Рандо

Рандо́ (фр.: rondeau, ад rond — кола) — адна з так званых цвёрдых формаў лірычнай паэзіі. З'явілася ў Францыі ў XIV стагоддзі ў выніку развіцця ідэі рандэля.

Рандо мае шмат варыяцыяў, якія аб'ядноўвае шэраг характэрных рысаў: верш складаецца з 15 радкоў, сярод якіх двойчы паўтараецца так званы рэфрэн — пачатковыя словы першага радка, якія не абавязкова павінны рыфмавацца з іншымі радкамі; астатнія радкі рыфмуюцца толькі на дзве рыфмы. Напрыклад, рандо можа мець наступную схему: a-a-b-b-a a-b-b-R a-a-b-b-a-R, дзе R — рэфрэн.

Прыкладам рандо можа служыць верш Рыгора Крушыны:

I сны, і мары — музы чары —

Ствараюць казку дзіўных дзён.

I думак цэлы легіён

Снуецца ў сонечным абшары;

Далёкі спеў ужо чуцён.

Празрысты свеціцца вялён

Праз цёплы подых лёгкай пары…

Прыемны мне прыносяць плён

I сны, і мары.

Мне сніцца дом і пышны клён,

I ўжо няма ніводнай хмары.

Адно цвітуць, цвітуць як лён

I сны, і мары.

У беларускай літаратуры першым ужыў форму рандо Максім Багдановіч.