Польскае мэсіянства

По́льскае мэсія́нства, Хрысто́с Эўро́пы (па-польску: Mesjanizm polski) — мэсіянская дактрына ў польскай філязофіі, заснаваная на Новым Запавеце. Пачаткова была папулярызаваная сярод розных эўрапейскіх нацыяў рэфармацкімі цэрквамі ў XVI—XVIII стагодзьдзях^[1]. У часы польскага рамантызму была перанятая палякамі, якія мелі думку, што Польшча выконвае сярод эўрапейскіх дзяржаваў ролю Хрыста, зьяўляючыся ўкрыжаванай падчас трох падзелаў Рэчы Паспалітае.

Паводле канцэпцыі, адпакутаваная Польшча аднойчы вернецца ў славе, як гэта зрабіў Ісус Хрыстос. Дактрына перажыла ўзнаўленьне і разьвіцьцё падчас перабываньня Адама Міцкевіча ў парыскай эміграцыі. Менавіта ён увёў дактрыну Польшчы як «Хрыста народаў» ва ўласнай драме «Дзяды», праз бачаньне сьвятара па імі Пётар (III частка)^[2]. На думку паэта, перасьлед і пакуты палякаў мелі прынесьці збавеньне іншым прыгнечаным нацыям, падобна як сьмерць Хрыстовая — укрыжаванага ўласнымі суседзямі — прынесла ўратаваньне чалавецтву^[3]. Адсюль і пайшоў выраз «Polska Chrystusem narodów» (бел. Польшча — Хрыстос народаў).

Крыніцы

^ Chris Coleborn, The Relationship of the Reformed Churches of Scotland, England, Western & Eastern Europe from the 1500s to the 1700s, Protestant Reformed Seminary Theological Journal; Volume 36, Number 2, April 2003
^ G. Sand, Goethe — Byron — Mickiewicz in Revue des Deux Mondes, 1 December 1839.
^ «Polska Chrystusem narodów» at www.sciaga.pl

Вонкавыя спасылкі

Злучыць^?

[Coleborn-1] Chris Coleborn, The Relationship of the Reformed Churches of Scotland, England, Western & Eastern Europe from the 1500s to the 1700s, Protestant Reformed Seminary Theological Journal; Volume 36, Number 2, April 2003

[2] G. Sand, Goethe — Byron — Mickiewicz in Revue des Deux Mondes, 1 December 1839.

[3] «Polska Chrystusem narodów» at www.sciaga.pl

[1]

[2]

[3]