European Civilization

Ο αγνοημένος από την ελληνική πραγματικότητα θεσμός των Monti di Pieta έχει εμπράκτως καταδείξει τη μακροβιότητά του (από το 15ο αιώνα μέχρι και σήμερα), σε αρκετές περιοχές του κόσμου.
Πού εντοπίζονται οι απαρχές της δημιουργίας τους; Πώς μετασχηματίζονται και συγκροτούν έναν υβριδικό αρχικά και σημαντικό αργότερα πιστωτικό οργανισμό; Ποιά είναι η δομή της χρηματοοικονομικής τους λειτουργίας; Αυτά είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει το βιβλίο.
Στις σελίδες του ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να εμβαθύνει στο ιδιαίτερο αυτό είδος τραπεζικού ιδρύματος, που προώθησε σε επίπεδο θεωρίας και πράξης τον εγχρήματο καπιταλισμό στον ευρωπαϊκό χώρο, συνδυάζοντας αρμονικά αγαθοεργία, πίστωση και μεταφυσικές αντιλήψεις, ενώ παράλληλα κάλυπτε πιστωτικές ανάγκες μιας κοινωνίας με μεγάλες οικονομικές ανισότητες και αποκλίσεις. Ταυτόχρονα, το βιβλίο εστιάζει στη δομή της καθημερινότητας, στις δυνάμεις της αδράνειας που προσδιορίζουν τα δρώντα υποκείμενα της ιστορίας, αποτυπώνοντας τις συνήθειές τους στον αγώνα για εξασφάλιση του καθημερινού τους βίου. [...]

"Η δημοσίευση της παρούσας μελέτης με αντικείμενο μία ρύθμιση του πλέον κλασικού κοινωνικού ζητήματος στην κοινωνική και οικονομική ιστορία του ανθρώπου, της φτώχειας και του φτωχού, αποτελεί γόνιμη παρέμβαση στην πολύ απαιτητική συζήτηση μεταξύ ιστορικών, οικονομολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων πεδίων της σκέψης. [...]
Στην εκβολή του ο θεσμός του "Συνηγόρου" δείχνει τις όψεις της επελαύνουσας οικονομίας και κοινωνίας και καθώς διαθέτει την πολιτισμική παράδοση γίνεται η γέφυρα για τη μετάβαση στις νέες μορφές κοινωνικής μέριμνας. Η μεγάλη αυτή μετάβαση συμπυκνώνεται στο βίο του "Συνηγόρου των φτωχών".

Both the policy of social prosperity and the financial policy belong to the primitive forms of exercise of economic policy. The social prosperity is the most basic policy, which even if it constitutes a flexible concept, it maintains as its elements the care of poverty, the health, the old people in need in general and mainly the need of survival which precedes all the other human needs 1 .

Φθάσαµε στην εποχή του τέλους των µαθηµάτων εµπειρίας και τεχνογνωσίας διαχείρισης των οικονοµικών κρίσεων µε βάση την ιστορική τους εξέλιξη µέσα στο χρόνο; Γιατί σήµερα µε κάθε οικονοµική κρίση, συµπεριλαµβανοµένης και της τελευταίας των subprime αγορών στις ΗΠΑ (2007), είναι εµφανής η δυσκολία άµεσης αντίληψης, ολοκληρωµένης κατανόησης, ορθολογικής ερµηνείας και αποτελεσµατικής επέµβασης στις ραγδαία εξελισσόµενες δοµές και τη συστηµική λογική της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας. οικονοµική ζωή πέρα από κάθε επιφανειακή αρµον ία ε ίναι α π ό τ η φ ύ σ η τ η ς ασταθής, απρόβλεπτη και χαρακτηρίζεται από διαρκή συγκυριακή µεταβολή κατά την οποία αναδύονται φαινόµενα περιοδικότητας και επανάληψης. Πρόκειται ουσιαστικά για µεγάλους κύκλους ανάπτυξης που κατά διαστήµατα διακόπτονται από µικρότερους. Για την κατανόηση των διακυµάνσεων, που ανάλογα µε τη διάρκειά τους στο χρόνο χαρακτηρίζονται ως βραχυχρόνιες (έως 3 έτη), µακροχρόνιες (40-50 και πλέον έτη) ή µέσης διάρκειας (7-10 έτη), έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες (Τζέγκλαρ, Κοντράτιεφ, Κίτσιν, Σάµπτερ κ.ά.). Η οικονοµική σηµασία των διακυµάνσεων εξαρτάται από τον τύπο οικονοµίας στον οποίο κάθε φορά λαµβάνουν χώρα. Έτσι σε µια φιλελεύθερη οικονοµία τα φαινόµενα είναι συχνότερα και εντονότερα, αντίθετα σε σχεδιασµένες οικονοµίες όπου εφαρµόζεται η κρατική παρέµβαση θεωρητικά τουλάχιστον οι κρίσεις περιορίζονται και ελέγχονται, ενώ σε µικτές οικονοµίες το µέγεθος και έκταση των διακυµάνσεων εξαρτώνται από τον βαθµό της κρατικής παρέµβασης στην οικονοµία. Μέρος της διακύµανσης αποτελούν οι κρίσεις που συνίστανται στην κάµψη της οικονοµικής δραστηριότητας και συνοδεύονται από την εµφάνιση έντονων φαινοµέ-νων (διατάραξη προσφοράς-ζήτησης, περιορισµός κερδών, πτωχεύσεις, αύξηση ανεργίας κ.ά.). Η έννοια της κρίσης αποτελεί σύνθετη και κοινωνιολογικά φορτισµένη κατηγορία µε πολλαπλές διαστάσεις (ιδεολογικές, πολιτικές κ.ά.) σε αντίθεση µε τη διακύµανση που είναι «ουδέτερη» κατηγορία.

Roger Fisher, University of Pretoria (South African architecture) Johannes Heidema, University of South Africa (aesthetics and philosophy of art) Suzanne Human, University of the Free State (visual theory; historiography) Adrian Konik, Nelson Mandela Metropolitan University (philosophy, film theory and cultural studies) Estelle Liebenberg-Barkhuizen, University of KwaZulu-Natal (women artists, works on paper) Mauritz Naudé, Tshwane University of Technology (South African architecture) Jonathan Noble, University of the Witwatersrand (architectural history, theory and criticism) Bert Olivier, Nelson Mandela Metropolitan University (aesthetics and philosophy of art) Johann Opperman, University of South Africa (South African art) Frikkie Potgieter, University of South Africa (theory and philosophy of art) John Steele, Walter Sisulu University (prehistoric southern African ceramics) Aletta Steenkamp, University of Cape Town (architecture) Ingrid Stevens, Tshwane University of Technology (art theory, contemporary art, craft) Gerald Steyn, Tshwane University of Technology (African and South African architecture) C.J. van Vuuren, University of South Africa (indigenous architecture, anthropology)

Peter Eisenman's relation with deconstruction and the work of Jacques Derrida, in particular, has been documented not solely by the architect himself but also by several other authors. However, the actual dialogue between Eisenman and Derrida that took place via the public exchange of letters has been little scrutinized. This dialogue presents an attempt to construct a bridge between philosophy and architecture that is hardly ever erected. Derrida's long letter to Eisenman questions him on the role of foundation in his work in view of the latter's espousal of an architecture beyond the human scale. By making long references to both Walter Benjamin and Daniel Libeskind, Derrida seizes the opportunity to interrogate Eisenman on the relation between architecture and poverty, homelessness, capitalism, war, the avant-garde, Jewish identity and the Holocaust. Eisenman counterargues that such questions that Derrida asks, although essential for every architect, cannot be answered in architecture which, for him, is a self referential sign. What Eisenman attempts to do in his architecture, according to himself, is to interrogate the relationship between form and function, question the Vwhich is neither of the order of sign, nor of being, in an effort to be analytic and critical of the architecitruvian preconditions of form (structure, function, beauty) and attain the condition of presentness tural media. I shall examine Derrida's encounter with Eisenman in order to juxtapose two notions of architecture at play in their dialogue: a broad one having to do with thought and the experience of the supreme and a narrower operating with the media, conventions and assumptions of the traditional profession.