος, τα ανώτερα στελέχη των SAS και GSG 9 επέμειναν σε πρόσθετες μάχιμες ασκήσεις και ξηρές διαδρομές σε παρακείμενο αεροδιάδρομο. Οι αναφορές αναφέρουν ότι διεξήχθησαν έως και 45 ώρες εκπαίδευσης στο Ντουμπάι (σε περίοδο 80 ωρών). Ενώ ο Βέγκενερ σκεφτόταν τις επιλογές του, το αεροσκάφος βρισκόταν ξανά σε κίνηση αφού οι αεροπειρατές ανεφοδιάστηκαν πλήρως με καύσιμα και οι πιλότοι έβαλαν σε λειτουργία τις μηχανές. Στις 12:19 της Κυριακής 16 Οκτωβρίου απογειώθηκε, με προορισμό τη Σαλάλα και τη Μασίρα στο Ομάν, όπου η άδεια προσγείωσης απορρίφθηκε για άλλη μια φορά και και τα δύο αεροδρόμια αποκλείστηκαν. Αφού επίσης το Ριάντ έκλεισε και απέκλεισε τους διαδρόμους του αεροδρομίου του στις 14:50 της 16ης Οκτωβρίου (τρεις ημέρες μετά την έναρξη της αεροπειρατείας), ορίστηκε πορεία προς το Άντεν στη Νότια Υεμένη, στο όριο της εμβέλειας καυσίμου του αεροπλάνου.

Άφιξη στο Άντεν

Πλησιάζοντας και υπερπτώντας το Άντεν, το αεροσκάφος δεν έλαβε και πάλι άδεια προσγείωσης, αυτή τη φορά στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Άντεν, και και οι δύο κύριοι διάδρομοι μπλοκαρίστηκαν από στρατιωτικά τζιπ, τανκς και άλλα οχήματα. Το αεροπλάνο είχε επικίνδυνα χαμηλά αποθέματα καυσίμων, αλλά οι αρχές του αεροδρομίου του Άντεν αρνήθηκαν κατηγορηματικά να καθαρίσουν τους διαδρόμους προσγείωσης, αφήνοντας στον συγκυβερνήτη Βιέτορ ελάχιστη επιλογή από το να κάνει επείγουσα προσγείωση σε μια μη ασφαλτοστρωμένη λωρίδα περίπου παράλληλη (ενδιάμεσα) και στους δύο διαδρόμους. Το αεροπλάνο παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άθικτο μετά την τροχοδρόμηση στο έδαφος, αλλά όταν οι αρχές του Άντεν είπαν στους αεροπειρατές και τους πιλότους ότι έπρεπε να πετάξουν μακριά, και οι δύο πιλότοι ανησυχούσαν για την αξιοπλοΐα του αεροσκάφους μετά την τραχιά και δύσκολη προσγείωση στο απόκρημνο, βραχώδες και αμμώδες έδαφος, θεωρώντας ότι δεν είναι ασφαλές να απογειωθούν και να πετάξουν ξανά μέχρι να γίνει ενδελεχής μηχανικός έλεγχος στο αεροσκάφος. Αφού οι μηχανικοί ισχυρίστηκαν ότι όλα ήταν εντάξει με το πλαίσιο του αεροσκάφους, ο Μαχμούντ επέτρεψε στον Σούμαν να ελέγξει την κατάσταση του συστήματος προσγείωσης και των κινητήρων. Και οι δύο κινητήρες είχαν δεχθεί άφθονη ποσότητα άμμου και βρωμιάς στη μέγιστη αντίστροφη ώθηση και είχαν βουλώσει. Το σύστημα προσγείωσης δεν είχε καταρρεύσει, αλλά η δομή του είχε αποδυναμωθεί και ο μηχανισμός επέκτασης/ανάσυρσής του είχε υποστεί ζημιά. Ο Σούμαν δεν επέστρεψε αμέσως στο αεροπλάνο αφού το επιθεώρησε, ακόμη και μετά από πολλές κλήσεις από τους αεροπειρατές που απειλούσαν να ανατινάξουν το αεροσκάφος λόγω της αναχώρησής του. Οι λόγοι της παρατεταμένης απουσίας του παραμένουν αδιευκρίνιστοι μέχρι σήμερα. Ορισμένες αναφορές, συμπεριλαμβανομένων συνεντεύξεων με τις αρχές του αεροδρομίου της Υεμένης, υπονοούν ότι ο Σούμαν ζητούσε από τα πληρώματα εδάφους να αποτρέψουν την απογείωση της πτήσης και να αρνηθούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των τρομοκρατών.

Στη συνέχεια, ο Σούμαν επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο για να αντιμετωπίσει την οργή του Μαχμούντ, ο οποίος τον ανάγκασε με μανία να γονατίσει στο πάτωμα της καμπίνας επιβατών πριν τον πυροβολήσει θανάσιμα στο κεφάλι, χωρίς να του δώσει την ευκαιρία να μιλήσει. Οι αεροπειρατές ανεφοδιάστηκαν με καύσιμα στη 01:00 της 17ης Οκτωβρίου και στις 02:02, πετώντας με τον συγκυβερνήτη Βιέτορ, ο οποίος απογειώθηκε επικίνδυνα και αργά από το Άντεν στην πορεία για τη σομαλική πρωτεύουσα Μογκαντίσου.

Άφιξη στο Μογκαντίσου

Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου το ξημέρωμα, γύρω στις 06:34 τοπική ώρα, το αεροσκάφος έκανε μια απροειδοποίητη προσγείωση στον κεντρικό διάδρομο προσγείωσης στο αεροδρόμιο Άντεν Άντε στο Μογκαντίσου. Η κυβέρνηση της Σομαλίας είχε αρχικά αρνηθεί την άδεια προσγείωσης του αεροπλάνου, αλλά υποχώρησε όταν το τζετ εμφανίστηκε στον εναέριο χώρο της Σομαλίας, από φόβο μήπως θέσει σε κίνδυνο τις ζωές των επιβατών. Ο αρχηγός αεροπειρατών Μαχμούτ είπε στον συγκυβερνήτη Βίετορ ότι ήταν πολύ εντυπωσιασμένος από τις εντυπωσιακές πτητικές ικανότητες του και ότι κατά συνέπεια ήταν ελεύθερος να αποβιβαστεί και να τραπεί σε φυγή, καθώς το αεροπλάνο δεν ήταν σε κατάσταση να πετάξει αλλού. Ο Βίετορ , ωστόσο, επέλεξε να παραμείνει με τους 82 επιβάτες και τρία άλλα μέλη του πληρώματος. Αφού το αεροσκάφος στάθμευσε μπροστά από τον κεντρικό τερματικό σταθμό του αεροδρομίου, περικυκλώθηκε σε απόσταση από ένοπλους Σομαλούς στρατιώτες. Το πτώμα του Σούμαν (το οποίο είχε αποθηκευτεί σε μια ντουλάπα στην πτήση κατά τη διάρκεια του τελευταίου σκέλους του ταξιδιού) πετάχτηκε μέσω της πίσω δεξιάς πόρτας έκτακτης ανάγκης του αεροσκάφους στην άσφαλτο και απομακρύνθηκε με ασθενοφόρο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι αεροπειρατές ζήτησαν τρόφιμα και φάρμακα, τα οποία στάλθηκαν μετά την άδειά της από την κυβέρνηση της Σομαλίας. Το αίτημα της Σομαλίας να απελευθερώσουν οι αεροπειρατές τις γυναίκες και τα παιδιά με αντάλλαγμα τις προμήθειες απορρίφθηκε. Οι αεροπειρατές έθεσαν προθεσμία στις 16:00 για την απελευθέρωση των κρατουμένων της RAF, οπότε και απείλησαν να ανατινάξουν το αεροσκάφος. Οι αεροπειρατές έριξαν εύφλεκτα υγρά πάνω στους ομήρους, προετοιμάζοντας την καταστροφή του αεροσκάφους, η οποία δεν ολοκληρώθηκε, καθώς οι αεροπειρατές ενημερώθηκαν ότι η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας είχε συμφωνήσει να απελευθερώσει τα μέλη της RAF αλλά ότι η μεταφορά τους στο Μογκαντίσου θα χρειαζόταν περισσότερες ώρες. Οι αεροπειρατές συμφώνησαν να παρατείνουν την προθεσμία στις 02:30 το επόμενο πρωί (18 Οκτωβρίου).

Επιχείρηση Feuerzauber

 Εν τω μεταξύ, ενώ ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ προσπάθησε να διαπραγματευτεί συμφωνία με τον πρόεδρο της Σομαλίας Σιάντ Μπαρέ, με τον ειδικό απεσταλμένο Hans-Jürgen Wischnewski και τον διοικητής του GSG 9 Βέγκενερ να φτάνουν στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου από την Τζέντα. Στη Δυτική Γερμανία, μια ομάδα 30 κομάντος του GSG 9 υπό τον υποδιοικητή ταγματάρχη Klaus Blatte είχε συγκεντρωθεί στο αεροδρόμιο Hangelar κοντά στη Βόννη, αναμένοντας οδηγίες. Οι καταδρομείς απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο Κολωνίας-Βόννης με ένα Boeing 707 το πρωί της Δευτέρας (17 Οκτωβρίου) καθ' οδόν προς το Τζιμπουτί, σε σύντομο χρόνο πτήσης από τη Σομαλία, ενώ ο Σμιντ διαπραγματευόταν με τους Σομαλούς. Ενώ η ομάδα πετούσε πάνω από την Αιθιοπία, επιτεύχθηκε συμφωνία και δόθηκε η άδεια να προσγειωθεί στο Μογκαντίσου. Το αεροσκάφος προσγειώθηκε στις 20:00 τοπική ώρα με όλα τα φώτα σβηστά για να αποφευχθεί ο εντοπισμός από τους αεροπειρατές.

Μετά από τέσσερις ώρες, ξεφορτώνοντας όλο τον εξοπλισμό τους και αναλαμβάνοντας την απαραίτητη αναγνώριση, ο Βέγκενερ και ο Μπλατ ολοκλήρωσαν το σχέδιο επίθεσης, που είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 02:00 τοπική ώρα. Αποφάσισαν να πλησιάσουν από το πίσω μέρος του αεροσκάφους, σε έξι ομάδες χρησιμοποιώντας σκάλες αλουμινίου βαμμένες με μαύρο χρώμα για να αποκτήσουν πρόσβαση στο αεροσκάφος μέσω των καταπακτών διαφυγής στο κάτω μέρος της ατράκτου και μέσω των υπερκείμενων θυρών . Στο μεταξύ, μια εικονική έκθεση προόδου για το ταξίδι που έκαναν οι απελευθερωμένοι κρατούμενοι τροφοδοτούνταν στον Μαχμούντ από Γερμανούς αντιπροσώπους στον πύργο του αεροδρομίου. Λίγο μετά τις 02:00, ο Μαχμούντ ενημερώθηκε ότι το αεροπλάνο που μετέφερε τους κρατούμενους είχε μόλις αναχωρήσει από το Κάιρο μετά από ανεφοδιασμό και του ζητήθηκε να παράσχει τις συνθήκες της ανταλλαγής αιχμαλώτων/ομήρων μέσω ασυρμάτου.

Ως μικρή δύναμη, η ομάδα του GSG-9 βασίστηκε στους Σομαλούς ομολόγους της για να διατηρήσουν την άμυνα του εδάφους γύρω από το αεροσκάφος καθώς και τις επιχειρήσεις εξαπάτησης. Αρκετά λεπτά πριν από τη διάσωση, Σομαλοί στρατιώτες άναψαν φωτιά 60 metres (200 ft) μπροστά από το τζετ ως τακτική εκτροπής, προτρέποντας τον Μαχμούτ και δύο από τους άλλους τρεις αεροπειρατές να σπεύσουν στο πιλοτήριο για να παρατηρήσουν τι συνέβαινε, απομονώνοντάς τους από τους ομήρους στην καμπίνα. Στις 02:07 τοπική ώρα, οι κομάντος του GSG 9 ανέβηκαν αθόρυβα τις σκάλες τους και άνοιξαν τις πόρτες έκτακτης ανάγκης. Ο Wegener, επικεφαλής μιας ομάδας, άνοιξε την μπροστινή πόρτα και δύο άλλες ομάδες, εισέβαλαν στο αεροσκάφος χρησιμοποιώντας σκάλες για να ανέβουν στα φτερά και να ανοίξουν και τις δύο υπερκείμενες πόρτες έκτακτης ανάγκης την ίδια στιγμή. Φωνάζοντας στα γερμανικά τους επιβάτες και το πλήρωμα να ανέβουν στο πάτωμα, οι καταδρομείς πυροβόλησαν και τους τέσσερις τρομοκράτες, σκοτώνοντας τον Wabil Harb και την Hind Alameh και τραυματίζοντας τους Zohair Akache και Suhaila Sayeh . Ο Μαχμούτ πέθανε από τα τραύματά του λίγες ώρες αργότερα. Ένας καταδρομέας του GSG 9 τραυματίστηκε από τα πυρά των τρομοκρατών. Τρεις επιβάτες και μια αεροσυνοδός τραυματίστηκαν ελαφρά από τα διασταυρούμενα πυρά. Ένας Αμερικανός επιβάτης στο αεροπλάνο περιέγραψε τη διάσωση: «Είδα την πόρτα να ανοίγει και εμφανίστηκε ένας άνδρας. Το πρόσωπό του ήταν βαμμένο μαύρο και αρχίζει να φωνάζει Είμαστε εδώ για να σας σώσουμε, κατεβείτε!" (γερμανικά: Wir sind hier, um euch zu retten, runter! ) και άρχισαν να πυροβολούν.

Οι δίοδοι διαφυγής έκτακτης ανάγκης αναπτύχθηκαν και οι επιβάτες και το πλήρωμα έλαβαν εντολή να εκκενώσουν γρήγορα το αεροσκάφος. Στις 02:12 τοπική ώρα, μόλις πέντε λεπτά μετά την έναρξη της επίθεσης, οι καταδρομείς ανήγγειλαν την επιτυχή ολοκλήρωση της επιχείρησης. Λίγες στιγμές αργότερα, εστάλη ραδιοφωνικό σήμα στον καγκελάριο Σμιντ στη Βόννη : «Τέσσερις αντίπαλοι κάτω – όμηροι ελεύθεροι – τέσσερις όμηροι ελαφρά τραυματισμένοι – ένας κομάντο ελαφρά τραυματισμένος».

Αεροσκάφος προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Κολωνίας της Βόννης στις 18 Οκτωβρίου 1977, με την ομάδα GSG 9 (στη φωτογραφία) και τους ομήρους. Φωτογραφία: Ludwig Wegmann

Οι διασώστες συνόδευσαν και τους 86 επιβάτες με ασφάλεια, και λίγες ώρες αργότερα μεταφέρθηκαν όλοι στο αεροδρόμιο Κολωνίας-Βόννης, νωρίς το απόγευμα της Τρίτης 18 Οκτωβρίου και τους υποδέχτηκαν με τιμές ήρωα.

Συνέπεια

Την είδηση για τη διάσωση των ομήρων ακολούθησαν οι θάνατοι (και οι υποτιθέμενες αυτοκτονίες) των μελών της RAF (Φράξια του Κόκκινου Στρατού) Andreas Baader, Gudrun Ensslin και Γιαν-Καρλ Ράσπε στη φυλακή της Στουτγάρδης-Στάμχαϊμ. Το μέλος της RAF Ίρμγκαρντ Μέλερ έκανε επίσης απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά επέζησε από τα τραύματά της. Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου, το σώμα του Hanns-Martin Schleyer, ο οποίος είχε απαχθεί από την RAF περίπου πέντε εβδομάδες πριν από την αεροπειρατεία, βρέθηκε στο πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου σε έναν παράδρομο στη Μυλούζ. Η RAF τον είχε σκοτώσει μόλις άκουσε για τους θανάτους των φυλακισμένων συντρόφων τους. Επικοινώνησαν με τη γαλλική εφημερίδα Libération για να ανακοινώσουν την «εκτέλεσή» του. Μια μεταγενέστερη νεκροψία-νεκροτομή έδειξε ότι είχε σκοτωθεί την προηγούμενη μέρα.

Μετά την κρίση της ομηρίας, η γερμανική κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν θα διαπραγματευόταν ποτέ ξανά με τρομοκράτες (όπως είχε προηγουμένως με τους αεροπειρατές της πτήσης 649 και 615 της Lufthansa). Ο καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ επαινήθηκε ευρέως μεταξύ των δυτικών χωρών για την απόφασή του να εισβάλει στο αεροσκάφος για να σώσει τους ομήρους, αν και ορισμένοι επέκριναν την επικίνδυνη ενέργεια.

Οι σχέσεις Δυτικής Γερμανίας - Σομαλίας έλαβαν σημαντική ώθηση μετά την επιτυχή επιχείρηση. Η Lufthansa εξυπηρετούσε στο εξής όλα τα αεροπλάνα της Somali Airlines στη Δυτική Γερμανία, ενώ η Φρανκφούρτη έγινε η νέα πύλη της Somali Airlines στην Ευρώπη. Η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, εξέδωσε δύο δάνεια πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στη σομαλική κυβέρνηση για να βοηθήσει στην ανάπτυξη της αλιείας, της γεωργίας και άλλων τομέων της χώρας.

Περαιτέρω ανάγνωση

• Mogadischu στη βάση δεδομένων ταινιών Διαδικτύου
• Ντοκιμαντέρ για το GSG9 Αρχειοθετήθηκε 2016-08-02 στο Wayback Machine. Archived