Only in Rome is it possible to understand Rome*

"Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν την βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρωδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ' ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ' αναζητάς."

Αυτά γράφει ο Τσίρκας.

Γι' αυτό what happens in Rome, stays in Rome. Όχι γιατί υπάρχει κάτι που πρέπει να μείνει κρυφό αλλά αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο εκνευριστικό και ταυτόχρονα αστείο ήταν να αλλάζεις δωμάτιο ξενοδοχείου 01.00 την νύχτα κουβαλώντας βαλίτσες, μπλούζες, παπούτσια, αδιάβροχα, κρεμάστρες και κατά λάθος κλεμμένες ομπρέλες.

ΔΥΟ φορές.

*Goethe 

Well played, blue.

Μ'έπιασε το παράπονο και βούρκωσα.

Αλλά είχα βάλει μπλε μάσκαρα.

Κι έτσι αντί να μοιάζω με τον Άλις Κούπερ είχα κάτι από την έναστρη νύχτα του Βαν Γκογκ.

Weightless hours*

Λέμε οτι είμαστε κουρασμένοι.

Και κοιμόμαστε περισσότερο.

Και ξυπνάμε ακόμα πιο κουρασμένοι.

Και είναι και κάτι Δευτέρες που πρέπει να τις βγάλεις με 4.5 ώρες ύπνου αλλά δεν πειράζει γιατί υπάρχουν κουβερτούλες δωρισμένες με αγάπη και θυροτηλέφωνα που τα χτυπάς και κανείς δεν απαντάει και μετά γελάς όπως δεν γέλασες εδώ και μήνες και δεν πειράζει που αύριο θα είσαι με 4.5 ώρες ύπνου γιατί στο τέλος της ημέρας κατάφερες και πήρες όλες τις στροφές σωστά.

*Depeche

Happiness is like a parking spot*

Τις περισσότερες φορές κάτι διαβάζω και μετά είναι σαν να βρίσκουν τον δρόμο τους και οι δικές μου λέξεις.

Γι'αυτό ίσως μου λείπει που άνθρωποι που διάβαζα δεν γράφουν πια.

Αλλά ευτυχώς ήρθαν άλλοι άνθρωποι να καλύψουν το κενό και να σου θυμίσουν σε πόσο μικρά πράγματα μπορεί να κρύβεται η ευτυχία.

Καμιά φορά χρειάζεται να αφήσεις το τιμόνι στα χέρια κάποιου άλλου για να σου παρκάρει αυτός το αμάξι γιατί εσύ δεν τα πολυκαταφέρνεις. 

Γιατί και η εμπιστοσύνη στους σωστούς ανθρώπους ευτυχία είναι.

*the green post it

Otherside

Είναι ένα συναίσθημα άβολο. 

Μια αμηχανία.

Είναι αυτό που δεν σου μάθανε τι να κάνεις και πώς να αντιδράσεις.

Δεν γράφτηκε ποτέ στο βιβλίο οδηγιών σου και δεν υπήρξε στις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις.

Είναι το βλέμμα των ανθρώπων που έμαθαν πάντα να δίνουν και ξαφνικά βρίσκονται στην αντίπερα όχθη και ήρθε η στιγμή να πάρουν.

Jazz is freedom*

H τζαζ υπάρχει για να διαλύει τα σκοτάδια μας στο σόλο της τρομπέτας.

*Thelonius Monk 

Deafening silence

Κάποια στιγμή ανακάλυψα την μουσική και δεν την έβγαλα ποτέ από την ζωή μου.

Δεν πάω πουθενά χωρίς ακουστικά.

Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς ακουστικά.

Τις τελευταίες μέρες μπορώ και χωρίς μουσική. 

Τις τελευταίες μέρες δεν θέλω μουσική.

Είναι πολύ στενάχωρο το safe place σου να φαντάζει στοιχειωμένο.

Και είναι τρομακτικό να μην θέλεις το safe place σου.

Κι ακόμα πιο τρομακτικό να αναγκάζεσαι να ακούς δυνατά μέσα σου τις σκέψεις σου.

So we beat on*

Άνθρωποι λιμάνια. Σε αγκαλιάζουν με την σκέψη και τα μάτια.

Άνθρωποι καρνάγια. Παίρνουν τα σύνεργά τους και σε βοηθούν να φτιάξεις πάλι αυτό που είσαι.

Άνθρωποι καράβια. Tαξιδεύουν πλάι σου όταν όλα έχουν τελειώσει.

*boats against the current 

[F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby]

I'm good

Δεν έχω καρδιά για τρέξιμο.

Γιατί πάντα με την καρδιά σου τρέχεις, όχι με τα πόδια, όλοι οι δρομείς το ξέρουν αυτό.

Αλλά μια μέρα θα ξανατρέξω.

Θα δέσω κορδόνια,

θα βάλω ακουστικά, 

θα βάλω την εφαρμογή να μετράει χιλιόμετρα 

και θα αρχίσω να τρέχω. 

Και θα είμαι αργή.

Aλλά θα είμαι καλά μέσα μου και δεν θα πειράζει.

Αγαπημένε μου μπαμπά

Μπαμπά, οδηγάω σαν εσένα. Κάνω τις ίδιες κινήσεις.

Κάνω την ίδια διαδρομή για τον ίδιο προορισμό ακόμα κι αν είναι λίγο μεγαλύτερη γιατί μόνο έτσι δεν χάνομαι. Αφήνω τα άλλα αμάξια να περάσουν αν περιμένουν πολλή ώρα. Η μαμά πάντα φώναζε όταν το έκανες αυτό.

Ξεκινούσες χωρίς μουσική και μετά ζουλούσες με το δάχτυλο την κασέτα να μπει στο κασετόφωνο. Εγώ τώρα έχω σπότιφαι, το βάζω πριν ξεκινήσω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην έβαζες μουσική γιατί σε είχα πρήξει με το κάποιο καλοκαίρι του Καλλίρη, που το έβαζα σε λούπα ένας Θεός ξέρει πόσους μήνες.

Κι ο ήχος της μίζας. Εκείνος ο ήχος που σήμαινε πάντα βόλτα ή το πήγαινε στο μάθημα των αγγλικών "για να μην κουράζομαι".

Με είχες ρωτήσει τι χρώμα ήθελα να είναι το καινούριο αμάξι που θα αγόραζες.

Μαύρο είπα.

Έπρεπε να πω μικρό μπαμπά, να πω δεν με νοιάζει το χρώμα, ας είναι μικρό το καινούριο αμάξι, έτσι 23 χρόνια μετά να μην χρειαζόταν να το πουλήσω όταν πέθανες, έπρεπε να πω μικρό για να μπορέσω να το κρατήσω, να κρατήσω το αμάξι σου και να γίνει δικό μου, και να πατάω τα πετάλ και να είναι σαν να πατάω πάνω στα βήματά σου και να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω και πού να πάω.

Έπρεπε να είχα πει μικρό, μπαμπά.

Breadcrumbs

Κι αν κάποτε σου μείνουνε ψίχουλα για να προχωρήσεις θυμήσου πως με λίγα ψίχουλα ο Κοντορεβυθούλης βρήκε το δρόμο για το σπίτι.

Remember*

μπαλκονάδες

ένα καταπληκτικό ιταλικό και μια υπέροχη βόλτα μετά, στις 2 το χάραμα σε μια πόλη που όλη μέρα έβραζε

βιβλία

τζιν, πολύ τζιν

πρωινοί καφέδες σε βουνό και θάλασσα (εννοείται χάθηκα για να φτάσω)

μια Πέμπτη, 8 άτομα σε μια δροσερή αυλή κι ένας Θεός ξέρει πόσα κιλά κρασί (μη ρωτήσετε, κι εκεί χάθηκα για να φτάσω)

ένα υπέροχο βράδυ σε ένα πανέμορφο μαγαζί που όλοι προφέρουν λάθος

καινούριες μουσικές

μια σειρά που έκανε εμένα σκουπίδι και το μαξιλάρι μούσκεμα στο κλάμα

το βιβλίο της σειράς, γιατί μία ίσον καμία στο συναισθηματικό τσαλαπάτημα

το τραγούδι της τελευταίας σκηνής της σειράς στα αγαπημένα στο σπότιφαι γιατί τι είναι η ζωή χωρίς λίγη ξαφνική κατάθλιψη όταν η λίστα παίζει στο shuffle

pub quizzes για την αρχαία ιστορία που τελικά την νίκη έδωσε αυτός που θυμόταν μια κρητική ποδοσφαιρική ομάδα

μπύρες σε στενά πάνω απ' τα Λαδάδικα σε μια πόλη ζεστή, υγρή και νωχελική λες και βγήκε από ανατολίτικο παραμύθι 

comfort watching μέχρι τελικής πτώσης

δυο κατά λάθος κλήσεις στο 112 (στο μεταξύ κανένας δεν με έψαξε πίσω, άκλαφτη θα πάω αν γίνει όντως κάτι)

αποτυχημένα κοκτέιλ σε ταράτσες γιατί κάπως πρέπει να εκτιμηθεί και η απλότητα του τζιν τόνικ

και ένα μπλε λινό πουκάμισο που το ερωτεύτηκα και άξιζε κάθε γαμωσταυρίδι που έριξα όταν το σιδέρωνα.

*στο τέλος όλες οι υπόγειες στοές βγάζουν σε ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι.

5th avenue εξαιρουμένης

Στα στενά βρίσκεις την ομορφιά, οι μεγάλες λεωφόροι είναι συνήθως τσαλαπατημένες από το πλήθος. 

Precious and fragile things*

Eίμαστε φτιαγμένοι από ιστορίες.

Αγαπώ να ακούω ιστορίες.

Υπάρχουν οι ωραίες ιστορίες, οι φανταχτερές, οι καλογυαλισμένες, οι ιστορίες της βιτρίνας, αυτές που είναι κομμένες και ραμμένες να τις λες εύκολα, στον έναν, στον άλλον, στον παράλλον, σε δένουν με τους ανθρώπους, γελάς μαζί τους.

Από κάποιους ανθρώπους όμως θέλεις και τις άλλες ιστορίες. Αυτές που αρχίζουνε μετά. Τις χαμηλόφωνες, εκείνες που κουβαλάνε πληγές και σημάδια και ματαιώσεις, εκείνες που κρατάνε μέσα τους έναν δισταγμό πριν ξεκινήσουν, ένα μικρό κόμπιασμα στον λαιμό, μια παύση κι ένα ζύγισμα, εκείνες που συνήθως θέλουνε σκοτάδι και αλκοόλ, που έρχονται με μια ανεξηγητη λογική, οτι ναι, τώρα είναι η ώρα να βγουν από το κουτί τους, εδώ, σε αυτό το παγκάκι, σε αυτό το αμάξι, σε αυτό το τραπέζι, σε αυτόν τον καναπέ, σε αυτό το μπαλκόνι, σε αυτόν τον άνθρωπο.

Είναι οι ιστορίες που όλοι μας φυλάμε καλά μέσα στα κάστρα μας, ασφαλείς πίσω από τα υψωμένα τείχη μας.

Κι αν με ρωτάς, αυτές οι ιστορίες είναι πιο όμορφες, 

ακριβώς επειδή δεν είναι για όλους. 

*need special handling

There's so much I want to say*

Δεν μπορείς να σπάσεις τα τείχη που κάποιος έφτιαξε τριγύρω του.

Δεν πρέπει καν να θέλεις κάτι τέτοιο - ισούται με μια σαδιστική καταδίκη όπου ο άλλος θα μείνει διαλυμένος από το ποδοπάτημα του κάθε ένα που θα περάσει είτε από κακία είτε από περιέργεια από μέσα του.

Τα τείχη δεν είναι για να πέφτουν.

Τα τείχη είναι για να περιμένεις υπομονετικά να ακούσεις τον ήχο που κάνει το κλειδί στην κλειδαριά και να δεις μια πόρτα να ανοίγει για να περάσεις μέσα και να ανακαλύψεις την άλλη μεριά.

*if you let me

Live, travel, adventure, bless*

Συνήθως αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως προορισμούς.

Ξεχνάμε οτι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι είναι ένα ταξίδι από μόνοι τους.

*and don't be sorry.

Ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι*

'Ηθελα να γράψω για την χρονιά που πέρασε. 

Μα δεν ερχόταν ούτε μία λέξη.

Ούτε μία.

Λες και με άφησαν όλες, φορτώθηκαν σακίδια και φύγανε για τα νησιά.

Ήταν νομίζω ο δικός τους τρόπος να μου πουν πως δεν χρειάζονται ματιές πίσω όταν μπροστά σου υπάρχει ένα καλοκαίρι που μέχρι κι εσύ που είσαι παιδί του χειμώνα λαχταρούσες να έρθει.

* όσα ο καιρός είναι να φέρει θα φέρει

Εξίσωση Dirac

Εγώ από φυσική ένα 19,2 που έγραψα στις Πανελλήνιες το 2002 (γενικής παιδείας) και μετά χωρίσανε οι δρόμοι μας, θεωρητική ήμουνα, Ιστορικό ήθελα να περάσω.

Αλλά τι όμορφη οπτική που έχουν οι θετικές επιστήμες.

Το φαινόμενο της κβαντικής σύνδεσης υποστηρίζει ότι εάν δύο χωριστά συστήματα αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους για μια ορισμένη χρονική περίοδο και μετά χωριστούν, αυτό που συμβαίνει στο ένα θα συνεχίσει να επηρεάζει το άλλο, ανεξάρτητα από την απόσταση μεταξύ τους. 

(i∂ - m) ψ = 0

Είναι ο επιστημονικός τρόπος να πεις πως αυτό που είσαι τώρα είναι φτιαγμένο από πολλά, πολλά πράγματα και από πολλούς, πολλούς ανθρώπους που διασταυρώθηκαν μαζί σου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Πράγματα και άνθρωποι που θυμόμαστε, πράγματα και άνθρωποι που δεν θυμόμαστε, πράγματα και άνθρωποι που μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς την στιγμή που μας σημάδεψαν.

Πράγματα που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι μας καθόρισαν.

Άνθρωποι που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι οτι μας καθόρισαν.

Κι εμείς. Που δεν ξέρουμε πάντα ποιους και πόσους ανθρώπους χαράξαμε και πόσο.

Την αγαπώ αυτή την εξίσωση κι ας μην σκαμπάζω Φυσική.

Και βγάζει και ωραίο τατού η άτιμη.

New York, New York

Αγαπώ την Νέα Υόρκη με μια αγάπη λίγο τεμπέλικη. Aπό τον καναπέ.

Δεν καίγομαι να πάω. Εντάξει, αν κάποιος μου φέρει τα εισιτήρια μπροστά μου δεν θα το παίξω δύσκολη, αλλά δεν είναι και Σεβίλλη, που αν με ρωτήσεις ξέρω ανά πάσα στιγμή πότε είναι οι φτηνές πτήσεις, just in case.

Όμως πεθαίνω να βλέπω φωτογραφίες της. Δεν τις χορταίνω ποτέ. Πάντα υπάρχει ένα καινούριο κλικ που με κάνει να χαζεύω την οθόνη λίγο παραπάνω. 

Δεν βαριέμαι να μαθαίνω τα τραγούδια που γράφτηκαν για αυτή. Χθες ανακάλυψα ένα που δεν ήξερα, ακόμα δεν το άκουσα, αλλά τι στίχοι: 

                  we will untie the bridges of this city

                  so that she can fly away

                  so that there is no more blood, sweat nor tears

                  only silence, stuck between my dream and two oceans.

Αγαπώ την Νέα Υόρκη γιατί υπάρχουν άνθρωποι που την λατρεύουν, που ζουν και αναπνέουν με την σκέψη της κι αυτό κάνει τα μάτια τους να λάμπουν εκείνη την όμορφη λάμψη των ανθρώπων που βρήκαν το σημείο στο χάρτη που είναι καθρέφτης και λιμάνι τους, το σημείο στο χάρτη που τους περιμένει υπομονετικά για μια ακόμα ανακάλυψη, το σημείο στο χάρτη που μπορούν να υπάρξουν, 

χωρίς λόγια 

χωρίς εξηγήσεις 

χωρίς πριν και χωρίς μετά 

μόνο σε ένα τώρα που σε κάνει να νιώθεις ολόκληρος, όχι γιατί δεν σου λείπει τίποτα αλλά γιατί νιώθεις ισορροπημένος περπατώντας πλάι πλάι με όσα σου περισσεύουν και όσα σου λείπουν, ακριβώς όπως είναι να κάθεσαι δίπλα στον Σηκουάνα ή σε ένα δωμάτιο γεμάτο τζιν και φίλους.

Και η λάμψη αυτή είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει. 

I am not afraid of my truth anymore*

Πόσο απελευθερωτικό να ορίζεις τις αλήθειες σου. Κατεβάζεις ταχύτητα και απολαμβάνεις την διαδρομή.

Σαν κάτι έγγραφα που έρχονται στο σχολείο με τίτλο: "Γνωστοποίηση εγγράφου", δηλαδή: "αυτό είναι και προσαρμοστείτε, αν δεν σας αρέσει, σόρυ."

Not sorry.

 *and I will not omit pieces of me to make you comfortable.

Broken meanings*

Εμπιστοσύνη, αγάπη, επιλογή, νοιάξιμο - με ήττα στο τέλος.

*Depeche. Τα έχουν πει όλα.

[Book]marks

Δεν χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες. Ποτέ. Από παιδί. Μου τους δίνανε με χαρά από τα βιβλιοπωλεία πέντε πέντε και προσπαθούσα να τους βάλω στο βιβλίο μου αλλά μου σπάγανε τα νεύρα κι ας ήτανε όλοι τους πανέμορφοι, μου φαινόντουσαν τόσο ξένοι με το βιβλίο μου και με το διάβασμά μου και με μένα. 

Πάντα έβαζα για σελιδοδείκτη ό, τι έβρισκα μπροστά μου:

ακυρωμένα εισιτήρια αστικού, 

χαρτάκια από καραμέλες, 

διαφημιστικές κάρτες από μπυραρίες, 

διπλωμένες φωτοτυπίες, 

αποδείξεις καφετέριας που χρεώσανε έναν γαλλικό ενώ θα έπρεπε να είναι δύο. 

Μy missing puzzle piece*

Όταν τις έβλεπες από μακριά ορκιζόσουνα οτι γνωρίστηκαν στο νηπιαγωγείο και απλά συνέχισαν να κάνουν παρέα μέχρι την Α' Λυκείου.

Τις ρώτησα πόσα χρόνια είναι φίλες.

Γελάσανε. 

4 μήνες, μου είπαν, από την αρχή της χρονιάς. 

Έτσι είναι. Με κάποιους ανθρώπους απλά ξέρεις οτι κουμπώνεις πολύ, αμέσως. 

*εννοείται cover, The Rescues

Teach me to be free*

Τρέχουμε είτε για να πάμε σε κάτι είτε για να ξεφύγουμε από κάτι.

Ο Κούντερα το είπε, όχι εγώ.

Πότε είσαι γρηγορότερος; 

Πότε είσαι πιο χαρούμενος;

Ποιο απο τα δύο μετράει πιο πολύ; 

Αυτά εγώ, όχι ο Κούντερα. 

*to be sure and strong and sea - like 

Plot twist

Κι εκεί που έγραφα οτι ο χρόνος άλλαξε και τώρα είναι η σειρά μας, είχα την πιο όμορφη ευχή γενεθλίων ever:

μείνε όπως είσαι.

2024

Ο χρόνος άλλαξε.

Κι o καθένας ας διαλέξει τι θέλει να κάνει για να βρεθεί ένα βηματάκι πιο κοντά στην εκδοχή του εαυτού του που του αρέσει παραπάνω: να τραβήξει τις γραμμές του, να βάλει τα όριά του, να διεκδικήσει, να αφεθεί, να ρισκάρει, να κατεβάσει ταχύτητα, να χαλαρώσει, να απολαύσει, να ξαναβρεί τα παλιά ή να γνωρίσει καινούρια.

Ο χρόνος άλλαξε.

Σειρά μας.

We're all broken, Poe*

Ξέρεις γιατί οι σπασμένοι άνθρωποι είναι γελαστοί και καλόκαρδοι;

Γιατί πιστεύουν οτι έτσι θα γυρίσει το καλό και σε αυτούς και θα κολλήσουν λίγο τα κομμάτια τους.

Φυσικά το οτι το πιστεύουν δεν σημαίνει οτι γίνεται κιόλας.

* there's nothing more human than that

Lloret de Mar, 03/12/23, 09:11

"Θυμήθηκα μια εικόνα στην οποία βρήκα κάποτε ισορροπία", μου είχε γράψει παλιά κάποιος.

Πώς είναι οι εικόνες στις οποίες βρίσκεις ισορροπία; Το αναρωτιόμουν για χρόνια. Εγώ ποτέ δεν είχα βρει μια τέτοια. Πώς μοιάζουν; Τι νιώθεις; Θα την καταλάβεις όταν έρθει; Γιατί αυτή κι όχι μια άλλη;

Σχεδόν 13 χρόνια μετά, είδα κι εγώ μια εικόνα στην οποία βρήκα την δική μου ισορροπία.

Δεν ξέρω να σου πω γιατί.

Κι αν έχω φωτογραφίσει θάλασσες και ουρανούς και ανατολές.

Το συναίσθημα οτι, τουλάχιστον για τώρα, όλα τα κομματάκια του παζλ κούμπωσαν σχεδόν ταυτόχρονα στην θέση τους όπως έπρεπε, μόνο εκεί.

Αγαπώ

τη βροχή

την τζαζ

τις φούτερ με κουκούλα

τις αντρικές κολώνιες

τον σκέτο γαλλικό

τα ραντεβού στην μπάρα ενός μαγαζιού με μια συγκεκριμένη φίλη

τις κόκκινες μπύρες

τo σκέτο τζιν

τη Μαδρίτη (έχω πάει)

τη Σεβίλλη (κι ας μην έχω πάει ακόμη)

τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο (δεν το κόβω να πηγαίνω ποτέ στη ζωή μου)

τα covers και όχι τα original τραγούδια

την ομίχλη

τις χαλαρές συζητήσεις

τα φορέματα με τσέπες

τα έξυπνα αστεία

τα λαμπάκια των Χριστουγέννων

τα μελομακάρονα

τα βραδια που δεν χρειάζεται να βάλεις ξυπνητήρι

το χιόνι

και φυσικά τον Benedict Cumberbatch.

Inner beauty is great*

Όταν βγαίνω από το κομμωτήριο με ολόισιο μαλλί, νιώθω πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο.

Αλλά δεν πάω συχνά κομμωτήριο. Ενίοτε πιάνω το λαδωμένο μου μαλλί κοτσίδα για να πάω για ένα απρογραμμάτιστο κρασί με την φίλη από το πανεπιστήμιο στο σπίτι της στην Καλαμαριά. Ή το πιάνω με 53 τσιμπιδάκια για να γίνει κοντό καρέ και να πάω να παίξω murder mystery night στα roaring 20's.

Γιατί ας μην γελιόμαστε, δεν θα κατακτήσω ποτέ τον κόσμο. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι που τους ξέρεις 20 χρόνια κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που οργανώνετε τρελές βραδιές που σε κάνουν να γελάς 5 μέρες πριν και 5 μετά, δεν πειράζει.

*[but faboulus hair never hurts]

I love the rain before it falls*

Ένα κοριτσάκι λέει στην πρωταγωνίστρια: "Αγαπώ την βροχή πριν πέσει" κι εκείνη της απαντάει πως αυτό το πράγμα δεν υπάρχει, η βροχή υπάρχει μόνο όταν πέφτει, αλλιώς δεν είναι βροχή. Και το 5χρονο γυρίζει και της λέει: άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.

Άρα και τα πράγματα που δεν υπάρχουν μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους.

* Jonathan Coe. [O αγαπημένος, γλυκός Jonathan Coe, που ένα μεσημέρι Πέμπτης υπέγραψε το βιβλίο μου, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε: "Have a nice day". Kι έβγαλε φωτογραφία το μενταγιόν μου, κι έστειλα μήνυμα στην κυρία που μου το έφτιαξε για να ξέρει οτι αυτό που χάραξε είναι τίτλος βιβλίου και ο συγγραφέας του το έβγαλε φωτογραφία και μου απάντησε αφοπλιστικά: το ξέρω, το ανέβασε στο instagram πριν μια εβδομάδα.]

You jump, I jump, remember?

Είχα μια συζήτηση για το past lives τις προάλλες.

- Εμάς που άλλάξαμε πολλά σχολεία και αφήσαμε πίσω πολλούς φίλους, αυτή η ταινία μας πόνεσε λίγο παραπάνω. Και όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις οτι ένα κομμάτι σου πονάει ακόμη, απλά και μόνο γιατί όλα σταμάτησαν απότομα, χωρίς να γίνει κάτι, απλά εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Κι εκείνο το "τι θα γινόταν αν δεν έπρεπε να φύγω" σε κάνει να βάζεις τα κλάμματα όταν βλέπεις τον Τιτανικό, όχι γιατί πέθανε ο Τζακ, 25 χρόνια περάσανε, το ξεπεράσαμε πλέον, αλλά γιατί θυμάσαι την Βίκη, την διπλανή σου με τα φουντωτά μαλλιά και τα σιδεράκια και το μεγάλο χαμόγελο, που ήσασταν δευτέρα γυμνασίου και ταιριάζατε τόσο πολύ και περνούσατε τόσο καλά, και μιλούσατε με τις ώρες στο τηλέφωνο και πηγαίνατε μαζί σε όλα τα πάρτυ και γράφατε βλακείες σε ένα τετράδιο την ώρα του μαθήματος και μια φορά σας πιάσανε, κι εκεί που όλα τα ωραία της εφηβείας ξεκινούσαν εσύ έπρεπε να φύγεις. 

Και μπορεί με την Βίκη να μην μιλούσαμε και να μην κάναμε παρέα τα χρόνια που ακολούθησαν ακόμα κι αν έμενα. Αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.

To κλάμα που έριξε η Γκρέτα Λι στην τελευταία σκηνή, εγώ το κατάλαβα.

Δεν ήταν που έχασε τον wannabe boyfriend της παιδικής της ηλικίας. 

Ήταν που έχασε όλες τις ευκαιρίες να ζήσει όσα ήθελε, στην ώρα τους, με τους συνεπιβάτες που αυτή ήθελε. Ήταν που στερήθηκε την ευκαιρία να διεκδικήσει όσα ήτανε να ζήσει αν δεν έφευγε.

Λίγο τους ζηλεύω αυτούς που δεν καταλάβανε το past lives.

Είχαν την πολυτέλεια για περισσότερα closures από ψυχολογικά βίαιους αποχωρισμούς.

Red flags*

Κόκκινες σημαίες.

Είναι πάντα εκεί από την αρχή - νόμος.

Τις έχεις δει πάντα από την αρχή - κι αυτό νόμος.

Αλλά είμαστε άνθρωποι και διαλέγουμε να πιστέψουμε πως ίσως να είναι διαφορετικά τώρα, ίσως να μην πειράζουν μερικές κόκκινες σημαίες εκεί ψηλά στον λόφο, στην τελική κανείς δεν είναι τέλειος, σωστά; 

Kαι κοιτάς αλλού, και όλα είναι καλά και μια μέρα η κόκκινη σημαία εκεί ψηλά στον λόφο έχει γίνει ολόκληρος ο σοβιετικός στρατός έξω από την πόρτα σου.

* - but you saw the red flags, right?

   - I thought it was a carnival.

Baricco / Kar - Wai mash up

Δεν έχω ιδέα αν ο Wong Kar - Wai και ο Alessandro Baricco γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

Aλλά πολύ θα ήθελα να καθήσουν ένα βράδυ στο ίδιο τραπέζι για μπύρες κι εγώ απλά να τους ακούω.

Όπως κοιτάς μέσα από ένα σκονισμένο παράθυρο, έτσι και το παρελθόν είναι κάτι που μπορούσε να δει αλλά όχι να αγγίξει.* Βάλθηκε να παρατηρεί την φλόγα που έτρεμε, μικροσκοπική, στο φαναράκι. Και προσεκτικά σταμάτησε το Χρόνο για όλο το χρόνο που επιθυμούσε. Ύστερα δεν ήταν τίποτα να ανοίξει το χέρι του και να δει εκείνο το χαρτί.** "Πού θέλεις να πας;" "Οπουδήποτε θέλεις εσύ να με πάρεις μαζί σου."*** Αυτό θα συνέχισαν να αφηγούνται στην γη του Κέργουολ, ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεχάσει πως ποτέ δεν είσαι αρκετά μακριά από τον άλλον για να μην τον βρεις.****

* Wong Kar - Wai, Ιn the mood for love

** Alessandro Baricco, Silk

*** Wong Kar - Wai, Chungking Express

**** Alessandro Baricco, Ocean sea

2'55"

Έβρεχε και οδηγούσα.

Και σταμάτησα στην άκρη για λίγο. 

Γιατί ήθελα να ακούσω το τραγούδι και τις στάλες της βροχής να πέφτουν στο τζάμι του αυτοκινήτου.

Γιατί είναι κάτι πανέμορφα covers που είναι κλάσεις ανώτερα από τις αυθεντικές εκτελέσεις κι έχουν κάτι υποβλητικά γυρίσματα που αξίζουν όλη μα όλη την προσοχή σου.

*Cigarettes after sex

Το μανιφέστο των 343*

Αυτό που παθαίνουν οι άλλοι με τα βιντεάκια, εγώ το παθαίνω με τα κείμενα. Περνάω από το ένα στο άλλο με φανερούς (ή και όχι) συνειρμούς.

Ψάχναμε θέμα με κάποια παιδιά στο σχολείο για να φτιάξουμε μια ταινία μικρού μήκους για έναν σχολικό διαγωνισμό και όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο του Γκοντάρ. Γκοντάρ - Νουβέλ Βαγκ - Ανιές Βαρντά. Και σε μια γραμμούλα της ζωής αυτής της γλυκύτατης γυναίκας διάβασα οτι υπέγραψε το μανιφέστο των 343.

Ψάχνοντας για το μανιφέστο έπεσα πάνω σε μια κινηματογραφικότατη ιστορία: μια δημοσιογράφος προσεγγίζει έναν αρχισυντάκτη για να του μιλήσει για τις παράνομες αμβλώσεις που είναι κοινό μυστικό στην Γαλλία του 1970. Ο αρχισυντάκτης βρίσκει την Σιμόν ντε Μποβουάρ κι εκείνη ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει. Στις 5 Απριλίου του 1971, δημοσιεύεται το μανιφέστο των 343: 343 γυναίκες δήλωσαν δημόσια οτι έχουν κάνει άμβλωση, σε μια κοινωνία που την θεωρούσε ανήθικη και την είχε καταστήσει παράνομη.

Λίγα χρόνια μετά υπογράφεται το μανιφέστο των 331: 331 γιατροί δήλωσαν δημόσια οτι έχουν διενεργήσει επέμβαση άμβλωσης. Διακινδύνευσαν ποινή φυλάκισης 10 ετών.

Η δίκη Μπομπινί. Μια εξωφρενική ιστορία όπου ένας 18χρονος συνελήφθη για κλοπή αυτοκινήτου και για να γλυτώσει την φυλακή κατηγόρησε για άμβλωση την κοπέλα που βίασε.

Και μετά ήρθε στο προσκήνιο μια ακόμα γενναία γυναίκα, που υπερασπίστηκε το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση μέσα σε ενα ανδροκρατούμενο κοινοβούλιο, έδωσε μια πραγματική μάχη και την κέρδισε παρά τις προσβολές που δέχτηκε. Ο γαλλικός νόμος του δικαιώματος στην άμβλωση φέρει ακόμα το όνομά της: νόμος Βέιλ. 

Σκέφτηκα πως θα διστάσουν να ασχοληθούν με αυτό το θέμα - δεν το σκέφτηκαν στιγμή.

Σκέφτηκα πως οι γονείς θα γκρινιάξουν - οι μαμάδες ανοίξανε ντουλάπες και μας δώσανε ρούχα που να θυμίζουν '70s.

Δεν είναι θέμα για σχολείο, θα πουν πολλοί. 

Και ποιο είναι θέμα για σχολείο; Η κοινωνική ευαισθησία εξαντλείται στο να μαζεύουμε τρόφιμα κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα; Θέλουμε ενεργούς και συνειδητοποιημένους νέους με κριτική σκέψη αλλά αποφεύγουμε να θέσουμε δύσκολες ερωτήσεις. Στο σχολείο δεν μιλάμε ποτέ για κάτι που μπορεί να προκαλέσει εντάσεις, αλλά μετά γκρινιάζουμε που οι νέοι είναι με ένα κινητό στο χέρι και παρασύρονται από τον κάθε ένα στα σόσιαλ. Δώσαμε στα παιδιά την ευκαιρία να μιλήσουν για όσα πραγματικά τους καίνε; Γιατί όχι, δεν θέλουν να μιλήσουν ξανά για το 1821, δεν θέλουν να ακούσουν άλλον έναν διατροφολόγο να τους λέει να τρώνε φρούτα και δεν θέλουν άλλον έναν κάδο ανακύκλωσης στο σχολείο. Θέλουν να ψάξουν για όσα τους προβληματίζουν, θέλουν να μιλήσουν για όλα όσα τους ανησυχούν, θέλουν να ρωτήσουν για όλα όσα ακόμα δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνουν.

Όχι, δεν θεωρώ την άμβλωση μέθοδο αντισύλληψης, δεν ωθώ τις μαθήτριές μου να κάνουν σεξ χωρίς προφύλαξη γιατί "δεν πειράζει θα το ρίξετε μετά" και όχι, δεν πιστεύω οτι θα καώ στην κόλαση επειδή υποστηρίζω το δικαίωμα στην άμβλωση. Είναι θέμα κοινωνικής νοημοσύνης. Είναι το να υπερασπίζεσαι την ύπαρξη ενός δικαιώματος ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος μπορεί να μην χρειαστεί να κάνεις ποτέ χρήση αυτού του δικαιώματος. Γιατί οι καιροί είναι πονηροί και οι φουτουριστικές δυστοπίες που διαβάζουμε στα βιβλία και βλέπουμε στις σειρές και στις ταινίες ίσως να μην μείνουν στις σελίδες και στις οθόνες. Γιατί τώρα μπορεί κάποιοι να βγαίνουν στον δρόμο και να λένε "ζήτω που απαγορεύτηκαν οι αμβλώσεις" αλλά μπορεί σε 100, 200, 300 χρόνια να αρχίσουν να περνάνε νόμοι που επιβάλλουν την άμβλωση σε κάποιες περιπτώσεις και τότε θα πρέπει πάλι να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην επιλογή αλλά από την άλλη μεριά.

Σε ένα Λύκειο που ενδιαφέρεται μόνο για εξετάσεις και επιδόσεις, οι μαθητές μου και σενάριο γράψανε και κάμερες βρήκανε και το μοντάζ κάνανε και σε όλο αυτό εγώ στην ακρούλα μου να κοιτάω τι όμορφα πράγματα μπορούν να κάνουν τα παιδιά αν τους δώσεις χώρο, χρόνο και σκοπό. Mόνο την μουσική των τίτλων τέλους διάλεξα, με το βιολί του Gravel Road να κερδίζει στον τελικό το βιολί της Λίστας του Σίντλερ. 

Ναι, θα μπορούσαν οι διάλογοι να ήταν καλύτεροι. Ναι, το στήσιμό τους, οι κινήσεις τους ήθελαν διόρθωμα. Ναι, η αισθητική τους δεν είναι για όσκαρ και φαντάζομαι ήδη ανθρώπους να φωνάζουν "my eyes, my eyes!" βλέποντας κάποια σημεία. Αλλά δεν ήθελα να κάνω τα παιδιά δικές μου μαριονέτες και να τους κλέψω την χαρά.

Δεν θα κερδίσουμε στον διαγωνισμό και το ξέρουμε.

Αλλά τα βράδια κοιμάμαι ένα μικρό κλικ πιο ήσυχη, γιατί ξέρω οτι υπάρχουν 2 υπέροχα αγόρια και 4 καταπληκτικά κορίτσια, που αν κάποιος στο μέλλον τους κουνήσει το δάχτυλο για ένα θέμα όπως οι αμβλώσεις, ξέρουν καλά να τον βάλουν στην θέση τους. Με στοιχεία και παραδείγματα και επιχειρήματα, όχι με λόγια του αέρα.

Win.

*εμείς το λέγαμε ντοκιμαντεράκι

Titanic

Εννοείται θα πάω να ξαναδω τον Τιτανικό στον κινηματογράφο.

Όχι για την ταινία. Την ξέρω απ'έξω. Την μουσική, τις ατάκες, τα ρούχα, τα πάντα.

Θα πάω και θα ψάξω στην αίθουσα τον 12χρονο εαυτό μου. Τι ακριβώς θα του πω δεν ξέρω αλλά θα έδινα τα πάντα για να τον ξαναδώ εκεί, καθισμένο με τις φίλες του, να γελάει με τα σιδεράκια στα δόντια και να μην χορταίνει τον Λενονάρντο ντι Κάπριο στην τεράστια οθόνη.

Τα πάντα.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Αγαπώ πολύ το φεστιβάλ.

Συνήθως δεν βλέπω καμία ταινία.

Αλλά μου αρεσει το πώς η πόλη αλλάζει εκείνες τις ημέρες.

Eίναι το λιμάνι που φωτίζεται, οι πέντε αίθουσες του φεστιβάλ πάντα γεμάτες, οι άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν την προβολή, στριμώχνονται, με το πρόγραμμα στο χέρι κοιτάνε τις ταινίες που έχουνε κυκλώσει για να δουν. Γνωστοί συναντιούνται τυχαία έξω από τις αίθουσες, αν έχουν χρόνο ανάμεσα στις προβολές κάθονται για μια μπύρα, να ανταλλάξουν νέα και να διασταυρώσουν για λίγο τα μονοπάτια τους.

Είναι ο κόσμος στο κέντρο που πληθαίνει, είναι και διαφορετικός θαρρείς, κάθεσαι για έναν καφέ και οι κουβέντες τριγύρω σου είναι για ταινίες και σκηνοθέτες που μπορεί να μην έχεις ακούσει ποτέ αλλά χαίρεσαι να στήνεις λίγο αυτί και να κλέβεις λέξεις, σε τραβάνε έξω από τα όρια της δικής σου γνώσης.

Είναι ο αέρας, είναι η κλισεδιά "η πόλη κινείται στους ρυθμούς του φεστιβάλ" που ισχύει όσο δεν πάει, θέλει όμως να ξέρεις την πόλη, να την αφουγκράζεσαι, να καταλαβαίνεις πότε φοράει τα γιορτινά της, γιατί αυτή η πόλη φοράει τα γιορτινά της τον Νοέμβριο, όχι τα Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα όλοι μαλώνουν για τον στολισμό και μιζεριάζουν, στο φεστιβάλ κανείς δεν γκρινιάζει, είναι και που έχει φθινοπωριάσει για τα καλά και το τρίπτυχο βροχή - ομίχλη - βαρδάρης της ταιριάζει πολύ και την κάνει απίστευτα κινηματογραφική, κι αν σταθείς βράδυ στην άκρη του λιμανιού και την κοιτάξεις, θα δεις τα φώτα της παραλίας να φανερώνουν την βαριά υγρασία και τα κάστρα μισοβυθισμένα στην ομίχλη και πρέπει να είναι κάποιος πολύ πεζός για να μην σκεφτεί οτι είναι σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου.

Unboxing.

 Αγαπώ τα παζλ.

Έχουν μέσα στο κουτί την σιγουριά και την ηρεμία πως κάποτε όλα τα κομμάτια θα βρούνε την θέση τους.

Ακόμα κι εκείνα που πρέπει να περιμένουν τελευταία.

I can see that the sunshine will explode*

Κοίταξα έξω από ένα παράθυρο, από εκείνα τα πανέμορφα, τα μεγάλα, που βρίσκονται σε κτίρια που ο βασικός τους ρόλος δεν είναι να κοιτάς έξω από τα παράθυρα.

Eίδα την θάλασσα, μπλε μέχρι να το χορτάσεις και στο τέλος του ματιού να απλώνεται η πόλη, ακριβώς την ώρα που ήλιος του απογεύματος κάνει τα τζάμια των πολυκατοικιών πορτοκαλί.

Και όλα αυτά στα πόδια ενός κοριτσιού που καθόταν στο τσιμέντο, με το backpack αφημένο δίπλα της, ακουστικά στα αυτιά και ένα βιβλίο στα χέρια.

Ήμουν κάποτε αυτό το κορίτσι.

Μου λείπει μερικές φορές.

* far across the desert in the sky

Rain demands to be felt.

Ζηλεύω τους φωτογράφους κυρίως για την υπομονή τους να αποθηκεύσουν στο μυαλό τους όλες τις τεχνικές πληροφορίες που χρειάζεται για να βγάλουν την σωστή φωτογραφία σε διάφορες συνθήκες.

Μόνο όταν βλέπω φωτογραφίες με βροχή μου φαίνονται όλες λίγες.

Eίναι που τους λείπει η μυρωδιά.

O ήχος.

Η αίσθηση του βρεγμένου ρούχου που κολλάει πάνω σου.

To μαλλί σου που στάζει.

Το "εντάξει, τώρα βραχήκαμε, δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Δεν χρειάζεται να είμαστε όμορφοι και υπέροχοι. Τώρα βραχήκαμε, οι άλλοι δεν έχουν τόσες απαιτήσεις από εμάς και οι υποχρεώσεις μας μπορούν να περιμένουν λίγο." 

Η βροχή είναι ανακουφιστική.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά με βρεγμένα μαλλιά και ρούχα βρίσκεις καμιά φορά μια αναπάντεχη ισορροπία.

Είναι άνοιξη πια*

Δεν είχα ποτέ δικό μου γραφείο μέχρι τώρα γιατί δεν είχα σταθερό σχολείο.

Αλλά πάντα ήθελα να έχω μια γλάστρα με λουλούδια (την οποία θα άλλαζα κάθε 2 εβδομάδες γιατί κανένα λουλουδικό δεν επιβιώνει μαζί μου).

Ποτέ δεν έπαιρνα, γιατί το θεωρούσα γρουσουζιά να κουβαλήσω γλάστρα σε ένα προσωρινό γραφείο.

Αλλά κουράστηκα να περιμένω, την άλλη εβδομάδα θα πάω μια γλάστρα στο γραφείο μου, κι αν τελικά δεν μείνω στο σχολείο αυτό του χρόνου θα την κουβαλάω μαζί μου σαν την Νάταλι Πόρτμαν στο Λεόν.

Και πού ξέρεις;

Ίσως η γλάστρα να μου φέρει λίγη τύχη, σου λέει θα δεινοπαθήσω που θα δεινοπαθήσω, ας την κρατήσω την τρελή στο ίδιο σχολείο μπας και σώσω κάνα φυλλαράκι.

*δε χωράει πίκρα μέσα στο φως.

Αγκαλιές - κόβιντ: 1-0

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην δουλειά μου είναι οτι δεν είναι μετρήσιμο το αποτέλεσμα κι έτσι δεν ξέρεις ποτέ αν την κάνεις σωστά. Δεν ξέρεις ποτέ πού είναι οι σωστές γραμμές.

Πόση αυστηρότητα και πόση επιείκεια; 

Πόση πίστη στην ύλη και πόση αυτενέργεια;

Πόση τυπικότητα και πόση χαλάρωση;

Πήγα χθες στο παλιό μου σχολείο να πάρω ένα χαρτί.  Σχεδόν όλοι ξέχασαν τον κόβιντ και με αγκάλιασαν σφιχτά. Μαθητές, καθηγητές, υποδιευθυντής, διευθυντής, καθαρίστριες.

Ε, του πούστη, κάτι θα έκανα καλά, δεν μπορεί.

Αλλά να, είναι που αυτά δεν μπορείς να τα βάλεις στην αξιολόγηση.

Το ξυπνητήρι ορίστηκε σε 5 ώρες και 55 λεπτά από τώρα.

Μου λείπει ένα ξενύχτι από εκείνα τα ωραία, που ξεκινάς ένα βιβλίο στις 23.00, το αφήνεις στις 04.00, κοιμάσαι έναν ξέγνοιαστο ύπνο και ξυπνάς σε μια μέρα χωρίς πολλές υποχρεώσεις.

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο*

Σιχαίνομαι τον ήχο κλήσης του κινητού μου περισσότερο από τον ήχο κλήσης του ξυπνητηριού μου.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά το χτύπημα του τηλεφώνου στο μυαλό μου φέρνει πάντα αναστάτωση και άσχημα νέα. Είναι ίσως που τα καλά νέα τρέχουμε από την χαρά μας να τα μοιραστούμε με εικονίτσες στο βάιμπερ και στις ομαδικές του φουμπού, κανείς δεν σε παίρνει τηλέφωνο για να σου πει καλά νέα.

Προσπάθησα να αλλάξω αυτό το συναίσθημα βάζοντας για ήχο κλήσης ένα αγαπημένο μου τραγούδι. Το μετάνιωσα πριν μισήσω το αγαπημένο μου τραγούδι.

Προς το παρόν έχω βάλει έναν έτοιμο ήχο που είχε το κινητό και θυμίζει λίγο σάλσα, και δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την σάλσα οπότε όλα οκ.

Το κακό είναι οτι μέχρι να αποφασίσω ποιον ήχο θα μισήσω, το κινητό χτυπάει και δεν καταλαβαίνω οτι είναι το δικό μου.

Το ακόμα χειρότερο είναι οτι φοβάμαι πως δεν έχουν μείνει καλά νέα και θα μείνω μόνιμα σε μια κατάσταση να παρακαλάω να μην τηλεφωνήσει κανείς.

*αμήν Παναγίτσα μου.

Κι όσα δεν έγιναν*

Κι αν η Πηνελόπη τελικά τους δούλευε όλους ψιλό γαζί; Αν απλά ήθελε μια δικαιολογία για να μένει μόνη και μόνο όταν ύφαινε γινόταν αυτό; Αν μόνο πάνω από το υφαντό της μπορούσε να είναι η Πηνελόπη;

Γιατί κατά τα άλλα ήταν:

η όχι τόσο όμορφη ξαδέρφη της ωραίας Ελένης,

αυτή που ο άντρας της δεν είχε γυρίσει ακόμη,

η γυναίκα του Οδυσσέα που κατέστρεψε την Τροία,

η βασίλισσα που 108 μνηστήρες ήθελαν να παντρευτούν - όχι από έρωτα αλλά για να πάρουν τον θρόνο,

αυτή που έπρεπε κρατήσει το παλάτι όρθιο,

αυτή που έπρεπε να μεγαλώσει ένα παιδί. 

Ήταν τα πάντα εκτός από Πηνελόπη.

*μην τρέχεις να προλάβεις

Please, please, please...*

Ήταν εκείνο το σχολείο στο μακρινό 2010, που το αγάπησα κι ας ήταν όλα τα υπόλοιπα πράγματα χάλια εκείνη την χρονιά σε εκείνο το μέρος. Και στεναχωρέθηκα που την επόμενη χρονιά άλλαξα σχολείο και άφησα τους μαθητές μου.

Μετά ήταν εκείνο το σχολείο το 2011, που ήθελα να μείνω και την επόμενη χρονιά και τα κατάφερα, πόση αγωνία είχα μέχρι να βγει η ανακοίνωση και τι χαρά πήρα όταν όντως έμεινα και δεύτερη χρονιά εκεί...

Μετά ήταν το άλλο σχολείο το 2013, μια από τα ίδια, ξανά αγωνία μέχρι να ανακοινωθεί οτι θα έμενα κι άλλη χρονιά εκεί...

Και τώρα, 2021, μαντέψτε, πάλι τα ίδια, να περιμένω με αγωνία αν θα καταφέρω να μείνω στο ίδιο σχολείο με φέτος, για να μου ζωγραφίζει η Ιωάννα πανοπλίες δίπλα από τις ασκήσεις των αρχαίων, για να μαλώνω τον Θωμά που παίζει τρίλιζα με τον Γιώργο και να μου απαντάνε αφοπλιστικά: "μα αφού δεν μιλάμε", για να μου λέει ο Κωνσταντίνος "αρνητικό" κάθε φορά που ρωτάω αν έχουν απορία και για να κοιτάζω το καταπράσινο βουνό από το παράθυρο του γραφείου στο κενό μου, το οποίο όταν βουλιάζει στην ομίχλη μοιάζει σαν να βγήκε από την μεσαιωνική Σκωτία.

*let me get what I want this time

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ*

Προσοχή στο κενό μεταξύ 

του βάρους που θέλεις να χάσεις από πάνω σου 
και του βάρους που θέλεις να χάσεις από μέσα σου.

*όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις

I can't shake this feeling I've got*

Τα νοσοκομεία δεν είναι ωραία μέρη.

Αλλά είναι μέρη που μπορείς να κλαις στον διάδρομο και να μην σε παρεξηγεί κανείς.

Κι αυτό είναι κάπως λίγο ωραίο.

*Editors.

Σχολικό έτος 2019 - 2020

Υπάρχει ένας ήχος που τον ακούς μέσα σε μια τάξη μόνο μία φορά κάθε χρόνο.

Είναι ο ήχος που κάνει ο διακόπτης όταν κλείνεις το φως της τάξης.

Και η μία φορά τον χρόνο είναι αφού έχει χτυπήσει το κουδούνι της τελευταίας ώρας της χρονιάς και όλα έχουν βγει έξω σε κλάσματα δευτερολέπτου φωνάζοντας: "καλό καλοκαίριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι"

Και κάπως έτσι μένεις μόνη σε μια τάξη μαζί με το αντισηπτικό.

Θα σου λείψουν; Οι περισσότεροι όχι.

Αλλά αυτοί οι λίγοι που θα σου λείψουν, 

θα σου λείψουν πολύ.

Κλιτς.