Osman Bilen
MA, PhD, Professor of Philosophy, Dokuz Eylül University, Izmir, Turkey
Address: DEU İlahiyat Fakültesi
108/2 Sokak No 20
35140 Karabağlar
Izmir, Turkiye
Address: DEU İlahiyat Fakültesi
108/2 Sokak No 20
35140 Karabağlar
Izmir, Turkiye
less
InterestsView All (6)
Uploads
Papers by Osman Bilen
Dil sanatlarından biri olan şiirin kendine has bir gelişme seyri olmuştur. Şiirin günlük konuşmadan, düz anlatımdan ayrılarak kendine özgü bir ifade mecrası oluşturması ziyadesiyle kapalı kalmış bir konudur. Dili kullanma tarzı ve üslubu bakımından şiiri farklı kılan şekli değil, muhtevası, yani hakikatle ilişkisidir. Nesir ya da düz anlatım biçiminin var olan doğa ya da toplum gerçeğini olduğu gibi aktarmaya daha uygun olduğuna dair yaygın bir inanç vardır. Bazı sanat kuramları şiirin gerçeklikle ilişkisini de bu tür bir kabule dayandırır: Şiir gerçeği yansıtmaz, kendi gerçeğini üretir. Yunus Emre'nin şiirleri ise bu ikisinin dışında üçüncü bir nazariyata işaret eder. Şiir insana doğal ve toplumsal gerçekliğinin ötesinde bir ufuk açarak onun önünde kendini gerçekleştirmeye imkan tanıyan bir anlam penceresi açar. Yunus Emre, doğal varlıklar, yapay nesneler ve insanla ilgili kelimeleri eş zamanlı şekilde hem gerçek hem de mecazi anlamlarıyla kullanarak şiir diliyle insanın kendi gerçekliğine ayna tutar. Bu makalede, insanın anlam ve hakikat arayışına dair bir anlayış çerçevesinde Yunus Emre’nin şiir diliyle insanın kendi gerçekliğine nasıl bir ayna tuttuğu üzerinde durulacaktır.
Abstract
Poetry, which is one of the language arts, has had its own unique course of development. The fact that poetry has a language style distinct from daily speech and direct expression and that it creates a unique expression medium is a rather closed issue. What makes poetry different in terms of its use of language and style is not its form but its content, that is, its relationship with truth. There is a widespread belief that other forms of narration, such as novels and prose, may more appropriately express the actual or the intended truth. Art theories that try to reveal the relationship between poetry and reality are based on this assumption: Poetry does not reflect the truth; it produces its own truth. Yunus Emre's theory of poetry, on the other hand, points to a third theory apart from these two. Poetry is a way of transcending reality and leading to the experience of true reality. In this paper, I will explore Yunus Emre's mirroring of human beings within the framework of the aforementioned understanding of truth.
Wittgenstein’s remarks on religion and religious language has some bearings on the current discussions on place of the religion in the secular societies. Early Wittgenstein represents a restrictive concept of religion as the religious language remains beyond the limits of ordinary experience and senses. In the Investigations religious life regarded as one form of life among other life experiences and hence the religious expression may as well constitutes a particular language game in itself. Wittgenstenians are divided on implications of this new conception of religion later works of Wittgenstein indicates.
In this article I will analyze the implications of Wittgenstein’s concept of religion and religious language in the context of his later works. The question about the religion as a form of life needs to be answered as follows: Is religious language, according to Wittgenstein, a closed discourse that only within particular religious language game becomes meaningful? Or does Wittgenstein take religion in the sense of religious experience or just a set of beliefs? These questions are important to re-evaluate the legal, moral discussion about the place of religion in the modern public life.
Article Details
How to Cite
Bilen, O. (2019). Religion as A Form of Life: Some Remarks on Wittgenstein’s Concept of “Religion”. Humanities Bulletin, 2(2), 54-61. Retrieved from https://www.journals.lapub.co.uk/index.php/HB/article/view/1242
bir kavram olarak ortaya koymaktır. Tamamen nesnel bir tanımın olmayışından dolayı da bir çok tanımlamaya konu olduğunu göz önüne alırsak bu deneme özgürlük üzerindeki konuşmaların, özgürlüğü değil de bizi, ya da bununla beraber tanımlan insanı ve zamanı göstererek özgürlük krizi/ni -içinde- yaşayan "bizi" ve kendimizi anlattığını göstermeye yarar.
The desire to live in a more healthy and peaceful world is part of this growing consciousness of environmental problems we face today. The concept of truth must meet the demands of moral choices we make regarding the environment. The human environment means both natural and social world we live in. In Koran we find that nature is the only place we live in, but its also a theater of moral life. Nature is created to receive the good results of moral activities of man and to aid man in its efforts to moral perfection.
Dil sanatlarından biri olan şiirin kendine has bir gelişme seyri olmuştur. Şiirin günlük konuşmadan, düz anlatımdan ayrılarak kendine özgü bir ifade mecrası oluşturması ziyadesiyle kapalı kalmış bir konudur. Dili kullanma tarzı ve üslubu bakımından şiiri farklı kılan şekli değil, muhtevası, yani hakikatle ilişkisidir. Nesir ya da düz anlatım biçiminin var olan doğa ya da toplum gerçeğini olduğu gibi aktarmaya daha uygun olduğuna dair yaygın bir inanç vardır. Bazı sanat kuramları şiirin gerçeklikle ilişkisini de bu tür bir kabule dayandırır: Şiir gerçeği yansıtmaz, kendi gerçeğini üretir. Yunus Emre'nin şiirleri ise bu ikisinin dışında üçüncü bir nazariyata işaret eder. Şiir insana doğal ve toplumsal gerçekliğinin ötesinde bir ufuk açarak onun önünde kendini gerçekleştirmeye imkan tanıyan bir anlam penceresi açar. Yunus Emre, doğal varlıklar, yapay nesneler ve insanla ilgili kelimeleri eş zamanlı şekilde hem gerçek hem de mecazi anlamlarıyla kullanarak şiir diliyle insanın kendi gerçekliğine ayna tutar. Bu makalede, insanın anlam ve hakikat arayışına dair bir anlayış çerçevesinde Yunus Emre’nin şiir diliyle insanın kendi gerçekliğine nasıl bir ayna tuttuğu üzerinde durulacaktır.
Abstract
Poetry, which is one of the language arts, has had its own unique course of development. The fact that poetry has a language style distinct from daily speech and direct expression and that it creates a unique expression medium is a rather closed issue. What makes poetry different in terms of its use of language and style is not its form but its content, that is, its relationship with truth. There is a widespread belief that other forms of narration, such as novels and prose, may more appropriately express the actual or the intended truth. Art theories that try to reveal the relationship between poetry and reality are based on this assumption: Poetry does not reflect the truth; it produces its own truth. Yunus Emre's theory of poetry, on the other hand, points to a third theory apart from these two. Poetry is a way of transcending reality and leading to the experience of true reality. In this paper, I will explore Yunus Emre's mirroring of human beings within the framework of the aforementioned understanding of truth.
Wittgenstein’s remarks on religion and religious language has some bearings on the current discussions on place of the religion in the secular societies. Early Wittgenstein represents a restrictive concept of religion as the religious language remains beyond the limits of ordinary experience and senses. In the Investigations religious life regarded as one form of life among other life experiences and hence the religious expression may as well constitutes a particular language game in itself. Wittgenstenians are divided on implications of this new conception of religion later works of Wittgenstein indicates.
In this article I will analyze the implications of Wittgenstein’s concept of religion and religious language in the context of his later works. The question about the religion as a form of life needs to be answered as follows: Is religious language, according to Wittgenstein, a closed discourse that only within particular religious language game becomes meaningful? Or does Wittgenstein take religion in the sense of religious experience or just a set of beliefs? These questions are important to re-evaluate the legal, moral discussion about the place of religion in the modern public life.
Article Details
How to Cite
Bilen, O. (2019). Religion as A Form of Life: Some Remarks on Wittgenstein’s Concept of “Religion”. Humanities Bulletin, 2(2), 54-61. Retrieved from https://www.journals.lapub.co.uk/index.php/HB/article/view/1242
bir kavram olarak ortaya koymaktır. Tamamen nesnel bir tanımın olmayışından dolayı da bir çok tanımlamaya konu olduğunu göz önüne alırsak bu deneme özgürlük üzerindeki konuşmaların, özgürlüğü değil de bizi, ya da bununla beraber tanımlan insanı ve zamanı göstererek özgürlük krizi/ni -içinde- yaşayan "bizi" ve kendimizi anlattığını göstermeye yarar.
The desire to live in a more healthy and peaceful world is part of this growing consciousness of environmental problems we face today. The concept of truth must meet the demands of moral choices we make regarding the environment. The human environment means both natural and social world we live in. In Koran we find that nature is the only place we live in, but its also a theater of moral life. Nature is created to receive the good results of moral activities of man and to aid man in its efforts to moral perfection.
historical sciences as represented by the tradition of Schleiermacher and Dilthey. As a
philosophical theory of human experience in general, the task of hermeneutics has been extended to a reflection on the nature of "all that can be understood." Gadamer declares his purpose to be the description of the conditions of understanding and states that this concerns the ontological structure of understanding. He takes his cue for the ontological aspect of hermeneutics from Heidegger’s use of hermeneutics as the phenomenological method of ontology. However, Gadamer makes an attempt to re-apply the ontological significance of hermeneutics to the problem of understanding and interpretation in the human sciences. In this attempt, Gadamer’s hermeneutics has opened up new horizons, but has also encountered specific difficulties and
resistance from those loyal to the actual practices of regional hermeneutics, as well as to the social sciences.
Primarily as a result of the debates following the publication of Truth and Method, there has been a proliferation in the use of hermeneutics, ranging from the traditional art of interpretation to the so-called hermeneutics of suspicion. This state of affairs has also created a great deal of confusion and several misconceptions about Gadamer’s thesis. Among the issues under discussion, the criticism that philosophical hermeneutics promotes a form of relativism seems to be the most controversial, given the general tenor of Gadamer’s works. In the following study, we will examine the charges of relativism made against Gadamer’s theory of hermeneutics and try to confront them by exploring the transcendental and the ontological basis of philosophical hermeneutics.
Klasik yorumlamada hermeneutik, sadece kutsal kitapları tefsir ve tevil ederken karşılaşılan sorunların çözülmesi için başvurulan sıradan bir yardımcı disiplindi. Ama özellikle Batı'da gelişen ticaret ve değişmeye başlayan sosyal ve siyasi yapılarla birlikte Rönesans'ta Roma hukukunun derlenmesi ve kodlanması ihtiyacı ortaya çıktığında bu, hukuksal yorum ilkelerinin gelişmesine yol açtı ve 19. yüzyılda Tarih Okulu'nun gelişmesine kadar filoloji ve tarih araştırmalarıyla önemli bir mesafe alındı.
Çağdaş hermeneutiği en genel anlamda, yazılı ve sözlü ifadeleri anlama ve yorumlamanın temel ilkeleriyle birlikte, bu ilkeleri uygulamalı olarak bir bilim haline gelmesinde, bu tarihsel aşamalar belirleyici iken, öncü kişi Schleiermacher olmuştur. Dilthey, Husserl, Heidegger, Gadamer, Betti, Hirsch, Habermas, ve Apel'in çalışmalarıyla yorumlama ve anlama sanatı dil ve ifade imkânları ölçüsünde zenginleşti ve sistemli bir hale geldi. Tabii burada Platon, Aristoteles, Augustinus, Vico, Mili ve özellikle Alman idealizminin ve romantizminin katkıları inkâr edilemez.
Her yorumlama edimi, "yeniden yaşama tecrübesi, zihinsel süreci yeniden inşa eden tekrar kazanılan bir tecrübedir"; yani bir kendini anlamadır, işte kılavuz niteliğiyle bu kitap da kendini anlamaya dönük anlama ve yorumlama sanatına dair kilometre taşlarının döşendiği durakları gösteren bir çalışmadır.