Decoupage

Decoupage (òd. francesczégò "wëcënac") je to metoda òzdabianiô rozmajitëch przedmiotów pòlegająca na prziklejaniô na rozmajité pòwierzchnie taczie jak drewno, metal, wôrpòwinã, skło, plastik, ceramikã wzorów wëcãtëch z papióru abò papiórowi serwetczi.

Klasiczny decoupage pòlegô na tim, że przëklejô sã wzorë z papióru i przëkrëwô gò warstwama lakeru tak, żebë sã wtopił w całoscë i nie béł do wëczëcô przë dotkniãcu. Mô òn wëzdrzec jakno namalowóny.

Historiô

Kunszt pòchòdzy z Syberii. Lëdze òzdabialë grobë swòjich starszich. W XII wiekù ùżiwóno techniczi w Chinach do òzdobianiô lampionów, òknów, skrzinków i jinszëch przedmiotów. W XVII stalatim kùpcë przënieslë technikã nôpierwi do Włochów, a dali w XVIII wiekù do jinszëch eùropejsczich krajów. Stolôrze z Wenecji ùżiwalë decoupage do robieniô méblów, chtërne bëłë jiwerné do chińsczich lakerowónëch méblów (leno bëłe tóńszi). Ùmiejãtnosc takô zwa sã contrafatta. Jak sã zmieniła móda, sztëka òstała nazwónô "sztëką biedôków". Pòtim decoupage stało sã białczim hobby, znónym na dwòrze Ludwika XV. Ùżiwónô gò do òzdabianiô skrzinków, kastów i toaletnëch przibòrów. Wëkòrzëstiwano do niegò nie leno òdbitczi, le téż wëcãté elementë òrginalnëch òbrôzów. Zniszczono tak wiele dokôzów ternych malôrzów taczich jak Boucher, Fragonard, Redoute, Pillement, Watteau. Niechtërnëch ùtwórców decoupage ùwożono za artistów, np. było z Mary Delaney, zajmòwalë sã tim téż Pablo Picasso i Henri Matisse.

Materiałë

przedmiotë do òzdabianiô, np. kaste, skrzinczi z drewna, przedmioté z metalu, wôrpòwinë, skła, plastiku, ceramiczi,
wzorë do wëcãcô z papióru abò papiórowi serwetczi,
nożecë, nóż, pãzle, kùchniowô gąbka,
kléj do decoupage,
farwë, laker.

Òbôcz téż

Lëteratura

M. Pryce, Decoupage, Warszawa 2007.
M. Lupato, Decoupage : wszystkie techniki, Warszawa 2010.

Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.