Saltar al conteníu

Byblidaceae

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Byblidaceae
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Lamiales
Familia: Byblidaceae
Xéneru: Byblis
Distribución
distribución natural
distribución natural
Especies
Ver testu
Sinonimia
  • Drosanthus R.Br. ex Planch. (1848).
  • Drosophorus R.Br. ex Planch. (1848).[1]
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Byblidaceae ye'l nome botánicu d'una familia de plantes carnívores que solo tien un xéneru: Byblis. La primer especie nel xéneru foi afayada pol botánicu inglés Richard Anthony Salisbury en 1808. Hasta agora conócense seis especies.

Les especies de Byblis paecen similares a Drosera y Drosophyllum pero estremar poles sos flores simétriques con cinco estames curvaos xunto a un llau del pistilu. De fechu estos xéneros nun tán rellacionaos; clasificaciones modernes ponen a Byblis nes Lamiales, ente que Drosera y Drosophyllum agora tán dientro de les Caryophyllales.

== Carauterístiques de la planta Toles especies del xéneru son de crecedera vertical, soportaes por un sistema de raigaños fibrosos débiles. El xéneru puede estremase en dos grupos o "complexos": Los grupos de B. liniflora y los de B. gigantea.

Les fueyes de toles especies son redondes en corte tresversal y bien allargaes, endelgazándose a la fin. La superficie de les fueyes ta cubierta densamente con pelos con glándules que secretan una sustancia mucilaginosa na so punta, ésta sirve p'atrapar pequeños inseutos, que se queden atrapaos al tocar les secreciones pegañoses, nun siendo que sían abondo fuertes pa escapar, l'inseutu presa muerre d'escosamientu o d'afuega una y bones el mucílagu envolubra y apexa los sos espiráculos. A diferencia de les Drosera, Byblis nun puede mover nin los sos tentáculos nin les sos fueyes p'ayudar a la captura o dixestión, como resultancia, estes plantes tán arrexuntaes dientro de les "trampes pegañoses pasives" xunto con Drosophyllum, Roridula, Stylidium y Triphyophyllum peltatum.

Xunto coles glándules mucilaginosas (les que tán na punta de los pelos de les fueyes), les fueyes tamién tán forníes con glándules sésiles, que, presuntamente son responsables de la secreción de los zusmios dixestivos. Glándules sésiles son de cinco a diez veces más numberoses que les glándules mucilaginosas.

Flor de B. filifolia.

Les flores d'esti xéneru nacen por separáu a la fin d'inflorescencies en forma de fueya que s'esprenden de les exes de la fueya. Les flores de cinco pétalos son xeneralmente de color púrpura a violeta pálidu, anque B.gigantea y B.filifolia dacuando pueden producir flores blanques. Sacante B.liniflora que ye autu-fértil, toles especies riquen del polen d'otros individuos pal so fertilización. La lliberación de polen de B. gigantea y B. lamellata namái se desencadena pola frecuencia de resonancia d'un aterrizaxe de polinizadores, ayudando a asegurar la polinización cruciada con otros individuos.

Cápsula de granes deB. liniflora.

Frutos y granes

[editar | editar la fonte]

Les flores fertilizaes maurecen y formen unacápsula de granes en forma de güevu, de dos dixebráronse. A midida que la cápsula de la grana ensúgase, québrase y ábrese, dexando cayer la grana nel suelu. Les granes de color negru son xeneralmente redondes y lleven marques en lasuperficie en forma de redes, anque les de B. lamellata tán fuertemente estriaes. La guañada de munches especies ta causada poles quemes de maleces dempués del periodu secu, los componentes del fumu son los responsables de desencadenar la guañada.

Distribución y hábitat

[editar | editar la fonte]
Distribución del xéneru

Toles especies de Byblis son natives d'Australia. B. lamellata y B. gigantea son reinales de la rexón del suroeste de Perth, Australia, ente que les especies que componen el complexu B. liniflora namái s'atopen nel norte d'Australia. La esceición ye B. liniflora, que la so distribución estender escontra'l sur d'Indonesia y Papúa Nueva Guinea.

Al igual que munches plantes carnívores, Byblis polo xeneral crez nes barraqueres y banzaos. Polo xeneral, prefier estacionalmente suelos arenosos y húmedos na lluz direuto o parcial del sol con temperatures ente 50 ~ a 40 ° C (40 a 105 ° F).

Estáu nel so mediu ambiente

[editar | editar la fonte]

Como les plantes natives d'Australia, toles especies de Byblis tán protexíes. Hasta l'añu 2000, dióse-yos tamién la proteición internacional sol Apéndiz II del CITES , pero fueron retiraos de la llista cuando Australia entró nel conveniu CITES. Dende entós el comerciu del xéneru nun foi reglamentáu fuera d'Australia. Sicasí, por cuenta de la sensibilidá de la planta, l'interés pol xéneru llindóse a una pequeña parte de lps aficionaos a la comunidá de plantes carnívores. La mayoría del material vexetal vienden anguaño produzse nel cultivu, coles añales B. filifolia y B. liniflora siendo los más comunes. La mayoría de les otres especies han de ser cultivaes a partir de granes, que se recueyen de cutiu na naturaleza pa esti fin.

Les especies del occidente d'Australia B. gigantea y B. lamellata tán siendo amenaciaes pola destrucción del hábitat pa la espansión urbana de ciudaes como Perth. Ye especialmente perxudicial el saquéu de los hábitats húmedos pa producir la tierra cultivable. B. gigantea alcuéntrase na Unión Internacional pal Caltenimientu de la Naturaleza de la Llista Colorada d'Especies Amenaciaes y considérase en peligru críticu.

Carnívores o protocarnívoras

[editar | editar la fonte]

L'estáu del xéneru como una planta carnívora verdadera foi repetidamente puestu en cuestión. Nel so hábitat natural, reparóse en toles especies xugando'l rol de hospederas d'inseutos vivos del xéneru Setocoris, que se nutre de comer les preses prindaes poles plantes. Arriendes de esti descubrimientu asumióse que, como'l xéneru Roridula, les plantes en realidá nun dixeren a les sos preses por sigo mesmes, sinón que confíen en que los inseutos facer. Pensóse que les plantes beneficiar por aciu l'absorción de los nutrientes de los escrementos de los inseutos, yá seya al traviés de les sos fueyes o pela tierra. Inclusive se propunxo una dixestión indireuta d'estos nutrientes por una quitinasa d'un fungu. Foi hasta 2005 que la dixestión direuta de los inseutos presa poles enzimes secretaes poles glándules sésiles de B. filifolia foi probada.[2] Poco dempués los resultaos similares fueron atopaos con B. liniflora, estos resultaos asitien claramente a esti xéneru ente les plantes carnívores verdaderes.

Sistemática

[editar | editar la fonte]

Estudios de xenética molecular punxeron al xéneru dientro del órden de les Lamiales. Anque'l so allugamientu nesti orde entá nun ye claro, ta cercanamente rellacionáu con Martyniaceae, Lentibulariaceae según con Gesneriaceae.

Por un tiempu, el xéneru Roridula tamién taba dientro de la familia Byblidaceae. Sicasí se recategorizó a la so nueva familia Roridulaceae.

Tradicionalmente el xéneru taba estremáu namái en dos especies, llamaes B. gigantea and B. liniflora. Especies posteriores fueron descrites nos ochentas, particularmente pol trabayu del botánicu Australianu Allen Lowrie. Anguaño siete especies son reconocíes:

Subdivisión de xéneru

[editar | editar la fonte]
Byblis lamellata en cultivu.

Complexu de Byblis liniflora

[editar | editar la fonte]

Los cuatro especies del complexu, B. liniflora, B. rorida, B. filifolia and B. aquatica, son plantes añales yerbácees qu'algamen un altor de 15 a 50 cm y un llargor máximu de fueya de 4-15 cm. Estes especies crecen a partir de granes en tan solo unos meses, l'establecimientu de granes y la so muerte coincide col entamu de la estación seca. L'orixinal cromosoma haploide d'esti complexu ye x = 8. El diploide ye poro, 2n = 16, ente que'l tetraploide especies B. liniflora ye 2n = 32

Son natives del norte d'Australia na rexón de Perth. Tamién se distribúin por Indonesia.

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. «Byblidaceae». Royal Botanic Gardens, Kew: World Checklist of Selected Plant Families. Consultáu'l 2 de xineru de 2010.
  2. Hartmeyer, Irmgard und Siegfried: Byblis filifolia als echte Karnivore rehabilitiert, Das Taublatt (GFP), 53, 4-5, 2005

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]